Anorexia eetclub, het gaat niet over eten

Gisteren werd de eerste aflevering van de 6-delige serie ‘Anorexia Eetclub’ uitgezonden op NPO3. Dit kondigden wij maandag reeds aan in een blog. Op dat moment had nog niemand de aflevering gezien, maar werd er al vrij fel op gereageerd. Eetstoornissen op tv. Meer begrip is fijn, taboes doorbreken is goed, maar het kan ook behoorlijk triggeren als je zelf een eetstoornis hebt. Hoe breng je een eetstoornis én deelnemen respectvol in beeld? De deelnemers behoren zelf immers ook tot deze zeer kwetsbare groep: mensen met een ernstige psychische ziekte. Een lastige kwestie in mijn ogen. In deze blog blikken we terug op de eerste aflevering.

Het concept van ‘Anorexia Eetclub’ is helder. Zes jongeren volgen onder leiding van een diëtiste en presentatrice Tatum Dagelet een kooktraining. Ze doen samen boodschappen en gaan samen koken om vervolgens met elkaar aan tafel te schuiven en te eten. Het doel van het programma is dat de jongeren elkaar steunen om samen een normale maaltijd te bereiden en eten. Voor een leek op dit gebied een heel logisch idee. Iemand met anorexia moet immers ‘gewoon’ weer leren eten. Toch? Voor iemand die zelf een eetstoornis heeft, zal die vorige zin misschien al wat wrang in de oren klinken. Want, een eetstoornis, dat gaat toch helemaal niet over eten?

Meteen moet ik denken aan de eetmomenten tijdens mijn behandeling. Ik volgde een groepsbehandeling bij PsyQ. In de middag gingen we samen met deze groep lunchen. De lunch ging meestal wel oké. Soms was er wat strijd om een boterham, wanneer er een nieuw iemand in de groep was. Soms waren er tranen om het uitproberen van een nieuw broodbeleg, maar over het algemeen ging dat eigenlijk wel prima. De lunch is een vrij simpel eetmoment. Drie boterhammen met beleg. Dat is te doen. Eens in de zoveel tijd gingen we achter samen avondeten. De strijd, de pijnlijke stiltes, de tranen, de paniek… Ik zag het allemaal weer terug in het programma.

Ik zie ons nog zitten. “Zó veel boter om iets bakken?!” “Dat is wel héél veel pasta?!” “Ik kan dit écht niet eten!” Intussen ging de diëtist bij ons aan tafel de discussie met onze eetstoornis aan, terwijl onze eetstoornissen samen één groot front vormden. Ik had zelf eigenlijk al lang geen problemen meer met avondeten, maar de hele discussie deed me ontzettend twijfelen aan mezelf. “Moet ik dit niet ook heel moeilijk vinden? Ik ben echt een slechte eetstoornispatiënt. Als ik nou ook niet durfde te eten was ik tenminste dunner!” Nee, die avonden hebben mij nooit iets geholpen, gelukkig heb ik aan de rest van de behandeling wel veel gehad.

Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat het niet belangrijk is om een goed eetpatroon ontwikkelen. Weer normaal leren eten en vertrouwen krijgen in het feit dat je niet dik wordt van een aardappel of 100 kcal meer dan ‘normaal’ is ontzettend belangrijk. Hiervoor is het noodzakelijk om je angsten aan te gaan en je gevoelens te uiten, maar of dit tv-programma dan de beste manier is vraag ik me af.

In mijn ogen wordt er soms helaas nog te veel gehamerd op dat eten. Wanneer je ernstig ondergewicht hebt kan dat noodzakelijk zijn, want je hersenen werken echt anders wanneer je zoveel tekort komt. Het kan zijn dat met een gezonder gewicht ook gezondere gedachten komen en dat je beter in kan zien wat normaal eten is. Je kunt dan betere keuzes maken en voelen wat er speelt. Volgens mij weten de deelnemers van Anorexia Eetclub echter heel goed wat normaal eten is….

Veel mensen met een eetstoornis hebben de neiging om zichzelf te vergelijken met anderen. Dit wordt meteen al aangegeven door één van de deelnemers in het begin. Ze probeert expres niet te kijken naar hoe de lichamen van de rest eruit zien, maar vindt dat heel lastig. Dat herken ik ook wel. Als ik mijn eigen groep er weer even bij mag pakken vond ik het fijn dat er verschillende eetstoornissen door elkaar zaten. Anorexia, boulimia en eetstoornis NAO (BED was echter wel weer een aparte groep) zaten allemaal om dezelfde eettafel. Dit was in het begin even lastig, maar ik denk wel dat het dat ‘wedstrijdelement’ van een eetstoornis een beetje minder heeft gemaakt.

Belangrijker dan dat wij aan dezelfde eettafel zaten was dat wij in dezelfde behandelkamer zaten en dat we samen spraken over dat waar we werkelijk mee worstelden. In de serie wordt het ook al gezegd: Een eetstoornis gaat niet over eten. Hoezo staat het dan toch zo op de voorgrond? Het eetgedrag van mensen met een eetstoornis is slechts een uitvlucht van (complexe) onderliggende problematiek. Dat laatste is waar het eigenlijk over moet gaat. Ik zou het mooi en waardevol vinden om daar eens een programma over te zien.

“Er wordt toch ook geen programma gemaakt waarin alcoholisten met elkaar in de kroeg drinken gaan bestellen of alcohol gaan distilleren? Daar draait een verslaving toch ook helemaal niet om?” ~ Scarlet

Een eetstoornis heb je niet zomaar. Het is een complex ziektebeeld waar een hoop aan vooraf is gegaan. Niet iets dat simpelweg opgelost is met weer normaal gaan eten. Was het maar zo makkelijk. Ik vind het programma dan ook tekort schieten in het feit dat de deelnemers het moeten doen met slechts een dietist en een Tatum Dagalet die eigenlijk niks over eetstoornissen weet. Dat zegt ze immers zelf. Ik vraag me af of dat wel verantwoord en respectvol is bij zo’n kwetsbare doelgroep. Anorexia is een van de meest dodelijke psychische ziektes. Geen vermaak. Geen entertainment. Hier mag geenszins te licht over gedacht worden.

Dat geldt overigens ook voor de mensen met een eetstoornis die dit tv programma kijken. Het is niet zo dat het vergelijken maar aan één kant van het scherm gebeurt. Als ik thuis had gezeten met een eetstoornis zou ik continu bezig zijn geweest met kijken naar hoeveel zij eten, hoe dun ze eruit zien, hoe moeilijk ze iets vinden en hoe erg hun eetstoornis is. Ik zou me afgevraagd hebben of het bij mij dan wel erg genoeg was. Ook zou ik misschien jaloers zijn als ik vond dat de eetstoornis van iemand anders erger was. Zeker als het over iemand met anorexia gaat. Het is haast ongelooflijk voor de buitenwereld, maar in de eetstoorniswereld staat anorexia bovenaan de ladder. Dat is ‘de beste eetstoornis’. Dan ben je het sterkst. Zien dat iemand anders minder eet of weegt dan jij is dan ontzettend triggerend. Zien dat iemand anders extra bijzonder is omdat die ook nog op televisie komt en als dapper betiteld wordt, maakt het allemaal extra ingewikkeld.

Het is iets dat je bij andere ziektes weinig ziet en dat maakt eetstoornissen zo lastig. Ergens voelt die eetstoornis goed en sterk. Het is een manier om je emoties te reguleren of om te gaan met een heftig trauma, maar aan de andere kant maak je je hoofd en lijf helemaal kapot. Dat heb je in het begin nog niet zo door en de weg terug is lastig en eng. Zodra je beter gaat eten en minder naar die eetstoornis gaat luisteren komen al die achterliggende problemen, gevoelens en gedachten weer naar voren. Daar moet je dan mee leren dealen. Eigenlijk wordt herstellen pas echt moeilijk als het eten weer goed gaat. Herstellen van een eetstoornis betekent vaak dat je je eerst slechter moet gaan voelen voordat je je beter kan gaan voelen. Het is een soort drempel waar je overheen moet en dat maakt het ontzettend lastig.

“Anorexia gaat over angst, verdriet, pijn en heel veel moeten en niet mogen van jezelf. Het gaat over minderwaardigheid en ongelooflijk veel steun en onvoorwaardelijke liefde nodig hebben. Het gaat over kou in je hart, in heel je lichaam en de wens om ooit weer heel te worden. Anorexia gaat over dit en over nog veel minder, maar niet over eten.” ~ Scarlet

Ik vind het heel stoer dat de deelnemers van dit programma gekozen hebben om mee te doen. Dat ze zichzelf steeds weer die kans willen geven om toch te herstellen en dat ze ook meer begrip rondom eetstoornissen willen creëren. Tegerlijkerijd is het ook belangrijk om ten allen tijde te onderzoeken welke motivatie er achter een deelname zit. Iemand met een zeer negatief zelfbeeld kan ook graag mee willen doen aan een tv programma om te voelen dat hij/zij wel belangrijk is. Dat hoort bij de ziekte. Dat biedt nu wellicht steun, maar kan op termijn voor spijt zorgen. In hoeverre moeten we jonge mensen met een ernstige psychische ziekte hierin tegen zichzelf in bescherming nemen? 

Ik vind dat het programma hier helaas in te tekort schiet. Ik wil best geloven dat het een fijn team was en dat ze de beste bedoelingen hadden, maar ik denk dat het belangrijk was geweest om je eerst meer te verdiepen in wat een eetstoornis eigenlijk is. Niet alleen voor het creëren van meer begrip, maar ook voor de deelnemers zelf. Ik ben benieuwd wat de volgende afleveringen gaan brengen en ik hoop dat mijn mening hierover nog een beetje bijgeschaafd kan worden. Op tv of niet op tv, ik gun iedereen met een eetstoornis de juiste hulp of een goede behandeling. 

Lees ook de recensies in Volkskrant en Parool.


Als je zelf een eetstoornis hebt kan je je nu afvragen of het verstandig is om dit programma te kijken. Wil je het toch kijken? Dan kan het fijn zijn om het samen met iemand anders te kijken of het in ieder geval na afloop met iemand te bespreken als je merkt dat het je triggert. Een eetstoornis heeft nog nooit iets beter gemaakt. Blijf voor ogen houden waarom je wel zou herstellen. Zoek hulp. Je staat er niet alleen in. Het kan echt anders.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

56 reacties op “Anorexia eetclub, het gaat niet over eten”

  1. Mooi verwoord Irene!

  2. Ik heb niet gekeken en ga dit ook niet doen. Dit i.v.m. dat het me zal triggeren om hun eventuele ondergewicht te zien, struggles tijdens het eten enzo..

    1. Super knap dat je het niet gaat kijken!

  3. Mag alsjeblieft het uiterlijk van de oude site terug?

    1. Ja dat wil ik ook heel graag. Zie mijn reactie onder de eerdere blog van vandaag.

    2. Je kunt bij de instellingen van de browser op je telefoon klikken op ‘desktopsite aanvragen’, dan ga je naar de pagina voor computerschermen – de oude dus.

  4. Dankjewel dankjewel dankjewel voor het uiteenzetten van jouw mening. Had het niet beter kunnen verwoorden. Ik heb zelf geen anorexia maar geen enkele eetstoornis gaat enkel over eten. En die misvatting wordt met dit programma gewoon in stand gehouden. Heel frustrerend.

  5. Wat een vreselijk kansloos programma! Waarom moet dit op tv uitgezonden worden!

  6. Ik vind het eigenlijk wel sneu voor de mensen die in dit programma zitten.. Die zijn vast wat aangeslagen door de negatieve reacties van proud bezoekers. En de eerlijke, en redelijke evaluatie van Irene – die naar mijn mening wel de spijker op de kop slaat – zal ook wel wat stof doen opwaaien. Mede hierom vind ik wel dat we, bezoekers van proud, in een normale toon feedback kunnen geven. In acht nemende dat de mensen die hebben meegewerkt aan dit programma – met vast en zeker de beste intenties – deze reacties ook lezen.

  7. Wat een fijne blog Irene. Ik weet van mezelf dat dit mij heel erg kan triggeren, maar toch ga heb ik het gekeken. Ik heb geen idee waarom ik dit doe, ondanks dat ik weet dat het niet goed voor me is.
    Je blog heeft wel geholpen!

  8. Bedankt voor je verhaal!

    Ik moet eerlijk zeggen dat ik het indrukwekkend vond. Ik heb al jaren geen eetproblemen meer en mijn nieuwsgierigheid won het. Ik vond het programma in eerste instantie wat rommelig, maar interessant genoeg om nog een aflevering te kijken. Bijvoorbeeld de meisjes die elkaar hielpen met hun tussendoortje, dat vond ik een onderling dingetje die sterk was.

    En de nieuwe layout hier.. Ff wennen, maar supertof!

  9. Goeie blog, duidelijke mening.

    Het deed mij zelf heel veel denken aan de tijd dat ik intern opgenomen zat, het vergelijken, de strijd met het eten door de regeltjes eromheen. Kan me ook erg goed voorstellen dat het triggerend kan werken.

    Alleen wel heel erg jammer dat er maar een kant van de ziekte wordt belicht, het eten. Want idd; het gaat niet om eten.

  10. Even off topic, maar wat een prachtig beeld met “waar honger je echt naar?” Wauw!

  11. Precies dit! Dank je wel!

  12. Ik vind de vergelijking van mensen met een eetstoornis laten eten is hetzelfde als alcoholisten alcohol laten drinken in een kroeg een beetje krom. Alcohol drinken is de coping die alcoholisten vanuit hun verslaving doen en is dus om er vanaf te komen niet goed. Bij mensen met een eetstoornis komt het vaak voor dat niet willen eten hun coping is vanuit de eetstoornis.
    Maar in het programma eten de mensen met de eetstoornis juist wel en het staat dus niet gelijk aan alcohol drinken bij alcoholisten. Je zou het bijvoorbeeld gelijk kunnen stellen aan alcoholisten naar een kroeg te laten gaan om daar iets zonder alcohol te drinken. Dat is niet de oplossing van het probleem in beide gevallen niet. Maar niet eten of alcohol drinken is al helemaal niet de oplossing en dat is ook een onderdeel van herstel om dat te leren.

    1. Dat is volgensmij ook niet wat Irene bedoelt.

      "Er wordt toch ook geen programma gemaakt waarin alcoholisten met elkaar in de kroeg drinken gaan bestellen of alcohol gaan distilleren? Daar draait een verslaving toch ook helemaal niet om?

      Er staat niet dat ze alcohol gaan drinken in de kroeg, en bij distilleren vervliegt de alcohol. Ik denk dat ze juist bedoelt wat jij schrijft, dat ze iets zonder alcohol gaan bestellen, althans, zo las ik het 🙂

      1. Nevermind, ik moet niet om 1 uur ‘s nachts reageren geloof ik haha. Bij alcohol distilleren vervliegt de alcohol niet. Dus dan weet ik niet hoe Irene het bedoelt ^_^”’

  13. Mijn reactie is eigenlijk een beetje het gevolg van de reacties die ik vaak zie als een programma over eetstoornissen wordt aangekondigd.
    Meestal wordt alles al afgekraakt voordat überhaupt de eerste aflevering uit is.

    Hoe ik dit programma zie, is als een soort kijk in hoe een eetstoornisbehandeling eraan toe gaat. Het doet me ontzettend denken aan de strijd die ik aan de eettafel heb geleverd dag in en dag uit, tijdens een groepsbehandeling.

    Ik denk, dat dit wel meer begrip kan creëren bij mensen die niks van eetstoornissen afweten. Mensen vroegen wel eens. Hoe gaat het er dan aan toe? Ik kon het nooit goed uitleggen, hoe die strijd ging, om een eetmoment.
    Die constante strijd, wordt hier goed weergegeven.

    Er zijn altijd kanttekeningen bij te plaatsen. Hoe goed is het voor ieder van de deelnemers om zich zo bloot te moeten geven tijdens deze moeilijke momenten.

    Maar oprecht. Ik haal kracht uit de dingen die door de deelnemers gezegd worden. Ik ben al een tijd niet meer in behandeling. Maar ergens had ik het ook even nodig dat Fleur simpel zegt: Eten is een medicijn, als je ziek bent neem je medicijnen.
    Anne die uitlegt dat ze gewoon niet meer probeert te kijken naar de calorieën op de verpakkingen of het uiterlijk van anderen. Wat ontzettend goed om je daar dan bewust van te zijn.
    Joris legt ontzettend goed uit hoe iedereen een eetstoornis kan krijgen, en wat voor een hel het is.

    Er wordt, kort, maar wel, ingegaan op andere redenen waarom iemand een eetstoornis kan ontwikkelen. Zonder zomaar ‘een uit de hand gelopen lijn-poging’.

    Ik waardeer het programma, de deelnemers voor hun inzet.
    Is het altijd verstandig om dit soort programma’s te blijven produceren en eraan mee te doen (of het te kijken)? Niet altijd.

    Maar, zullen we met zijn allen niet meteen programma’s afkraken?
    Fleur, Joris, Anne, Daphne, Sanne en Stephanie hebben zich ontzettend kwetsbaar opgesteld. En ik denk, dat kritiek opbouwend kan. En ook pas nadat de eerste aflevering er is.

    Ik heb het hierin niet over irene’s blog trouwens (die mooi genuanceerd geschreven is)
    Ik vind het gewoon jammer, dat er vaak meteen zo ontzettend fel gereageerd wordt op aankondigingen van programma’s. Of zelfs laatst een studie ("weer anorexia").

    Sorry voor mijn lange reactie. Voel je vrij om het niet met me eens te zijn 🙂

    1. Ik ben het hier wel mee eens. Vind het veel te kort door de bocht om dit programma af te kraken alleen omdat het is opgezet rondom het koken en eten. Ik heb de eerste aflevering gezien en vond dat er vooral door de deelnemers zelf ook veel belangrijke dingen werden gezegd die ook goed duidelijk maakten dat het om zo veel meer draait dan alleen dat eten.

      Daarnaast, zoals je zegt: het laat ook die stijd zien rondom eten waarvan veel mensen vaak geen idee hebben hoe het er uit ziet. Misschien “oppervlakkig” omdat die strijd om eten er is om een diepere reden, maar gegeven dat het er nu eenmaal is vond ik het goed in beeld gebracht.

      Ik snap niet zo waarom er zo veel kritiek komt op specifiek deze programmareeks. In alle documentaires die ik tot noch toe heb gezien gaat het voor een groot deel uiteindelijk toch weer over gewicht, bewegingsdrang, eten en meisjes die zo in hun ziekte vast zitten dat het ze niet lukt die patronen te doorbreken. Achterliggende problematiek wordt soms aangestipt maar ik heb nog geen enkel programma gezien dat daar echt goed op in ging. Al is wat mij betreft ook de vraag of we dat wel moeten willen. Lijkt me iets heel persoonlijks en als veel mensen al vinden dat deelnemers in programmas als deze te ver gaan in het delen van hun kwetsbaarheid met de wereld, hoe zou het dan zijn als het over dat nog veel rauwere en pijnlijkere onderliggende stuk zou gaan?

  14. prachtig verwoord. De quotes, de tekeningen , de inhoud…. PERFECTIE. AMEN TO THIS

  15. Begrip,helpt dat werkelijk .Bij je naasten misschien en bij de deskundigen,maar bij iedereen ?En ik ben bang dat mensen er ook naar kijken met een soort van voyeurisme bijna.

    En vaak is er ook NIET meer nodig dan om te gaan lijnen om een eetstoornis te krijgen plus je biologische aanleg.Niet iedereen met een e.s heeft traumas en hele moeilijke dingen meegemaakt .
    Dat HELE gestoorde denken over eten en het dwangmatige is een biologisch iets.
    Dat los je echt niet op zonder eten.

    Ik vind dat dit eigenlijk niet gemaakt had moeten worden.Want niet alleen laten ze de mensen zien die erin toegestemd zijn om mee te werken,maar ze laten meteen ook zien hoe dit voor andere mensen met een es is ,die het misschien helemaal NIET,fijn vinden dat hun vrienden ,collegas,kennissen enz,weten hoe zij worstelen met het gedrag enz.
    Waarom moet ALLES openbaar tegenwoordig.Discretie is ook een deugd !

  16. Dat stukje onder "waar honger je echt naar" is zó mooi geschreven! Dat zou in elke kliniek in de inkom moeten hangen, daar zouden ze affiches van moeten maken, met deze tekst op. Dit geeft zo mooi weer hoe het is en wat, waar het om gaat en wat we nodig hebben!

  17. De intentie is goed, maar vraag me af of het ook goed gaat uitwerken.

    Verder hoop ik dat nog aan bod komt dat weer normaal leren eten enkel een onderdeel is van herstel.

    Een eetstoornis gaat niet over eten, maar eten is wel nodig om beter te kunnen worden.

  18. Ik wilde graag kijken… Ik wilde graag zien wat "normale" porties boter zijn, wat normale porties eten zijn want ondanks dat in in opname heb gezeten en daar heel wat maaltijden heb gezien vind ik het lastig om de hoeveelheid niet door de eetstoornis te laten bepalen. Helaas lukte het me niet om de aflevering af te kijken.. doordat ik nu heel hard aan het werken ben aan de onderliggende problematiek van de eetstoornis denkt de eetstoornis meer en meer dat ik hem daarbij nodig heb. Deze ging dan ook meteen de concurrentie aan met de meiden en jongen die daar met hun eetstoornis in gevecht waren. Mijn eetstoornis gaf aan dat ik een waardeloos was, dat ik toch nooit van m af kwam want ik zou de helft van hun tussendoortjes nog niet durven, hij maakte me wijs dat ik inmiddels veeeeel dikker was en dat ik er nooit zou komen. Ik heb t afgezet… dat voelt wederom als een faal mmoment. Ik kan niet eens kijken… Ik denk dat de combinatie van flink graven in de onderliggende problematiek en het triggeren van die rot eetstoornis stem nu niet goed was… hij kreeg meer grip op me dan ik hoopte en ik wilde eigenlijk een dikke middelvinger naar de eetstoornis opsteken. Ik vind t knap dat de mensen zich hebben opgegeven. Ik zou ook graag meedoen aan de kookclub met een diëtiste erbij maar ik zou absoluut niet gefilmd willen worden terwijl ik zooo hard moet vechten tegen die duivel in mn hoofd. Ik zou dit koken wel echt een toevoeging vinden in de therapieen.

  19. Mooie blog, Irene!
    Off-topic: wat een coole nieuwe lay-out vd site! Daar is vast veel werk in gaan zitten.
    Twee dingen die ik nu nog mis:
    – de algemene zoekfunctie
    – de vier inspirerende blogs die onderaan de pagina gepint stonden (nu staat er nog maar eentje, en hij staat er dubbel, en door gebrek aan zoekfunctie kan ik die ene die ik nog een keer wilde lezen ook niet opzoeken 😬)
    Verder: echt top!

  20. Ik vind de naam van het programma ook zoiets naars hebben. Alsof een eetcluppie het op lost. Daarnaast geeft het stuk ‘nervosa’ aan dat het echt psychisch is en dit programma laat weer lekker zien dat het allemaal om eten draait. Die illustratie van jou, Irene, slaat de spijker echt op zijn kop. wauw. ♥

  21. Dit is dat programma waar ze via Instagram voor geworven hebben. Deze mensen zijn echt ziek. Allerlei onderlinge concurrentie. Hoezo is het dapper om aan zo’n programma mee te doen? Het is onverstandig en iemand had ze in bescherming moeten nemen.

  22. Dank voor het delen van jullie visie op dit programma. Sturen jullie een linkje naar de makers? Ik had van de publieke omroep wel wat meer kwaliteit verwacht en zij mogen hier best goede feedback op krijgen!

  23. ik vond het ook jammer dat het alleen over het eten gaat. terwijl het zoveel meer is dan dat. ik kreeg het een beetje benauwd want ik moest wel aan de eetklinieken denken. ik vond de dietiste ook niet fijn. ze kwam me trouwens bekend voor. volgens mij heb ik haar ooit ergens gehad.

  24. Wat mij opviel was dat er enkele keren echt een marginaal bordje avondeten in beeld kwam, die dan gebaseerd zou zijn op een voedingslijst na klinische opnames. Ben benieuwd wat voor opnames dat waren, want in mijn ogen waren dat hoeveelheden die je daar in je eerste dagen mag eten, en daarna wordt het veel meer.

  25. Ik heb het programma gekeken (had ik niet moeten doen…) en vind het een beetje een freakshow.
    Overigens zijn er op het moment zoveel programma’s over eetstoornissen/(te) dik zijn/etc dat alleen het lezen van de televisieprogrammering me al triggert

  26. Dat einde van het programma…??!! Wie zal er volgende week nog mee doen en aan tafel zitten!? Het is geen spelprogramma, in een kliniek kan je ook niet weglopen! Ik vind dit een raar programma.

    1. Goed verwoord! Lijkt een beetje op een spelshow inderdaad.

      Sowieso ook een raar beeld dat dit programma geeft. Ik denk dat de deelnemers echt wel weten wat een gezonde maaltijd is. Nu lijkt het ook een beetje alsof ze al in tijden geen avondmaaltijd op hebben.

      Iets heel anders, Stephanie komt me echt super bekend voor! Is zij misschien ook al ergens anders te zien geweest?

      1. Ik ken haar ook ergens van! 😉

  27. Hoi Irene, je verwoordt precies wat ik voelde toen ik het programma keek! Het lijkt wel een poppenkast! Tatum is een leuke vrouw maar totaal niet geschikt om dit programma te presenteren (ze staat erbij en kijkt ernaar) en die dietiste daar krijg ik de kriebels van, die snapt echt niet waar het om gaat! Nee, dan Leontien van Moorsel, die toont respect en perspectief, die kunnen ze beter in dit programma neerzetten. Ga toch maar weer kijken volgende week, met een zwaar onderbuikgevoel vrees ik…….

  28. Ik heb wel gekeken en ga ook naar de andere afleveringen kijken. Bij mij is geen eetstoornis vastgesteld maar ik weet bijna wel zeker dat ik er wel een heb..
    Het programma triggerd mij eigenlijk totaal niet en misschien komt het raar over maar het motiveerd mij juist om aan te gaan komen.
    Puur omdat ik geen behandeling wil zoals "verplicht" samen lunchen of dineren.
    Iets verplichten gaat mij niet helpen.

  29. Dankjewel Irene voor je bericht. Helder. Feedback is altijd goed. Omdat ik laatst al uitgebreid heb gereageerd wil ik niet al teveel meer zeggen. Dit alles kost mij ook veel energie (vooral negatieve) en dat kan ik zoals velen met mij denk ik, niet gebruiken. Het laatste wat ik er over kwijt wil is dat de dingen die hier gezegd worden soms zeer wreed zijn. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Wij zijn ook maar mensen, die echt hebben geprobeerd iets moois neer te zetten en zich kwetsbaar hebben op gesteld. Vind het persoonlijk erg jammer dat er nu op Proud een sensatieverhaal ontstaat en dat Proud ons ook niet de kans geeft dingen nader toe te lichten. Het enige wat ik nog kan zeggen is; het is een reeks van afleveringen waarbij tijdens de opnames van de eerste aflevering ook volledig de plank mis is geslagen, de redactie heeft dit daarna perfect opgepakt en ik kan zeggen dat het programma een andere wending krijgt. Ik hoop dat jullie het een kans willen geven.

    Liefs,
    Fleur

  30. Er is n.av. de vele programma’s rond dit onderwerp door TAALIG een prachtig gedicht van Tanja Helderman gepubliceerd op hun facebook pagina. Weet niet of ik een link mag plaatsen. Daarom maar alleen de tekst, maar die zegt al genoeg……

    T E R U G
    gevangen in gedachten
    verwikkeld in een strijd
    op zoek naar grip en houvast
    maar de controle kwijt

    verslonden door de weegschaal
    verzwolgen door de dwang
    gevoed door schuld en schaamte
    en alle dagen bang

    want voedsel is de vijand
    en iedere gram die telt
    is het de waarheid of de waan
    die jou het meeste kwelt?

    maar blijf geloven in je kracht
    omarm je kwetsbaarheid
    er is een weg terug naar herstel
    al duurt het soms een tijd

    doorbreek de barricades
    op zoek naar wie je bent
    totdat je in jouw spiegelbeeld
    jezelf weer herkent

  31. Fleur, Wat vervelend dat de reacties je zo raken. Hebben de makers van het programma je daar wel goed op voorbereid? De kans op heftige reacties is bij deelname aan dit soort programma’s altijd heel groot. Eerlijk gezegd vind ik het hier nog meevallen, sommige reacties komen misschien hard over maar het komt wel voort uit betrokkenheid. Er worden geen deelnemers belachelijk gemaakt, zoals je helaas maar al te vaak ziet op andere websites als het over tv-programma’s gaat.
    Ik mag hopen dat de programmamakers je daarin heel goed begeleid hebben en ook intensieve nazorg bieden. Voor hen is het immers gunstig als er veel heftige reacties komen, want dat betekent veel bekendheid en extra kijkers. Dan mogen ze ook wel de moeite nemen om de (kwetsbare) deelnemers daartegen te wapenen.

    1. Ja wij worden hierin goed begeleid. Ik weet niet of ze me echt raken, het geeft stof tot nadenken en van daaruit vind ik dat ik net als ieder ander recht heb op mijn reactie geven.

  32. Het is ook niet zo zwart-wit. Positief is dat er een jongen mee doet en dat iemand zegt: mijn toet is weer normaal maar in mijn hoofd is het nog de hel. Dat kan mensen inzicht geven.
    Maar… alleen al die plaatjes in het begin van mensen met sondes, van lage gewichten… Waarom?

    In de eerste aflevering ontstaat een negatief groepsproces. De diëtiste doet kordaat en zogenaamd rechtvaardig. Maar ze snapt het niet. Ook niet wat er in de groep gebeurt.

    Ook; zo’n 16 jarig meisje wat niet naar school gaat. Overziet zij wat haar deelname gaat betekenen? Het kan zo zo zo belemmerend werken om weer een gezonde toekomst in te gaan als je zo geportretteerd bent.

    En wat hier boven al eerder gezegd is, die manier van werven door de programma makers…

    1. Ik heb ook ooit onder deze diëtiste gestaan, en ik kan je vertellen dat ze inderdaad 0 empathie of inlevingsvermogen heeft…. Ze zal wel veel over eten weten, maar voor gevoelige meiden is ze naar mijn mening niet de geschikte persoon.

  33. Ik heb de aflevering gezien en ik heb ontzettend veel respect voor de deelnemers. Als je deelneemt aan een programma denk ik toch dat je vooruit wilt en verlangt naar het extra loslaten van bepaalde patronen in je omgang met eten. Ik zag wel herkenningspunten in het leren omgaan met eten, en ik vind dat het programma veel mensen kan leren hoe moeilijk een maaltijd voor iemand met een eetstoornis is, dat het beter worden niet alleen doen is, en dat er vaak een onderliggende strijd is.

    Het programma is misschien te zien als het aanbieden van een bepaalde therapie. Net zoals in een kliniek of op dagbehandeling heb je verschillende therapieën. Hier en daar werd belicht dat het niet alleen om eten ging en zag je dat de eetstoornis bij de meeste deelnemers onschuldig begon met wat extra sporten en daarna het balletje begon te rollen door minder te gaan eten. Wellicht zal het in de andere afleveringen nog meer naar voren komen. Ik ben al benieuwd naar de volgende aflevering.

  34. Ik ben gevraagd om hieraan mee te doen, maar ben achteraf ontzettend blij dat ik dat niet heb gedaan. Vind het persoonlijk ook enorm triggerend om naar te kijken. Het had zo goed uitgewerkt kunnen worden, maar naar mijn idee heeft niemand daar echt een idee van wat ze aan het doen zijn. Echt jammer.

  35. Wat fijn dat er ook plek is voor vega(n)s. Ik zou ook een intensieve eetstoornis volgen (dat was het advies) maar omdat het veganisme een "probleem" bleek heb ik hiervan af moeten zien. Erg jammer want ik ben nu bijna twee jaar verder en stiekem heb ik nog steeds behoefte aan behandeling.

    Hoop dat Joris en Anne voor zichzelf blijven opkomen 🙂

  36. Ik heb zelf ook eetstoornis. Ik herkende dat ook wat je zei dat je beter niet kan kijken naar een ander, want je vergelijkt.

  37. Hoi Irene,
    Ik vraag me vaak af als jij en collega’s het hebben over jullie eetstoornis behandeling waar die behandeling dan was. Dit ben ik eigenlijk nog nooit tegengekomen dat iemand van jullie verteld bij welke organisatie ofzo? Ik denk nu bij deze blog bijv. ook oh dat lijkt me een fijne behandeling met verschillende eetstoornissen door elkaar, maar waar heb je die behandeling gehad?

    1. Oeps lees nu bij psyq. Niet goed gelezen sorry!

  38. Ik vond de eerste aflevering eerlijk gezegd vreselijk. het enige wat ik zag was een hoop eetstoornissen bijeen die elkaar versterken en mensen die zieker zijn dan ze zelf inzien. Lijkt me ergens goed dat ze hiermee geconfronteerd worden maar moet dit dan per se op tv? Ik ben gewoon bang dat ze zich hier later enorm voor gaan schamen en zich gaan beklagen dat ze zo in de media gekomen zijn. Moet wel toegeven dat die tweede aflevering al een stuk genuanceerder beeld gaf. Vooral Daphne en Anne komen -in mijn ogen dan toch- over als 2 heel dappere en verstandige meisjes die ondanks dat het lastig is echt wel de motivatie hebben om hun moed bijeen te rapen en echt te vechten voor een gezond leven.

  39. de tweede aflevering was veel beter

  40. de derde weer slechter

  41. In de aflevering waarin de deelnemers hun eigen avondeten klaarmaken, zegt de diëtiste over Stephanie dat zij "beter had gekund".
    Ik vraag me af waar zij dat op baseert. Ze heeft haar hooguit een paar keer gezien, hoe weet zij dan wat er in dat koppie omgaat?

    Waarschijnlijk bedoelde ze dat ze dácht dat Stephanie er minder moeite mee zou hebben c.q. dat ze dácht dat Stephanie verder zou zijn in haar proces, maar kennelijk heeft ze zich daarin vergist. Dat betekent echter niet dat Stephanie beter had gekund (wat een veroordeling suggereert, een ondertoon van "je hebt niet goed genoeg je best gedaan"), maar dat ze er gewoon nog dieper in zit dan je van de buitenkant misschien kunt zien.

    Dus Stephanie, als je dit leest: laat je hierdoor niet uit het veld slaan, jij voert je eigen strijd en zit in je eigen proces, en iemand die jou nauwelijks kent zou daar eigenlijk geen oordeel over moeten geven.

  42. Ik ben het met je eens dat de redactie het tij ten goede heeft gekeerd na de eerste, niet zo heel goed verlopen, aflevering. Fijn dat je er uiteindelijk toch iets aan gehad hebt, en dat je inmiddels ook weer lichamelijk hersteld bent vind ik erg knap van je (dat maakte ik tenminste op uit je eerdere berichtje; dat je momenteel weer op gezond gewicht zit). Maar ik wilde toch nog 1 ding zeggen, over iets wat je schreef in je vorige berichtje, namelijk "Nou geloof me, ik was ook geen skelet meer toen ik begon". Besef je dat anderen daar wellicht anders over zullen denken? Dat zij jou wél nog extreem mager vinden (daarmee bedoel ik dus zoals je in de serie te zien bent – daar ben je echt nog schrikbarend dun) en het wél duidelijk zichtbaar is dat je een eetstoornis hebt? Weliswaar minder dan toen je in het ziekenhuis lag, dus je had toen inderdaad al een hele weg afgelegd, maar in de serie zie je er nog steeds erg zwakjes uit…. Dit wilde ik eigenlijk al tegen je zeggen sinds ik het betreffende berichtje las, maar ik vond het zo "belerend" overkomen ofzo, terwijl ik het niet zo bedoel. Het is eerder een soort "constatering" over hoe sterk een vertekend lichaamsbeeld kan zijn, zelfs als je al zo ver bent dat je verder vrij rationeel over je eetstoornis na kunt denken (en dat kán jij, dat laat je o.a. heel goed zien in de serie).

    1. Maar wie ben jij om daar iets van te vinden of zeggen?

  43. Eigenlijk zijn deze blog en jullie hele concept van een zogenaamd proud 2 be me het meeste TRIGGERENDE (als dat al een woord is) wat er bestaat op deze wereld. Ik zat dus in dit programma. Inmiddels volledig (maar ook echt VOLLEDIG) hersteld. Het enigste wat jullie site brengt is haat en nijd. Iets wat binnen een eetstoornis echt niet kan. Ik ben heel blij dat ik dit nooit gelezen heb toen ik ziek was… Anders had het me alleen maar zieker gemaakt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *