Alles moest op…

Er is mij gevraagd of ik iets wilde vertellen over mijn problematische omgang met eten. Ik heb hier wel even over na moeten denken, want ik schaam me verschrikkelijk voor hoe ik er uit zie en wat er allemaal is gebeurd. Ik houd het daarom voorlopig nog liever anoniem.

Ik dacht altijd, als ik er nu zo op terug kijk, dat ik een probleem kreeg met eten toen ik een jaar of 15 was, maar door dat ik na ging denken over wat ik in mijn verhaal wilde gaan zetten merkte ik dat het er al eerder is ingeslopen.

Toen ik nog op de basisschool zat heb ik veel meegemaakt. Ik werd elke dag ontzettend erg gepest. Het is wel eens gebeurd dat ik werd gebeld door klasgenoten die vroegen of ik kwam buiten spelen en toen ik daar dan kwam vervolgens in elkaar werd geslagen. Ook door vreemde kinderen die ik van me leven nog nooit had gezien. Stom dat ik ging, maar ik was zo blij dat iemand eindelijk met me wilde spelen dat ik nooit heb bedacht dat ze me weer zouden pesten en vernederen.

Zo ging het dan de hele tijd door tijdens de basisschool periode. Ik werd uit gescholden voor varken, geschopt, geslagen en de grond in getrapt. Ik kwam vrijwel elke dag totaal over mijn toeren thuis. Mijn moeder was altijd heel lief voor me en wilde me dan troosten. Ze zei dan: “als we maar elkaar hebben en laat de rest van de wereld maar barsten”. Ze wilden het dan gezellig voor mij maken en we gingen dan lekkere dingetjes eten. Ik vond het altijd heel leuk hoor, thee drinken, koekjes bakken en alle andere dingen. Hier ging het voor mij denk ik al mis. Ik ging troost halen uit eten. Ik geef hier mijn moeder daar nu totaal de schuld niet van want ze heeft alleen het beste met mij voor en ik ben trots op haar. Het is trouwens ook niet zo dat we elke dag koekjes gingen eten, maar af en toe deden we dat wel eens. Wel meer moeders bakken koekjes met hun kinderen…

Hoe het toen allemaal verliep weet ik niet zo goed meer, ik was nog heel jong. Mijn moeder is toen meer gaan werken volgens mij, waardoor ik vaker alleen thuis was. Ik voelde me dan vaak heel eenzaam. Ik had namelijk geen vrienden dus was altijd blij als ik thuis was, daar waren mensen die van me hielden. Soms ging ik dan wel eens snoep eten, stiekem. Ik wist dat ik 1 snoepje mocht pakken, maar ik had daar niet genoeg aan dus ik at er meer. Er werd altijd gedacht, ja maar het is een kind en kinderen houden nou eenmaal van snoepjes. Ik denk ook dat het toen nog niet zo erg was maar de ondergrond voor later was al gecreëerd.

Ik was dus een jaar of 8 toen dit allemaal al zo gebeurde. Ik ben daardoor een heel stil onzeker en teruggetrokken kind geworden. Ik praatte alleen met mijn ouders en broertje, verder met niemand. Mijn katten waren alles voor me daar kon ik ook uren mee praten.

Misschien denk je nu, waarom ben je niet naar een andere school gegaan? Nou dat wilde ik niet… waarom? Ik was bang dat het daar minstens zo erg was ,of dat het wel 4 x zo erg zou kunnen zijn. Laat me dan maar bij mijn eigen pestkoppen blijven , ik wist nu inmiddels wel wat voor een klote streken ik daarvan kon verwachten. Ik had niet zo’n goed beeld van hoe anderen waren. Ik dacht dat kinderen altijd gemeen waren. Maar ik had een nog slechter beeld van mezelf ontwikkeld. Ik ben uiteindelijk, toen ik in groep 8 zat, toch van school verwisseld en merkte dat niet alle kinderen etters waren. Ik had het daar best naar mijn zin. Het ging dan ook een tijdje wel goed.

Ook ben ik van middelbare school verwisseld wegens een verhuizing. Dat vond ik niet leuk want ik had het best naar mijn zin in de brugklas, ook al vond ik mezelf te dik, at ik niet op school en durfde ik niet te gymmen uit schaamte. De mensen in mijn klas waren wel oké. Op mijn nieuwe school is het mis gegaan. Ik zat toen in de 2e van de havo. Ik was onzeker en vond het moeilijk om contact te maken. Ik hoorde er totaal niet bij. In de pauzes was ik dus meestel alleen. Dat voelde als een soort van 1 tegen 1000. Ik dacht dat iedereen naar mij keek en als mensen lachten, dan dacht ik dat het om mij was. Ik was namelijk niet de slankste maar ook niet echt heel dik, maar dat vond ik zelf wel. In deze periode ben ik gaan rotzooien met eten. Het begon met eten weggooien, niet eten en als er anderen waren dan heel stellig volhouden dat je gezond eet.

En toen was de school uit en kwam je alleen thuis… daar kwam het pak koek en de zak chips. Alles moest altijd op!

In het begin gebeurde dit nog niet zo vaak, maar wel vaak genoeg om toch dikker te worden. Na een eetbui voelde ik me kut, klote en waardeloos. Ik schaamde me steeds meer voor hoe ik er uit zag.

Toen ik wat ouder was en in de 4e zat vond ik mezelf toch wel zo dik dat ik besloot te gaan lijnen. Ik heb meerdere pogingen gedaan en van alles geprobeerd. Ik viel wel af maar kon het niet volhouden. De drang van de eetbuien wonnen het altijd na een tijdje. Ik viel dus af maar kwam het dubbele aan. De eetbuien kwamen toen al met enige regelmaat terug, maar het was maar 1 x in de week .

Ik zag het leven niet meer zitten en was de weg kwijt. Ik werd heel erg depressief. (In groep 5 van de basisschool ben ik dat ook al geweest) Ik ben zelfs gaan roken met de hoop dat ik daar misschien sneller dood van zou gaan. Slaat echt totaal nergens op, maar ik dacht niet zo realistisch toen. Nou.. dat roken vond ik dus niet echt op schieten. Het hielp ook niet als vervanging van een eetbui of als oplossing voor al die gevoelens.

Dus toen kwam de joint in mijn leven, dankzij die ‘goede’ vrienden van me. Ik werkte toen al, dus had altijd wel wat geld. Die vrienden maakte daar gebruik van of zal ik zeggen.. misbruik. Ik was diegene die altijd de wiet kon betalen. Het ging toen allemaal in eens heel snel heel slecht. Ik blowde op een gegeven moment elke dag. Ik ging niet meer naar school. En van blowen kreeg ik nog meer eetbuien. Nou gebeurd dat wel vaker dat je daar een vreetkick van krijgt, maar ik at dan wel erg veel. Ik werd dus nog sneller dikker en begon mezelf steeds meer te haten. Ik begon toen ook met zelfverminking. Wat uit eindelijk ook weer een verslavend effect kreeg. Omdat de pijn binnenin werd overlapt door een uitwendige pijn die veel groter was. Dit ging een half jaar zo door totdat ik zag wat ik in die tijd had moeten verdienen en wat ik nog had.. NIKS.. alles was opgegaan aan wiet en eten. Ik was er wel klaar mee. Ik stopte met drugs en na een hele tijd brak ik met die vrienden.

Vervolgens kreeg ik hulp van altrecht voor mijn psychische problemen. Ik had namelijk het een en andere verdrongen wat met misbruik te maken had. Daar wil ik nu verder niet over uit wijden, maar volgens die vrouw zou ik dus zijn gaan eten om mij zelf onaantrekkelijk te maken. Ik zou nu niet weten of ik dat echt zo heb gedaan. Na heel wat therapietjes die niks met mijn eetprobleem te maken hadden ging het wel weer beter voor eventjes.

Toen kwamen de eetbuien weer en het werd erger.

Een hele tijd gebeurde het zo’n 3 keer in de week dat ik een eetbui kreeg. Ik at dan 5 boterhammen een zak chips een pak koekjes en soms nog wel veel meer. Niet omdat ik honger had maar meer uit een soort van moeten. Ook na het avond eten als ik eigenlijk al vol zat. Zelfs dingen die ik eigenlijk niet eens zo lekker vond. Ik at en at en at tot het echt pijn deed, en ik wilde het helemaal niet. Ik was alle controle kwijt. Niet 1 koekje of 1 boterham.. nee.. alles moest op. Ik werd er heel moe en gefrustreerd van. Het eten eruit gooien lukte me nooit. Destijds ben ik ook wel eens naar de huisarts gegaan. Wat ik van hem te horen kreeg was: “ga maar elke dag wandelen dan voel je je van zelf wel beter”. Nou, niet dus.

Ik ben bij een diëtist geweest en heb zelfs accupunctuur geprobeerd. Het hielp alleen niet omdat ik de waarheid niet vertelde uit schaamte. Ik zei altijd: “ja het is erfelijk ik kan er niets aan doen.. of.. ik eet niet veel maar heb een slecht stofwisseling”.

Uiteindelijk tot niet zo lang geleden kwamen de eetbuien dagelijks voor, soms meerdere malen op een dag. Altijd stiekem, want niemand mocht het weten. Maar mensen zijn niet blind, iedereen zei : “Goh je word nu toch wel echt heeeeel erg dik hoor”. Dat deed altijd zoveel pijn als mensen dat zeiden waardoor ik weer gingen eten om mijn gevoel te verdoezelen.
Eigenlijk leef je in een soort van roes. Je leeft met een masker op en doet maar gewoon extra vrolijk, want dikke mensen zijn gezellig toch? Ik denk dat je ook niet veel keus hebt, want anders ben je niet gewoon een dikzak maar een verveelde of vieze dikzak.
Iedereen denkt dat ik van eten houd, maar eigenlijk haat ik het. Ik heb wel eens gedacht, hoefde ik maar niet te eten, had ik maar anorexia. Dit slaat antuurlijk nergens op..

Mensen zeggen dan dat het je eigen schuld is. Is ook wel zo, maar ook weer niet. Ik kies er niet voor om dik te zijn. Ik kies niet voor dagelijkse ‘pijnlijke’ eetbuien. Ik kies er niet voor om geen controle te hebben. Ik kies niet voor onzekerheid. Ik kies niet voor de angst voor een weegschaal. Ik kies er niet voor om niet trots te zijn op mezelf.

De zoektocht naar hulp was niet heel erg makkelijk. Ik wilde van mijn ernstige overgewicht af. Nogmaals naar de huisarts gegaan, maar dit maal een andere dan de voorgaande keer. Ik wilde me namelijk laten opereren.

De operatie die ik wilde heet gastric bypass. Bij deze operatie word je maag verkleind en een deel van je darmen omgelegd. Je kan dus minder eten en neemt hierdoor minder calorieën op. Het leek mij DE oplossing. Dit heb ik ook aan mijn huisarts verteld. Dit was wat ik wilde. Ook zij vond ook dat ik geholpen moest worden en vertelde me ook dat ze toch wel wat was geschrokken van mijn grote toename in gewicht vergeleken met de laatste keer. Zij begreep dat ik een operatie wilde, maar vond een gastric bypass toch wel erg drastisch. Ik heb toen een verwijzing gekregen naar het bariatrisch centrum in het ziekenhuis in Nieuwegein.

De volgende stap was een afspraak maken met de obesitas verpleegkundige. Wat viel die wachttijd tegen zeg! Het duurde ruim 3 maanden voor ik terecht kon. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar na 3 lange maanden was het eindelijk zo ver. Ik had een afspraak!

Bij deze afspraak kwam er uit dat de operatie die ik zou willen niet ging gebeuren. Dit viel erg tegen. Maar ze dacht dat ik wel in aanmerking kon komen voor een maagband. Naja beter iets dan niets toch? Het bleek dat je na een gesprek bij de obesitas verpleegkundige bij nog 3 deskundige langs moest, namelijk de internist, de diëtist en de psycholoog.
Prima dacht ik, dat doen we even snel. Nou dat duurde allemaal toch wel wat langer dan ik had gehoopt.

Bij de internist werd er gekeken of ik wel gezond genoeg was. Alles zag er allemaal prima uit. Alleen nog even bloed laten prikken en een plasje inleveren. Een week later kwam ik terug om de uitslag te bespreken. Deze bleek niet helemaal in orde. Als ik het goed heb onthouden had ik nogal hoge ontsteking waarden en een hoge bezinking. De internist vertelde me dat het vaker voor kwam bij mensen met ernstig overgewicht, maar dat het ook bij een bepaalde vorm van kanker en een longziekte kon horen. Er word dan gezegd, maak je niet druk we maken een echo en wat röntgenfoto’s maar ik verwacht niks ergs. Ondanks dat ze dat zeggen schrik je toch. Stel jij bent NET wel die ENE die het heeft. Het duurde dan ook weer zo’n 2 maanden voor je kon komen voor echo en foto’s. Uiteindelijk allemaal goed gekomen en had ik gelukkig geen rare dingen, maar je schrikt wel even als er zo iets tegen je wordt gezegd.

Het gesprek bij de diëtiste viel wel mee. Gewoon zeggen hoe ‘gezond’ je eet en dan komt wel goed. Eigenlijk dus gewoon niet de waarheid vertellen. (wat ik toen zelf nog niet zo door had)

Het gesprek met de psycholoog vond ik wat moeilijker. Er werd daar toch wel dieper ingegaan op bepaalde onderwerpen. Zo ook het onderwerp eetstoornissen. Ik heb alles glas hard ontkend en dacht alleen maar, als ik nou maar geholpen ben.. dan komt het vanzelf wel goed.

Na al deze gesprekken hebben de artsen overlegd en is er uitgekomen dat ik een maagband zou krijgen. Ik was er heel erg blij mee. Eindelijk zou er een eind komen aan al dat eten!

3 februari 2010 ben ik geopereerd. De operatie viel me toch wel wat tegen. Ik had meer pijn dan verwacht, maar wilde geen watje zijn dus ging gewoon door en ben na 2 weken begonnen met werken. De eerste 4 weken na de operatie moet je vloeibaar eten, baby hapjes dus. Gadverdamme wat is dat goor!

Toen ik weer mocht gaan eten was de knop volledig omgeslagen en wilde ik absoluut niets meer eten wat dan ook maar een beetje ongezond was. Het ging allemaal wel goed, maar na een tijdje merkte ik toch dat de operatie alleen niet echt voldoende was. Ik heb soms nog steeds de drang naar een eetbui. Heb me vaak kunnen inhouden maar het is ook wel eens mis gegaan. Nou is de angst om aan te komen ook wel zo groot geworden dat ik nu brood pak en geen chips of vette troep. Het blijft alleen wel moeilijk. Daarnaast kan ik niet veel eten, want na 2 boterhammen zit ik propvol en heb ik buikpijn. Niet echt super dus. Ik ben er dus toch maar over gaan praten met mijn diëtist ( ik moet namelijk heel vaak op controle komen). Hij heeft me wel wat goede tips gegeven. Ik hoop alleen dat dit genoeg zal zijn. Want als ik nu ‘slecht’ eet heb ik de neiging om dit heel erg te gaan compenseren door heel veel te sporten.

Ik heb zeker geen spijt van de operatie want ben al heel wat kilo’s kwijt, maar ik denk dat er ook iets in je hoofd moet veranderen en niet alleen in je lijf. Praten is toch wel eigenlijk de beste oplossing. En dat doe ik nu ook. Ik moet 1 tot 2 keer in de maand komen voor controle en eigenlijk vind ik dat wel fijn, want ik zou het nog niet alleen kunnen. Ook zijn er 3 vrienden die dit van mij weten. Ik haal veel steun uit hun woorden en begrip. Het gaat dus nu wel stukken beter maar ik ben er zeker nog niet helemaal!