Op de basisschool werd ik van groep 4 tot en met 8 gepest, zo erg dat ik niet meer naar school wilde en elke nacht over gaf van angst. Mijn ouders dachten dat ik een ziekte had. De ergste keer was in groep 8, ik gaf bizar veel keer over in één nacht. Ik woog toen nog maar heel weinig.
In de eerste klas van het voortgezet onderwijs was ineens iedereen aardig tegen mij. Ik kon hier eigenlijk niet tegen, omdat ik er een soort van gewend aan was geraakt dat er op school lelijk tegen me werd gedaan. Ook in de tweede was dat zo. In de derde vond ik dat ik sinds de basisschool wel erg dik was geworden en ik besloot te gaan lijnen, op dat moment woog ik xx kilo.
Toen ik in de vierde naar Engeland ging met 3 meisjes uit mijn klas en een leraar, heb ik hen verteld dat ik mijn eten uitspuugde en dat ik mezelf te dik vond. Die leraar is er serieus op ingegaan, heeft me zo veel hij kon geholpen en we hebben veel gesprekken gehad. De andere 3 meisjes vonden het grote onzin en vonden mij nog te dik voor anorexia. ###
Ik besloot harder te lijnen, at geen ontbijt meer, gaf op school mijn brood aan de eenden, en gooide s’ avonds als dat kon, mijn eten in de open haard of spoelde het door het toilet. De weegschaal was enorm belangrijk voor mij en ik kon met geen mogelijkheid meer zonder. Als ik geen kans zag overdag te wegen, deed ik dat s’ nachts.
De leraar, waarmee ik naar Engeland ben geweest, nam contact op met mijn ouders en heeft ze verteld dat ik anorexia had. Mijn ouders schrokken hier heel erg van omdat ze dit nooit hadden verwacht. Tenminste, mijn moeder niet. Ze kon het niet geloven. Mijn vader had het al wel gezien en ook met hem heb ik veel gepraat.
Ik moest in behandeling bij de GGZ. Elke week, soms twee keer in de week moest ik daar naar toe, en elke keer werd ik gewogen en gemeten. Ik vond dat verschrikkelijk. Ook mijn moeder ging mij wegen en ik kreeg zelfs bijna een afkeer van haar omdat ze dat deed. Ik beschouwde mijn anorexia als mijn enige vriend en keerde me verder van iedereen af. Ik was mezelf niet meer, werd sneller boos en voelde me altijd leeg,
alleen en verdrietig.
Ik vergeet niet meer dat mijn psycholoog mij wilde laten zien hoe verkeerd mijn zelfbeeld was, ze gaf me een meetlint en die moest ik zo vasthouden dat zij hem om me heen kon doen. Ik gaf aan hoe breed het lint moest zijn en zij deed het lint om me heen, ik paste er vier keer in….
Daarna moest ik het meten voor mijn psycholoog en zij paste het lint in één keer! Ik was 16 jaar. Als ik nog meer afviel zou ik opgenomen worden. Op mijn 17de ging ik de opleiding SPW doen en het ging steeds beter met me, tot we over onszelf moesten vertellen en het pesten weer zo sterk naar boven kwam dat ik weer ging lijnen.
Ik had van laxeermiddelen gehoord en ben dat vanaf dat moment gaan gebruiken. Vreselijke pijn heb ik daarvan gehad! Vooral s’ avonds nam ik ze in en sliep daardoor heel slecht. Tot mijn woede, kwam een meisje uit mijn klas erachter dat ik dit deed en ze heeft het op school gemeld, ik was van plan me zeker niet door haar of wie ook te laten stoppen en dat lukte me een hele tijd. Tot ook mijn ouders er weer van hoorde en veel met me gepraat hebben en heel verdrietig waren.
Ik ging langzaam aan inzien waar ik mee bezig was en na vele, lange gevechten, besloot ik te stoppen met lijnen. Een strijd die nog wel eens in me woed, maar waar ik hopelijk nooit meer van zal verliezen. Het heeft me sterker gemaakt. Maar toch heeft het onbegrip van mensen me veel pijn gedaan.
De meeste mensen snappen ook niet dat ik er soms over kan praten, maar ik heb in de tijd dat ik anorexia had, zoveel moeten praten dat het makkelijker voor me is geworden. Ook denk ik achteraf dat de meisjes die me pijn hebben gedaan, jaloers op me zijn geweest! Misschien wel omdat, het klinkt misschien vreemd, ik dun was en zij niet. Maar dat heb ik nooit zo gezien, want in mijn ogen was iedereen dunner dan mij!
Ik ben heel blij dat ik deze ziekte niet meer heb en zie het als een wonder van God! Heel soms als dingen me tegen zitten, heb ik weer de neiging te gaan lijnen maar ik weet nu de gevolgen. Ik eet nu weer gewoon alles, alleen het eten bij een ander vind ik erg moeilijk. Maar ik voel me nu gelukkig en ik hoop dat dit altijd zo zal blijven!
En ik ben mijn ouders de GGZ en mijn vroegere leraar heel dankbaar voor alles wat zij voor mij betekend hebben. Want in die tijd dacht ik werkelijk dat zij een stoornis hadden en ik het als enige goed zag!
Ik wil andere mensen met deze ziekte waarschuwen, want als de anorexia je leven beheerst, kun je nooit de dromen van je leven waarmaken. Als jij je anorexia als een vriend beschouwt, verbreek dan die vriendschap, want welke vriend zou je de dood inpraten?
Geef een reactie