Ik wou dat jij jezelf kon zien zoals ik jou zie. Zoals ik naar jullie allen kijk, stuk voor stuk. Al deze meiden bij elkaar is het mooiste geschenk wat ik mocht krijgen. Een geschenk omdat ik hen mocht leren kennen. Ik mag met hun lachen, hun tranen opvangen en luisteren naar de meest verborgen verhalen.
Ik wou dat jij kon zien zoals ik jou zie als ik met je praat. Dat ik jouw ogen zie, die de ene keer schitteren door de tranen heen en de andere keer door je lach. Ik let op je verhaal. Wat je vertelt en waarom. Welke woorden ik kan gebruiken om je verhaal te ondersteunen door (h)erkenning en begrip. Ik luister naar je om gezellig te kletsen of dingen te delen. Ik kijk naar jou en zie hoe fijn ik het vind om met jou te praten. Omdat jij mij jouw verhalen toevertrouwt, omdat jij dit met mij wilt delen. Ik voel mij bevoorrecht.
Ik wou dat jij kon zien zoals ik jou zie als ik jou die ochtend weer binnen zie lopen. Ik let op hoe jij binnenkomt, kijkend naar je gezicht en houding. Hoe voel jij je vandaag en hoe kan ik er vandaag voor je zijn. Dat er dan vaak een glimlach op mijn gezicht verschijnt, soms zichtbaar en soms niet. Omdat jij er weer bent. Ik kijk naar jou en zie dat het je weer is gelukt om alle kracht te verzamelen om er vandaag te zijn. Daar is moed en kracht voor nodig en is dus extra knap.
Ik wou dat jij kon zien zoals ik jou zie als je verdrietig bent. Als jij het niet meer ziet zitten en de moed op wilt geven. Ik zie jouw pijn en die komt binnen. Binnen omdat het soms lijkt als alleen wij samen deze pijn kunnen begrijpen. Ik zie een krachtige vrouw voor mij die zichzelf laat zien. Doordat jij jezelf laat zien, mag ik jou nog beter leren kennen. En dat is het mooiste wat er is. Zien wie jij bent als persoon. Zonder make-up of mooie kleren. Nee, zien wie jij bent omdat je geweldig en mooi bent om wie jij bent.
Ik wou dat jij kon zien hoe goed jij bezig bent. De dag dat jij twijfelde of dit is hoe het leven zou zijn en erachter kwam dat dit misschien niet zo is, was de eerste. De eerste stap naar de zoektocht van het leven. Die zoektocht bevat veel hobbels. Hobbels met hoogte- en dieptepunten. Hoogtepunten die je het gevoel geven dat je op de wolken zweeft en het gevoel hebt met een paar vingers weer het leven vast te hebben. Dieptepunten die je door het diepste dal laten gaan. Maar heb vertrouwen. Vertrouwen in jezelf. Ik wou dat jij kon zien hoeveel vertrouwen ik in jou heb.
Geef een reactie