Als traumabehandeling niet heeft geholpen

Iedereen had het erover: doe die intensieve traumabehandeling, het heeft bijna iedereen geholpen! Ik wilde ook beter worden. Niet meer om alles in paniek raken en herbelevingen de overhand laten nemen. Een gesprek kunnen voeren zonder stelselmatig te dissociëren. Normale emoties hebben en niet meer functioneren op de automatische piloot. Ik wilde ook weer kunnen slapen en niet wakker schrikken. Ik wilde weer mijn ogen kunnen sluiten zonder dat vervelende beelden mij overnamen. Ik wilde mijn identiteit terug en weer kunnen leven zonder al die traumaklachten. Hoopvol was ik niet meer zo snel, maar ergens had ik wel hoop gevestigd op dit redmiddel. Hier had iedereen het over, dus het moest werken, toch?

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze het contact met haar familie heeft verbroken. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.


Bron foto

Dit was de eerste keer dat ik een traject in ging en echt alles gaf. Ze wisten wat mijn trauma’s waren en hoe ik erop reageerde. Ik had er een beetje vertrouwen in dat dit zou gaan werken, want het heeft zoveel anderen al geholpen. Er zijn lange gesprekken geweest over wat er precies gebeurd was. Details waar ik nooit eerder over gesproken had. Een tijdlijn die ik liever had verbrand dan getekend. Het had mooie kleuren, maar de herinneringen waren donker en grauw. Ik realiseerde mij toen pas dat ik mij niet eens alles herinnerde. Er zaten uren therapie in om dit zo ver te krijgen en ik heb mij in geen tijden zo kwetsbaar gevoeld. Ze wisten dingen die mijn hoofd al geblokkeerd had direct nadat het gebeurde. Ik voelde mij machteloos en had geen grip op mijn gevoelens die mij ineens overspoelden. En toch ging ik de therapieën in met een beetje hoop.  
 
Alle keren dat ik daar zat had ik de hele nacht niet geslapen en was ik enorm gespannen. Ik werd al gewaarschuwd voor de intensiteit van de behandeling en had mij er dus ergens al op voor kunnen bereiden. ‘Dit is deel van mijn herstel’, en met dat in mijn hoofd ging ik naar de behandeling toe. De sessies waren zwaar en ik merkte dat mijn spanning niet snel genoeg omlaag ging. Zodra een beeld een beetje behandeld was, kwam het volgende beeld alweer omhoog. Het was allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Mijn hele jeugd kwam voorbij en al snel bleek deze behandeling niet zijn werk te doen. Er was te veel, het was te groot en ik was nog te kwetsbaar. Het duurde zes weken voordat we tot dat inzicht kwamen en mijn behandelaar vertelde mij dat ik beter kon stoppen. Ik weet nog dat ik dat hoorde en ergens was ik opgelucht dat ik niet door hoefde te gaan. Ik wilde het namelijk niet meer en ik zag ook in wat zij mij vertelden: dit ging niet werken.  
 
Opluchting maakte snel plaats voor teleurstelling; een donderslag bij een hemel die zo helder leek. Teleurstelling in mezelf. Ik kon alweer iets niet. Waarom kon ik niet gewoon normaal meekomen in de maatschappij? Waarom blijf ik altijd hangen in het verleden? Waarom heeft het zo’n impact op mijn leven en is er niemand die mij kan helpen? Ik was teleurgesteld in mijn capaciteiten en in mijn reactie op trauma. Ik wil niet zo gevoelig en fragiel zijn. Ik wil gewoon weer leven, maar zonder mijn bagage.  
 
Jij hebt je bagage niet veroorzaakt. Dat wat er gebeurd is, is niet jouw fout. Jouw trauma en reactie daarop is niet jouw fout. Jij wil het ook anders, anders had je namelijk niet zo je best gedaan voor deze behandeling. Jij wil het en dat weet ik. Trauma is overmacht en (C-)PTSS is een mentale stoornis. Om beide heb je niet gevraagd. Je bent vroeger vaak gestraft, maar dat maakt niet dat je hele leven er zo uit hoeft te zien. Ik ken de geruststelling van het herhalen van je verleden. Destructieve patronen zelf doorzetten. Altijd boos zijn op jezelf en daar je geruststelling in te vinden. Voorspelbaarheid.  
 
Traumabehandeling slaat bij iedereen anders aan en dat is oké. Inmiddels heb ik vrede met het feit dat EMDR voor mij nog niet werkt. Ik weet niet wat de toekomst brengt en ik heb voor nu leren leven met klachten. Soms is trauma loslaten lastiger dan het vasthouden, hoe graag je er ergens ook vanaf wil. Het feit dat niet alles bij jou werkt is heel menselijk en normaal. Heel realistisch gezien was het ook bijna onmogelijk om achttien jaar aan trauma te verwerken in een aantal weken behandeling. Inmiddels kijk ik terug en heb ik er toch wel wat aan gehad. Ik weet beter wat wel of niet voor mij werkt en ik heb handvatten gekregen. Ik heb ervaren dat mijn herbelevingen op een gegeven moment stoppen en dat paniekaanvallen niet eeuwig duren. Dit geeft mij ook al rust, los van het niet ‘compleet herstellen’.  
 
Je mag ál je stappen vieren. Al is het ‘enkel’ het verkrijgen van inzichten. Je mag vieren dat je het hebt geprobeerd en dat je je best doet. Je mag vieren dat je het erover gehad hebt en dat je door al je donkere dagen heen gekomen bent. Je mag vieren dat mensen het weten, zonder dat het jou schaadt. Jij mag vieren dat niet alles voor je werkt, want het is menselijk. Straf jezelf niet voor overmacht. Ik gun je vrijheid en veiligheid in je hoofd en wees daarin niet je eigen obstakel. Het is niet jouw fout.

Denk in mogelijkheden en oplossingen, want die zijn er. Dat beloof ik je. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

10 reacties op “Als traumabehandeling niet heeft geholpen”

  1. Heel erg bedankt voor deze blog. Ik had hem zelf geschreven kunnen hebben, na een intensieve traumabehandeling waardoor ik zoveel andere op had zien knappen of zelfs CPTSS vrij waren geworden. Bij mij heeft het 3 trauma’s behandeld, maar nu, 4 maanden na het einde van dat traject, zijn de trauma’s die weg waren, weer terug. De klachten zijn terug, de beelden. Los van het feit dat bleek dat mijn trauma’s niet geschikt waren voor EMDR/exposure intensief, bleek dat de trauma’s die daar wél bij pasten, na bloed zweet en tranen, gewoon weer terug zijn gekomen. Het drijft me tot wanhoop.

  2. Wat een herkenbare blog! Bedankt voor je openheid!

    Ik heb zelf ook 3 intensieve traumabehandelingen gedaan en ook bij mij zakte de spanning niet. De behandeling heeft veel goeds gedaan op andere vlakken, maar niet op de trauma’s zelf. Daarin heeft het het soms juist verergert. De behandeling was goed, maar eigenlijk wat jij ook schrijft: zo veel trauma, is niet te doen in een paar weken. Het is te veel voor zo’n soort traject.

    Het is ontzettend dapper dat je het geprobeerd hebt en veel stappen gezet hebt. Het voelt misschien als falen of een teleurstelling, maar de weg naar heling ben je al op. Het is misschien niet zoals je hoopt, maar je doet je best en dat is heel knap. ♥

  3. Hey Farah,

    Wat moedig dat je hier over je ervaring hebt verteld. Ik wil je iets meegeven. De ene instelling is de ander niet. Ik kwam niet verder met mijn traumabehandeling bij PsyQ maar wel bij een gespecialiseerd centrum voor traumabehandeling het Sinaï Centrum. Je hebt zeker wat geleerd in de therapie wat je hebt gedaan. Elke behandeling helpt al wou je natuurlijk meer. Ik heb eerst MBT behandeling gedaan en toen pas weer traumatherapie. Geef niet op hé. Voor nu even pas op de plaats en kijken wat haalbaar is. Veel sterkte en succes!

  4. Traumabehandeling in een aantal weken zal voor mij niet werken. Nu al ruim 3 jaar behandeling en na EMDR direct pmt erna. Heb ik veel baat bij om in het hier en nu te blijven en rustiger te worden. Ook schematherapie wordt gebruikt.
    Trauma’s zijn van zo’n 40 jaar geleden.
    Voor mij zo een goed tempo wat ik aan kanen ben er nog niet.

  5. Lieve Farah,
    Alles in het moment, wat nu niet is, kan over een maand anders zijn… Jaren heb ik geworsteld met trauma depressie en eetstoornissen, ik ben zelfs van een behandeling weggestuurd. met de boodschap ‘we kunnen jou niet helpen’. Maar er is altijd hoop op herstel! Ik hoop dat je heling vindt in jezelf. Wat een kracht heb je, dat je alle traumatische ervaringen al hebt overleeft, wat een kracht als je dagelijks vecht tegen gedachten over eten, wat een kracht dat je de traumabehandeling bent gaan proberen. Mensen vragen me wel eens hebben anorexia patienten wel genoeg ik-kracht om beter te worden en ik denk dat er een waanzinnige kracht is, alleen wordt deze nog niet voor het zelf gebruikt maar tegen het zelf, wat ook maar in het moment is, want alles verandert constant.. prachtige laatste zinnen schrijf je… Wees lief voor je zelf, liefs Rianne Levi

  6. Herkenbaar dat je spanning niet zakt. Dat had ik de eerste keer ook.
    Ik heb emdr gehad en dat is gestopt, omdat de spanning niet zakte.
    Na een aantal jaar weer traumabehandeling met alleen exposure. Toen schematherapie en weer traumabehandeling emdr en exposure. En nu ook weer schematherapie en tussendoor ook behandeling voor eetstoornis.

    Dissocieren doe ik praktisch niet meer, wel nog erg schrikachtig en nog wel nachtmerries.
    Mooi wat je zegt elke stap vieren. Dat is echt zo

  7. Bedankt voor deze blog. Ik herken hem best wel. Heb heel veel verschillende diagnoses en therapieen gehad die maar beperkt/kort werkten. Een therapeut vertelde over de "magie" van EMDR. Het duurde echter heel lang voordat het effect ging hebben. Ik was ook te bang voor de therapeut en ging dus in de bekende overlevingsmodus: ‘ik doe wat er van me verwacht wordt totdat we klaar zijn’ .Dan helpt het niet.

    Uiteindelijk heeft de diagnose CPTSS erg geholpen om in te zien dat dat is wat er onder al het andere lag. Gerichte traumabehandeling en een kort maar zeer intensief traject bij PSYTREC hebben heel erg veel geholpen. Toen is het een jaar goed gegaan, en toen gebeurden er nieuwe dingen waardoor alles weer terug is.

  8. Ik heb met mijn CPTSS 3 lange EMDR trajecten gedaan. De sessies waren extreem lang (70-85 minuten puur de EMDR) en behoorlijk hels. Maar uiteindelijk ben ik blij met het resultaat; veel minder triggering en vooral een stuk minder heftige triggering.

    Ik hoop dat je uiteindelijk ook zover komt! Succes!!!

  9. Herkenning. Dank voor het schrijven van je stukje.
    Vooral het "trauma loslaten is misschien nog moeilijker dan het vasthouden" want dat voelt voor mij alsof ik moet doen alsof het er nooit geweest is.

  10. Bedankt om dit bericht te delen!
    Ik volg ook EMDR en aanstaande vrijdag wil ik de therapeut meedelen dat ik niet verder wil met de therapie.
    Na alle sessie word ik ziek/moe en heel erg somber.
    Voor deze gevoelens en hoe mee om te gaan is geen ondersteuning van de therapeut.
    De huisarts vind ook beter dat ik ermee stop.
    Ergens ben ik heel teleurgesteld.
    Trauma’s kun je niet uit je geheugen wissen.
    We never lose our demons, we only learn to live above them.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *