Angst zonder diagnose

Eigenlijk hè, wilde ik vorig jaar al héél graag een gastblog schrijven voor Proud2Bme. Waarom heb ik het niet eerder gedaan? Daar had ik zo mijn redenen voor. Ik wilde schrijven over hoe ik mijn problemen aan heb gepakt. Hoe ik mijn angsten in de ogen heb gekeken en tegen ze heb gezegd: “Niet hier in mijn hoofd! Ga weg!!” Ik had heel graag over mijn herstelverhaal willen spreken, jullie inspireren om hetzelfde te doen en op die manier hopen dat ik jullie kan helpen.. Maar dat kan ik niet.

Want ik ben niet hersteld. Ik ben niet herstellende. Ik heb mijn angsten geaccepteerd en leef met ze, omdat ik bang ben dat ik niet zonder ze kan leven. Mensen vragen hierom wel eens waarom ik het niet vertel als ik bang ben. Als ik ’s nachts buiten met mijn hond loop, kijk ik gemiddeld 12 keer achterom, omdat uit de steegjes wezens kunnen komen die ik niet hoor. Moet ik dat elke keer vertellen? Elke avond als dat gebeurt? Het is normaal voor mij, waarom zou ik het dan onder de aandacht brengen?

Ik ben Romy, 20 jaar, fulltime ADHD’er, parttime student, schrijver, creatieveling en ben heel geïnteresseerd in hekserij en psychologie. Oh, en ik heb een geestelijk gezondheidsprobleem, om het maar even netjes uit te drukken. Maar om jullie beter inzicht te geven, moet ik jullie vragen om mij niet te veroordelen. Ik hoor wel eens dat herstel heel mooi is. Dat het je de wereld van een andere kant laat zien, maar ik heb ervoor gekozen om mijn angsten in de armen te springen en ze voor lief te nemen. Misschien verandert dit ooit nog, misschien ook niet.

Ik was altijd al een bang musje en had van die gekke trekjes. Twee keer onder mijn bed kijken (werd later vier keer), de trap op rennen en een grote sprong naar mijn bed maken, niet alleen naar boven durven/willen. Ik zie je al denken, dat is normaal als je ongeveer 8 à 10 jaar oud bent. Je gaat dan fantaseren en daar komen ook enge dingen bij kijken, maar het wordt een ander verhaal wanneer het obsessief wordt.

Naarmate ik ouder werd, begon mijn fantasie zich te vergroten, ik ging door een erg nare en vervelende periode van mijn jonge leven heen en ik vond mijn rust in die fantasieën. Tegelijk groeide de angst, het werd groter, voor de meest kleine dingen. Muggen werden olifanten, en de wereld om mij heen leek zich tegen mij te keren. Zó alleen, was ik nog nooit geweest. En de enige mensen die me begrepen, zaten in mijn hoofd.

Naar buiten gaan was ongemakkelijk, boodschappen doen werd een spanningsbron en uitgaan deed ik niet. Niet omdat ik, zoals ik tegen mijn vriendinnen zei: “geen zin had,” maar omdat ik doodsbang was. Ik liet het aan niemand zien, want wat is er nou eng aan? Waarom functioneerde ik niet gewoon zoals mijn vriendinnen? Angst is iets dat ik mijn ergste vijanden nog niet wil schenken.Het is iets dat jou van binnenuit opeet en dan niet in één keer. Nee, angst vreet voor jaren aan je, tot eindelijk het moment daar is dat je breekt, en dat doet pijn. Op dat moment ben je al te laat of was ik te laat. Geloof het of niet, angst was hét onderwerp in mijn leven. Is het wie ik ben?

Ik had ondertussen al bij een psycholoog gelopen, omdat ik last had van Trichotillomanie (haren uittrekken, achter de naam ben ik door Proud gekomen ❤). Ik had ergens al laten vallen dat ik vaak bang was, maar nooit was er genoeg reden om daarop in te haken, vond de psycholoog. Zij zag wel dat de angst een reden was dat de TT was ontwikkeld, maar daar heeft ze het bij gelaten. Als ik iets over kon doen, was dat het wel. Als ik nu terug in de tijd kon gaan had ik geschreeuwd: “Nee! Stuur me nog niet weg! Help me!“, maar daar is het nu te laat voor…

 
bron foto

~~~~

Tot zover ben ik gisteren gekomen met schrijven. Ik had net twee hele leuke dagen met mijn vriend erop zitten, maar iets begon gisteravond aan mij te knagen. Daarom ging ik schrijven, want dat helpt!

Nu, vandaag, 8 april, twee dagen na de verjaardag van mijn vriend en één dag na de verjaardag van mijn 9 jarige vriendinnetje die om de hoek woont, voel ik me een wrak. Ik ben emotioneel, verward, en wil opgeven. Ik ken de triggers, want dit gebeurt altijd als het einde van de schoolperiode er aan komt en ik tentamens krijg, verslagen in moet leveren en dat soort ongein. Dit vermengd zich met het al aanwezige, sluimerige gevoel van verdriet en woede, waar ik me nauwelijks van bewust ben.

Ik herken dit. Ik vrees vrijwel elke dag dat dit punt weer gaat komen. Ik voel me bang voor deze paar uur. Vooral omdat ik niet wil dat mijn familie het aan me ziet en anderen die het niks aan gaat. Dit gevoel, deze gedachtes, herken ik als een terugval. Ja, maar waar gaat dit nou over? Dat weet ik zelf ook niet. Sterker nog, omdat ik nooit gediagnosticeerd ben (Behalve voor TT en ADHD) weet ik eigenlijk nog niet wat er aan de hand is. Ik heb het zelf maar onder woorden gebracht, in de hoop dat ik ooit écht naam kan geven aan wat er in mijn hoofd gebeurt. Ik heb een angststoornis, wat gepaard gaat met negatieve gevoelens, dwanghandelingen en -gedachten. Serieus, ik hoop dat ik ooit die hele zin in één woord zal kunnen zeggen.

De snijdende pijn wanneer dingen niet goed gaan. Leren voor mijn tentamens lukt niet, want ik vind er geen bal aan. Ik wil leren over psychiatrische aandoeningen, zoals die van mijzelf, niet over opvoeden en dat soort onzin. Dat interesseert me niet. Ik voel me dan zwak, zo zwak, wanneer ik na 5 minuten kijken in mijn aantekeningen ga lopen tekenen. Terugval nummer 1: negatieve gevoelens/dwanggedachtes. Ik haat mezelf op die momenten, en het is puur, de dwang om mezelf pijn te doen. Terugval nummer 2: trichotillomanie. Even een paar rukjes aan mijn wenkbrauw. Ik word bang, bang dat het verder uit de hand gaat lopen. Terugval nummer 3: angst.

Angst is misschien wel de ergste en vooral de angst voor angst. De angst tegen angst. De angst na angst. Angst voor de angst die ik een tijdje terug had. De paniekaanval die ik kreeg toen ik moest bloedprikken. De angst dat die angst terug komt, dat ik me machteloos voel. De angst dat ik geen macht meer over mezelf heb. De controle kwijtraak.

Wat voor mij heel belangrijk is, is dat wanneer deze gevoelens opkomen, ik iets voor mezelf doe. Meestal ga ik tekenen, verder schrijven aan mijn boek, wielrennen of met mijn hond naar buiten. Nu zet ik mijn huidige, nare gevoelens in om dit te schrijven. Dus jongens, dit is geschreven door iemand die middenin een terugval zit. Special, isn’t it? (Een klein lachertje tussendoor kan geen kwaad) Schrijven, mijn gevoelens op tafel gooien, dát is wat ik op deze momenten doen moet. Ik heb heel veel te doen. Een herkansing, een Nederlands toets en een tentamen om voor te leren. Daarnaast heb ik ook nog een groepsproject waar ik écht wat aan moet doen Ik kan mijn groepje niet teleurstellen, maar toch, ik leg alles opzij, de consequenties komen later wel. Ik moet nu iets doen dat mij afleidt van alles dat fout gaat in mijn leven, want ik moet nu mezelf proberen te herstellen.

Soms wens ik dat alles weg was, dat ik me gewoon áltijd fijn voel, want ik ben een extreem optimistisch en vrolijk persoon, als het meezit. Dan voel ik geen verdriet, geen angst en geen pijn. Maar soms… Denk ik erover na hoe ik zal zijn als ik dat verdriet en die angst niet meer had. Wat blijft er dan nog van mij over? Wie ben ik dan? Ik heb een hele zoektocht voor de boeg, die ik maar al te graag met jullie wil gaan delen. Natuurlijk heb ik heel veel om over te praten, en dit verhaal is meer een klein kijkje in de wereld van iemand die niet van deze wereld komt. Iemand wiens wereld niet deze is, waarvan de wereld een andere werkelijkheid bevat.


bron foto

Onderwerpen waar ik graag over schrijf zijn: angst, dwang, machteloosheid, magie, spiritualiteit en creativiteit/verbeelding. Deze dingen maken mij tot wie ik ben en door mijn openheid deel ik die graag wanneer ik in de goede mindset zit. Mijn vraag aan jullie: waar zijn jullie benieuwd naar? Waar willen jullie het over hebben en wat is voor jullie belangrijk? Is er bij jullie een diagnose gesteld? En zo nee, wat betekent dat voor jou? Ik ben heel dankbaar dat ik dit mag delen op deze geweldige site, echt, ik ben heel blij met deze kans. Dank jullie wel <3

Wat is mijn doel hiermee? Ik ben heel blij dat ik dit gastblog mag schrijven en heel stiekem hoop ik dat het bij jullie in de smaak valt. Het allerliefst wil ik nog meer schrijven, want schrijven is mijn passie. Ik wil jullie ook graag helpen, dat is mijn doel. Want het is lastig wanneer je weet dat er iets niet helemaal klopt, maar er niks is om op terug te vallen, omdat er nooit iets vastgesteld is. Wat doe je als je geen hulp krijgt of wilt? Blijf je zwemmen in een oceaan van gevoelens en onwetendheid, of ga je de uitdaging aan? Leer je jezelf en je ‘problemen’ kennen, waardoor het jouw krachten worden?

Hoe dan ook, laten we er iets moois van maken.

Liefs,
Romy

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

21 reacties op “Angst zonder diagnose”

  1. Best herkenbaar dit!
    Ik heb ook zo veel angst in mij zitten. Bij alles wat ik doe moet ik me extra inzetten om het überhaupt te gaan doen en me niet te laten leiden door de angst en het daarom niet te doen.
    Ik blijf sochtends al super lang in bed liggen omdat de lange lege dag zo beangstigend is.
    Ik heb nooit officieel onderzoeken gehad voor een diagnose, want dat vinden ze niet nodig bij Dimence. Ik heb er lang voor gevochten maar ze willen het niet. Dus wat het is? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het leven verrekte moeilijk is met zoveel angst in je lijf en je hoofd.

    Dankjewel voor deze blog!

    1. Ik begrijp je. zelf heb ik een groot aantal zelfhulptesten gedaan op internet, maar het blijft onbetrouwbaar. Als je écht een diagnose wilt, zou je het bij een andere organisatie kunnen proberen. Maar nogsteeds, het hebben van een label kan averechts werken, maar tegelijkertijd kan het heel veel rust brengen &hearts;
      Succes met je zoektocht, en als ik ergens mee kan helpen hoor ik het graag 🙂

      Blessed be! Romy

  2. Allereerst een groot compliment, wat heb jij dit mooi geschreven Romy!
    Ik herken het bij mij ook. De vele angsten, elke dag opnieuw. Vooral de angsten voor de ‘kleine’ dingen vind ik vervelend, want die worden niet begrepen.
    Of ik een diagnose belangrijk vind? Ik denk echt dat het twee kanten heeft. Aan de ene kant is het fijn om te weten waar bepaalde dingen vandaan komen en kan het ook helpen bij acceptatie (wat ik bij mijn autisme heb gemerkt) Aan de andere kant kan het ook nadelen hebben.

    1. Hoi Dees! Bedankt voor het compliment &hearts;
      Het is vervelend als mensen je niet kunnen begrijpen, dat vind ik ook. Nog steeds kan ik daar erg boos om worden soms. ”Het is nou eenmaal zo, als ik het je had kunnen laten voelen had ik het gedaan.” Makkelijke reactie, opgelost. Maar het begrip blijft ver te zoeken, jammergenoeg..

      Wat kunnen we eraan doen? Andere blijven informeren.. Wie weet komt er ooit een tijd dat onze klachten (h)erkent worden.

      Veel sterkte, en nogmaals heel erg bedankt voor de reactie !

      Blessed Be xx Romy

  3. Lieve Romy,

    Wat een mooi en heftig verhaal vertel je. We delen dezelfde passie en zodoende kan ik je vertellen dat je je angsten ook in kunt zetten om je verhalen gelaagdheid te geven, om met rauwe woorden op de zwarte gaten van het leven te wijzen, om mensen te raken.

    In de onderwerpen waar je graag over schrijft, merk ik een tweedeling op. Ik vroeg mij vervolgens af hoe je interesse in magie/spiritualiteit/verbeelding je angst/dwang/machteloosheid beïnvloedt, verrijkt of wellicht dragelijker maakt. Ik ben nieuwsgierig naar hoe jij de verbinding legt tussen beide delen van je identiteit. Hoe zijn ze verstrengeld tot de persoon die jij bent?

    Ik denk dat je meeste mensen ervoor kiezen te blijven zwemmen in de oceaan, zaken afdoen met: ik ben nu eenmaal zo, omdat jezelf aankijken pijnlijk, hard en angstaanjagend kan zijn. Het wordt interessanter en enger wanneer je de keuze tussen verdrinken en uit het water stappen hebt. Durf je het zand onder je voeten te voelen branden, durf je je naaktheid te omarmen zonder de bescherming van zoute golven?
    Ik stel je enkel een vraag terug, omdat ik niet weet hoe die van jou te beantwoorden.

    Je schrijft fijn, met wat zelfspot, daar kun je in ieder geval ver mee komen!

    Liefs, -Zonnestraal-

    1. Hey!
      Ik merk gelijk aan de manier waarop je jouw reactie verwoord dat je net als ik schrijft 😛 Heel mooi, dat laatste deel pakt me, het ligt lekker, leest lekker en dat is heel fijn om naar te kijken!

      Ik denk zeker dat spiritualiteit mij heeft geholpen, maar tegelijk kan het ook ergens een hinder vormen. Ik pik heel erg energieën op, van iedereen! Ook van de mensen/entiteiten/dingen die ik niet op wil pikken! Dit kan het nog zwaarder maken, en soms denk ik dat omdat ik begonnen ben met de ontwikkeling van mijn spirituele ”gaven, of hoe je het ook wilt noemen” ik juist meer negatieve dingen op KAN pikken. Niet erg, maar ik heb nog geen goede filter gemaakt voor mezelf, die mij beschermd tegen ”negatieve golven”’. Zodra ik dat doe, denk ik dat ik mezelf beter af kan sluiten, en zo de prikkels kan verminderen voor mezelf.
      Hiernaast sterkt het me enorm, ik heb houvast gevonden, ben ermee gaan leven, en het voelt zo fijn om iets gevonden te hebben waarvan je voelt: ”IK HOOR HIER THUIS!” &hearts;

      Ik denk niet dat ik het durf, om mijn eigen vraag even te beantwoorden. Ik denk niet dat ik het aandurf om me zo naakt te voelen. Ik ben graag samen met die visuele oceaan, maar ik wil niet één worden met die oceaan. Dat is beangstigend. Zonder die angsten, weet ik niet wat en wie ik ben. Maar misschien, ooit, lukt het me om mijn staart in te ruilen voor benen en de oceaan uit te stappen 🙂

      (Hell yeah, geweldig om op zo’n manier te praten, hehehe)

      Bedankt voor je mooie reactie!
      Love ,

      Romy

  4. Ik herken heel veel in je verhaal.
    Wist je dat je bezighouden met hekserij ook juist angst kan oproepen?

    1. Hoi! Bedankt voor je reactie!
      Nee, ik denk niet dat hekserij mijn angsten bevorderd. Hekserij is op zich niet iets wat daar voor mij heel erg mee in verbinding staat. Wel spiritualiteit, want ik pik makkelijker negatieve én positieve energieën op dan voor ik mijn spirituele ontwikkeling onderging.

      Het juiste midden is van belang, en wat je ook doet: Vergeet nooit om je te aardene, zo bescherm je jezelf tegen de dingen die je niet kan zien!

      Liefs,
      Romy

  5. Lieve Romy,
    Om te beginnen, een heel mooi geschreven stuk wat ik heel fijn vond om te lezen!

    En ik herken ook veel in je verhaal, soms heb ik zo’n nacht dat ik zo bang ben voor iets waarbij ik voor mijn gevoel moet presteren de volgende dag (terwijl dit objectief gezien niet eens altijd het geval is) dat ik vooral heel veel lig te huilen en dan nog banger wordt omdat je slechter presteert wanneer je slaaptekort hebt.

    Verder heb ik geen diagnose maar dat zou ik ook niet fijn vinden omdat ik ook het idee dat het twee kanten kan werken. Je krijgt een diagnose omdat je je op een bepaalde manier gedraagt, en als je deze eenmaal hebt ga je je er (onbewust) misschien ook juist meer naar gedragen.

    Verder zou ik het heel leuk vinden om meer van je te lezen. In spiritualiteit ben ik ook geïnteresseerd. Begrijp ik het goed dat je je met wicca bezig houdt dan?

    1. Merry Meet!
      Fijn om te horen dat je je kon vinden in mijn verhaal! En tegelijk ook vervelend dat je je kan vinden in mijn verhaal, natuurlijk 😉

      Die opstapelingen zijn heel herkenbaar!!😅 Angst voor angst tegen angst. ☺

      En daar heb je gelijk mee, je kan anders gezien worden. Maar dat heb ik nu ook, ik heb heel heldhaftig de link van mijn blog op facebook gedeeld, en krijg zo veel lieve en mooie reacties! Ik zie het als een uitdaging, laat hen het maar lezen. Laat ze er maar over nadenken, en laat ze maar een conclusie trekken! Hoe anderen erop reageren zegt niet per se iets over jou, want het is OKE om anders te zijn! Het is oke om je niet altijd Oke te voelen!

      Lieflief!het zou mij ook wel heel leuk lijken om meer te schrijven! Kriig er een boost van, wil je niet weten 😎😎😎😎😎

      Klopt! 🙂 ik hou me daar inderdaad mee bezig!

      Blessed be!

      Xo Romy

  6. Je hebt een leuke en fijne schrijfstijl!
    Xx

    1. Super lief! Dankjewel!!!!😘☺

  7. Mooi geschreven! Ik heb de laatste tijd ook veel last van angst en heb dit ook aangegeven bij psychologen maar het is nooit echt serieus genomen, omdat zij het zagen als onderdeel van ptss, maar nu is de ptss weg maar de angst wordt groter. Veel mensen nemen je niet serieus zonder diagnose of vinden angst onzin, maar ik heb de laatste paar weken meerdere keren gehad dat ik s nachts doodsbang wakker werd met bijvoorbeeld het idee dat er een moordenaar zich verstopte in mijn muur, ookalben ik 18. Ik probeer mn angsten aan te blijven gaan en soms lukt dat ook, dus hopelijk baart oefening kunst. Hartelijk bedankt voor deze blog en ik hoop nog meer van je terug te zien op proud!

    1. Olaa!

      Wat vervelend om te horen dat je niet serieus genomen word. Anno 2019 hallo?!?!? probeer het bij meerdere organisaties, vooral als het je dagelijks leven beïnvloed en je er echt iets aan moet doen. Laat ook andere mensen horen over je klachten, vaak ik hulo dichterbij dan je denkt!!

      Succes en veel liefst xxx

  8. Prachtig geschreven Romy! Ik herken me zo fel in jouw verhaal. Die angs, de angst voor de angst,… Waw. Ik hoop dat je een blog begint of vaker gastblogs gaat schrijven. Ik kijk uit naar meer over je te lezen.
    Heb je toevallig een account op instagram of andere site waar je jouw ervaring op deelt? Je schrijft zo mooi !! Ik voel me zo begrepen

    1. Wat een lieve reactie!😄 Doet me echt heel erg goed! 🙂

      Hmmm, nee eigenlijk niet. Dit is echt de aller eerste keer dat ik iets op internet zet!! ☺☺☺ Maar, het is echt heel leuk om dat te horen, en wie weet schrijf ik vaker iets 🙂 Het is fijn dat je je begrepen voelt!!

      Je mag me altijd mailen als er iets is of je iets kwijt wilt ☺

  9. mooi en knap geschreven👍

    1. Blessed be! Thanks!! 🙂

  10. Hoi!

    Tof dat je zo over jezelf durft te schrijven en online deelt! Daar is echt megaveel lef voor nodig! Gezien de blogs op deze website, nodig ik je uit om te kijken bij http://www.twloha.com 🙂 (amerikaanse organisatie; To Write Love On Her Arms). Ik denk dat je daar (en anderen ook) heel veel aan kunnen hebben. Ze steunen mij in ieder geval en ik heb zo vaak het idee dat ik er niet alleen voor sta in deze maatschappij die zo keihàrd is!

    Is er bij jullie een diagnose gesteld? En zo nee, wat betekent dat voor jou?
    Om antwoord te geven op een aantal vragen van je.. Ja er is een aantal keer een diagnose gesteld bij mij voor de klachten die ik heb. Helaas is ook elke keer de diagnose weer teruggetrokken. Ruim ¾ jaar medicatie geslikt tegen epilepsie die ik niet had. Weggestuurd met spanningshoofdpijn. Door mijn therapeute opnieuw naar het ziekenhuis gestuurd omdat mijn klachten niet klopten en veel te lang aanhouden (4½ jaar op dat moment). Na weer allerlei testen en onderzoeken gehad te hebben, gelabeld met hersenletsel en een half jaar later toch ineens niet. Helaas is niet alles zichtbaar wat betreft de hersenen en gaat het wel eens mis. Op dit moment wordt er vanuit gegaan dat ik SOLK heb (Somatische Onverklaarbare Lichamelijke Klachten). Geen idee of het klopt (laten we het hopen!); het voordeel hiervan is dat klachten weg kunnen gaan. Bij hersenletsel zijn de klachten blijvend, of in mindere vorm aanwezig.
    Ik weet nu niet of het fijn is om altijd te weten wat er aan de hand, want als het niet goed is, ben je eigenlijk nòg verder van huis :(. Maar het is zo makkelijk als je tegen anderen kan zeggen dat je last hebt van [..]. Dat maakt het allemaal veel makkelijker dan continu alles uit te moeten leggen. SOLK zegt mensen niks, voor hersenletsel hebben mensen respect. Om nu weer mensen uit die werkelijkheid te halen (want schijnbaar heb ik dat dan toch niet? en de klachten komen in zekere maten grotendeels overeen), vergt ontzettend veel energie en er gaan dan zoveel ongelijke verhalen de wereld in. Ik heb het gelaten voor wat is. Ik weet zelf beter – of toch niet, want eigenlijk weet ik niets..

    1. Hoihoi! Dankjewel. 🙂 Het was ook echt wel moeilijk, maar ik wil graag een taboe doorbreken, een verschil maken.

      Ik zal eens op die website kijken, dankje! Klinkt erg leuk!! 🙂

      Erg vervelend voor je, en heb echt respect voor je met de manier hoe je ermee omgaat. Ik duim zeker voor je dat het bij SOLK blijft. En ik begrijp wat je bedoeld.
      ”Gedraag je eens naar je leeftijd, je bent toch geen klein kind meer?” Is iets wat ik vaak hoor, maar echt. Het zou dan makkelijk zijn om bij wijze van spreken te kunnen zeggen: ”Ik kan er niks aan doen, ik heb een angststoornis en ben Hoogsensitief. Ik ervaar de wereld op een andere manier.”
      Maar nu gaat het meestal zo: ”Ja ik ben geen klein kind, ik heb gewoon dingen waardoor ik anders reageer.”

      Veel onduidelijker, en ongeloofwaardiger
      Toch, ik denk dat er een verandering aankomt.
      Een ommezwaai in hoe mensen denken, hoe ze zich inleven en hoe ze ons zien,

      Misschien, worden wij ooit als normaal gezien
      Maar tot die tijd moeten wij blijven vechten voor dat recht.
      We zijn niet gek, we zijn strijders, en strijden elke dag tegen de dingen die niemand anders kan zien, die niet weg te halen vallen en vooral: Tegen de dingen die ons klein proberen te krijgen.
      We’re goddamn warriors 😀

      Heel veel sterkte, blijf voor jezelf opkomen, je bent het waard xxx

      Kus x

  11. dank je wel voor je blog, sommige dingen zijn wel herkenbaar!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *