Angst om alleen te blijven

Al een tijd heb ik een hele fijne relatie. Ergens voelt het alsof ik dan geen recht van spreken heb, want ik heb ‘hem’ immers al gevonden. Maar toch heb ik jaren gedacht dat het er voor mij niet inzat. Ook al heb ik meerdere lange relaties gehad en ben ik zelfs het grootste gedeelte van mijn leven in een relatie geweest. Toch was dit een gevoel dat erg hardnekkig kon zijn. Het voelde misschien meer als een kernovertuiging. Ik ga die ene persoon nooit tegenkomen, er bestaat niemand voor mij, ik blijf voor altijd alleen.

En dat leek me misschien wel het meest vreselijk. Alleen zijn. Alleen blijven. Voor de rest van mijn leven met puur mezelf. Nu ik hier zo over nadenk, durf ik te zeggen dat ik een lange tijd heb gedacht dat mijn leven nietig was zonder een relatie. Mijn leven stond in dienst van het zoeken en behouden van een relatie. Iets wat voor mij destijds normaal was, maar waar ik nu mijn vraagtekens bij begin te zetten.

De liefde speelt een grote rol binnen het leven. Althans, zo ervaar ik het. Maar wat nou als je nooit de liefde van je leven vindt? Wat nou als je inderdaad voor de rest van je leven ‘alleen’ blijft? En alleen zet ik bewust tussen haakjes. Want, in hoeverre ben je echt alleen? Gedurende mijn wanhopige zoektocht heb ik me nooit echt alleen gevoeld. Maar toch waren deze gedachtes genoeg om mij ellendig en eenzaam te laten voelen. Het voelde alsof ik iets miste, alsof ik naast het leven greep. Alsof ik mijn leven niet ten volle leefde. En achteraf gezien deed ik dat ook niet. Ik was haastig op zoek naar die compleetheid, waardoor ik mijn gebrek aan liefde accentueerde. De gebreken die ik zelf vergrootte, waardoor ze nog pijnlijker aan begonnen te voelen. 

Waarom ik hier zo druk mee was, kan ik nu wel verklaren. Destijds voelde het vooral als een soort missie, een levensdoel. Nu denk ik dat ik mezelf vooral wilde beschermen. Zodra ik alleen was, ging het namelijk mis. Dan werd de destructieve kant sterker. Ik was niet bang voor het donker, voor de monsters onder mijn bed. Ik was bang voor de monsters in mijn hoofd. Ik had iemand nodig bij wie ik kon spuien, advies kon vragen. Liefde kon voelen die ik mezelf niet geven kon. Gek genoeg werkte dit andersom ook zo. Ik had een afleiding voor mezelf nodig. Ik had wel een uitlaat nodig om liefde te geven, voor anderen te zorgen. Puur om maar niet aan mezelf te hoeven denken. Zodra ik op mezelf aan was gewezen, lag die wond pijnlijk open. En ik zelf leek incapabel om hiermee om te kunnen gaan. 

Het besef dat ik anderen nodig had om mezelf te vermijden, was een lastig maar ook nodig besef. Ik realiseerde me dat ik al die tijd nooit echt voor mezelf had geleefd. Ik was zó op zoek naar die verbinding dat ik mezelf voorbij bleef lopen. Ook al heb ik geen spijt van mijn eerdere relaties, wel ben ik van mening dat het misschien beter voor mij was geweest om af en toe een stapje terug te doen. De focus bij mezelf te laten. Niet te haastig verder willen gaan. 

Achteraf denk ik trouwens niet dat ik incapabel was. Misschien gedroeg ik me zo, omdat ik mezelf nooit een kans had gegeven om het tegendeel te bewijzen. Ik bleef mezelf ontlopen, wat de drempel nog groter maakte om voor mezelf te zorgen. Om naar mezelf te luisteren. Dit is iets dat ik wel actief heb moeten oefenen. Nog steeds ben ik iemand die ontzettend veel waarde hecht aan een relatie, en dat is denk ik ook prima. Ik weet nu van mezelf dat ik wel mijn eigen grenzen moet bewaken hierin. Ik ben nog steeds mijn eigen persoon, we zijn niet ineens samen één persoon geworden. Ik mag nog steeds mijn dingen leuk vinden en zelf dingen ondernemen. Toch leer ik wel steeds beter om ook mijn tijd alleen fijn te besteden. Ik ontdek meer hobbies en ik kan mezelf nu prima vermaken. Soms kijk ik juist ook wel uit naar wat tijd voor mezelf. En dat is ook gezond. Het gaat meer om de balans, het niet meer uitoefenen van extremen. Oud redactielid Hannah schreef daar deze blog al over. 

Mocht jij dit herkennen, dan hoop ik dat het je lukt om in te zien dat er meer is dan het vinden van die ‘perfecte’ relatie, die ene persoon. Ik hoop dat je diegene vindt. Maar ik gun je ook een rustig leven zonder gehaast, zonder gezoek. Je bent het waard om voor te leven, jouw leven is het waard om geleefd te worden. Gun jezelf ook tijd om jezelf te ontdekken en te onderzoeken, dan komt de rest vanzelf wel. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

15 reacties op “Angst om alleen te blijven”

  1. ik heb geen vriend maar vind het ook helemaal niet erg! ik vind het prima zo

    1. Heb ik ook! 🙂 Ik ga gewoon zelf helemaal voor mn werk, sporten, eetprobleemherstel zowel lichamelijk als in mn hoofd (ben er voor 80% denk ik / hoop ik), evt. in de toekomst studie naast mn werk, bloggen. Daar heb ik genoeg aan en vind het ook super leuk! Ik heb (op dit moment) genoeg aan het contact met collega’s en ook van oud collega’s krijg ik nog aandacht. 🙂 Voor nu is het prima zo, heb nog teveel plannen waar ik op dit moment ook helemaal geen relatie bij kan gebruiken. 🙂 Misschien in de toekomst als het mij gegeven is.

  2. Ik vind het wel lastig. Heb nog nooit een relatie gehad, vraag me ook wel af of dat wel lukt met mijn negatieve zelfbeeld. Echte vriendschappen heb ik ook al heel lang niet meer gehad, dus als dat al niet lukt gok ik dat een relatie te hoog gegrepen is. De laatste tijd mis ik het wel steeds meer, en vind ik het ook wel confronterend om te zien dat leeftijdsgenoten en collega’s relaties krijgen, gaan samenwonen en kinderen krijgen.

    1. Heel herkenbaar!

    2. Hier hetzelfde!

    3. Ik herken ook dat m’n negatieve zelfbeeld het aangaan van een relatie in de weg staat..

  3. De liefde van mijn leven heb ik al gehad, en zoals veel mensen in mijn leven, heeft ook hij me weer verlaten

  4. Ik ben 33 en heb nog nooit een relatie gehad. Ben zelfs nog maagd.
    Ik geloof niet dat er ooit iemand voor mij zal zijn. Echte vrienden heb ik niet. Ik ben zeer depressief en het eenzame gevoel is vaak niet uit te houden. Ik heb niemand om mee te praten. Ben zelfs geweigerd door SpyQ. Mijn leven is 1 groot misverstand, ik had niet moeten bestaan.

  5. Lieve niemand,

    Wat naar dat jij je zo voelt!Maar ook al ken ik je niet geloof ik niet dat jou leven een misverstand is! Ook jij gaat een keer fijne passende vriendschappen vinden en uiteindelijk ook een relatie als je dat graag wilt en daar aan toe bent!Maar ik weet als geen ander dat wanneer je zeer depressief bent die allemaal niet te geloven is en dat op dit moment je eenzame gevoel vaak niet uit te houden is! Ik hoop echt dat je door blijft vechten naar de juiste hulp,helaas weet ik uit ervaring dat ook dat een lange zoektocht kan zijn en echt doorbijten is. Maar ik hoop zo dat je toch doorzet en het vol kan houden,want ook jij verdiend een beter leven dan dat je nu hebt! Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen! Veel liefs,Vera

  6. Ik herken me in dit verhaal. Tot 2,5 jaar geleden dacht ik niet dat een relatie er voor mij in zat. Dat idee deed me pijn want ik wil graag kinderen. Ik dacht toen "Ok Nik je gaat carrière maken, veel geld verdienen en dan een kind adopteren. Wordt je een single moeder." Maar toen ontmoette ik mijn vriend en zag ik opeens mezelf met een man en kinderen. Ik werd iets minder ambitieus, maar dat is niet erg. Tuurlijk wil ik wel werken, maar niet fulltime tot mijn pensioen. Als je dat doet wordt werk mijn hele leven, andersom zou als huisvrouw mijn kinderen heel mijn leven worden. Naar mijn mening is het het gezondste om niet een bepaald ding het thema van je leven te maken. Dan heeft alles een plekje en blijft alles zo leuk mogelijk.

  7. Hallo niemand wat afschuwelijk voor je dat je zo denkt over jezelf elk mens mag er zijn je mag er zijn ik gun je dat alles goed komt in je leven ik hoop dat je op een dag houdt van jezelf want dat verdien je en je zit ontzettend diep maar ik denk dat hoe diep mensen ook zitten er veel goed kan komen in hun leven en ik denk dat bij jou ook veel goed kan komen groetjes

  8. Heel herkenbaar. Ik ben vooral bang dat er nooit iemand zal zijn die mij leuk zal vinden en dat ik dus ook nooit kinderen zal kunnen krijgen met iemand.

    1. Precies mijn grootste angst

  9. Heel herkenbaar. Gelukkig is er hoop

  10. Ik ben zelf "nog maar" 19. maar ik heb ook nog nooit een relatie gehad, ik heb zelfs nog nooit gezoend of iets dergelijks. Het is niet dat ik niet wil, maar ik merk wel dat ik heel erg terughoudend ben in mezelf openstellen voor iemand. Dat komt voornamelijk doordat ik een heleboel littekens op mij onderarmen en benen zitten na vele jaren automultileren. En ik kan me gewoon niet voorstellen dat er ooit iemand van me zou kunnen houden nu ik er zo verminkt uitzie. En zelfs al zou iemand het wel met me zien zitten ben ik heel bang dat ik zelf veel te hoge eisen stel aan een partner..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *