Angst om de deur uit te gaan

Als ik terug kijk naar foto’s uit mijn vroege jeugd zie ik een stralend meisje. Altijd lachen en het leven was mooi. Dit veranderde abrupt toen ik naar groep zeven ging. Van het vrolijke meisje met een lach op haar gezicht was niks meer over. Gelukkig heb ik hulp hiervoor gekregen, voel ik me nu veel beter en kan ik weer lachen. Het was zeker geen makkelijke tijd, maar dat heeft me uiteindelijk een sterker persoon gemaakt. Mijn leven was vergelijkbaar met een rollercoaster, ups and downs.

Ik ben van groep zes naar groep zeven van basisschool veranderd omdat ik enorm gepest werd.
Ik hield het niet meer uit op mijn oude basisschool en het was tijd om een nieuwe start te maken, ergens anders. Helaas ging dit allemaal wat moeilijker dan verwacht. In groep zeven kwam het verleden nog steeds achter me aan en ik veranderde van een vrolijk meisje in een zenuwachtige grijze muis. Ik had moeite met lachen en had continu de zenuwen. Naarmate ik ouder werd, werd deze nervositeit alleen maar erger. Dit veranderde op de middelbare school in een angststoornis met paniekaanvallen.

Zodra ik het huis uit moest om ergens heen te gaan begonnen de paniekaanvallen. Wanneer ik zo’n aanval had, had ik het gevoel alsof ik dood ging. Ik werd misselijk, kreeg ontzettende buikpijn, hartkloppingen en ging hyperventileren. Dit gebeurde al als ik met mijn moeder ging winkelen of met een vriendin naar de bioscoop wilde. Uiteindelijk leidde dit alles ertoe dat ik alleen maar thuis wilde zijn en mijn sociale leven vaagde langzaam weg. Mijn ouders waren ten einde raad. Ik heb hulp gezocht bij een psychologe, maar zij kon mij niet helpen. Ik werd doorverwezen naar een psychiater.

Ik kan me nog precies herinneren wanneer voor mij duidelijk werd dat het niet langer kon zo. Ik was met mijn ouders op weg naar Stichting Aap, omdat ik voor mijn profielwerkstuk in vijf HAVO foto’s ging maken van de dieren die daar gered werden van een verschrikkelijk bestaan. In de reis erheen hebben we vijf keer moeten stoppen omdat de aanvallen te erg werden. Toen werd voor mij duidelijk hoe erg ik eraan toe was. We hebben de dag erna gebeld naar de psychiater en ik kon daar vrijwel meteen terecht.

Het proces om beter te worden was moeilijk en duurde lang. De psychiater maakte mij duidelijk dat er binnen in mij een klein kindje vast zat die angsten had en dat ik nu als volwassene de hand van dat kleine meisje moest vasthouden en haar moest begeleiden als de aanvallen kwamen. Die angsten zaten namelijk tussen mijn oren. Ik kreeg verschillende opdrachten mee en moest stap voor stap die angsten overwinnen. Ik moest mezelf dwingen om er wat vaker op uit te gaan en mijn ouders moesten een stapje terug nemen. Het was tijd om alleen de grote wereld in te trekken. Uiteindelijk ging het allemaal steeds makkelijker. Ik ging voor het eerst in mijn eentje winkelen en het lukte me om de aanvallen te minimaliseren. Uiteindelijk is het gelukt om, voordat ik aan mijn opleiding aan de Hogeschool begon, de angststoornis te overwinnen en heb ik er nu geen last meer van.

Natuurlijk is dit iets wat je altijd bij je draagt en ik zal altijd een wat zenuwachtiger persoon blijven, maar er valt nu prima mee te leven. Met mij gaat het nu goed en ik kan gelukkig weer lachen. Als ik eruit kan komen, dan kunnen anderen dat ook! Heb je zelf ook last van paniekaanvallen? Praat er met iemand over en zoek hulp.

Tenslotte wil ik jullie graag tien tips geven die mij hebben geholpen in mijn herstel.

Probeer wanneer je een aanval aan voelt komen te gronden. Zet beide voeten op de grond om jezelf sterker te maken. Dit heeft mij heel erg geholpen. Wanneer je beide voeten op de grond zet heb je meer contact met de aarde, dit maakt je sterker. Dit kan je bijvoorbeeld ook doen wanneer je een moeilijk gesprek met iemand hebt of als je een tentamen maakt waar je zenuwachtig voor bent.

Let goed op je ademhaling. Adem in via je neus en buik en adem uit via je mond. Wanneer je ademhaling rustiger is wordt je lichaam ook rustiger en kan je de spanningen onderdrukken. Het ziet er misschien een beetje suf uit als je dit doet, maar het helpt echt!

Denk er goed aan dat er niets aan de hand is om zo paniekerig over te worden. Ik werd bijvoorbeeld al angstig als ik de deur uit moest, maar waarom eigenlijk? Ik kan me prima redden als ik naar buiten ga, dus waar zou ik me druk over moeten maken? En dat is nu heel duidelijk, ik ben al een paar jaar van mijn angsten af en er is in die tijd helemaal niks gebeurd waar ik me al die tijd druk om heb gemaakt.

De angsten zitten tussen je oren, het kleine kindje in je is bang. Niet jij. Pak de hand van dat kleine kindje, het is belangrijk dat je goed inziet dat de angsten niet reëel zijn.

Probeer jezelf bezig te houden wanneer je ademhaling onder controle is, doe bijvoorbeeld een spelletje op je telefoon of bel iemand op waar je gezellig mee kunt kletsen.

Blijf dingen ondernemen. Loop een rondje buiten in het park, bezoek vrienden en ga gezellig wat drinken of ga even lekker in je eentje winkelen. Deze stappen zullen steeds makkelijker worden, maar het is wel belangrijk dat je dit blijft doen. Geloof in jezelf!

Neem in het begin kleine stappen, ga bijvoorbeeld wat halen in een winkeltje in de buurt of loop eens een rondje door een park in de buurt. Wanneer je merkt dat dit goed gaat kun je grotere stappen nemen. Een grote stap was voor mij bijvoorbeeld de trein nemen naar een onbekende stad.

Praat erover met mensen in je omgeving die je vertrouwt en die je begrijpen. Het is belangrijk om over je angsten te praten. Het heeft mij geholpen om mijn angsten te bespreken. Het was een fijn gevoel als mensen het begrepen en dat ik die mensen ook kon bellen als het nodig was.

Houd je emoties niet binnen, huil even lekker als dat nodig is. Huilen hielp mij echt. Emoties opkroppen heeft ook geen zin, hierdoor ga je je alleen maar rotter voelen.

Probeer vol te houden wanneer je een paniekaanval voelt aankomen, maar wat mij heeft geholpen, als ik het echt niet aankon, was iemand bellen waar ik goed mee kan praten om me door de aanval heen te helpen.

Herken jij jezelf in dit verhaal?

Foto’s: weheartit.com

Amy

Geschreven door Amy

Reacties

17 reacties op “Angst om de deur uit te gaan”

  1. Erg herkenbaar!

  2. Heel herkenbaar ja

  3. Heel erg herkenbaar. Goed geschreven!

  4. Enorm herkenbaar!!

  5. Heei meid, ik herken heel erg veel in je verhaal! Ik heb een jarenlange strijd gevoerd tegen die paniekaanvallen en dus eigenlijk tegen mezelf. Ik had de angst om gek te worden/de controle over mezelf te verliezen. Ik was daarbij ook heel bang dat ik iets ernstigs had/zou krijgen en dat ik daardoor onwel zou worden en dus niet meer helder zou kunnen nadenken en de controle over mezelf kwijt zou raken. Doorzetten heeft bij mij zeker geholpen, maar wat mij het allermeest heeft geholpen is vertrouwen krijgen in mijn lichaam. Vertrouwen krijgen dat mijn lichaam heel sterk is echt niet zomaar in elkaar klapt. En daarbij ook vertrouwen krijgen in mezelf/anderen, dat als er wat gebeurt er mensen zijn die me zullen helpen of dat ik ook gewoon bij mensen aan kan geven dat ik me niet goed voel (en een paniekaanval denk te hebben). Wie die mensen dan ook mogen zijn. En als laatste, klinkt misschien een beetje crue, accepteren dat ik de controle inderdaad over mezelf kan verliezen en bedenken wat er dan zou kunnen gebeuren. En bij die dingen accepteren dat dat kan en bedenken dat dat nou eenmaal het leven is.
    En verder inderdaad die aanvallen doorleven.. er niet voor weglopen maar ze accepteren, eigenlijk door gewoon ook proberen contact te maken met die angst… waah ben zo blij dat die tijd achter me ligt. Te bedenken dat ik me toentertijd een leven zonder angst en paniek niet eens kon voorstellen. Maar het kan dus echt. Bij mijn eetstoornis twijfel ik er nog altijd aan, maar hier weet ik het zeker! Dat wilde ik even delen (A). (Ergens op het web slingerde één of andere Belg Erik rond die een programma had gemaakt om die paniekaanvallen te overwinnen en daar heb ik ook super veel aan gehad! Je kreeg dan elke week een mailtje met geluidsbestand. Hij is ervaringsdeskundig.)

  6. Herkenbaar! Ik heb ook jarenlang last gehad van paniekaanvallen.
    En net zoals Maan heb ik ook het programma van de Belgische Geert (die bedoel je, toch?) gevolgd, en daar veel aan gehad.

  7. Herkenbaar!! Dacht altijd de enige te zijn en nooit meer de deur uit te kunnen.. gelukkig heb ik veel overwonnen en heb ik de controle over mezelf weer terug. Ademhalingsoefeningen helpt mij nog steeds erg.

  8. Ik heb in groep 6 een paniekstoornis ontwikkeld maar ik heb gelukkig nu al een tijdje geen aanvallen meer gehad. Mooi artikel!

  9. Ik herken het wel. Gelukkig zijn de lichamelijke klachten voor mij redelijk beperkt gebleven. Het was echt puur het geestelijke. Continu gespannen, angstig gevoel, zonder expliciet te weten waarvoor.

  10. Herkenbaar

  11. Heel herkenbaar! Helaas zit ik nog steeds binnen te tobben. In het begin dacht ik er niet aan om ook maar iets alleen te ondernemen. Nu spelen er steeds vaker gedachten om eens lekker met de hond te gaan wandelen, naar het tuincentrum hier in de straat te lopen en gewoon iets kleins te kopen als beloning voor mijn stapje in de goede richting. Ik denk dat ik deze sprong in het diepe gewoon moet wagen en maar moet zien wat er gebeurd…

  12. Heel herkenbaar, ik heb er nog niet zo lang last van maar een leven zonder aanvallen is moeilijk voor te stellen, heb vorige week een intake gehad bij de psycholoog en aankomende vrijdag moet ik weer hoop echt dat dat gaat werken

  13. Late reactie maar erg herkenbaar ❤

  14. Jammer genoeg zit ik nogsteeds met die aanvallen!
    Ik vind het heel knap hoe jij je er overeen heb kunnen zetten.
    Ik en mijn psycholoog hebben ook een piramide gemaakt met minst enge tot het meeste eng om te doen. Ik had 2 weken geleden al dingen moeten doen maar niet durfde. Ik hoop dat ik er ook achter ga komen hoe ik er vanaf kom!

  15. Ik heb het ook bang dat ik buiten wat krijg moet altijd iemand met me mee

  16. Ik herken me hier zo in, het hele verhaal, vanaf het pest gedeelte al. Zelf heb ik ook al heel lang last hiervan en denk dat het ook te maken heeft met mn lage zelfbeeld, ik word heel nerveus om te lang ergens te zijn en weten/voelen hoe al die mensen me aan kijken. Ik heb geen idee hoe ik hier vanaf moet komen, ik ben ook al een jaar bij een psycholoog vanwege dat ik HSP heb, depresi heb gehad en nog wat jeugd problemen had, nou wil dus totaal niet terug aangezien ik de keus krijg te stoppen. Maar ik weet niet hoe ik dit alleen moet oplossen alleen al denken om naar buiten te gaan alleen word ik al gek :/

  17. Ik reageer wel heel laat, maar kom het artikel net tegen. Veel herkenning ook hier. Was aan het Googelen, omdat ik nerveus en angstig ben om straks naar een theatervoorstelling te gaan. De meeste reacties hier zijn van vrouwen, volgens mij. Ik ben dus een man. In tegenstelling tot Amy gaat het bij mij niet over. Ben 59 jaar, maar om de deur uit te gaan ben ik altijd in meer of mindere mate nerveus en angstig. Als ik naar mijn werk ga, boodschappen ga doen en nu dus ook. Vroeger vermeed ik veel dingen en heb ook tientallen jaren alcohol gebruikt om te overleven en dingen te durven. Nu gelukkig al 4 jaar Alcoholvrij. Sinds 2008 ga ik ook op vakantie en meestal alleen en naar het buitenland. Dan heb ik het niet meer van de zenuwen en blijf ik het liefst thuis. Toch ga ik en meestal heb ik dan een fijne vakantie. Ook op vakantie heb ik dan elke dag moeite om er op uit te trekken. Ja, dat wel. Ik denk dat mijn kleine jongetje in zijn jeugd zo veel traumatische ervaringen heeft gehad, dat het nooit helemaal weg zal gaan. Veel psychotherapie gehad in het verleden en enkele jaren geleden ook nog wat sessies bij een psycholoog gehad. Is absoluut goed geweest, maar de angst is niet verdwenen. Waar ik nou precies bang voor ben? Ben ook best wel sociaal en als ik op de plaats van bestemming ben is het meestal wel goed. De volwassen ik is niet bang, maar het jongetje in mij is dat nog steeds wel. Die tweedeling voel ik wel. Zo, dat ben ik weer even kwijt. Geen idee wie dit nu nog leest trouwens…. Lieve groet voor iedereen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *