Als mijn eetstoornis zou leven

Ze vinden je niet écht leuk. Ze doen maar alsof. Zie je die meiden daar lachen? Ze lachen om jou. Om je gekke kin, je pluizige haar en je dikke buik. Zij zijn pas écht mooi. En jij? Jij bent niks, nietig. Verwaarloosbaar. Waarom stop ik eigenlijk al die moeite nog in je? Wil je jezelf echt bewijzen? Dan zou ik eerst maar eens flink wat afvallen.

Een heftig en treurig stukje tekst. Maar jaren geleden was een tekst als deze mijn dagelijkse werkelijkheid. Mijn eetstoornis die mij elke dag pushte om dunner te worden, beter te zijn. Dunner is beter, dacht ik. Mijn eetstoornis die mij keer op keer vertelde dat ik niet goed genoeg was. Dat ik lelijk was. Dat ik niks waard was. Dat ik meer dan onderdeed voor de rest van de mensen. 

Was ik mijn eetstoornis?

Mijn eetstoornis was gemeen. Vreselijk gemeen. Ze zei dingen tegen mij die ik nu nooit over mijn lippen zou kunnen krijgen. Dingen die ik nooit tegen anderen zou durven zeggen. Dit is een gedachte die ik tijdens mijn herstel een keer kreeg. Ik zat in de bus en ik probeerde actief mijn gedachtes uit te dagen, ze te onderscheiden van mijn gezonde gedachtes. Ik had op dat moment al een tijd een eetstoornis. In mijn behandeling begon ik mijn gedachtes op te schrijven, om zo meer inzicht te krijgen in de meerdere stemmen die ik hoorde. Ik vergat na een tijd oprecht welke gedachtes vanuit mijn gezonde ‘ik’ kwamen. Het is zo veilig om met de eetstoornis mee te gaan, dat je na een tijd eigenlijk niet meer beter weet. Althans, zo ervoer ik het. Door mijn gedachtes op te schrijven, viel het me ineens op wat voor vreselijke dingen ik eigenlijk tegen mezelf zei. Want mijn eetstoornis was een deel van mij. Ik had haar gecreëerd. Misschien was zij een deel van mijn onderbewuste?

Jarenlang had ik die stem in mijn hoofd gezien als iets van buitenaf. Een soort demoon die mijn hoofd binnen was geslopen en zo alles vervuilde wat het tegenkwam. Die mijn stem overnam, begon te leven in mijn hoofd. En ik begon te leven zoals die stem mij opdroeg. Maar wat nou als ik zelf die stem was? Wat nou als ik zelf degene was die mezelf elke dag weer opnieuw uitschold? Ineens begreep ik de zin die mijn psycholoog eerder die week tegen me zei. “Je moet echt wat liever worden voor jezelf.” Ik was verbaasd toen ze dit zei, want dat doe ik toch al? Maar deed ik dat ook wel echt…?

De bomen trokken voorbij en de zon begon te schijnen. De bus hobbelde zachtjes voort. Ik dacht aan het geluid dat dagelijks mijn hoofd vulde. De schelle stem die mij keer op keer tot orde riep wanneer ik toch die eetgestoorde gedachtes uit de weg wilde gaan. Ik stelde me voor dat die specifieke stem – mijn eetstoornis – een mens zou zijn. Gewoon, een meisje van mijn leeftijd. Ik deed mijn even ogen dicht, hield mijn adem in en opende ze weer. Ik bedacht me dat ze dan naast me zou zitten. Ik durfde haar niet aan te kijken. Zij was immers de baas.

In mijn hoofd was het even stil. Totdat zij begon te praten. Haar stem herkende ik heel goed. Haar woorden even scherp als in mijn hoofd. Maar ze kwamen binnen. Ze schold me uit, vond me dik en waardeloos. Ik deed het nooit goed. Ze begon te schreeuwen, liep rood aan. Ik zat weggedoken in mijn stoel, steeds verder tegen het raam geplakt. Bang, en tegelijkertijd ook ontzet, dat iemand zo tegen mij tekeer kon gaan. Toen ik het hele plaatje ineens zo helder voor me zag, schrok ik. Maar in het echt deed ik dit zelf iedere dag. Elke dag opnieuw maakte ik mezelf voor de vreselijkste dingen uit. 

Hierop terugkijkend besef ik dat ik mijn mentale kwestie lang niet altijd zo serieus heb genomen als ik destijds dacht. Voor mij werd het heel natuurlijk om zo gemeen over mezelf te denken. Hoe meer gedachtes ik ervoer, hoe minder ik hierbij stil stond. 

Mij hielp het om al deze gedachtes uit mijn hoofd te halen, letterlijk. Alleen op deze manier kon ik inzien wat voor gruwelijke dingen ik tegen mezelf zei. Want uiteindelijk was ik het zélf. Uiteindelijk was ík het die mijzelf niet goed genoeg vond. Niet mooi genoeg of slim genoeg. Nooit genoeg om wie en wat ik was. Ik had mijn standaarden belachelijk hoog gelegd. Hieraan voldoen zou echter nooit gaan lukken. 

Als mijn eetstoornis echt een tastbaar mens zou zijn, zou ik denk ik ver uit haar buurt blijven. Hoe lief ze er ook uit ziet, ik ken haar schijnheilige en manipulatieve aard. Waar ik voorheen mijn eetstoornis dichtbij wilde houden, weet ik dat ik nu beter af ben zonder haar. Ik weet dat ik het alleen red, zonder uitgescholden te worden. Ik heb geleerd dat ik mezelf niet hoef te voeden met boze woorden, maar met liefde waar ik zelf weer bij kan. En af en toe wat chocola kan ook geen kwaad.

Herken jij deze gedachtes? Hoe ga jij hiermee om?

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

6 reacties op “Als mijn eetstoornis zou leven”

  1. Hoe akelig, dat van jezelf te hebben moeten horen.
    Weet je wat de aanleiding was van ‘je eetstoornis’ om zo tegen je te doen?

  2. Mijn eetstoornis is dan mischien geen mens in levende lijf, maar wel een persoon als je snapt wat ik bedoel.
    Ze heet Anneke en ze heeft geen jas.
    (Maar dat leg ik niet uit ik wil geen anderen triggeren.)
    Ze is mooi en slim en slank, en sterk maar niet lief behalve op sommige momenten.

  3. Mijn eetstoornis kende meerdere stemmen. Het commentaar was altijd vernietigend: Jij bent toch al verloren. Niemand wil je hier. Spring maar voor de trein dan is iedereen opgelucht en blij. Je kunt niets, je bent niets, je zult nooit iets bereiken.

    De ene stem zei dat ik niets mocht. Een andere weer dat ik alles moest halen wat zoet, zout en vet was om een eetbui te kunnen hebben.

    Enzovoort. Gekmakend.

    Het heeft lang geduurd voordat ik rust in mijn hoofd kreeg. Maar het is gelukt, met intensieve therapie.

  4. Ik wil echt nooit meer terug naar toen.

  5. Ik hoor deze stemmen al mijn hele leven. Ben al een heel eind in mijn herstel, maar ervaar ze dagelijks nog zó vaak. En als ik jouw blog lees Lonneke, dan besef ik dat het er nóg vaker is dan ik dacht. Dat het niet mijn gezonde stem is die ik hoor. Af en toe kom ik in actie. Dan laat ik mijn gezonde stem spreken:
    Je hebt echt niet meer make-up nodig
    Met je gezonde gewicht kun je weer van alles doen!
    Je ziet er best goed uit

    Maar het is nog onwennig en veel oefenen.
    Heel erg bedankt voor je blog Lonneke, dit is zo belangrijk!

  6. Heel eerlijk… ik wil er ook zo over denken.
    Ik heb helaas ook de ervaring met giftige en gevaarlijke mensen, dat ik er toch altijd weer naar toe getrokken word. Dat ik er ergens van overtuigd blijf dat ik hen nodig heb, omdat zij me op een of andere manier wel zien. Ik weet dus niet of ik echt zo sterk zou zijn om uit haar buurt te blijven; Het is voor mij echt zo een haat-liefde verhouding. Hoe zeer ik ook zou willen dat ik het net zo goed kon handelen als jij… misschien groeien we wel uit mekaar, dat is mijn hoop nu, we zijn in elk geval al een pak minder symbiotisch dan zo’n 25 jaar geleden toen ik met therapie begon

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *