Iedereen had het erover: doe die intensieve traumabehandeling, het heeft bijna iedereen geholpen! Ik wilde ook beter worden. Niet meer om alles in paniek raken en herbelevingen de overhand laten nemen. Een gesprek kunnen voeren zonder stelselmatig te dissociëren. Normale emoties hebben en niet meer functioneren op de automatische piloot. Ik wilde ook weer kunnen slapen en niet wakker schrikken. Ik wilde weer mijn ogen kunnen sluiten zonder dat vervelende beelden mij overnamen. Ik wilde mijn identiteit terug en weer kunnen leven zonder al die traumaklachten. Hoopvol was ik niet meer zo snel, maar ergens had ik wel hoop gevestigd op dit redmiddel. Hier had iedereen het over, dus het moest werken, toch?
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze het contact met haar familie heeft verbroken. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Dit was de eerste keer dat ik een traject in ging en echt alles gaf. Ze wisten wat mijn trauma’s waren en hoe ik erop reageerde. Ik had er een beetje vertrouwen in dat dit zou gaan werken, want het heeft zoveel anderen al geholpen. Er zijn lange gesprekken geweest over wat er precies gebeurd was. Details waar ik nooit eerder over gesproken had. Een tijdlijn die ik liever had verbrand dan getekend. Het had mooie kleuren, maar de herinneringen waren donker en grauw. Ik realiseerde mij toen pas dat ik mij niet eens alles herinnerde. Er zaten uren therapie in om dit zo ver te krijgen en ik heb mij in geen tijden zo kwetsbaar gevoeld. Ze wisten dingen die mijn hoofd al geblokkeerd had direct nadat het gebeurde. Ik voelde mij machteloos en had geen grip op mijn gevoelens die mij ineens overspoelden. En toch ging ik de therapieën in met een beetje hoop.
Alle keren dat ik daar zat had ik de hele nacht niet geslapen en was ik enorm gespannen. Ik werd al gewaarschuwd voor de intensiteit van de behandeling en had mij er dus ergens al op voor kunnen bereiden. ‘Dit is deel van mijn herstel’, en met dat in mijn hoofd ging ik naar de behandeling toe. De sessies waren zwaar en ik merkte dat mijn spanning niet snel genoeg omlaag ging. Zodra een beeld een beetje behandeld was, kwam het volgende beeld alweer omhoog. Het was allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Mijn hele jeugd kwam voorbij en al snel bleek deze behandeling niet zijn werk te doen. Er was te veel, het was te groot en ik was nog te kwetsbaar. Het duurde zes weken voordat we tot dat inzicht kwamen en mijn behandelaar vertelde mij dat ik beter kon stoppen. Ik weet nog dat ik dat hoorde en ergens was ik opgelucht dat ik niet door hoefde te gaan. Ik wilde het namelijk niet meer en ik zag ook in wat zij mij vertelden: dit ging niet werken.
Opluchting maakte snel plaats voor teleurstelling; een donderslag bij een hemel die zo helder leek. Teleurstelling in mezelf. Ik kon alweer iets niet. Waarom kon ik niet gewoon normaal meekomen in de maatschappij? Waarom blijf ik altijd hangen in het verleden? Waarom heeft het zo’n impact op mijn leven en is er niemand die mij kan helpen? Ik was teleurgesteld in mijn capaciteiten en in mijn reactie op trauma. Ik wil niet zo gevoelig en fragiel zijn. Ik wil gewoon weer leven, maar zonder mijn bagage.
Jij hebt je bagage niet veroorzaakt. Dat wat er gebeurd is, is niet jouw fout. Jouw trauma en reactie daarop is niet jouw fout. Jij wil het ook anders, anders had je namelijk niet zo je best gedaan voor deze behandeling. Jij wil het en dat weet ik. Trauma is overmacht en (C-)PTSS is een mentale stoornis. Om beide heb je niet gevraagd. Je bent vroeger vaak gestraft, maar dat maakt niet dat je hele leven er zo uit hoeft te zien. Ik ken de geruststelling van het herhalen van je verleden. Destructieve patronen zelf doorzetten. Altijd boos zijn op jezelf en daar je geruststelling in te vinden. Voorspelbaarheid.
Traumabehandeling slaat bij iedereen anders aan en dat is oké. Inmiddels heb ik vrede met het feit dat EMDR voor mij nog niet werkt. Ik weet niet wat de toekomst brengt en ik heb voor nu leren leven met klachten. Soms is trauma loslaten lastiger dan het vasthouden, hoe graag je er ergens ook vanaf wil. Het feit dat niet alles bij jou werkt is heel menselijk en normaal. Heel realistisch gezien was het ook bijna onmogelijk om achttien jaar aan trauma te verwerken in een aantal weken behandeling. Inmiddels kijk ik terug en heb ik er toch wel wat aan gehad. Ik weet beter wat wel of niet voor mij werkt en ik heb handvatten gekregen. Ik heb ervaren dat mijn herbelevingen op een gegeven moment stoppen en dat paniekaanvallen niet eeuwig duren. Dit geeft mij ook al rust, los van het niet ‘compleet herstellen’.
Je mag ál je stappen vieren. Al is het ‘enkel’ het verkrijgen van inzichten. Je mag vieren dat je het hebt geprobeerd en dat je je best doet. Je mag vieren dat je het erover gehad hebt en dat je door al je donkere dagen heen gekomen bent. Je mag vieren dat mensen het weten, zonder dat het jou schaadt. Jij mag vieren dat niet alles voor je werkt, want het is menselijk. Straf jezelf niet voor overmacht. Ik gun je vrijheid en veiligheid in je hoofd en wees daarin niet je eigen obstakel. Het is niet jouw fout.
Denk in mogelijkheden en oplossingen, want die zijn er. Dat beloof ik je.
Geef een reactie