Je bent de eerste in de familie die het doet. Je gaat uit huis, maakt je eigen keuzes en doet vooral niet wat er van je verwacht wordt. Binnen mijn familie was uit huis gaan als meisje uit den boze; dat deed niemand. Ik was de eerste die er doorheen brak en deed wat voor mij goed was. Dit was echter minder feestelijk dan ik gehoopt had. Ik voelde mij schuldig en eenzaam, mijn familie wist mij niet te steunen en ik had niet dezelfde behandeling als mijn vriendinnen die ook uit huis gingen. Bij hen was het normaal en bij mij was het een zonde. Vandaag schrijf ik een blog voor jou, jij die je eigen keuzes maakt en door traditionele praktijken heen breekt, maar niet de erkenning krijgt die je verdient.
Als jong kind was ik enorm stil, verlegen en vooral makkelijk voor mijn omgeving. Ik deed wat er van mij gevraagd werd. Ik ging naar school toe, maakte nooit ruzie en had ook weinig aandacht nodig. Mijn eigen bubbel was voldoende om in voort te leven en ik vroeg om niks, want ik voelde mij bezwaard naar mijn omgeving toe. Bovendien werd ergens om vragen ook totaal niet aangemoedigd. Mij werd geleerd om stil te zijn, naar de grond te kijken en enkel ja en amen te antwoorden, op vragen die ik amper gehoord had. Het antwoord was altijd ‘ja’ en alles in het belang van de tegenpartij. Op een gegeven moment zei ik nog ‘ja’, maar voelde ik aan alles in mij ‘nee’. Nee, dit is niet wat ik wil. Dit systeem breekt mij op. Ik wil mijn mond opentrekken en keuzes maken die in mijn voordeel werken. Ik wil niet meer leven voor een ander, ik wil niet meer leven in dienst van een eercultuur en ik ben het zat om continu in acht te nemen wat de buitenwereld over mij te zeggen heeft.
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze het contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Ik werd ouder en elke keer opnieuw hoorde ik verhalen om mij heen over meiden die volgens mijn familie onacceptabel gedrag vertoonden. ‘Heb je gezien hoe kort haar rok was?’ Alsof het dragen van korte kleding gelijk stond aan een misdaad. ‘Zij heeft haar kind gekregen voordat ze getrouwd was; God mag weten wiens kind dat eigenlijk echt is.’ Alsof mijn tantes alle details bezitten over het leven van elk willekeurig meisje op straat. ‘Zij is gescheiden, ze had niet genoeg geduld en vertrouwen in Gods plan.’ Alsof ze zelf het recht hebben om het plan van God te maken. Nu kan ik deze roddels relativeren, maar destijds geloofde ik ze. Ik geloofde dat deze meiden iets hadden gedaan wat met het oog op de eer van de familie niet door de beugel kon. Zij waren de familienaam tot last. Of was het toch andersom? Was de familie misschien een last voor de dochters?
Inmiddels ben ik onnoemelijk trots op de meiden die dag in dag uit hun eigen keuzes hebben gemaakt, ondanks dat hun omgeving dit niet goedkeurde. Ja, misschien was ze zwanger voor het huwelijk en ja, misschien droeg ze een rok die boven haar knieën eindigde. Zij mag dat doen. Het is haar lichaam, haar leven en haar keuze. De enige die zich moeten schamen zijn de mensen die dit systeem van roddelen en het naar beneden halen van meiden in stand houden. De moeders en tantes die praten over hun dochters en nichtjes. De broers, vaders en ooms die deze vrouwen onder de duim houden door ze te voeren met angst. De buren die als een soort nieuwszender alles doorgeven aan de ouders, wetend dat de meiden dan op hun kop krijgen. Dit zijn de mensen die zich moeten schamen. Het zijn niet de meiden die simpelweg hun leven leiden. Sinds wanneer is zwangerschap een misdrijf en sinds wanneer zijn vrouwen enkel lustobjecten?
De meiden die ik in de hulpverlening ben tegengekomen werkten als een spiegel. Ik had hen nog nooit ontmoet. Nog nooit had ik mij zo begrepen gevoeld. Wij stonden allemaal in ons eentje tegenover complete families en systemen. Deze meiden waren er altijd al, maar het verschil was dat ze nu in het openbaar hun mond open hadden getrokken en daardoor zaten we in hetzelfde schuitje. Wij waren allemaal alleen en juist dat maakte ons één. Er zijn meer meiden, vrouwen, jongens en mannen zoals jij. Jij bent niet de enige in deze situatie, al voelt het wel zo. Soms is onze cultuur een ster in het maskeren van deze mensen, in het stilhouden van de vrijgevochten jeugd. En juist dat is gevaarlijk, want het koest houden van elke persoon met een ander perspectief houdt schadelijke traditionele praktijken in stand.
Soms krijg ik van het schrijven van dit soort blogs een dubbel gevoel. Dit is hoe ik het heb ervaren binnen mijn familie en mijn ervaring met eer en traditionele praktijken. De ervaring is anders voor iedereen. Ik weet echter wel dat mijn familie dit soort blogs nooit zal goedkeuren. Zij zullen het altijd bestempelen als ‘een schreeuw om aandacht’. En misschien hebben ze gelijk. Misschien is het een schreeuw om aandacht, want ik wil mij voor de volle honderd procent inzetten om deze problematiek ook aandacht te geven. Ik houd van mijn cultuur en ik houd van mijn familie en dat betekent niet dat ik er geen kritiek op kan hebben. Integendeel zelfs, als het mij niks gedaan had, had ik mijn rug ernaartoe gekeerd.
Geef een reactie