Van anorexia naar doorslaan in teveel eten, een angst die iedereen met een eetstoornis wel kent. Mij gebeurde het bijna. Hoe ging ik daarmee om? Hoe wist ik dit tegen te houden? Ik werd met anorexia opgenomen en het leek bijna alsof ik met iets anders met ontslag ging. Het leek alsof mijn lichaam/psyche de 4 jaar in wilde halen die ik mezelf ontnomen had. Wat ik mezelf toen verboden had, leek ik (onbewust) allemaal weer te willen gaan eten. Dit uitte zich in te veel en gulzig eten. Waar was de rem gebleven en de angst voor eten?
In deze periode was ik nog opgenomen in de kliniek. Ik kwam hier als enorm ziek meisje binnen en ik had een ernstige vorm van anorexia (zo zeiden de artsen). Maar aan het einde van mijn opname kreeg ik aan tafel ineens te horen dat ik minder beleg op mijn brood moest doen, kleinere stukjes moest eten en niet te veel moest eten. Het leek de omgekeerde wereld wel!
Ik wist niet wat me overkwam, ik wist niet waar de drang vandaan kwam, het gebeurde gewoon. Daarbij zat een enorm boos gevoel naar mezelf, een faal gevoel: faal-anorect. Hierdoor wilde ik mezelf eigenlijk weer gaan bewijzen naar de hulpverleners toe: ik heb wel anorexia! Ik wilde weinig gaan eten, maar het lukte me simpelweg niet meer. Feedback op mijn (te veel) eten deed me pijn: laat me met rust!
In de kliniek moest ik mij nog aan een eetlijst houden, en ook buiten de kliniek zou ik deze nog even vol moeten houden. Maar ik probeerde er binnen deze eetlijst wel uit te halen wat er uit te halen viel. Waarom vruchtenhagel nemen als chocoladepasta 100x lekkerder is, waarom gekookte aardappelen als gebakken aardappelen ook op de lijst staan. Echt alles wat ik mezelf niet gunde de laatste jaren, gunde ik mezelf nu wel. Ik ging niet voor veilig, ik ging voor het tegenovergestelde van veilig leek het wel.
Ook in de rapportages en evaluatieverslagen kwam naar voren dat hier voor uitgekeken moest worden en dat ik hier toch wel nazorg voor nodig had. Vreselijk, anorexia, waar ben je? En tegelijkertijd zo lekker! Ik kon weer genieten en ik had schijt aan de anorexia: ik wilde eten en leven! Maar ik leek de rem niet te vinden of te hebben. Niks kon me meer schelen: eten wilde ik! Terwijl ik het eten wat ik at soms niet eens proefde.
Er moest volgens de hulpverleners dus wat aan gedaan worden. Stom, want ben ik een keer goed bezig: is het weer niet goed! Maar oké, ik wilde ook niet boven mijn stabilisatiegewicht uit komen natuurlijk! De rem moest dus terug gevonden worden. Ik mocht mijn eetlijst niet loslaten, de komende tijd (ook thuis) moest ik mij hier aan houden. Binnen die eetlijst mocht ik op een gezonde manier gaan variëren. Maar dus niet in uitersten. En daarbij werd mijn gewicht iedere twee weken gecontroleerd.
Ik vond het lastig om weer een stapje terug te doen in het eten. Waar ik eerst nooit at, at ik nu heel graag, en dan is het opeens lastig dat weer in te leveren! Maar ik snapte het wel, en de angst was er natuurlijk ook nog wel: ik wilde geen kilo’s aankomen! Variëren dus, met mate. Op de dinsdag en donderdag chocola als tussendoortje, op de vrijdag patat in de avond, 1x in de week pasta, 2x in de week iets met rijst. En ga zo maar door, strenge regels. Maar wel regels die nodig waren om de rem terug te vinden.
Ik heb na mijn ontslag mij nog zo’n half jaar aan mijn eetlijst gehouden om mijn lichaam te leren vertrouwen, te leren voelen wat trek hebben is, te leren voelen waar ik trek in heb en te leren eten. Want dat is wat ik deed: ik leerde opnieuw mezelf en het eten kennen. Ik leerde ook bewuster eten. Bij elke hap moest ik proeven en bewust eten. Na ongeveer een half jaar had ik weer een normaal hongergevoel, kende ik weer het gevoel van trek hebben en voelde ik ook eindelijk weer wanneer ik vol zat. Dat gevoel was namelijk ook spoorloos verdwenen. Het leek wel alsof mijn lichaam door de anorexia ontregeld was geraakt. Maar uiteindelijk kwam het allemaal weer terug.
Toen die dingen terug waren vertrouwde ik mezelf genoeg om mijn eetlijst langzaamaan los te laten en te geloven in mijn eigen gevoel van trek hebben etc. Wel nog onder begeleiding natuurlijk, en ook nog met het zicht op de weegschaal. Want afvallen was niet de bedoeling, maar veel aankomen ook niet. Ik kwam nog wel wat aan, maar op een gegeven moment merkte ik dat mijn lichaam echt weer zelf werkte. Ik hoefde niet steeds te denken: oh shit, ik moet nu eten. Nee, mijn lichaam gaf dat zelf aan. Het ging weer automatisch, zoals het hoort. En ook mijn gewicht bleef rond een bepaald getal. Wel wat hoger dan mijn stabilisatie, maar nog altijd meer dan gezond. Zo ben ik stapje voor stapje gaan leren vertrouwen op mijn lichaam en op mijn gevoel. Ik ben van anorexia naar even teveel eten gegaan maar heb mezelf toch weer weten te dimmen en mezelf terug gevonden. Anorexia had me totaal ontwricht.
Inmiddels leef ik al 4 jaar met dit gewicht, kan ik eten wat ik wil en kom ik geen gram aan. Ik vertrouw voor de volle 100% op mijn lichaam. En ja, ook ik heb wel eens dat ik denk: ik ben echt 10 kilo aangekomen! Maar dan sta ik op de weegschaal, en houdt mijn gevoel me toch weer heel erg voor de gek. Soms een dagje minder eten, soms een dagje meer eten. Gewoon zoals het hoort, zonder angsten.
Ik hoop dat dit misschien een herkenbaar verhaal is, en dat iemand die dit met herkenning leest er ook wat mee kan. Leer terug vertrouwen te krijgen in je lichaam! Ook al zijn daar soms eerst strenge regels voor nodig.
Herkenbaar?
p.s. De genoemde termijnen kunnen voor iedereen anders zijn.
Geef een reactie