Herstel betekende in mijn gedachten dat ik een hoofdstuk af kon sluiten. Ik had er niets meer mee te maken, ik kon eten wat ik wilde en het zou me allemaal niks meer mogen doen. In grote lijnen is dat ook zeker het geval. Ik kan eten wat ik wil. Mijn gewicht houdt me niet meer bezig. Maar toch is er iets wat ik in het begin niet goed los kon laten. Na mijn angst voor eten, ontwikkelde ik een angst voor overgeven.
Loslaten lukte niet
Inmiddels ben ik al heel wat jaren verwijderd van de periode waarin ik worstelde met eten. Toch herinner ik het me nog als de dag van gisteren. Ik krijg er tegenwoordig de kriebels van. Het is een periode waar ik nooit meer naartoe wil. Een periode van onzekerheid, eenzaamheid, verdriet en pijn. Waarin zoveel draaide rondom een getal dat ik op dat moment niet los kon laten. Het gevoel van controle terwijl ik de controle over de hele situatie zo kwijt was. Toen ik stap voor stap verder weg kwam van deze schijncontrole vond ik juist weer de echte controle over het leven. Het leven zoals ik het wilde zien. Een leven zonder vasten, zonder controle kwijt te raken over het eten en het compenseren. Toch bleef een stukje me achtervolgen dat ik niet goed wist los te laten – het overgeven – en uiteindelijk werd ik telkens als ik ermee werd geconfronteerd herinnerd aan die lastige periode…
Ik ben blij dat ik op dit moment vrij kan eten en vrij van het gewicht kan leven. Hoewel ik me vrij voel in het eten en het gewicht, is het stukje overgeven iets dat me altijd is bijgebleven. Het gevoel van wanhoop, paniek, verdriet en eenzaamheid dat erbij kwam kijken is iets dat ik nooit meer wil voelen of meemaken. De eerste keer dat ik door ziekte moest braken, werd ik overspoeld door angst. Zat er dan nog een stukje eetprobleem in me dat ik niet kon loslaten?
Nee, dit wil ik niet…
Het is gelukkig niet heel vaak voorgekomen dat ik geconfronteerd werd met overgeven, maar toch voelde ik een paniek als het idee van overgeven op kwam spelen. Ondanks dat het kwam door totaal andere oorzaken, zoals ziek zijn of iets verkeerd te hebben gegeten. Als ik ziek werd, kon ik al zenuwachtig worden voor het geval dat ik misselijk zou worden. Ik werd me bewuster van wat ik at, zodat ik misselijkheid kon voorkomen. Lichte maaltijden en meerdere keren op een dag eten. Niet eten is en blijft geen optie. Ondanks dat ik hier sterk achter stond, was de angst om over te geven evengoed aanwezig en probeerde ik het overgeven koste wat het kost tegen te houden. Zoals ik al schreef; het gevoel van eenzaamheid en verdriet tijdens het compenseren is iets dat ik nooit meer wil meemaken. Deze link vond ik daarom ook lastig geheel los te koppelen van de handeling zelf. Nee, dit wil ik niet.. Stop, stop stop!
Daarnaast was er kort na het herstellen ook een stukje angst dat ik misschien naar meer zou verlangen. Dat ik zou verlangen naar het ‘trotse’ gevoel dat ik had toen ik kon overgeven in de tijd dat ik worstelde met het eten. Naast dat het overgeven toentertijd ontzettend eenzaam voelde, voelde het namelijk ook als een overwinning. Ondanks dat ik wist dat het slecht voor me zou zijn, voelde het ergens ook goed. Ik was namelijk voor mijn gevoel een stapje dichter bij mijn doel. Lange tijd heerste er een angst dat ik dit ogenschijnlijke positieve gevoel weer zou ervaren als ik zou overgeven en dat ik daardoor terug zou vallen. Iets wat ik absoluut niet zou willen.
Vertrouwen moet groeien
Ondanks dat ik de keren dat ik moest overgeven wilde en wist te beperken, gaven ze me stiekem ook vertrouwen. Ik was bang dat ik niet sterk genoeg zou zijn om bepaalde handelingen, zoals het overgeven, op een normale manier aan te kunnen. Dit bleek niet zo te zijn. Het overgeven gaf me niets meer. Nee, het overgeven voelde niet goed. Nee, ik wilde niet overgeven. Nee, ik wil nooit meer terug naar de dagen waarop ik dit dagelijks deed. Doordat ik dit niet wilde, kwam er beetje bij beetje ruimte voor wat ik wél wilde. Namelijk het loskoppelen van de associaties die ik hiermee had.
Dit gaat nog met vallen en opstaan. Soms merk ik ook dat deze angst om de hoek komt kijken als ik een keer misselijk word. Maar het grote verschil is dat ik hier niet meer alleen mee blijf zitten. In tegenstelling tot vroeger, ben ik nu ook niet meer alleen in dit proces. Ik kan aangeven bij de mensen om me heen wat het met me doet, waar ik bang voor ben en waar ik steun voor wil vragen. Mijn man kan me vasthouden, geruststellen en me vertellen dat het oké is. Ik voelde me een langere tijd een aansteller door de angst voor het overgeven. Ik zag het namelijk als een zwakte dat ik nog iets overhield van de periode waarin ik zo worstelde met mezelf. Het hoorde in mijn verleden, dus ik mocht er voor mijn gevoel niet meer mee worstelen. Afgesloten, klaar en doorgaan.. Maar ondanks dat het een stukje verleden is, hoort het nog wel bij mij. Het heeft me namelijk ook gevormd.
Dat maakt dat ik deze angst niet meer als negatief wil bestempelen. Angsten zijn niet fijn en het is zeker iets om aan te gaan zodat het je niet in zijn greep zal houden. Maar ik probeer deze angst ook te zien als iets positiefs. Het houdt me namelijk scherp. Het zorgt ervoor dat ik niet meer terug wil naar de periode waarin ik hier zo mee worstelde. En met deze insteek hoop ik stapje voor stapje nog verder te raken van de periode die ik zo graag achter me wil laten.
Geef een reactie