Als je familie niet wil praten

Zodra ik thuis kwam hoorde ik nog net voetstappen naar boven rennen en een deur dichtslaan. Ik ben opgegroeid in een fijn en warm gezin. Toch waren de omstandigheden zo dat ik een eetstoornis had ontwikkeld. Dat is niemand zijn schuld en m’n familie wilde me dan ook graag helpen om weer te herstellen. Actief waren ze op zoek naar van alles dat mij wellicht zou kunnen helpen, vroegen ze tot vervelends toe hoe therapie was gegaan en gingen ze mee naar systeemgesprekken. Helaas gold dat niet voor iedereen. Wat nou als een familielid niet met je wilt praten?

Goed communiceren met je familie is niet altijd makkelijk, zeker niet als de eetstoornis ook graag een stem wilt hebben in dit alles en dat wil ‘ie. Mijn eetstoornis maakte mij niet altijd de meest leuke persoon en dat was vaak lastig binnen ons gezin.

In het begin van mijn eetstoornis woonde ik nog thuis. Later ging ik op mijzelf wonen, maar mijn eetstoornis was nog niet weg. Dat maakte het soms wel lastig, maar deze sprong in het diepe heeft me ook wel goed gedaan. Ik was wat dat betrof wel iets meer op mezelf aangewezen, maar vooralsnog sprak ik veel met mijn ouders over hoe het ging. Ze wilden me graag helpen in mijn herstel, maar hierover praten was niet altijd makkelijk.

Al eerder schreef ik de blog ‘communiceren met je familie‘. In deze blog bespreek ik hoe lastig het soms is om te praten over hoe je je voelt met je familie. Niet alleen omdat er bij jouzelf veel kwetsbaarheid en schaamte bij komt kijken, maar ook omdat die eetstoornis toch wel veilig voelt. Aan de andere kant kunnen familieleden uit wanhoop wel eens boos of onaardig reageren. Dit is dan niet onaardig bedoeld, maar echt omdat ze ook niet weten wat ze anders moeten en dat terwijl ze juist heel veel van je houden. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en een eetstoornis heb je wat dat betreft niet alleen.

Niet altijd makkelijk dus, als er zo veel op het spel staat en de eetstoornis zo veel roet in het eten gooit. Toch doe jij je best om er zo goed en open mogelijk over te praten. Je beseft dat het oké is om van mening te verschillen, je probeert het ook vanuit hun kan te bekijken, je spreekt vanuit wat jij voelt en blijft kalm en vriendelijk, maar wat nou als er een familielid is die hier helemaal niet voor open lijkt te staan? Nu was ik destijds niet zo goed in communiceren, maar pijn deed het wel.

Hoe was dat bij mij?

Als ik naar mijn eigen situatie kijk wilde mijn broertje bijvoorbeeld niet mee naar onze systeemtherapie. Hij wilde niet met me praten over mijn eetstoornis en over mijn zelfbeeld en kon mij niet steunen in dit alles. Misschien had ‘ie het best gewild, maar kon ‘ie het op dat moment niet. Ik was al jong, maar hij was nog jonger en zat ook met zijn eigen zorgen. T’is niet niks als je grote zus ineens een eetstoornis ontwikkelt en allerlei andere slechte gewoontes. Zelfbeschadiging, sigaretten, drank, uitgaan, spijbelen, vriendjes. Niet alles in dit rijtje is per sé slecht, maar je snapt denk ik wel wat een omslag dit moest zijn na zo’n zorgeloze jeugd.

“Jij was echt een voorbeeld voor mij van hoe het níet moest.” Zei hij ooit. Ik schrok van deze opmerking, maar achteraf heb ik er alleen maar begrip voor. Ik heb hem ook pijn gedaan. Niet expres, zeker niet, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Tel daarbij op dat we beiden flink aan het puberen waren. Onze band heeft destijds een flinke klap gehad en dat heeft best een tijdje geduurd. De afgelopen tijd kunnen we het gelukkig steeds beter met elkaar vinden en doen we ook leuke dingen samen. Het kan dus echt veranderen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Ik hou ontzettend veel van m’n broertje, die overigens al een hele tijd een kop groter is dan ik. Ik word een beetje emotioneel bij het schrijven hiervan. Gek he? Nee, helemaal niet gek. 🙂

Nu was het bij mij m’n broertje. Dat was rot, want al puberden we, we hielden en houden toch van elkaar. Toch denk ik dat dat iets makkelijker is om even los te laten dan wanneer het bijvoorbeeld je ouders zijn die niet kunnen helpen. Zeker als je minderjarig bent en ze nog voor je zouden moeten zorgen. Of je schoonouders die je maar een ‘raar mens’ vinden en geen begrip hebben voor de situatie. Hoe het ook zij en wie het ook is, leuk is het niet en ik hoop dat deze blog een beetje bij kan dragen aan een beter gevoel over de situatie. 

Waarom wil diegene niet?

We zijn allemaal mensen. Eenieder heeft zijn sterke kanten, zwakke kanten, zekerheden en onzekerheden. Het klinkt misschien als iets negatiefs, maar de wereld draait niet om jou. Niet elke keuze van een ander heeft direct iets met jou te maken. Je weet niet wat er in een ander omgaat en waarom diegene doet zoals ‘ie doet. Laat het dan ook niet in de weg staan van jouw herstel, want dat iemand daar niet actief aan mee wilt werken, betekent niet dat jij het niet waard bent.

Wat het dan wel betekent? Tja, dat zal verschillen. Het kan voor jezelf fijn zijn om uit te zoeken waarom iemand niet mee wilt/kan werken of niet met je wilt praten. Dit kan je doen door het simpelweg te vragen. Misschien is het voor de ander ook wel te zwaar, te veel, te eng of realiseert die gene zich nog niet wat het voor jou betekent. Luister ook naar wat hun redenen zijn en probeer het niet te veel op jezelf te betrekken. Krijg je geen reactie? Dan is het misschien maar beter om het te laten, al doet het heel veel pijn, en je eigen weg te vervolgen.

Je mag boos worden

Misschien voelt het verkeerd om boos te worden, maar hoe vervelend sommige gevoelens ook zijn, verkeerd zijn ze nooit. Wat jij voelt is simpelweg wat jij voelt en of dat gevoel terecht is staat los van of het gehoord mag worden. Als iets jou boos maakt is het oké, nee, juist goed, om dat te uiten. Misschien kunnen jullie het daarna oplossen, misschien ook niet, maar jouw gevoel telt. Blijf daar niet alleen mee rondlopen en spreek ook naar een ander uit wat het met jou doet, zodat diegene jou daar weer in kan steunen. Al laat iemand je vallen, je staat er niet alleen in. Zoek degene die er wel voor je (kunnen) zijn op. Je bent dat waard.

Zorg goed voor jezelf

Hoe pijnlijk dit soort situaties ook kunnen zijn, het is belangrijk om voor ogen te houden voor wie je het doet. Namelijk voor jezelf. Je hebt geen toestemming van anderen nodig om goed voor jezelf te zorgen. Dat anderen nu niet naar jou luisteren betekent niet dat jouw woorden niks waard zijn of dat jij niks waard bent. Een verhaal heeft altijd twee kanten. Ik geloof niet dat mensen slecht geboren worden of zelfs slecht zijn, maar sommige omstandigheden en innerlijke gevechten die we allemaal wel eens hebben kunnen helaas botsen. Ook binnen gezinnen.

Ik ben me ervan bewust dat ik ook niet de makkelijkste was. Ik ben me ervan bewust dat m’n broertje het ook even niet kon helpen. Ik ben toch doorgegaan, voor mezelf. Hiermee wil ik niet zeggen dat je gevoel er niet mag zijn. Dat mag er zeker zijn, maar durf ook verder te kijken. Ik heb mensen om me heen verzameld die er wel voor me konden zijn. Ook toen ik uit huis ging en m’n ouders niet elke dag voor me klaar konden staan, al hadden ze dat graag gewild. Uiteindelijk is het jouw leven en verdien jij het om daar het mooist mogelijke van te maken. Blijf daar voor gaan en zorg goed voor jezelf. Het is jouw leven en misschien voelt dat leven nu heel eenzaam, maar weet dat dit kan veranderen. One way, or another.