Badend in het zweet en verkrampt van de pijn word ik midden in de nacht wakker. Ik kan niet meer stil liggen en bijt in mijn kussen wanneer ik eigenlijk wil schreeuwen. Ik moet iets; drinken, opstaan, liggen gaat niet meer. Met één hand op mijn buik en één hand steunend tegen de muur probeer ik mijzelf naar de badkamer te schuiven. Ik laat mijzelf, net iets te hard, op de wc vallen en merk dat deze houding eventjes voor verlichting zorgt, maar er komt niets uit. Ineengekrompen en kreunend loop ik terug naar bed en hoop ik niet dat ik iemand wakker heb gemaakt. Ik ga in de foetushouding liggen en druk een kussentje zacht tegen mijn buik. Ik moet echt nog even slapen. Een paar uur later word ik vermoeid wakker en zijn de ergste krampen verdwenen. Ik wil naar de wc, ik wil dat alles eruit is. Ik wil helemaal leeg zijn. Het moet eruit voor ik ga wegen. Alles moet eruit.
Het begon met één pil in de avond, voor het slapen gaan. Binnen twee weken zat ik op twee pillen ‘s ochtends en vijf pillen ‘s avonds. Mijn stoelgang verliep niet altijd soepel, vroeger ook al niet, maar mijn drang om dunner en lichter te worden groeide met de dag. Alles leek goed te gaan en het afvallen verliep volgens plan, alleen ging ik niet zo vaak en niet zo gemakkelijk naar de wc als ik wilde. Ik had vaak last van obstipatie en zocht op internet naar tips om hier snel vanaf te komen. Eerder had ik nog nooit echt van laxeermiddelen gehoord en ik wist er niets vanaf.
Ik besloot een doosje te kopen en dit bleek toen alles wat ik nodig had. Het hielp mij, weliswaar veel te veel, maar het hielp en ik ging weer naar de wc. Uren zat ik nu op de wc omdat de waterige ontlasting niet stopte, of omdat de kramp het beste uit te houden was als ik zo zat. Dit was even vervelend, maar hierna voelde ik mij licht en leeg. Bevrijd. Dit was alles wat ik wilde voelen en ik wist niet hoe snel ik op de weegschaal moest staan als ik van de wc afkwam. Al snel was ik verslaafd aan de laxeerpillen en er ging geen dag voorbij dat ik niet mijn zelfbedachte dagelijkse dosis innam. Het gevoel dat alles uit mij stroomde, gaf mij het beste gevoel van de wereld.
Toen ik eenmaal doorhad dat dit niet gezond was en het mij allerlei andere problemen bracht heb ik verschillende pogingen gedaan om te stoppen. Ik voelde dat het mijn darmen kapot maakte. Mijn lichaam was echter zo gewend gewend aan dit middel dat zodra ik stopte of wilde minderen, ik meteen dagen niet meer naar de wc kon. Mijn darmen werkten gewoon niet meer zonder die pillen. Tegelijkertijd was er de angst om heel veel aan te komen in gewicht en ook de harde opgezette buik die ik van de obstipatie kreeg wilde ik niet meer terug. Dit resulteerde in maandenlang pillen slikken, buikkrampen en diarree. De volle doosjes verstopte ik in mijn kamer en de lege doosjes schoof ik onderin de prullenbak.
Tijdens mijn therapie is er voor een deel aandacht geschonken aan mijn laxeer probleem. Ik merkte dat het hier over het algemeen niet zo vaak over ging en ik schaamde mij heel erg. Ik voelde mij een aansteller en dacht dat mensen mijn laxeer gebruik altijd zouden koppelen aan mijn wens om af te vallen, terwijl dit op een gegeven moment niets meer met elkaar te maken had. Ik leerde beter met eten en mijn lichaam omgaan, maar die verslaving bleef. Behandelaren hebben erop aangedrongen om ermee te stoppen, maar het duurde heel lang voor ik dit aandurfde.
Hierna volgde een periode van een hoop gerommel. Ik was, met de bijbehorende up’s en down’s, op weg om te herstellen van mijn eetstoornis en ondertussen probeerde ik op eigen houtje te stoppen met de laxeerpillen. De problemen die ik eerder had met mijn stoelgang waren door het vele laxeren vertienvoudigd. Ik had vaak buikkramp, ging dagen niet naar de wc en had daarna diarree. Ik at veel meer en veel regelmatiger, maar die structuur voelde ik nergens terug in mijn lichaam. Het eten werd veel langzamer afgevoerd dan het binnenkwam en mijn buik was vaak weer opgezet en hard. Dat had een hele negatieve uitwerking op mijn stemming en hoe ik over mijn lichaam dacht. Ik wist niet hoe ik dit moest oplossen en of dit ooit over zou gaan. Ik wist wel dat elke laxeerpil die ik er nog in zou gooien, nog meer schade aan zou brengen en het herstel van mijn darmen nog langer zou laten duren. Dat was geen optie meer.
Pas na een paar jaar heb ik hiervoor een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ik heb mijn hele verhaal verteld en werd meteen actie ondernomen. Ik kreeg zakjes met extra vezels en mijn bloed werd nagekeken. Ik voelde mij serieus genomen en mijn motivatie om dit op te lossen werd groter dan de schaamte die ik had. Uit het onderzoek bleek dat ik een glutenintolerantie heb. Wanneer ik dit heb ontwikkeld is niet met zekerheid te zeggen, maar het zou kunnen verklaren waarom ik hier voor mijn eetstoornis ook al moeite mee had. Ik had hier zelf nooit aan gedacht en was vooral gefocust op een snelle, effectieve oplossing.
Hierna ben ik op een gezonde manier mijn voeding hierop aan gaan passen en ik merkte vrijwel direct verschil. Mijn stoelgang verloopt nu een stuk soepeler en regelmatiger en mijn opgezette buik is verdwenen. Het zal altijd iets zijn waar ik extra aandacht aan moet geven, maar dat kan ik nu doen door middel van mijn gezonde voeding aan te houden.
Ik ben helemaal van de laxeerpillen af en mijn darmen werken nog. Ik dacht echt dat ik er nooit vanaf zou komen en dat ik hier altijd last van zou blijven houden, maar het tegendeel is waar. Misschien herken jij je in dit verhaal en loop je rond met dezelfde schaamte en frustratie als ik toen. Ik hoop dat ik je aan kan sporen om hier open over te zijn. Je hoeft hier niet alleen mee rond te lopen en met de juiste begeleiding kan je hier helemaal vanaf komen.
Bron: Leanne Surfleet
Geef een reactie