De zon schijnt, ik hoor vogels fluiten en kinderen praten. Waarschijnlijk zijn ze lekker buiten aan het spelen. Ik kan me goed herinneren hoe fijn ik het vroeger vond als mijn moeder zei dat ik weer ”met zonder jas” naar buiten kon. Wat was dat genieten. Nu is het donker in mijn hoofd. Er is maar weinig ruimte voor zon. Ik lig in bed naar het plafond te staren en vraag me af waarom ik me weer zo voel. Ik zeg weer omdat dit gevoel me niet onbekend is. Jaren van mijn leven was ik namelijk doodongelukkig.
Letterlijk, want ik wilde toentertijd niet meer leven. Ik vraag me geregeld af hoe ik uit dat diepe dal geklommen ben. Ik heb therapie gehad, ben heel vaak opgenomen geweest en heb heel hard gevochten. Als ik eraan terug denk dan heb ik een behoorlijke weg afgelegd. Des te meer is het ontzettend frustrerend dat het nu niet goed gaat. Ik zou gelukkig moeten zijn, maar ondertussen voel ik vooral verdriet en pijn.
Ik weet niet eens precies waarom ik me zo voel. Soms denk ik dat het te maken heeft met een overtuiging die ergens diep van binnen in mij verborgen zit: het leven is niet voor mij weggelegd. Wat ik ook doe, ik voel het allemaal niet. Ik vraag me af hoe ik in godsnaam 28 jaar ben geworden. Hoe heb ik het al die jaren overleefd? Vervolgens reken ik uit dat ik misschien nog wel vijftig of zestig jaar moet leven en van die gedachte krijg ik het benauwd. Het is veel te lang en niet te overzien, van mij hoeft dit niet.
Als ik aan anderen vertel dat het even niet zo goed met me gaat, dan hoor ik regelmatig dat ik niet moet vergeten waar ik vandaan kom. Natuurlijk is dit zo, maar hierdoor heb ik vaak het gevoel dat ik maar blij moet zijn met hoe het gaat, omdat het ook veel slechter kan en is geweest. Ik kom inderdaad van ver en wat dat betreft is mijn leven een stuk beter, maar dat doet niets af aan het feit dat ik op dit moment iedere ochtend wakker word met een knoop in mijn maag, als ik überhaupt heb geslapen.
Soms verlang ik terug naar die moeilijke periode. Niet omdat ik zou willen dat het weer zó slecht zou gaan, maar wel omdat ik het gevoel heb dat er toen veel minder van mij verwacht werd en ik leefde met het gevoel dat ik niets te verliezen had. Als ik me niet goed voelde, dan waren er zoveel mogelijkheden om daarmee om te gaan. Ik kon alles eten, niets eten, overgeven, me volgieten met drank, mezelf pijn doen en veel te veel pillen slikken. Vervolgens kon ik in bed blijven liggen, de hele wereld negeren en pas weer aankloppen bij iemand als ik dat zelf wilde.
Ik voelde me heus wel schuldig, was teleurgesteld in mezelf en wist dat ik mezelf en anderen pijn deed, maar ik had geen idee van hoe het anders moest en de mensen om me heen leken ook niet echt anders te verwachten. Inmiddels refereert mijn therapeut naar die periode als: ”toen je nog zo vaak in crisis zat” en ik vraag me af wat precies het verschil met nu is, behalve dat ik anders omga met dat vreselijke gevoel vanbinnen. Het destructieve gedrag is gestopt en heeft plaatsgemaakt voor vechten tegen drang om destructief te zijn. Op slechte dagen komt het meerdere keren per dag in me op om weer te beginnen met drinken.
Voor de statistieken ben ik perfect. Een jongvolwassene met veel psychische problemen die met behulp van intensieve behandeling er weer bovenop is gekomen. De therapeuten hebben hun werk goed gedaan en nu kan ik, als volwassen vrouw, verder met mijn leven. De realiteit is dat ik me geregeld afvraag wat mijn plek is in dit leven. Wat heb ik de afgelopen jaren in hemelsnaam gedaan in therapie waardoor ik me nu nog steeds zo voel? En hoe kan het dat andere mensen niet voelen wat ik voel? Of voelt iedereen zich zo maar zijn andere mensen gewoon veel beter in het verbergen ervan en gewoon maar doorgaan?
Wat ik dan zelf precies voel, weet ik ook niet. Ik weet enkel dat ik constant een bepaald gevoel van extreme leegte en eenzaamheid ervaar. Vervolgens voel ik me weer schuldig omdat ik deze gevoelens ervaar, want er zijn genoeg mooie dingen in mijn leven en veel lieve mensen om me heen waarbij ik terecht kan. Die leegte kan echter niet opgevuld worden met leuke dingen en de eenzaamheid gaat niet weg als ik nog een blik met leuke mensen open trek.
De leegte zit in mij en is elke dag in meer of mindere mate aanwezig. Ik voel me niet elke dag ontzettend slecht en somber, maar in sommige periodes vraag ik me af wat mijn leven voor zin heeft. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik weer uit deze tijd kom, maar de kerngedachten en overtuigingen lijken aanwezig te blijven. Het idee dat dit is waar ik het mee met doen voor de rest van mijn leven, voelt heel zwaar en bijna niet haalbaar. Ik weet waar ik vandaan kom en zal dit ook nooit vergeten, maar waar ik heen moet blijft voor mij een grote vraag.
P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.
Geef een reactie