Als je iemand verliest

Iemand verliezen. Voor velen het ergste wat er is. Nooit meer in iemands ogen kunnen kijken, nooit meer met elkaar kunnen praten, nooit meer fysiek contact, nooit meer hebben wat je had. Ik ben altijd bang om iemand aan de dood te verliezen. Elke seconde van de dag. Zelfs erover schrijven is lastig. Het onderwerp voelt beladen, maar ik ga het aan …

Toen ik zeven jaar was, werd ik voor het eerst met verlies geconfronteerd. Ik kan het me nog goed herinneren. Mijn zus had een beste vriendin. Ik noem haar S. Ze zaten bij elkaar in de klas en S woonde bij ons in de straat. Ze kwam vaak bij ons thuis en samen met mijn zus, ging ik vaak naar haar toe. We speelden. We hadden lol. Ik vond S een stoer meisje en ik keek tegen haar op. Ze was mijn voorbeeld. Ze durfde zoveel meer dan ik, en ze kon fietsen op een fiets met één wiel. Wat bewonderde ik dat! Ik vond haar geweldig!

bron foto

Helaas volgde die ene dag waarop het noodlot kwam. De school was net uit. Mijn zus en ik gingen naar buiten. Daar kregen we de schrik van ons leven. Er was zonet een ongeluk gebeurd in de straat voor de school. Een meisje was overreden door een vrachtwagen, en dat meisje was S … Het werd druk in de straat. Veel mensen keken toe, waaronder mijn moeder, mijn zus en ik. Een ambulance en meerdere politiewagens kwamen. Het voelde alsof ik in een film was beland, een heftige film, maar het was de harde realiteit …

In de avond kwamen er politieagenten aan de deur. Ze hadden slecht nieuws. S was overleden. Ze heeft maar tien jaar geleefd. Altijd als ik eraan terugdenk, word ik verdrietig en krijg ik een naar gevoel. Destijds was ik er dagen stil van. Ik kon amper bevatten dat S er niet meer was. Het voelde alsof ze elk moment voor de deur kon staan, maar dat gebeurde niet. Ik werd somber. Mijn kijk op het leven veranderde voorgoed. Het had me een kant laten zien die ik niet eerder had gezien. Een zwarte, ongenadige kant. Ik had de dood ontmoet.

Het is niet bij deze ene ervaring gebleven. Zo is er bijvoorbeeld een nichtje op negentienjarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een longontsteking, dit jaar is mijn oma overleden en ook de dood van artiesten die veel voor mij betekenden, heeft mij erg aangegrepen. Daarnaast kan ik enorm meeleven als er mensen zijn overleden die ik niet kende. Het doet iets met me. Het raakt. Het ontroert. Ik weet dat verlies een onderdeel van het leven is, dat het niet te voorkomen valt, maar soms zou ik mensen graag hun hartslag terug willen geven…

bron foto

Het doet zoveel pijn, dat onomkeerbare eind, dat noodgedwongen afscheid, maar de mensen en dieren die ik heb verloren, zijn toch nog een beetje bij mij. Ik zal ze nooit vergeten. Ik draag ze mee in mijn hart en in mijn hoofd. In gedachten en in herinneringen. Soms kan ik ze zelfs horen. Ik kan S nog steeds zien fietsen op haar fiets met één wiel, en nog steeds kan ik het bewonderen,
omdat ik dat zelf niet kon. Zij fietst voor altijd door…

Je mag erdoor van slag zijn als je iemand verliest. Dat is oké. Het valt te begrijpen. Laat het verdriet er maar zijn. Huil maar, schreeuw het uit, schrijf erover, praat erover, of wees maar even stil als je dat liever wilt. Geef jezelf vooral de tijd om te rouwen en het te verwerken, voor zover dat mogelijk is, want iemand verliezen is niet niets. Het blijft een gemis …

Hoe ga jij om met verlies?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

10 reacties op “Als je iemand verliest”

  1. Wow, dit is een heel ontroerend blog! Echt heel veel respect Bernice dat je hier zo open over kunt zijn.
    Veel sterkte met alle emotie’s die je doormaakt.

  2. Heel mooi blog
    Van kleins af aan was ik bang dat ik mensen ging verliezen
    Mijn moeder mocht bijvoorbeeld nooit weg

    Ik was bang dat ze een ongeluk kreeg en dood ging
    Nooit nog ze weg en natuurlijk ging ze dat wel
    Dan huilde ik het uit

    Maar gelukkig is dat over en mag ze weg gaan
    Maar toch is die angst er nog wat als …..

    Wat als ze dood gaat of wat als mijn oma of opa dood gaat

    Wat als die en die en die doodgaan

    Tja ik weet t niet kan er niet aan denken

    Heel mooi en waardevol blog

  3. Sinds ik een eetprobleem heb voel ik niet veel meer als mensen overlijden, dat is heel typisch, net of die mensen nooit dood zijn gegaan, maar dat ik er ‘gewoon’ niet meer naar toe kan gaan. Ik ben vooral bezig met mijn leven en eetprobleem ‘op te lossen’ en ondertussen gaat het leven van anderen door en komen sommigen te overlijden, dat kan ik dan bijna niet geloven en voel het dus ook niet zo (iig niet zo als toen ik nog geen eetprobleem had).

  4. Hele mooie waardevolle blog!

  5. Fijn dat jullie de blog waardevol vinden. Bedankt!

  6. wauw! echt heel goed geschreven…
    echt mooi thnx! x

  7. Mijn vriendin komt aankomende vrijdag te overlijden. Eigenlijk wil ik nu al schreeuwen en in mijn geval eetbuien houden en automutileren, maar dat doe ik niet omdat ik bang ben dat zij zich schuldig gaat voelen over dat ze mij achterlaat. Weet op dit moment even niet zo goed wat ik moet doen. Deze blog komt dus helemaal op het juiste moment, pfff.

  8. Helaas 2 weken geleden mijn opa verloren,
    r,i,p 25/8/2015

    mis hem nog zo erg.. hij was mijn voorbeeld..

  9. Heel mooi geschreven
    @lost girl: Heel veel sterkte, ik weet zeker dat je de kracht vind om door te gaan. Misschien niet meteen, maar op een dag zeker wel Xx

  10. Sterkte Lost girl!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *