Onbeantwoorde berichten, gemiste oproepen, gecancelde afspraken.. de reden achter deze dingen is voor veel mensen uit mijn omgeving een raadsel. Als je leeft met een angststoornis, is het erg moeilijk, soms onmogelijk, om bepaalde drempels over te gaan, altijd op afspraken te verschijnen en elke dag je weer te verzetten tegen je angsten. Wat voor een ander zo onrealistisch is, is voor mij realiteit en een groot obstakel in mijn leven. Ondanks dat ik het begrijp dat het voor buitenstaanders moeilijk is om mij echt te kunnen snappen, doet het veel pijn en geeft het me een machteloos gevoel. Het heeft niks met hen te maken maar alles met mij. Het heeft niet te maken met dat ik niet om hen geef, maar omdat de angst op sommige momenten te groot is en alles overschaduwd.
Ik zou zo graag willen dat mijn familie en vrienden dit zouden weten zodat ze het kunnen begrijpen maar ik denk ook dat sommige dingen maar tot op zekere hoogte te begrijpen zijn als je het niet zelf hebt meegemaakt. Aan het begin van mijn angststoornis leek alles voor mij zo vanzelfsprekend, dat ik dacht niks uit te hoeven leggen. Het was toch logisch dat als ik bang was, ik het niet wilde en dus ook niet deed? De opmerking van mijn vader waarin hij zei dat ik mijn schouders er onder moest zetten en gewoon moest doorgaan, schoot bij mij geregeld in het verkeerde keelgat. Inmiddels weet ik dat hij het zei uit liefde maar ook uit onmacht.
Als ik nu nadenk over wat ik zou willen dat mijn omgeving had geweten, dan zijn dat best veel dingen, maar vooral dingen waardoor ik mij meer begrepen had gevoeld maar hen ook liet zien dat angst voor een groot deel mijn gedrag bepaalde.
1. Dat het voor jou niet echt is, betekent niet dat ik mij aanstel
Een angst kan voor een buitenstaander heel onrealistisch zijn, maar voor een ander heel echt. Zo is dat bij mij ook. Ik heb regelmatig de vraag gehad waar ik me nou zo druk om maakte. Ergens is dat wel een vraag die kan relativeren, maar op veel momenten kwam hij ook heel anders over. Ik voel daardoor geen begrip en krijg daardoor zelfs het idee dat ik abnormaal ben. Hetzelfde als dat je je een depressie misschien niet kan voorstellen als je dat zelf niet gehad hebt en opmerkingen maakt als ‘er is zoveel moois in het leven’, werkt dit bij een angststoornis denk ik ook zo. Dat ik bang ben voor iets waar jij je niks bij voor kan stellen, betekent niet dat ik me aanstel. De angst is voor mij wel echt en ik voel dat ook zo. Ik doe mijn best om er op een zo goed mogelijke manier mee om te gaan, maar dit lukt niet altijd.
2. Soms heb ik bevestiging nodig dat ik de goede keuze heb gemaakt
Een grote valkuil bij een angststoornis is het vermijden van je angst. Dit is vaak de manier om er zo min mogelijk last van te hebben, maar ook een grote boosdoener omdat de drempel hierdoor alleen maar hoger wordt. Het helpt je niet op weg naar verbetering omdat het de angst eerder versterkt. Ik heb tijdens al die jaren van angst enorm veel doorgezet en hierin ook diepe dalen doorgemaakt. Het is ontzettend moeilijk maar ook vermoeiend om constant in te gaan tegen de dingen die je voelt en dat alles in je ‘niet doen’ roept, maar je het wel moet doen om hier doorheen te komen. Ik heb talloze momenten meegemaakt waarop het mij uiteindelijk lukte, maar ook momenten waarop ik het even niet kon. Dit voelde vreselijk, en juist op die momenten had ik de bevestiging nodig van iemand om mij heen dat ik de goede keuze had gemaakt en dat ik niet altijd sterk hoef te zijn en de angst hoef aan te vechten.
3. Het is fijn om te merken dat je weet waar ik mee worstel
Als het om angst gaat, is er vaak onbegrip. Niet omdat mensen je niet willen begrijpen, maar omdat dat soms gewoon heel moeilijk is. Het gaf mij altijd zoveel rust als ik merkte dat iemand me echt begreep, doordat diegene dit liet merken door bijvoorbeeld iets te zeggen als ze van te voren al wisten dat iets moeilijk zou zijn voor mij. Dit zorgde er voor dat ik het gevoel had dat ze betrokken waren, me wilde steunen en begrijpen en ik niet altijd alles uit hoefde te leggen.
4. Ik heb iemand nodig die me accepteert zoals ik ben, met en zonder angst
Ik voelde me soms al zo anders dan anderen, omdat dit mijn leven beheerste en bij anderen niet. Ik had alleen mensen nodig in mijn omgeving die mij echt begrepen en vooral ook accepteerde zoals ik ben. Niet dat ik opmerkingen kreeg als: “doe eens normaal” of “je moet je gewoon niet zo druk maken”. Acceptatie is op zulke momenten een groot cadeau en als je iets niet snapt, vraag het! Dat is zo belangrijk geweest voor mij. Ook dan krijg ik het gevoel dat mensen moeite voor me willen doen, wel accepteren hoe ik ben maar tegelijkertijd ook laten zien dat ze het willen snappen.
5. Geef me niet op als het ‘te lang duurt’
Ik herinner me nog hoe vaak mijn moeder dezelfde dingen heeft herhaalt als ‘nu heb je een paniekaanval en is het allemaal heel eng, maar je weet ook dat het weer over gaat..’ en ‘probeer vast te houden aan de dingen die je geleerd hebt in therapie’ en ‘de vorige keer lukte het je ook’. Dat was voor mij goud waard. Ze bleef bij me en liet me niet in de steek, hoe vaak ze ook dezelfde dingen moest herhalen. Ik heb me naar mijn omgeving best bezwaard gevoeld omdat ik ook had begrepen als ze op gegeven moment hun handen van me af trokken omdat het iedere keer hetzelfde liedje was. Toch hielp die herhaling en onvoorwaardelijke steun mij hier uiteindelijk heel goed doorheen, ondanks dat het heel lang heeft geduurd.
6. Ik kan relativeren en mezelf helemaal gek maken tegelijkertijd
Ik kan heel goed relativeren, maar helaas tegelijkertijd mezelf ook helemaal gek maken. Iedere keer als ik iets bedacht wat mij rustig kon krijgen, haalde ik het een paar seconden later weer direct onderuit. Het is geen knop die ik 123 kan omzetten of dat een briefje met relativerende gedachten de angst wegneemt. Het is een proces waarin er een ander stemmetje er tegen in gaat en dat maakt het allemaal nog moeilijker.
7. Als ik stil ben, betekent het niet dat ik boos of niet geïnteresseerd ben
Op elk moment van de dag kon ik overvallen worden door een paniekaanval en gek genoeg was dit lang niet altijd aan me te zien. Op momenten van intense angst kon ik verstijfd raken en alleen maar voor me uit staren terwijl ik van binnen keihard aan het vechten was. Voor de omgeving was ik dan misschien stil en afwezig en dit werd niet altijd goed opgepakt. Sommige dachten misschien dat ik boos was of niet met hen wilde praten, maar de realiteit was anders.
8. Afspraken zeg ik niet af omdat ik geen zin heb, maar omdat angst alles overheerst
Helaas ging mijn angst regelmatig gepaard met het afzeggen van afspraken, het niet opnemen van mijn telefoon of het eerder weggaan en dus ‘spelbreker‘ zijn. Ik vond dit altijd verschrikkelijk. Het had niks met anderen te maken terwijl ze wel dit gevoel konden krijgen. Het had ook niet te maken met dat ik geen zin had en liever thuis bleef, maar met alles overheersende angst die al mijn plannen in het water kon laten vallen. Op momenten dat ik het echt niet kon en dus de keuze maakte om af te zeggen, voelde ik me altijd echt vreselijk. Ik wilde anderen niet teleurstellen, geen spelbreker zijn en hen niet belasten met de gevolgen van mijn angst. Het was voor mij belangrijk dat ze wisten dat het niet door hen kwam.
9. Dat ik soms iets niet doe, betekent niet dat ik zwak ben
Ik voelde mezelf soms heel zwak als iets niet lukte of als ik een afspraak moest afzeggen. Ik had het gevoel dat ik faalde want ik wilde zo graag van die angst af en ik wist dat dat mij niet lukte door dingen te vermijden. Het heeft mij veel moeite gekost om in te zien dat ik niet zwak was, maar dat ik juist elke dag weer keihard vocht en dat dat gewoon niet altijd lukt en dat dat er ook bij hoort. Wel was ik bang dat mensen mij zouden zien als zwak of als opgever, terwijl ze eigenlijk geen idee hadden wat dit allemaal voor mij betekende en hoe hard ik mijn best deed.
10. Ik ben mijzelf en niet mijn angst
Ondanks dat ik die angst heb, ben ik mijn angst niet. Ik ben zoveel meer dan dat. Er is veel waar ik goed in ben, wat ik leuk vind om te doen maar ook waar ik minder goed in ben en wat mij wel maakt wie ik ben. De angst is er vaak, maar niet altijd en ik vind het heel belangrijk dat mensen in mijn omgeving beter weten en mij niet alleen zien als het meisje met die angststoornis.
Geef een reactie