Volgens de DSM-V is ondergewicht één van de criteria waar iemand aan moet voldoen om de diagnose anorexia nervosa te krijgen. Als iemand aan alle criteria voldoet behalve ondergewicht, spreekt men van atypisch anorexia.
Anders dan bij vele andere psychische stoornissen, zie je bij eetstoornissen dat er veel onderling vergeleken wordt. Er kan als het ware een hele ‘eetstoornis-hiërarchie’ meespelen, waarbij er wordt ‘gemeten’ op kracht en doorzettingsvermogen. Anorexia kan voelen als iets waarbij je ‘in control’ bent en gewicht kan verliezen, iets wat als heel sterk kan voelen. Atypisch anorexia kan daarom voelen alsof hun eetstoornis niet erg genoeg is. Het kan zijn dat mensen met atypische anorexia het gevoel hebben dat ze geen recht hebben op hulp, omdat ze geen ‘echte’ anorexia hebben. Het moet eerst ‘erger’, ze moeten eerst zieker worden. Ze moeten eerst ‘sterker’ zijn, voordat ze een plekje mogen innemen.
Niets is echter minder waar. Atypisch anorexia is wel degelijk anorexia en een ernstige eetstoornis – net zoals elke eetstoornis ernstig is. Als je door atypisch anorexia veel gewicht verliest, is de hoeveelheid gewichtsverlies van groter impact dan het ondergewicht op zich. Iemand die in korte tijd en op een ongezonde manier van (ernstig) overgewicht naar een gezond gewicht gaat, loopt evengoed enorm veel risico op (lichamelijke) schade. Daarnaast is alleen de gedachte dat je dieper je eetstoornis in moet, al een teken genoeg dat er sprake is van een ziekte en alleen daarvoor heb je al hulp nodig.
De focus moet dan ook liggen op het wat er achter het gedrag schuil gaat. De extreme controle, obsessies en restrictieve gedachten (en gedragingen) die iemand rondom eten heeft, zijn hierbij belangrijk. Daar zit vaak de sleutel tot genezing. De extreme drang om dun te zijn moet niet bewezen hoeven worden door het hebben van ondergewicht. Een eetstoornis zit uiteindelijk niet in je lijf, maar in je hoofd.
verder lezen over Atypische Anorexia
Hieronder kun je artikelen vinden over dit onderwerp.
