Als de Rechter vindt dat je moet eten

De Stem in het hoofd van Aafke bepaalt dus wat ze wel mag en wat ze niet mag. De Stem houdt niet van Aafke, en is dus stelselmatig bezig om haar te vernietigen. De vernietiging gaat zo ver dat de rechter er aan te pas moet komen. Aafke heeft al eerder aangegeven dat ze het moeilijk vindt, om over de periode direct na het uitspreken van de Rechtelijke Machtiging (RM) iets te lezen. Wel vindt ze het goed als ik over de rechtszaak zelf schrijf. Ik ga dus een heel klein beetje terug in de tijd.

Omdat de RM met spoed geregeld moest worden, is er eerst een In Bewaring Stelling (IBS) door de Burgemeester afgegeven. Een IBS is eigenlijk een tijdelijke RM, en kan binnen een uur geregeld worden. De rechter bepaalt vervolgens in een zitting of de IBS omgezet moet worden in een RM.

Ineens heeft Aafke een advocaat. Hij is aan haar toegewezen door de Staat, om haar bij te staan tijdens de rechtszaken die gaan volgen. Van de advocaat krijgen we een brief wanneer Aafke ter rechtszitting moet verschijnen. Aan de brief hangen bijlagen van de Rechtbank en de Officier van Justitie. Dit is dus wel heel erg serieus.

De rechtszitting vindt plaats in de kliniek. De sfeer is gemoedelijk, maar tegelijkertijd heel formeel. De rechter leidt de zitting. Naast de kinderrechter zijn aanwezig, de griffier, Aafke uiteraard, de psychiater, een coassistente, de advocaat van Aafke en ik. Op het moment dat ik binnenkom met Aafke, is Aafke erg overstuur. Aafke heeft net gegeten en begrijpt niet wat al deze mensen komen doen. Het is voor haar heel erg verwarrend.

De rechter opent de zitting door zich in eerste instantie tot Aafke te richten. Dat doet de kinderrechter op een aardige en formele toon. Ze heeft een heel dossier voor zich. Om de één of andere reden schrik ik daarvan. “Aafke, de Rechtbank is vandaag gekomen om zij zich zorgen maakt over jouw gezondheid. We hebben van de Officier van Justitie een brief gekregen over jouw gedwongen opname. Etc.” Ik realiseer mij ineens dat heel erg menens is. De rechter vraagt Aafke hoe het met haar gaat. Waarom ze zo overstuur is? Of het klopte dat ze gestopt is met eten? Of ze zelf het idee heeft dat het gevaarlijk is? Etc. Aafke geeft overal een beleefd nauwelijks hoorbare JA of NEE antwoord op. Op de vraag of ze zelf denkt dat het gevaarlijk is, antwoordt zij “NEE”.

Daarna krijgt de psychiater het woord. Zij vertelt hoe het volgens haar met Aafke gaat, en dat hun inschatting is dat als de RM niet afgeven wordt, Aafke over korte tijd komt te overlijden. Ik versteen helemaal van de mededeling. Alsof een loodzware zwarte steen zich verdringt in mijn lichaam en in mijn hoofd . Ik houd mijn ogen niet meer droog. Natuurlijk wist ik wel, dat als je niet eet, je uiteindelijk dood gaat. Maar het leek mij gek genoeg meer een algemene regel, dan dat het echt van toepassing zou zijn op onze Aafke. Zo confronterend is de boodschap nog nooit bij mij binnen gekomen. Ik realiseer mij dat dit dus het punt is, waarop we staan. Aafke staat op het flinterdunne stukje aarde, dat de wereld scheidt in de dood en het leven.

De psychiater wordt door de rechter op een vriendelijke manier aan de tand gevoeld. “Wat heeft de kliniek gedaan om Aafke zelf te laten eten? Hebben ze alles wel geprobeerd? Op basis waarvan moet de Rechtbank aannemen dat het door de psychiater gestelde een juiste inschatting is? Op basis waarvan wordt het gedrag van Aafke voor de aankomende weken ingeschat? Op basis waarvan worden de gevolgen ingeschat?” Daar komen antwoorden op, als “ervaring met Aafke; persoonlijke ervaringen, ervaringen in de kliniek, wetenschappelijke studies etc.” De psychiater vult dat aan met de mededeling dat het beoordelings-vermogen van Aafke als niet realistisch moet worden beschouwd.

Het is alsof ik in een cursus “realistisch incasseren zonder opsmuk” ben terechtgekomen. Daarna krijgt de advocaat van Aafke het woord. Tot mijn grote schrik vraagt hij om de niet ontvankelijkheid van de Officier. Hij heeft namelijk vastgesteld dat tussen de formele diagnose en de handtekening van de waarnemend Burgemeester, slechts 4 minuten zitten. De advocaat stelt zich op het standpunt dat de Burgemeester nooit tot een goed oordeel heeft kunnen komen, en zijn taak niet serieus heeft genomen. Wat hem betreft kan de hele RM van tafel.

Ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten, van deze tijdelijke Rechtbank, langzaam wegglijdt. Wat gebeurt hier? Deze advocaat handelt helemaal niet in het belang van Aafke. Als klap op de vuurpijl zegt de advocaat vervolgens “dat eten natuurlijk niet het kernprobleem is van Aafke”. Dat kan uiteraard zo zijn; maar dat betekent niet dat er nu niets moet gebeuren!

Gelukkig krijg ik tenslotte ook het woord. Het is moeilijkste wat ik tot nu gedaan heb: tegen een wildvreemde (de rechter) zeggen dat zij een dwangmaatregel op moet leggen aan mijn eigen dochter. Ik vertel de rechter dat wij als ouders volledig betrokken zijn geweest bij het voornemen om een RM te vragen, en dat wij daar dus volledig achter staan. Het voelt als verraad richting Aafke. Tegelijkertijd weet ik dat dit op dit moment het enige is dat wij op dit moment nog voor Aafke kunnen doen. Ik eg tegen de rechter dat wat mij betreft de Burgemeester wel op de vingers getikt mag worden, maar dat dit niet ten koste mag gaan van de gezondheid van Aafke. Voor de duidelijkheid stel ik nog maar even dat de kliniek pas aan de onderliggende problemen kan werken, als het levensgevaar geweken is.

Tenslotte mag Aafke nog als laatste het woord voeren. Maar de ziel van Aafke is de lange draad van het proces al lang kwijtgeraakt. Aafke heeft dan ook niets meer te zeggen. Dan vindt er een heel officieel moment plaats. De rechter neemt het woord en zegt: “De Rechtbank komt direct met een uitspraak. De Rechtbank acht de Officier van Justitie wel ontvankelijk. De Rechtbank heeft geen reden om aan te nemen dat in 4 minuten geen redelijke afweging gemaakt kan worden, van het dreigend gevaar. De Rechtbank beveelt, op grond van hier ter zitting gestelde door alle betrokkenen een Rechtelijke Machtiging voor de voorlopige duur van maximaal 6 maanden.”

Daarna worden er handen geschud, en is alles voorbij. Ik ben onder de indruk van de zorgvuldigheid van de procedure. Ik voel me trots dat ik een land woon, waar zo zorgvuldig omgegaan wordt met de rechten van mensen die het zo moeilijk hebben.

Volgende week: Lichtstraaltjes zoeken in de duisternis

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

16 reacties op “Als de Rechter vindt dat je moet eten”

  1. Ik ‘kijk’ altijd weer uit naar de zaterdag, want dan is er weer een update over hoe het met Aafke is.
    Ik vind het sterk dat u dit, vaak in overleg met Aafke, schrijft, want ik kan me voorstellen dat het erg moeilijk moet zijn. Ik hoop zo dat het met Aafke weer helemaal goed komt? Sterkte!

  2. Wauw dit komt echt weer even binnen! Ik heb zelf ook ooit een rechtzaak meegemaakt met betrekking tot de aanvraag van een ibs. Zeer heftige tijd! Ik wens Aafke en u ook heel veel sterkte.

  3. Wat ik altijd wat lastig vind aan het hele IBS/RM..
    Wat is de reden dat sommige mensen niet kunnen ‘genezen’ van een eetstoornis, zonder dit? Wat maakt het dat dit écht nodig is?
    Is iemand dan écht niet in staat om meer te gaan eten of heb je dan gewoon geen motivatie? En is de eetstoornis dan dus erger?
    En hoe komt het dat het met iemand wel beter gaat als de behandeling je wordt opgelegd en het niet meer vrijwilliger is?

    Een hoop vragen, maar ik ben hier erg benieuwd naar, omdat ik niet zo goed snap waarom iemand een IBS/RM nodig heeft om wél verder te komen.

  4. Omdat mensen soms zo diep weg kunnen zakken in een psychische stoornis dat het gewoon levensbedreigend wordt. Dan kan het tijdelijk goed werken om de touwtjes even uit handen te kunnen/moeten geven. Dan ben je op zo’n moment zelf namelijk niet meer in staat om helder te kunnen denken. Ik hoop dat je hier iets mee kan?

  5. Heftige inkijk in een procedure die de meeste mensen niets zegt!
    Inderdaad hebben we geluk dat we in deze tijd, in elk geval in ons land, rechten zo gewaarborgd zijn. Rechten en bescherming tegen onszelf.

    Dat neemt niet weg dat het vreselijk is, een waar drama, voor de betrokkenen!!!

    Weer heel erg bedankt voor de update, Simon (en Aafke)!

  6. Indrukwekkend, zoals altijd. Dit blog komt binnen!

  7. Wauw. Knap. Zo knap dat u dit kunt zeggen. Respect voor jullie als ouders dat jullie Aafkes eetstoornis zo kunnen uitleggen en er open over zijn. En ook respect voor Aafke, dat ze nu wel aan het vechten is. Wat een heftige periode zeg, wauw. geen woorden voor…

  8. Dank je wel Simon (en Aafke!) voor deze inkijk in hoe een RM rechtzaak er aan toe kan gaan.
    In de eetstoorniskliniek waar ik zelf heb gezeten, kwamen deze zittingen ook dikwijls voor. Maar hoe het er nou aan toe ging wist ik niet, wel dat het vaak erg heftig is om een IBS of RM te krijgen. Maar dat het ook helpend/steunend en levensreddend kan zijn!

    Ik hoop dat Aafke (ondanks dat ze het zo’n nare periode vond) er later zelf ook zo op terug kan kijken. En kan zien als stok achter de deur en als iets wat mogelijk haar leven heeft gered?

  9. Wow, ik wist niet dat dit er zo aan toe kon gaan. Heftig om te lezen zeg..

  10. Ik kan alleen voor mijzelf spreken, maar voor mij was het zo dat, toen ze een rm wilden gaan aanvragen, bij mij pas ‘het spreekwoordelijke kwartje viel’ dat het dan wel heel slecht met me moest gaan en ik echt bijna dood ging. Anders zouden ze het immers niet doen……
    Door die dreiging is het bij nooit zover gekomen, omdat ik liever de touwtjes zelf in handen wilde houden, en toen beter ben gaan meewerken in het ziekenhuis waar ik toen al lag.

    Maar ik denk dat het heel divers is.
    En dat ook een rm vaak helemaal niet ‘de oplossing biedt’.
    Als je dood wilt, kun je ook tijdens een rm zorgen dat je dood gaat.
    Als je echt niet beter wilt worden (of kunt, want dat willen is dan natuurlijk weer een onderdeel van de stoornis), dan zal ook een rm je niet beter maken. Ze kunnen je niet je hele leven gedwongen voeden.

    Ik denk dat een rm ook een fijne schuldgever kan zijn.
    Je eet niet omdat het mag van jezelf, je eet omdat het moet van die verdraaide mensen die vinden dat het moet.
    Je kunt het schuldgevoel rondom het eten en aankomen buiten jezelf leggen, wat het eten wat gemakkelijker kan maken.

    Nou ja, dat waren wat brainstormpjes van mij. 🙂

  11. wow.. heftig..

    snapte wel even niet wanneer dit nu precies gebeurd is, is dit van de periode hiervoor weer? wel jammer dat het niet chronolisch loopt.
    Maar wel mooi dat u dit wilde delen.

  12. @,

    wilde even reageren, denk idd niet dat een rm je in principe kan veranderen, maar wel als je niet meer kan nadenken door ondervoeding/psychische problemen mede door het eten. Als je dan weer wat helderder bent en geen tekorten meer hebt KAN het zijn dat je het dan weer beter kan inzien allemaal. (maar hoeft natuurlijk niet..)

  13. bedoel na gedwongen voeding

  14. Confronterend. Maar wel heel duidelijk verwoord.

  15. Als ik dit lees, denk ik weer terug aan de ‘rechtzaak’ van onze dochter. Dit verliep heel anders moet ik zeggen. Ze had wel een advocaat, en die heeft ook met haar gesproken en ook onze dochter zei dat ze dacht dat het niet gevaarlijk was, wat er aan de hand was. Maar deze advocaat ging niet in het verweer en heeft ook niet gesproken. Ook ik moest aan de rechter zeggen wat ik ervan vond. En ja, dat voelt heel erg als verraad alsje de rechter zegt dat er iets moet gebeuren. Maar we konden niet anders. Soms is er echt een RM nodig omdat de eetstoornis alleen nog maar aanwezig is en als er dan geen gedwongen opname komt, en je kind komt weer naar huis, dan kan het wel eens goed misgaan. Misschien wordt er ook wel eens een RM afgegeven waarbij het niet echt nodig was, maar bij ons kon het niet anders en ik heb het gevoel dat het bij Aafke net zo is. De hele RM met daaraa vast de gedwongen opname in de kliniek heeft uiteindelijk bij ons niet het resultaat gehad waar we op hadden gehoopt. De motivatie was er niet, en is nog steeds vaak ver te zoeken, maar toch zijn er verbeteringen en zie ik kleine lichtpuntjes. Eén ding is zeker: onze dochter wil nooooit meer een RM, het is een traumatische ervaring geworden. Soms moet je ingrijpen maar het is verschrikkelijk om dat te doen!!!

  16. Lieve allemaal,

    Dank voor jullie reacties.

    Saaars – Het is inderdaad zo dat mensen soms zo diep weg kunnen zakken in een psychische stoornis dat het gewoon levensbedreigend wordt. Dan kan het inderdaad tijdelijk goed werken om de touwtjes even uit handen te kunnen/moeten geven. Dat was bij Aafke ook het geval.

    @ — – Wat goed dat voor jou ‘het spreekwoordelijke kwartje viel’. Eigenlijk hoop je dat misschien ook wel met zo´n maatregel. Helaas werkte het voor Aafke niet zo. Het is inderdaad zo dat het voor iedereen anders is. Een RM is zoals je zegt geen echte oplossing. Uiteindelijk moet de motivatie gewoon van binnen komen. Maar een RM kan even in een bepaalde fase nodig zijn.

    xx – Dank voor je persoonlijk verhaal. Een advocaat die niets zegt is misschien ook het andere uiterste. Bij mij voelde het ook als verraad, maar je weet inderdaad – dat dit voor dit moment het beste is. Bij ons kon het ook niet anders. Inmiddels hebben we 3 rechtszaken gehad, en ik moet zeggen dat ik steeds weer vond dat het zorgvuldig en respectvol gebeurt. Wij zijn er ook nog niet. Met vallen en opstaan maakt Aafke kleine stapjes vooruit. Maar elke stap vindt ze eng. Het is zoals jij het zegt: “Soms moet je ingrijpen maar het is verschrikkelijk om dat te doen!!!”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *