Anders leven na een eetstoornis

Kort geleden sprak ik een lieve, jonge vrouw die aan het herstellen is van haar eetstoornis. Ze vond het moeilijk om controle los te laten, dingen te veranderen, maar wilde dolgraag haar oude leventje terug. Ze vertelde dat ze voor haar eetstoornis allemaal leuke dingen met vriendinnen deed, op een sportclub zat, werk had en haar studie volgde. Ze stond midden in het leven, ook al was ze heel ongelukkig en ontwikkelde ze een eetstoornis. De zin ‘’Ik wil gewoon mijn oude leventje terug”, vond ik lastig. Want is het de bedoeling dat je weer gaat leven zoals voor je eetstoornis of is dat juist iets wat je juist niet meer moet doen als je beter wilt worden?

Ik denk dat als je van je eetstoornis af wilt, je heel wat dingen moet veranderen in je leven. Je moet juist niet meer gaan leven zoals je dat deed voordat je ziek werd. Je moet echt bewust dingen anders gaan doen, je leven veranderen en dingen die je gewend bent te doen, loslaten. Je leven wordt anders na een eetstoornis. In ieder geval, mijn leven werd heel anders en dat had ik ook echt nodig om te herstellen. Als ik weer terug was gegaan naar hoe het was en hoe ik mijn leven leefde, had ik nooit gestaan waar ik nu sta, in positieve zin.

Mijn leven is drastisch veranderd. Ik ben veranderd. En als ik dat aan iemand die nog een eetstoornis heeft vertel, laat ik diegene met die woorden soms schrikken. Want ze willen niet veranderen, ze willen controle, duidelijkheid. Geen verandering. De angst voor het onbekende is vaak een groot probleem bij het herstellen van een eetstoornis. Juist die angst belemmert je om er echt voor te gaan en in het diepe te springen. Want wie ben je zonder eetstoornis? Ben je wel een leuk iemand als je geen eetstoornis meer hebt?

Eén troost: Ik ben nog nooit, en ik heb er best veel ontmoet, een meisje tegengekomen die na het herstellen van haar eetstoornis niet leuk was. Volgens mij knap je er altijd van op en word je alleen maar veel leuker en liever als je van je problemen met eten afkomt. Natuurlijk word je niet perfect, maar dat kan ook niet. Maar je wordt er echt alleen maar beter op.

Mijn leven moest anders worden dan mijn leven voor mijn eetstoornis. Er zijn een aantal dingen die ik anders moest gaan doen en dat kon niet onopgemerkt voorbij gaan. Ik moest dingen veranderen in mijn denken, hoe ik met gevoelens omging en ik moest beter voor mezelf gaan zorgen. Maar ik moest ook meer stil leren staan bij mezelf. Me-time en alleen zijn is iets wat ik echt heb moeten leren. Verder moest ik mijn leven dus ook praktisch en logistiek gezien anders gaan inrichten. Niet op iedere uitnodiging ‘ja’ zeggen, bewust leven, mezelf uitdagen en op andere momenten juist beschermen.

Op mezelf wonen was heel goed voor me. Ik moest leren om voor mezelf te zorgen en de tijd te nemen. Mezelf tijd gunnen even niets te moeten. Maar ook juist mezelf een schop onder mijn kont te verkopen. Ik moest mijn eigen leefstijl ontwikkelen. Geen stijl overnemen zoals ik die op tv, internet, bij anderen om me heen of door mijn ouders had aangeleerd gekregen, maar mijn eigen leefstijl. Mijn eigen gebruiksaanwijzing vormen en volgens die handleiding leven. Omdat dat voor mij werkt. Of een ander dat nu snapt of niet. Of anderen dat ook zo doen, of niet. Ik moest mijn leven leren leven op een manier waarbij ik mij goed voelde en geen eetstoornis nodig had.

Constructief leven is heel anders dan destructief leven en dat merk je in je dagelijks leven. Het is anders. Je breekt jezelf niet af, maar leeft om jezelf op te bouwen. Niet enkel voor jezelf, maar ook zodat je meer liefde hebt om juist uit te delen. Het is anders dan je gewend was of wat je je jezelf had aangeleerd door je eetstoornis. Het is veel liefdevoller. Het is een leven dat je voelt. Een leven dat soms pijn doet, maar wat je ook veel gelukkiger maakt. Een leven dat intens is en niet verdoofd of afgevlakt. Een leven waarin je niet meer eindeloos je emoties weg eet of wegstop in je lege maag, maar een leven dat je met open armen durf te ontvangen.

Natuurlijk is het niet zo zwart-wit zoals ik het hierboven allemaal schrijf. Ik ben geen totaal ander mens geworden. Ik ben juist mezelf geworden. Ik heb mezelf moeten pellen als een ui, om tot mijn kern te komen. Mijn eetstoornis, negatieve zelfbeeld, enorme onzekerheid, nare herinneringen en destructieve denken moesten weggehaald worden, om mijzelf weer te leren zijn. Ik heb daarbij veel steun gehad aan de verschillende vormen therapie die ik heb gevolgd. Ik moest mezelf weer worden, maar dan op een positieve manier.

Wees dus niet bang dat je echt helemaal anders wordt, maar durf wel voor verandering te gaan. En natuurlijk moeten mensen om jou heen dan aan jou wennen of aan de dingen die je zegt of doet. Maar ook daar kun je tegen. Dat je ineens wel ‘nee’ durft te zeggen, niet naar een verjaardag gaat omdat je tijd nodig hebt voor wat rust of dat je wel gezellig mee-eet. Het zijn veranderingen. Kleine, maar je zult ook grote veranderingen gaan merken. En dat geeft helemaal niets. Je hebt het nodig. Dat heet ontwikkelen en ontwikkelen doe je je hele leven en tijdens het herstellen van een eetstoornis in een sneltreinvaart.

Verandering hoort bij het leven, maar probeer het positief te zien. Je leven wordt anders. Ga op ontdekkingsreis naar wat jou leven weer leuk en fijn voor jou maakt. Kijk daarbij niet naar anderen, maar luister naar je eigen gevoel en intuïtie als je dat weer een beetje terug krijgt. Je leven wordt anders, maar zoveel leuker zonder die stomme eetstoornis! Dat heeft tijd nodig en zal soms natuurlijk nog wel eens tegenvallen, omdat er ook gewoon rottigheid op je pad beland als je zonder eetstoornis leeft. Maar ik wil je toch aanmoedigen voor herstel en dus een gezonde verandering te gaan. Je kunt weer leren echt te leven, in plaats van overleven. Ga de uitdaging aan, geef het tijd en blijf hoopvol.

Plaatjes: Weheartit

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

20 reacties op “Anders leven na een eetstoornis”

  1. Prachtige blog!!! Ik vond het zelf heel moeilijk om te merken dat sommige mensen het niet leuk vonden dat ik aan het veranderen was. Een quote die mij in die tijd heel erg hielp was:
    Those that mind don’t matter
    Those that matter don’t mind
    Het was voor mij een ultiem lesje leren loslaten…

  2. Wat een wijze, mooie en vooral rake blog. Ik denk dat dit precies is waar ik nu mee worstel. Ik wil weer naar het moment voor mijn dieptepunt, zowel uiterlijk als qua gedrag. Toen had ik ook controle. Ik weet niet of ik toen wel of niet gelukkig was eigenlijk. Op dat moment voelde het wel zo. Als ik foto’s kijk van voor dit dieptepunt, schiet ik snel weer vol frustratie dat ik er nu zo uitzie als ik doe en heb ik spijt dat ik in dat dieptepunt geraakt ben. De angst voor verandering, vooral in fysieke zin, is nog steeds heel groot. Geestelijk merk ik wel dat ik veranderd ben en nog steeds verander/groei. Maar mijn lichaamsbeeld en de angsten/spanningen omtrent eten, zijn alleen maar toegenomen:( Zit zo in een spagaat.

  3. Mooi geschreven Nouska! Ik vond dat ook altijd lastig, want ja, ik wilde m’n ‘oude’ leven terug, dat zei ik tenminste. Maar eigenlijk wilde ik dat niet, want ik wilde kunnen omgaan met ervaringen uit het verleden zodat dat niet nog een keer zou gebeuren. En daarbij ben ik inmiddels 22 en geen 12 meer. Een oud leven terug, kán simpelweg niet. En hoewel ik echt nog wel last heb van m’n eetstoornis denk ik nu: gelukkig maar dat ik niet meer terug kan naar het leven van toen.
    Daarbij was ik toen ook niet de persoon die ik wilde zijn dus waarom zou ik daarnaar terug willen? Ik wilde wel de activiteiten en vrienden en gezelligheid van vroeger, maar niet meer ‘dezelfde ik’. Ik werk er nu dus hard aan om steeds een stapje zekerder te worden van mezelf en bovenal mezelf te kunnen accepteren zoals ik ben… Helaas is dat een lang proces.

  4. Mooie blog! Ik had dat niet zo, dat ik mijn oude leven terug wilde, wel wilde ik, ja, onbezorgder/vrijer zijn, of zo? Maar mijn ‘oude’ leven was dat helemaal niet. Toen zat ik eigenlijk vast in het dagelijkse leven met studie en stage etc., terwijl dat veel te veel van me vroeg en heel veel spanning met zich meebracht. Mijn leven nu is dus totaal anders dan voor m’n eetstoornis. Veel rustiger, minder stress. En ik vind het prima zo. Meestal.

  5. Wauwie Nouska, dankjewel voor deze woorden. Ik herken heel veel. Ik zit al een aantal jaar in dat veranderen. Voor mij is dat niet expliciet van voor en na de eetstoornis, maar meer het totale psychische-problemen-plaatje. Ik vind het heel eng om los te laten; ik probeer daarom te leven in het moment en stap-voor-stap te gaan – niet sneller dan dat. En weet je, eigenlijk is het zo’n interessante ontdekkingstocht. Wat mijn helpt is het weten dat ik het niet alleen hoef te doen; er zijn zoveel mensen die om me heen staan (zowel hulpverleners als vrienden). Heel lang heb ik het erg moeilijk gevonden om die ruimte te mogen gebruiken, maar nu, het geeft me zoveel meer vrijheid. Zeker heb ik veel moeilijke momenten, toch probeer ik me er niet door te laten leiden.

  6. DankjeXx Nouska

  7. Ik ben een heel ander persoon dan voor mijn eetstoornis.Nu ga ik op een nog andere manier met emoties om, begrijp ik veel meer van psychische problemen, begrijp ik mensen ook beter, ik ga niet vlug beoordelen, voordien had ik sneller een oordeel klaar, nu kijk ik eerst naar het onderliggende.

    Dat is het positieve gedeelte…

    Het minder positieve gedeelte is dat ik voordien een druk leven had met leuke dingen, uitgaan, sporten, allerlei leuke dingen.
    Door depressief te zijn en een langdurige eetstoornis te hebben, heb ik veel dingen verwaarloosd, En ik voel me niet meer zo energiek om weer dat zelfde leven te hebben,
    het heeft toch wat met mij gedaan.

  8. Wauw hele mooie en rakende blog! Dankjewel!

  9. Wauw, fijne blog zeg! Heel motiverend, dankjewel Nouska!

  10. Wauw, ik heb dit nooit zo beseft. Ik meet mijn herstel nog vaak aan of ik me weer zo voel en gedraag als voor mijn eetstoornis. Terwijl ik toen een puber was en nu een volwassen vrouw, in een totaal andere levensfase. Maar omdat mijn leven een soort van heeft stil gestaan in de jaren dat ik met een eetstoornis leefde, zie ik het toch zo dat ik “terug moet naar die tijd ervoor”, omdat ik niet zo goed weet waar ik anders naar toe moet streven. Maar eigenlijk leef ik dan nog steeds met een angst, een angst voor het onbekend inderdaad.. Goede eye opener, mooie blog, dankje Nouska!

  11. Wat een mooie blog! En precies hoe ik het ook ervaar 🙂 dankjewel voor het delen!

  12. Heel mooi en vooral hoopvol!

  13. Bedankt voor de mooie blog. Alles wat je zegt, is zo waar. Maar dat wist je natuurlijk al.
    Ik wil niet meer leven, zoals voor de eetstoornis. Maar ik blijf wel streven naar de leuke dingen, zoals van voor de eetstoornis. Of die ik weer kon toen ik op gezond gewicht zat, maar nog wel een eetstoornis had. Momenteel ben ik drie jaar de deur niet meer uit geweest en dat maakt de verleiding om het leven weer op te pakken wel kleiner en de angst groter. Maar ik probeer open te blijven staan voor POSITIEVE verandering.

  14. Ik zeg altijd dat ik op zoek ben naar versie 2.0. Als ik de oude ik zou worden, ligt het gevaar op de loer dat ik in dezelfde val trap…

  15. Bedankt voor deze blog Nouska! Ik heb me heel lang tegen herstel verzet juist omdat ik bang was dat ik dan weer precies hetzelfde zou moeten doen zoals vroeger, en dat wilde ik juist niet. Ik was bang dat ik dan weer het meisje moest zijn dat haar emoties niet kwijt kon, haar verdriet wegstopte, hoge eisen aan zichzelf stelde, niet durfde te delen, confrontaties niet aan durfde te gaan, en niet mocht falen. Ik zie nu steeds meer dat dat juist niet hoeft, en dat het oke is om te veranderen. Ik maak me nog wel zorgen om de manier waarop mijn omgeving hierop zal reageren, en of ze de nieuwe ik wel willen en kunnen accepteren, maar ik heb zelf in ieder geval wat meer rust in mijn hoofd omdat ik weet dat ik mag veranderen en dat dat juist goed is. Nogmaals bedankt, want dit is iets waar ik heel erg mee worstel!

  16. Wat een prachtige blog heb je geschreven. Ik ben nu bezig keihard te vechten tegen mijn eetstoornis wat een vreselijke hel is. Ik weet dat ik doet moet overwinnen, ik wil niet naar een kliniek, maar heel veel wat je schrijft is heel herkenbaar. Bedankt voor deze blog!

  17. Bedankt Nouska.
    Ik heb hier veel aan.Zoals je eigen leefstijl aanleren zodat je geen e.s. meer nodig heb.Dat is best een hele zoektocht.
    Ik denk dat je je dromen moet volgen en meestal (zo niet altijd ?)wijzen je dromen je VOORUIT en niet ACHTERUIT.En je kan niet naar de andere kant zwemmen als je met een been nog aan de wal blijft staan.

  18. Heel mooi geschreven! zeer herkenbaar

  19. Mooie blog!
    Na mijn herstel wilde ik ook terug naar mijn “oude” bekende leventje. Dat is inderdaad niet goed. Er waren wel een aantal dingen waar ik aan gewerkt heb , maar ik kon het niet vast houden. Vooral omdat anderen daar anders dan ik had verwacht op reageerden. Ik heb nu een flinke terugval en het valt me zwaar om het terug op te pakken.
    Hoe hou je je nieuwe gedachtes en gedrag vast zonder terug te vallen in je oude gedrag en gewoontes? En hoe ging/ga je om met mensen die moeite hebben met je “nieuwe ik”?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *