Een mooie, grijze skinny jeans was mijn favoriete broek. Hij was een beetje versleten, maar dat maakte hem juist extra mooi. De broek had ik ooit in de uitverkoop bij Cool Cat gekocht. In de uitverkoop, want niemand paste deze broek waarschijnlijk. Hij was heel klein en zat me perfect. Straks overal. Ik had het idee, zeker als ik hakken aan had, dat mijn lichaam eruit zag als dat van een topmodel. Trots paradeerde ik met de broek en hoge hakken door het centraal station van Utrecht. Soms zag ik dat iemand me nakeek. ‘Zie je wel, ze vinden me knap’ dacht ik…. Ze vonden me niet knap, ze vonden me eng mager.
Jaren heeft die grijze skinny jeans in mijn kast gelegen. Iedere week droeg ik die broek wel een of meerdere dagen. Ik voelde me er niet alleen mooi in, het was ook een soort bewijs van mijn geleverde prestaties. Ik had jaren mijn best gedaan om af te vallen, om kilo’s kwijt te raken. Het lukte me nooit. Na jaren waren er dan eindelijk wat kilo’s af en ging ik langzaam naar het BMI dat ik graag wilde. Ik wilde dit BMI bereiken omdat ik mezelf dan pas serieus kon nemen, althans dat dacht ik. Achteraf gezien heb ik mezelf en mijn eetstoornis, zelfs op mijn laagste gewicht, in die tijd nooit serieus genomen. Hoe dan ook, die skinny jeans was voor mij belangrijk omdat die benadrukte dat het me gelukt was om af te vallen.
In therapie werkte ik aan mijzelf, aan de problemen achter mijn lage gewicht en achter mijn gerommel met eten. Ik ging die problemen serieus nemen, mijn gewicht vond ik nog steeds niet iets om serieus te nemen. Onbewust was dat gewicht echter heel belangrijk voor me. Ik deed er alles aan om dit gewicht vast te houden en de weegschaal van de therapeut te saboteren. Mijn gewicht was mijn houvast, mijn trots, iets waar ik jaren voor gewerkt had. De enige manier om (soms) met de buitenwereld te communiceren dat ik niet gelukkig was. Als ik zou aankomen zou ik voor mijn gevoel niets meer hebben. Dan zou ik weer ‘normaal’ zijn en kon ik nergens meer trots op zijn. Alles was dan verloren.
Toen ineens was daar dat moment: Ik paste mijn broek niet meer. Mijn mooie grijze skinny jeans. Ik kreeg hem niet meer dicht. Ik kreeg hem met heel veel springen nét over mijn bovenbenen, maar de knoop dichtdoen lukte nauwelijks. De broek zat helemaal niet lekker meer. Daar stond ik dan. Verbaasd. Ik wist even niet wat ik moest zeggen of denken. Mijn lichaam was veranderd. De broek die het bewijs was van mijn afvalprestaties paste me niet meer. Ik had geen bewijs meer. Ik had dat gewicht niet meer. Ik had dat lichaam niet meer. Het voelde als een onverwacht afscheid. Iets wat er al heel lang aan zat te komen, maar wat toch onverwacht was.
Het wegdoen van die broek was tegelijkertijd symbolisch. Ik zette hiermee een punt achter een hele ongezonde en ongelukkige periode. Ik had mijn lichaam in deze periode onterecht jaren tekort gedaan. Iets waar ik inmiddels zeker spijt van heb. Die broek was in weze nooit een bewijs geweest van mijn prestaties, maar een bewijs van mijn ongelukkig zijn. Het bewijs dat ik zo ongelukkig was dat ikzelf niet eens meer zag hoe ik mijzelf kapot maakte. Die broek heeft nooit bijgedragen aan een leuker leven, enkel aan een ongelukkiger en meer leugenachtig leven.
Het weggooien van die broek was lastig, maar voelde tegelijkertijd goed. Diep in mijn hart wist ik dat het goed zat, dat ik goed bezig was, dat ik eindelijk stapjes in de goede richting maakte wat betreft mijn lichaam.
Het kopen van een nieuwe broek was opnieuw lastig. Het is een vreemde gewaarwording om ineens een andere maat van het rek of de plank te halen. Het is vreemd om ineens perfect te passen in een grotere maat. Het voelde ook volwassen. Ik werd meer vrouw. Ik voelde me zelfstandiger en niet meer zo minderwaardig. Ik was niet meer dat tengere meisje dat werd negekeken omdat ze er raar dun uitzag, ik werd langzaam meer die jonge vrouw die een studie deed en part-time werkte. Ik was geen patiënt meer die trots was op haar broek met een kindermaatje, maar een jonge vrouw die trots was op de studie die ze volgde en de baan die ze had binnengesleept. Het niet meer passen van mijn broek, maakte mij meer mens, letterlijk en figuurlijk.
Liefs, Scarlet
Geef een reactie