Als je broek niet meer past

Een mooie, grijze skinny jeans was mijn favoriete broek. Hij was een beetje versleten, maar dat maakte hem juist extra mooi. De broek had ik ooit in de uitverkoop bij Cool Cat gekocht. In de uitverkoop, want niemand paste deze broek waarschijnlijk. Hij was heel klein en zat me perfect. Straks overal. Ik had het idee, zeker als ik hakken aan had, dat mijn lichaam eruit zag als dat van een topmodel. Trots paradeerde ik met de broek en hoge hakken door het centraal station van Utrecht. Soms zag ik dat iemand me nakeek. ‘Zie je wel, ze vinden me knap’ dacht ik…. Ze vonden me niet knap, ze vonden me eng mager. 

Jaren heeft die grijze skinny jeans in mijn kast gelegen. Iedere week droeg ik die broek wel een of meerdere dagen. Ik voelde me er niet alleen mooi in, het was ook een soort bewijs van mijn geleverde prestaties. Ik had jaren mijn best gedaan om af te vallen, om kilo’s kwijt te raken. Het lukte me nooit. Na jaren waren er dan eindelijk wat kilo’s af en ging ik langzaam naar het BMI dat ik graag wilde. Ik wilde dit BMI bereiken omdat ik mezelf dan pas serieus kon nemen, althans dat dacht ik. Achteraf gezien heb ik mezelf en mijn eetstoornis, zelfs op mijn laagste gewicht, in die tijd nooit serieus genomen. Hoe dan ook, die skinny jeans was voor mij belangrijk omdat die benadrukte dat het me gelukt was om af te vallen.

In therapie werkte ik aan mijzelf, aan de problemen achter mijn lage gewicht en achter mijn gerommel met eten. Ik ging die problemen serieus nemen, mijn gewicht vond ik nog steeds niet iets om serieus te nemen. Onbewust was dat gewicht echter heel belangrijk voor me. Ik deed er alles aan om dit gewicht vast te houden en de weegschaal van de therapeut te saboteren. Mijn gewicht was mijn houvast, mijn trots, iets waar ik jaren voor gewerkt had. De enige manier om (soms) met de buitenwereld te communiceren dat ik niet gelukkig was. Als ik zou aankomen zou ik voor mijn gevoel niets meer hebben. Dan zou ik weer ‘normaal’ zijn en kon ik nergens meer trots op zijn. Alles was dan verloren. 

Toen ineens was daar dat moment: Ik paste mijn broek niet meer. Mijn mooie grijze skinny jeans. Ik kreeg hem niet meer dicht. Ik kreeg hem met heel veel springen nét over mijn bovenbenen, maar de knoop dichtdoen lukte nauwelijks. De broek zat helemaal niet lekker meer. Daar stond ik dan. Verbaasd. Ik wist even niet wat ik moest zeggen of denken. Mijn lichaam was veranderd. De broek die het bewijs was van mijn afvalprestaties paste me niet meer. Ik had geen bewijs meer. Ik had dat gewicht niet meer. Ik had dat lichaam niet meer. Het voelde als een onverwacht afscheid. Iets wat er al heel lang aan zat te komen, maar wat toch onverwacht was.

Het wegdoen van die broek was tegelijkertijd symbolisch. Ik zette hiermee een punt achter een hele ongezonde en ongelukkige periode. Ik had mijn lichaam in deze periode onterecht jaren tekort gedaan. Iets waar ik inmiddels zeker spijt van heb. Die broek was in weze nooit een bewijs geweest van mijn prestaties, maar een bewijs van mijn ongelukkig zijn. Het bewijs dat ik zo ongelukkig was dat ikzelf niet eens meer zag hoe ik mijzelf kapot maakte. Die broek heeft nooit bijgedragen aan een leuker leven, enkel aan een ongelukkiger en meer leugenachtig leven.

Het weggooien van die broek was lastig, maar voelde tegelijkertijd goed. Diep in mijn hart wist ik dat het goed zat, dat ik goed bezig was, dat ik eindelijk stapjes in de goede richting maakte wat betreft mijn lichaam. 

Het kopen van een nieuwe broek was opnieuw lastig. Het is een vreemde gewaarwording om ineens een andere maat van het rek of de plank te halen. Het is vreemd om ineens perfect te passen in een grotere maat. Het voelde ook volwassen. Ik werd meer vrouw. Ik voelde me zelfstandiger en niet meer zo minderwaardig. Ik was niet meer dat tengere meisje dat werd negekeken omdat ze er raar dun uitzag, ik werd langzaam meer die jonge vrouw die een studie deed en part-time werkte. Ik was geen patiënt meer die trots was op haar broek met een kindermaatje, maar een jonge vrouw die trots was op de studie die ze volgde en de baan die ze had binnengesleept. Het niet meer passen van mijn broek, maakte mij meer mens, letterlijk en figuurlijk.

Liefs, Scarlet

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

22 reacties op “Als je broek niet meer past”

  1. Ik las de titel en dacht, deze blog moet ik lezen!
    Ik vind het een hele mooie blog.
    Helaas kan ik het alleen nog niet zien zoals jij, ik ervaar bij verre niet de positieve dingen van het niet meer passen in je (favoriete) broek. Ik vind het vooral erg moeilijk, vervelend en het maakt me boos en nog veel meer.
    Ik snap de blog wel, en je hebt me iets gegeven om over na te denken. Bedankt daarvoor.

  2. iedereen herkent deze blog wel denk ik. Zeker als je herstellende bent.

  3. herkenbaar. Mijn oude broeken gaan naar mn zusjes.
    Een grotere jeans moeten kopen is voor mij ook moeilijk.
    mooie blog om de positieve kant te zien.
    x

  4. Ik vind het een hele herkenbare blog. Ik had ook een favoriete jeans. Kindermaat. Ik vond het in het begin heel moeilijk om de broek weg te doen toen ik wad aangekomen. Ik heb de jeans uiteindelijk symbolisch verbrand met mijn familie. Toen zag ik Hoe trots ze op mij waren. Dat gaf mij weer een kick om door te vechten tegen de anorexia. Een hele mooie blog!

  5. Ik denk dat heel veel meiden deze blog zullen herkennen.
    Zelf heb ik ook zo’n ‘anorexiabroek’, een broek die ik kocht toen ik op mijn laagste gewicht zat. Oh wat voelde ik me goed in die broek. Het was een lichtgrijze skinny jeans en ik deed hem zoveel mogelijk aan. Ik wist dat ik er mager mee uitzag en hield van dit gevoel. Toen mijn therapie verder vorderde besefte ik dat mijn relatie met die broek helemaal niet zo gezond was. Ik hield van de broek omdat ik wist dat ik er enorm mager uitzag, niet omdat het een ‘mooie’ broek was ofzo. Op een of andere manier ben ik die broek verloren? Misschien heeft mijn moeder hem wel stiekem weggegooid. Ik ben hier heel blij om. Het gevoel dat ik er nu niet meer in pas heb ik nooit echt gehad, maar ik besef maar al te goed dat ze nu veel te klein zou zijn. En das oke voor mij, want welke 19 jarige meid loopt nu rond met een broekje voor 12-jarige meisjes?

  6. Ik pas al mijn broeken niet meer. Durf alleen nog maar korte broeken (vaak voetbalbroekjes, maar ook korte spijkerbroekjes) te dragen en trainingsbroeken. Spijkerbroeken durf ik niet meer. Ik hield zo van spijkerbroeken.

  7. Ik heb de korte broeken die ik anderhalf jaar geleden, toen ik op mijn dunst was, nog niet weggegooid. Ze liggen achterin de kast en een stemmetje zegt “misschien pas ik er ooit weer in”. Geen goed stemmetje; weggooien/-geven is beter.

  8. Deze vakantie… allemaal nieuwe shortjes en jeansbroeken moeten kopen… mijn kleedjes worden nauwer ter hoogte van mijn borsten… als ik de omgeving geloof heb ik nu eindelijk een vrouwenlichaam (wat nodig is nu ik probeer zwanger te worden)… maar mijn broek van op mijn laagste gewicht die ik nu al 10 jaar heb, kan ik niet weggooien… het is niet dat ik er nog in wil kunnen… maar ik kan hem niet weggooien… omdat het een herinnering is… omdat het ook een deel van mijn leven was…

  9. Ik heb ook een broek vd coolcat met precies het zelfde verhaal… Alleen ligt ie bij mij nogsteeds in de kast…

  10. Langzamerhand ben ik afstand gaan nemen van alle kleine maatjes. Het was moeilijk; hoeveel keer heb ik met dat ene rokje in m’n handen gestaan, gewikt en gewogen, het weer teruggehangen in de kast? Hoeveel keer heb ik dat leuke bloesje nog even stiekem aangetrokken – kunnen de knoopjes dicht zonder trekken? Ik heb moeite met afscheid nemen, dit was echter het zwaarste afscheid ooit. Kleding, ik blijf het iets lastigs vinden.

  11. Mooie blog! Eén dingetje: er staat diep in mijn hard i.p.v. hart ;-).

  12. @maanmeisje dat is een Heel Hard Hart! 😉

  13. Mooie blog, zeker heel herkenbaar 🙂

  14. Wauw, ontzettend dappere blog!

  15. Kippenvel, zo prachtig geschreven…..

  16. Kleding. Gaat dit niet op voor ons? Mannen? Laat ik je het tegendeel vertellen. Ik ga morgen weer nieuwe broeken kopen, weer een maatje kleiner…
    Aan de ene kant trots, want ik win, tenminste dat zeggen mijn stemmen. Maar als ik dit hier weer lees denk ik ook: wie is er nou gek? Maar voorlopig veranderd er weinig. Ik ga morgen weer kijken bij Coolcat naar die ene skinny jeans die ik wil hebben, die ik nu ook heb maar weer een maatje kleiner, en zie het nog als een beloning ook! Gelukkig hoef ik niet bij de kindermaatjes te kijken, dat zal nog wel even duren, maar toch. Kleding heeft net zo’n belangrijke rol als bij de dames!

  17. @Harry ‘Dat zal nog wel even duren’. Hoop dat dat niet komt. Het is zo’n lijdensweg en vooral de weg terug is een lastige. Zelf ook gehad maar ik gun het niemand.

  18. Als ik dit zo lees haat ik mezelf dat ik steeds moet blijven zoeken naar kleinere variant

  19. Wat een mooi blog, fijn om het te lezen en te bekijken vanuit een ander oogpunt,
    Voor mij is de “maat” zo belangrijk ergens weet ik wel dat dat niet klopt maar het los laten lukt “nog” niet, dank! Echt fijn om het is op een andere manier te bekijken

  20. Mooi geschreven Scarlet! Goed om te benadrukken dat er vaak een diepere laag achter de eetstoornis schuilgaat. Zelf heb ik ook nog zo’n skinny jeans liggen, een donkerpaarse, van toen ik op m’n laagste gewicht was. Ik heb die broek niet weg kunnen doen en mijn eetstoornis evenmin. Het gaat mij eigenlijk ook niet zozeer om dat kleine maatje, maar meer over niet volwassen willen worden

  21. heel herkenbaar dit, ik moet zelf nog aankomen, maar soms pas ik in een winkel iets en heb ik een S nodig, in plaats van een XS, en dat terwijl ik erg klein ben. Dat geeft ook een heel dubbel gevoel, want dan heb ik zoiets van: er zijn dus mensen die dit dragen en niet aan hoeven te komen, waarom moet ik dan wel aankomen?

  22. Ik vind dit ook verschrikkelijk lastig… maar de maat die je hebt, vertelt niet hoe hard je ogen stralen. En dat je ogen stralen, is veel belangrijker! 😉

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *