Als het dikke meisje dun wordt

”Ben je afgevallen? Je ziet er goed uit!” Ik herinner me goed dat een medestudent dit tegen me zei voordat een hoorcollege begon. Ik voelde me er ontzettend ongemakkelijk bij. Ja, ik was afgevallen. Iets in me was ontzettend blij. Het is zichtbaar dat ik ben afgevallen, eindelijk. Aan de andere kant brak mijn hart. Ik was afgevallen, maar vraag niet hoe. Ik was niet gewoon wat meer gaan sporten en gezonder gaan eten. Mijn eetstoornis was in korte tijd een stuk hardnekkiger geworden. Ik had eetbuien, maar ondertussen at ik op andere momenten steeds iets minder en gaf ik steeds iets meer over. Natuurlijk wilde ik afvallen, maar ik wilde ook dat mensen zouden zien dat ik hulp nodig had. 

Onderstaande video gaf me dan ook kippenvel toen ik deze voor het eerst bekeek. Het deed me denken aan die moeilijke tijd. ”If you develop an eating disorder when you are already thin to begin with, you go to the hospital. If you develop an eating disorder when you are not thin to begin with, you are a success story.” Ik was nooit dun geweest waardoor er wat betreft mijn gewicht nooit direct een aanleiding was tot zorg. Ik kreeg eerder complimenten omdat ik was afgevallen. Niets ten nadele van de mensen met een eetstoornis die daadwerkelijk ondergewicht hebben, maar op dat moment wilde ik het liefst ondergewicht, in de hoop serieus genomen te worden. 

”If you are not recovering, you are dying.”

Nu ik erop terugkijk, vind ik het vooral heel verdrietig. Mijn eetstoornis was ontzettend ernstig, los van mijn gewicht en los van wat anderen er van dachten of zeiden. Blythe Baird beschrijft deze worsteling perfect in bovenstaande video. Uiteindelijk gaat het niet om ondergewicht, een gezond gewicht of overgewicht. Zolang je een eetstoornis hebt en je niet bezig bent met herstellen hiervan, dan ben je eigenlijk aan het doodgaan. Die woorden zijn hard, maar wel de realiteit.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

14 reacties op “Als het dikke meisje dun wordt”

  1. Ik herken het wel. Ik heb licht overgewicht gehad dus eerst was ik een succes story later vreemd en irritant uiteindelijk met spoed een opname. Heel veel gewicht verloren.

  2. Heel herkebaar. Ik had zwaar overgewicht, dat veranderde en uiteindelijk ben ik met ernstig ondergewicht opgenomen geweest.

    1. Hooi, ik heb een vraagje; ik ben ook van onvergewicht naar ondergewicht gegaan.. Heb jij nu een gezond gewicht? Of ben je nog herstellende? Als ik vragen mag.. voel je niet verplicht te antwoorden 🙂
      Lfs Dianne

  3. WoW zo herkenbaar…

  4. Heel herkenbaar. Altijd was ik het dikke/stevige meisje. Ik werd er constand mee gepest. En nu? Ik zit in de fitness, mensen zien mij als hun voorbeeld. En ik ben het meest sportieve meisje uit mijn stad. Maar hoe ik zo ben gekomen weet niemand, en dat is heel lastig. Ben ik blij met mijn gewicht nu? Misschien een beetje. Doe ik het op een gezonde manier? Nee. Kan ik er mee stoppen? Nee.

  5. Helaas ook herkenbaar. Op een of andere manier kon het nooit”gewoon goed zijn” bij mij.

  6. Dit is een van m’n favoriete stukken in dit thema (hoewel dit niet m’n favo versie is 😛 ) Heel erg herkenbaar. Blythe Baird heeft ook een over recovery, ook zeker de moeite waard!

    1. Jaa vind ik ook, ik vind die waar ze hem live performed veel meer impact geven eigenlijk (goede zin en zo, maar je snapt wel wat ik bedoel). Blythe Baird is sowieso wel echt geweldig!

  7. Heel herkenbaar! Ik zat tegen overgewicht aan toen ik ongschuldig begon te lijnen. Ik kreeg heel veel complimenten toen ik gewicht verloor. Daarna moest ik 10kilo afvallen van een plastisch chirurg om een littekencorrectie van een groot misvormend buiklitteken te kunnen laten slagen. Maar ook daarna was er steeds wel weer een reden om wat gewicht te verliezen, het was nooit meer goed genoeg, nooit lang tenminste. Ondertussen ook nieuwe sporten gaan doen, wielrennen en (meer) hardlopen ipv voetballen (keepen). Dus mensen dachten “die spirt gewoon veel, maar weet wel wat ze doet”. Tot het moment dat ik zelf begon te denken dat ik het niet meer los kon laten, dat ik de controle juist kwijtraakte. Ik kreeg ondergewicht, menstruatie bleef uit en ik braakte sporadisch als ik iets “slechts” had gegeten, at verder minder en minder en sportte meer en meer. Toen zelf hulp gaan zoeken. Sinds dat moment nu drie jaar, vijf opnames en vele soortn therapie verder begin ik weer langzaam op te krabbelen. Maar nog steeds beheerst de gedachte dat ik moet afvallen om gezond te worden mijn gedachten, terwijl ik rationeel gezien weet dat het tegenovergestelde waar is…

  8. Dit ontroert me zó, dit is de waarheid. Super mooi hoe je hierover hebt geschreven Sandra, kort maar krachtige blog!

  9. Herkenbaar. Ik herinner me nog zó goed hoe ik een paar jaar geleden mijn vroegere beste vriendin (die me keihard had laten vallen door me te pesten uiteindelijk) tegenkwam in de bus, en het eerste wat ze zei was “Wow, je bent… Zo dun!”
    Like, good on me right? Ze had geen idee… Geen idee hoe ik op dit gewicht gekomen was, en alle haat die ik nog steeds met me mee draag.

  10. Wauw wat een herkenning, ik kreeg veel complimenten toen im was afgevallen iedereen gaf complimenten en zei dat ik het vol moest houden. (Ik heb ernstig overgewicht en toen ook). Ik wilde het vol houden maar kan het niet ofcourse. Maar wat wilde ik graag dat andere zagen hoe het echt met mij ging maar ik bleef het masker dragen. Ik vond mijn eetstoornis niet ernstig genoeg of ja dat vond mijn eetstoornis die mij volledig in de greep had. Gelukkig zit ik nu heel goed in me herstel en daar ben ik heel dankbaar voor

  11. been there done that…
    als kind overgewicht, en als tiener helemaal naar ernstig ondergewicht gegaan.Sindsdien een constant geschommel tussen verschillende gradaties van (net niet) ondergewicht. En o zo veel oordelen.
    Al mijn supporters van het eerste uur werden na enkele maanden plots tegenstanders. Ik begreep er in eerste instantie niets van. Ik deed toch niets anders dan in het begin? Ik viel af, en daar waren ze altijd zo positief over. Als kind met overgewicht keken ze op me neer, en door af te vallen zagen ze plots dat ik ‘iets kon’. Waardering alom voor de ‘discipline’ enzovoort. En ineens niet meer, toen de zone ‘normaal gewicht’ stilaan uit het zicht verdween werden die stimulerende medestanders plots tegenstanders… in mijn ogen natuurlijk alleen maar ‘jaloers’ of ‘bemoeizuchtig’, want ze wilden me iets afpakken wat me tot dan toe zoveel had opgeleverd. Echt ik werd er gek van.
    En nog steeds. Inmiddels ben ik enkele tientallen kilo’s zwaarder dan op mijn dieptepunt, maar nog steeds op ondergewicht. Omdat ik echter ‘zwaarder gebouwd’ ben zie je niet meteen dat ik nog zoveel kilo’s te gaan heb tot mijn ideaal gewicht. En mensen zoals mijn moeder beweren dan ‘zo blij te zijn dat ik er niet meer uitzie alsof ik elk moment kan doodvallen’… terwijl ik al 20 jaar probeer om haar duidelijk te maken dat je net zo goed kan doodvallen als je er kerngezond uitziet…

    1. Zoveel herkenning in jouw berichtje. Mijn moeder zegt vaak “maar eerst zag je eruit als een uitgehongerd persoon” terwijl ze me met die woorden alleen maar verdrietiger maakt; in mijn hoofd ben ik nog dezelfde persoon…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *