Anorexia, aankomen en uitstellen

In België en Nederland zijn er duizenden meisjes in behandeling voor anorexia. Hoewel elk persoon die met deze eetstoornis of een eetstoornis die er op lijkt uniek is, hebben we één ding hoe dan ook gemeen: als je anorexia hebt zul je beter moeten eten en moeten aankomen in gewicht en we zijn hier allemaal bang voor. Hoe pak je die angsten aan? Probeer je ze eerst onder controle te krijgen, of moet je jezelf forceren en tegen je zin eten?

Je tijd nemen om aan jezelf te werken
Bij de start van mijn behandeling wou ik het vooral rustig aan doen. Ik was ontzettend bang om aan te komen en verkocht tonnen drama wanneer ik een aardappel op moest. Ik werd gek van alles waar vet of suiker in zat, maar wou natuurlijk wel van mijn eetstoornis af. Het leek mij toen een goed idee om rustig aan mijn angsten te werken, mijn tijd te nemen zodat ik mezelf niet voorbij zou lopen en keihard terug zou botsen. “Beter traag en grondig, dan snel en inefficiënt”, zo verkocht ik het aan mijn omgeving, en die was helemaal mee. “Niets forceren” was de boodschap.

Op cognitief vlak maakte ik dat jaar inderdaad een gigantische vooruitgang: tijdens de gesprekken met mijn psychologe leerde ik verschillende kanten van mezelf kennen die ik daarvoor nog nooit gezien had, of misschien niet wilde zien. Ik kon miljoenen redenen opnoemen om weer te gaan eten, om die eetstoornis achter mij te laten. Ik zag in hoe onlogisch en fout mijn gedachten rond voeding en gewicht waren. Ik hoorde van de therapeuten in de kliniek waar ik zat dat ik een erg gezonde instelling had – maar effectief eten? Nee.

Beginnen met beter eten en je gewicht laten stijgen
Tijdens die periode hoorde ik natuurlijk vaak genoeg stemmen die opmerkten dat het toch ook ‘erg belangrijk was om aan te komen’. Ik wuifde dit weg: ik was er nog niet klaar voor, morgen misschien. Bovendien geloofde ik het gewoonweg niet: hoe kon een dokter of psycholoog die er zelf niet was doorgegaan, weten hoe zwaar het was? Het is daarom dat ik dit artikel schrijf. Ik ben er wél zelf doorheen gegaan, en ik wil aan iedereen met anorexia het volgende meegeven: begin met eten en zorg dat je een gezond gewicht krijgt, liefst zo snel mogelijk. Elke dag waarop je langer blijft hangen in je eetstoornis is er eentje te veel, en maakt het moeilijker om er bovenop te komen.

In feite kan je het vergelijken met een zwembad waar je in zal springen: je kan uren aan de kant staan, eens voelen met je teen en weer terugtrekken, tegen jezelf zeggen ‘dat je nu echt moet springen’, het toch niet doen, kijken hoe anderen zwemmen. Het water blijft even koud, de sprong blijft even spannend, en ondertussen mis je een hele hoop waterpret. Je kan jezelf zelfs banger maken door zo te treuzelen. 

Ik besef dat dit het laatste is wat je wil lezen wanneer je anorexia hebt, maar je gewicht moet hoe dan ook omhoog. Bij ernstig ondergewicht functioneert je lichaam niet naar behoren en je hersenen dus ook niet. Je hele lijf fopt je en je eetstoornis maakt je wijs dat je geen eten nodig hebt. Maar je leeft in een schijnwereld.

Van een negatieve spiraal naar een positieve
Een eetstoornis kan echt met je aan de haal gaan. Eerst laat je een paar voedingswaren uit je eetpatroon vallen, je wordt strenger en strenger en voor je het weet zit je in een diepe put. Ik heb echter gemerkt dat het ook omgekeerd kan gaan: de genezing en het eten komen traag op gang, beetje bij beetje, maar na een tijd zit je in een positieve flow. De enige voorwaarde is dat jij de eerste stappen zet, anders schiet dit proces nooit op. Het zal niet zo zijn dat je anorexia hebt en na een tijdje hard nadenken opeens beseft “Hey, ik ben niet meer bang voor eten!” – het moet spijtig genoeg omgekeerd gaan: eerst eten, dan pas durven.

Mijn boodschap voor jullie is dat je niet je gedachten en gevoelens uit het oog moet verliezen. Anorexia nervosa heeft altijd een achterliggende oorzaak en daar moet aan gewerkt worden. Dit kan je doen terwijl je aan je eetpatroon werkt: het is geen of-of-kwestie, maar en-en. Eten en bijkomen is een deel van je therapie, en ik wil jullie hier heel erg in aanmoedigen: ga ervoor, ik deed het ook en voelde mezelf zo uit die lelijke, donkere put klimmen!

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

15 reacties op “Anorexia, aankomen en uitstellen”

  1. Nou echt, kan me hier helemaal in vinden. Zo ging het bij mij ook. Herken gewoon alles. Goede blog. Hopelijk hebben velen er wat aan. Bedankt voor je input en de herkenning die je mij gaf.

  2. Dat is precies waar ik nu tegenaan loop! Bedankt voor de post 🙂

  3. inderdaad.
    en niet stoppen voor je een gezond gewicht hebt. want daar zit ik nu… geen anorectisch gewicht meer, maar ook geen normaal gewicht. Nog steeds aan te hikken tegen dat ene getal wat het voor mij moeilijk maakt. Al een 3-tal maanden veel vooruitgang in mijn hoofd maar amper vooruitgang in mijn lichaam. En steeds meer uitputting. Steeds meer gewenning ook. Steeds meer zin om opmerkingen als ‘je ziet er niet uitgemergeld uit’ te interpreteren als ‘ga maar terug naar af’.
    Het moet samengaan. Eten zonder therapie lukt niet, maar therapie zonder eten is ook niet zinvol…

  4. Ik wacht inderdaad op de dag dat ik denk ‘he ik kan weer gewoon eten en ervan genieten’. Ik kan me niet voorstellen om ineens normaal te gaan eten en aan te komen. Voel me nu al ongelofelijk mollig en dat is met een paar kilo’s er bij helaas ook al (uit eigen ervaring). Dat maakt het zo moeilijk te vertrouwen of dat het goed is eerst te eten.

    Maar goede blog!!!!!!!!!!
    Knap dat je het bent aangegaan en ik hoop dat het nu goed met je gaat.

  5. Voor mij heeft het niet zo gewerkt. Ik heb een es inc een ps en het werd bij mij dan een kip-en het ei verhaal. De ps bleek ten grondslag te liggen aan de es en na 12 jaar ben ik me daarop gaan richten. Eerst de handvatten leren om met mezelf om te gaan en dat betekende dus idd dat ik de es al cooping hield. Toen ik mezelf kende, mijn basis voelde, pas toen ging ik aan de slag met het eten.
    Ik ben nog steeds erg ambivalent wanneer men zegt dat je perse gezond gewicht moet hebben. Ik heb dat nl niet zelf zo ervaren.

    Fijn dat het voor jou gewerkt heeft en knap dat je het aangegaan bent.

  6. Dit is zo zo waar! Ik heb het heel makkelijk gehad in het begin, opbouwen van mijn eetpatroon zat ik zo en het enige wat gebeurde was afvallen. Tot 4 maanden later ik heel veel aankwam in korte tijd, terwijl ik hetzelfde at. Binnen een 1,5 maand denk ik ongeveer, was ik bijna weer terug bij het oude gewicht (voor de eetstoornis). En nu sinds een maand op een heel stabiel gewicht. Ik weet dat het heel moeilijk is en af en toe gaat mijn eetpatroon niet helemaal 100%, maar dat geeft niet want het blijft een leerproces, maar weet wel waarom het niet 100% goed gaat. Zet er alsjeblieft geen stokje tussen, want je lichaam heeft zoveel te verduren, ook al heb je geen ondergewicht, gezond is het zeker niet.

    Wees sterk en geloof in jezelf. Alles is mogelijk

  7. Je moet springen .. inderdaad .. maar wat toch als iedereen het om je heen het vergelijkt met het springen in een zwembad en je zelf alleen maar een donkere afgrond ziet. Wat dan? En wat als iedereen zo overtuigd is van zijn eigen gelijk dat je eigen woorden niet gehoord worden. Als je “help” schreeuwt en niemand je hoort. Duizenden keren spookte het door mijn hoofd en telkens weer werkte het niet. Wat doe je dan?

    Dovermansoren .. want tenslotte kan je toch geen rationale beslissingen maken. Je moet eerst aankomen .. en snel.

    “begin met eten en zorg dat je een gezond gewicht krijgt, liefst zo snel mogelijk” het zijn bijna letterlijk de woorden die ik ook gehoord heb, talloze keren. En alles wat ik kon zeggen, alles wat ik kwijt kon werd genegeerd .. nee .. eerst aankomen en dan pas de oorzaken aanpakken. Dan pas zou er worden geluisterd naar waarom het eigenlijk stuk ging in mijn hoofd. Want pas dan kon ik rationale beslissingen nemen.

    Ze dwongen mij in dat donkere ravijn te springen, totdat ik er genoeg van had om mijzelf als een ………. wel .. vul het word maar in ……. te zien, en er nog niet werkelijk geluisterd werd. Want ik wist niets, en zij wisten alles zo goed. Ik sprong in dat gat en belandde met een keiharde klap op de bodem. Ik draag de fysieke getuigen op mijn polsen de rest van mijn leven mee.

    Toen pas kwamen ze erachter dat het ook te snel kan gaan.

    Geef mij maar traag en grondig. Het ging stuk ik mijn hoofd en daarom kreeg ik de es, het moet eerst hersteld worden in mijn hoofd. En dat gaat niet zo snel als men zou willen.Het zij zo ..

    Houd me ten goede .. Mathilde, ik ben heel blij voor je dat het voor jou werkte. Ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat jij (en niet alleen jij, maar iedereen die er wel in slaagde) meer kracht heb dan ik ooit zal kunnen opbrengen. Wie weet kom ik ooit op hetzelfde eindpunt.. al gaat dat alleen dan via een wat grotere omweg.


    “I can endure my own despair. But not another’s hope”
    –=William Walsh=–

  8. Ik vind dit een goed artikel maar nergens lijkt het zo te gaan, nergens lijken ze het hand in hand te wilen laten gaan.. en dat is waar ik nu zo knetterhard tegen aan loop.. En waarom ik de sprong niet durf te wagen.
    Vind het mooi geschreven en ben het er zeker mee eens, maar vind dat vele instellingen hierin behoorlijk te kort schieten..
    Zelfs de ervaringsproffesionals!

    Helaas..

  9. Goed artikel, precies waar ik nu tegen aan loop met therapie. Inmiddels wel weer op een gezond gewicht maar nog te veel rotzooien met eten en dit is dus ook precies de reden dat mijn therapie waarschijnlijk stopt. Maar hoe ga je met je problemen en gedachtes om wanneer je geen eetstoornis meer hebt en ook nog niet weet hoe het wel moet? Is het dan niet belangrijker dat je eerst leert hoe of wat daarmee om te gaan om die sprong te durven maken?

  10. Heel herkenbaar dit!
    Dankje voor de blog geeft moed!

  11. Ik herken dit zo erg, heb het lang niet gedurfd, terwijl ik zo veel inzicht had, maar aankomen? Nee! Toen ik dat wel aanging merkte ik pas hoe belangrijk het is. Voor hoe ke je voelt, hoe aanwezig die gedachten zijn, hoe erg je echt gaat leven en minder bang bent. Ik ben er nog niet en nog steeds is het zwaar, maar ik ben zo blij dat ik de sprong gewaagd heb. Je krijgt er zo veel voor terug!

  12. Super goede blog, zeer herkenbaar.
    De gedachten zijn allemaal correct, maar de acties volgen daar maar moeilijk op.
    Heel inspirerend om te lezen dat ook J zich beter voelt bij het ‘echt leven’ en gaan eten, want weinig eten is gewoonweg niet ‘leven’.

  13. Ik heb al jaren zoveel inzicht in mijn eetstoornis! Maar toch bleef ik traag maar gestaag gewicht verliezen. Nu ben ik echt op het punt dat inzicht alleen niet genoeg is en ik toch echt moet aankomen! Bedankt dus voor deze blog

  14. Goed artikel, ik geloof het verstandelijk ook wel. Wil het ook, maar HOE doe je dat dan?????????
    Ik zit op de rand van ondergewicht en blijf daar hangen. Doe m’n best, neem soms ook wel dingen van m’n verboden lijstjes, maar idd heeeeeel kleine stapjes. Hoe kan je grotere maken, er komt zoveel angst boven.. en piekeren…

  15. Ik kan me hier heel goed in vinden in de blog alleen heb ik het andersom ik moet afvallen i.p.v. aankomen. Ik sta bij het zwembad te kijken en zie inderdaad die donkere wolken waar ik in moet springen. Elke avond zeg ik tegen mezelf morgen begin ik. Maar die morgen komt nooit, ik spring nooit. Bang om af te vallen ik snap er helemaal niks meer van waarom spring ik niet gewoon in het bad. ja ik ga even aan de kant erin en houd me dan angstvallig vast aan de kant om maar niet minder te hoeven eten. Om gek van te worden. Maar het is zo herkenbaar. Alleen bij mij dan andersom. Ik weet niet of ik dit hier neer moet zetten maar kon niet anders dan reageren want word soms compleet gek van mezelf.

    Bedankt voor deze blog.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *