Ik wil eigenlijk mijn spullen pakken en gaan. Weg gaan. Gewoon weg van hier, alles hier achter laten en verdwijnen. Ergens opnieuw kunnen beginnen. Ik voel me nu gevangen, opgesloten en klein gehouden. Ik kan en mag hier niet meer groeien. Er is zoveel gebeurd hier wat ik achter mij wil laten, al die pijn wil ik vergeten en er nooit meer aan terug denken. Opnieuw beginnen aan een nieuw mooi leven met ontzettend veel kansen. Kansen die ik hier nooit meer ga krijgen. Kansen om gelukkig te worden, nieuwe vrienden, nieuw leven
Waar ik niemand ken zodat niemand mijn verleden weet, waar niemand kan oordelen over mijn diepste geheim. Een nieuw begin waarin ik de eetstoornis hier achter laat en waardoor ik dan ergens anders helemaal neutraal en normaal kan beginnen aan een mooi leven wat mij staat toe te lachen.
Een nieuw leven waarin ik kan en mag groeien, een leven waarin mensen mij toe staan te juichen om er wat van te maken in plaats van dat de gemene eetstoornis mij tegenhoudt. Een leven waarin ik de mooiste avonturen kan gaan beleven. Dit nieuwe leven is een droom. Een droom waar ik werkelijk van droom, iedere dag opnieuw.
Maar wanneer is die dag dat ik genoeg lef heb om daadwerkelijk mijn spullen te pakken en te gaan. Mijn koffer staat al klaar, ik kan ieder moment gaan maar voor nu heb ik niet genoeg lef om iedereen hier achter te laten en gewoon te gaan en wel zien wat er komt. Ik wil niet langer wachten maar ik moet, ik heb geen keus.
Iedere dag stel ik mij weer opnieuw voor hoe het zou zijn om nu, op deze donkere avond mijn spullen te pakken en vergoed weg te gaan, te verdwijnen en nooit meer terug te keren naar hier. Er komt een dag dat ik het echt doe, deze dag kan niets of niemand mij tegen houden maar dan ga ik en dan ga ik ook echt.
Ik kan nu al niet wachten tot deze dag, maar wanneer deze dag ook is het vanaf nu mijn geluksdag. Deze dag betekent dat ik de moed heb te gaan en niet bang ben voor wat de gevolgen zijn. Maar voor nu moet ik het doen met wat ik heb. Angst, verdriet en pijn.
Ik ben niet meer veilig hier. Ik ben diep ongelukkig en kan hier niet meer verder gaan eigenlijk. Ik wordt hier klein gehouden. Het voelt alsof iemand mijn keel dicht geknepen heeft, mijn armen en benen vast gebonden heeft en waarin ik niets meer mag en kan zeggen. ik doe er niet meer toe. Ik word gekleineerd en zo klein heb ik mij in jaren niet gevoeld, de eetstoornis maakt mij kleiner dan ooit. Hoe moet ik hier uit klimmen, hoe moet dit en wanneer stopt dit.
Het liefst wil ik roepen, schreeuwen naar iets of iemand die mij komt redden uit deze hell maar niemand luistert en niet hoort mij. Wanneer zien mensen mij, wanneer wordt er opgemerkt dat ik het niet meer red hier. Maar wanneer iemand dit ziet is het te laat dan heeft het geen zin meer. Ik wil opgeven voor altijd. Nee niet voor altijd maar ik wil wel voor altijd weg hier.
Ik wil het liefst vandaag nog weg gaan en dan naar een stil eiland waar niemand wat zegt, waar niemand oordeelt en waar niemand je pijn kan doen. niemand mag meer zo dichtbij komen zoals jij bent gekomen, je hebt mij beschadigd en er staat voor altijd een diep, lelijk litteken gegrafeerd in mijn hart.
Ik zou willen dat je eens zou voelen hoe ik mij nu voel. Alleen, bang, verdrietig en in de war. Waar leid deze weg mij naar toe, waar leid jij mij naar toe. Ik wil niet verder met jou ana. Maar ik heb geen keuze, luisteren zal ik. Ana laat mij gaan en laat mij los. Je hebt mij vast gezet en ik kan geen kant meer op. waar gaat jou weg heen, naar ana land? Een land vol met mensen zoals jij? Nee ana, nee. Ik wil dit niet maar toch moet ik.
Ik kan niet anders dan luisteren naar jou. Jij bent immers de baas. Ik heb de moed, kracht en lef niet om jou te les te lezen maar ana laat mij nou gaan. Ik ben jou niet waard. Ik wil liever zonder jou maar ik durf niet zonder jou. Wat moet ik zonder jou? Wie kan mij nou beter beschermen dan jij. Ik weet het niet, jij bent de enige die ik nog kan vertrouwen maar het leven zoals ik nu moet leiden met jou is geen leven meer te noemen. Wanneer stop je nou? Ik wil niet nog langer overleven met jou.
Met de moed om mijn koffers te pakken zeg ik tegen jou, ik ga ana, dag ana. Ik laat jou achter, maar dan sta ik daar alleen zonder iemand aan mijn zij. Dan ben ik nog eenzamer dan nu. Ik heb mijn spullen gepakt en kan groeien, een nieuw leven lijden zonder jou maar ik ben oh zo bang voor dat leven maar tegelijkertijd verlang ik daar het meest naar en is dat het gene wat mijn droom is. een leven zonder jou wat een opluchting maar nee ik mag niet, ik kan niet, want wij zijn nog niet klaar. Ik kan willen wat ik wil maar jij bepaalt. Jij hebt de controle. En dat is pijnlijk het enigste wat ik wou is controle, veiligheid en bescherming.
Ik wou niet meer bang hoeven zijn, bang voor mijn vader, bang voor de pijn die ik heb gekend door mijn familie. Pijn die ik niet kon plaatsen en waar ik niet mee om durfde te gaan. Pijn die ik niet durfde te erkennen en te voelen. Veiligheid waar ik zo naar hunkerde was de veiligheid van niet meer bang hoeven te zijn thuis, niet bang hoeven zijn voor volwassenen. Veiligheid dat er iemand zou zijn die mij zou troosten of helpen als er wat zou gebeuren. Bescherming van iemand, die mij zou beschermen tegen al het kwaad en verdriet. Nooit meer bang hoeven zijn, nooit meer bang te zijn dat je alleen komt te staan en weten wat er mensen zijn die jou beschermen als het nodig is.
Ana deed dit voor mij. Ze bood mij bescherming, veiligheid, controle. Met haar aan mijn zijde wist ik een ding heel zeker dat ik nooit meer pijn gedaan kon worden want die pijn hoefden ik niet meer te voelen, ana verdoofde deze pijn. Dit was ook een van haar manieren om mij te beschermen tegen de wereld en deze moeilijke, harde maatschappij. Ana heeft mij op haar manier liefde en warmte gegeven. Waar ik haar toch dankbaar voor moet zijn. zonder haar had ik dit niet kunnen redden, ik wil zo graag zonder je maar ik weet niet hoe, hoe kan ik jou achter laten na alles wat je voor mij hebt gedaan. Naast alles wat je goed hebt gedaan heb je ook zoveel kapot gemaakt.
School, vrienden, familie dit zijn de makkelijkste dingen die je kapot hebt gemaakt maar ook mijn organen heb je veel pijn gedaan. Je hebt een aanslag op mijn organen gepleegd zonder enige aanleiding. Al die tijd hebben zij gevochten om mij in leven te houden en door jou werden zij alleen maar zieker gemaakt dankzij de specialisten hebben ze het gered. Maar eigenlijk ben ik boos dat je zo’n mooi en gezond lichaam zoveel pijn hebt gedaan, dat je zoveel schade hebt achter gelaten wat nooit meer over gaat. Je hebt een gezond lichaam dood ziek gemaakt en waarom? Omdat jij de controle over mijn leven over wou nemen en mij voor jou wou hebben, mij laten verdwijnen en af nemen van iedereen om mij heen die ik toen nog had. Jouw doel is de dood. Ik wil hier niet in mee gaan maar je dwingt mij zo wat maar nee, ana nee dat wil ik niet. Ik wil wel onzichtbaar zijn maar dan zonder dood te zijn. Niet meer voelen voelt zo goed, dat is wat jij mij hebt geleerd.
Ana op een dag is daar toch die dag dat ik de moed en kracht heb jou uit mijn leven te verbannen voor eeuwig. Ooit is die dag daar. Ik kijk uit naar die dag dan pak ik mijn spullen en laat alles hier achter, ook jij blijft hier achter. Vergeten zal ik je nooit maar het is mooi geweest. 8,5 jaar heb je mijn leven bepaald en eigenlijk heb je deze 8,5 jaar mijn leven geleid maar nu is dat over en klaar.
Dag ana, bedankt voor alles wat je hebt gedaan.
Ik heb mijn spullen gepakt en waag deze gok en ga dit avontuur aan. Ik ga mijn nieuwe leven leiden waar ik zo van droomde zonder jou. Dit avontuur begint morgen!
Take care for yourself!
Geef een reactie