Anorexia en verlangen naar eten

Anorexia en verlangen naar eten. Iedere nacht lag ik wakker van de honger. Ik dacht na over wat ik de volgende dag zou eten, en schrapte zoveel mogelijk. Ik fantaseerde over wat ik zou eten als ik een dag lang alles zou mogen van mezelf. Naar welke winkels ik zou gaan en wat ik zou kopen. Als ik eraan dacht, kon ik bijna de producten proeven die ik mezelf al zo lang had ontzegd. Van slapen kwam weinig terecht…

Overdag spitte ik folders en websites door, op zoek naar de producten met de minste calorieën, zodat ik er zoveel mogelijk van zou kunnen eten zonder mijn ‘heilige’ calorieëngrens te overschrijden. Dat leidde ertoe dat mijn eetpatroon vooral bestond uit de magerste producten, en daar steeds minder van. Urenlang kon ik bezig zijn met rekenen, recepten lezen en mijn voedselinname plannen. Boodschappen doen was oneindig boeiend en eten was het interessantste wat er was. Mijn lichaam en geest schreeuwden erom, maar ik mocht en durfde er niet aan toe te geven. In plaats daarvan bekeek ik dagelijks kookprogramma’s, supermarktmagazines en foto’s op de tientallen foodblogs die ik volgde.

Ik telde de minuten af tot de momenten dat ik mocht eten. Soms ‘spaarde’ ik mijn calorieën op, zodat ik iets kon eten dat ik echt lekker vond, om het hongeren zo goed mogelijk vol te kunnen houden. Ik vulde mijn dagen met thee en cola light, om een vol gevoel te krijgen. Ik zoog op tictacs die ik vervolgens zonder doorslikken in de prullenbak spuugde. Ik voelde de fysieke drang om te kauwen, een schreeuw van mijn lichaam. Ik voelde me nep: Ik had toch anorexia? Waarom kon ik alleen maar denken aan lekker eten? Nou ja, ‘lekker’- als je me karton te eten had gegeven, had het me waarschijnlijk nog gesmaakt. Hoe hongeriger ik werd, hoe lekkerder alles leek.

Toen ik fysiek en mentaal uitgeput was, besloot ik uiteindelijk dat het zo niet langer kon en ging ik op intake voor een intensieve behandeling. Het advies: opname. In de kliniek móest ik wel eten, dacht ik, dus dan zou het misschien ook wel mogen van mezelf. Maar nee: ik keek om me heen en voelde me opnieuw iemand met een nepeetstoornis. Ik zag de andere patiënten, die allemaal grote moeite leken te hebben met het eten, angstig erwt voor erwt aan hun vork prikken. Dat terwijl ik reikhalzend uitkeek naar ieder eetmoment en iedere uitbreiding, ook al kostte het me enorm veel moeite dit mezelf toe te staan. Hoe kon het dat zij, die ook ondervoed waren, niet leken te hunkeren naar voedsel en er zelfs bang voor waren? Ik voelde me zwak en een aansteller. Wat zou de verpleging wel niet denken als ik binnen no time mijn eten op had? Ik probeerde er zo lang mogelijk over te doen, minimaal x minuten per boterham. Het kostte grote moeite me te beheersen en niet te versnellen, maar het lukte me. Als ik de controle niet meer kon vinden in het weinige eten, dan maar in het tempo waarop ik at. Hoe langzamer ik kon eten, hoe sterker ik me voelde.

Toen ik mee mocht gaan doen aan de therapieën, merkte ik dat ik niet de enige was die volledig door eten in beslag werd genomen. Ook anderen bleken recepten te verzamelen of voedsel te hamsteren, ook al begrepen ze zelf niet goed waarom. Ik voelde me minder alleen: misschien was die obsessie toch niet zo vreemd. Als je je lichaam zoveel ontzegt, is het immers logisch dat het je signalen geeft dat er naar eten gezocht moet worden.

Ik leerde over het Minnesota starvation experiment in de vorige eeuw, waarbij gezonde mannen op een streng dieet werden gezet. Ook deze mannen, die geen eetstoornis hadden, ontwikkelden obsessies met eten en recepten, en sommige werden zelfs kok terwijl ze eerder een ander beroep hadden gehad. Net als ik wilden ze aan de ene kant zo snel mogelijk hun toegestane portie opeten, maar ook zo lang mogelijk over elk eetmoment doen. Sommigen kregen eetbuien of gingen stiekem eten, iets dat ik me heel goed voor kon stellen.

Toen ik aankwam in gewicht en zes keer per dag at, merkte dat ik beter ging slapen en me op andere dingen dan eten kon concentreren. Het duurde een tijd voordat ik er mentaal op ging vertrouwen dat er steeds weer een volgend eetmoment zou komen: ik stond nog steeds in de overlevingsmodus en had na elke maaltijd het gevoel dat ik eeuwig door zou kunnen eten, als ik dat zou mogen en durven. Ook na mijn opname voelde dat nog zo; ik werd er een beetje wanhopig van. Wanneer zou ik na mijn pakje koekjes niet het gevoel hebben dat ik nog de hele doos leeg zou kunnen eten? Zou dit ooit weggaan?

Het antwoord is ja. Het heeft een aantal maanden geduurd, maar ik merk dat nu ik me sinds langere tijd aan een gestructureerd eetpatroon houd, de drang naar eten afneemt. Ik zit niet alleen nog maar de uren af te tellen tot ik weer mag eten. Mijn lichaam vertrouwt erop dat het voldoende binnen zal krijgen. Alleen dit al geeft meer ruimte om me met andere dingen bezig te houden. Nog steeds speelt eten een grote rol in mijn gedachten, en zijn de eetmomenten heel belangrijk. Maar de dwangmatige gewoontes die ik aan het begin van deze blog heb beschreven, zijn minder aanwezig dan eerst. Dat heeft me ervan overtuigd dat fysiek herstel – ook al ben ik daar nog niet – belangrijk is voor geestelijk herstel.

“Eerst aan de achterliggende problematiek werken,
beter eten komt later wel….?”

Niet dus… ik begrijp de angst, maar wat ik jullie met deze blog wil meegeven is dat dat enge en moeilijke eten echt een medicijn is. Of je nu ondergewicht hebt of niet, je lichaam heeft eten nodig en als het dat niet krijgt, zal het zorgen dat je er nog meer door geobsedeerd raakt.

En als jij je, net als ik, nep voelt omdat je alleen maar aan eten kunt denken, dan wil ik je zeggen dat je niet alleen bent. Het is oké om te eten, echt waar. Het is niet iets dat je moet verdienen. Het is evenmin zwak als ademhalen, naar de wc gaan wanneer je nodig moet, of slapen wanneer je moe bent. Ik hoop dat mijn ervaring je een beetje herkenning kan geven, of de hoop dat het anders kan.
Zorg voor jezelf, je bent het waard!

Fotografie: Maximillianmair

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

34 reacties op “Anorexia en verlangen naar eten”

  1. Mooie blog! Het zet me aan het denken.

  2. wauw lieve odette,
    heel herkenbaar wat je geschreven hebt en wat kan je het ook goed verwoorden..
    ik denk dat het op deze manier kunnen verwoorden van je inzichten al getuigt van onwijs veel kracht
    hoe moeilijk de momenten soms nog zullen zijn; JIJ bent er nog
    ik vind je dapper

  3. Wow hier zat ik dus net over te piekeren, super bedankt en heel mooi verwoord allemaal!!!

  4. Wauw! Zo herkenbaar. Ik voelde me ook altijd nep, zelfs soms na mijn herstel nog wel eens. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. 🙂

  5. mooi en herkenbaar💗

  6. Herkenbaar. Dat constant met eten bezig zijn in je hoofd is echt een manier van je lichaam om je aan het eten te krijgen. Dus inderdaad: hoe meer ondervoed, des te groter die obsessie.

  7. Wat dapper dat je dit blog schreef odette

  8. Prachtig geschreven topper!

  9. Super mooi beschreven en heel herkenbaar

  10. Wow, super herkenbaar! Ik wist niet dat dit iets was wat anderen met een eetstoornis ook deden, ik dacht/denk daarom ook dat ik een “nepeetstoornis” heb… Dankjewel hiervoor!

  11. Heel herkenbaar,ik ben de hele dag in mijn hoofd aan het plannen wanneer ik van mezelf mag eten en hoeveel dan en als ik alleen min 1 ding eet of iets drinken of ik dan evt iets lekkers mag (wat altijd uitloopt op een eetbui).Of ik eet helemaal niks en mag van mezelf een eetbui die ik vervolgens weet compenseer omdat het te eng is.En ik ben ook graag met lekker eten bezig maar het voor mezelf maken is een heel ander verhaal dat vind ik juist moeilijk.

  12. Heel erg herkenbaar vooral omdat ik nu wel vaak de basislijst eet. Soms iets minder maar dan toch niet echt gevuld ben ofzo. Maar ik blijf wel op m’n gewicht tot nu toe. Wel basislijst van Groningen maar als je verlangt naar voedsel wat je nooit meer hebt gehad sinds je es die soort voeding moet je echt proberen dat verkleint de kans op eetbuidrang want ik heb die zeg maar niet gehad na mij dieptepunt van anorexia. Wel jaren geleden en dat was vooral omdat ik mij dingen ontzegde.

  13. Een héél herkenbaar verhaal. Ik kijk ook uit naar elk eetmoment en het lijkt wel alsof als ik eet de drang naar eten alleen maar meer wordt. Ik ben zó bang de controle te verliezen. Denk ook veel aan eetbuien en wat ik dan zou eten, allemaal voedsel wat ik mezelf nu nog ontzeg, ookal heb ik wel een aankomlijst die ik volg. Alles moet gezond en voedzaam zijn, maar oh wat snak ik naar vet, slecht en ongezond voedsel 😔.
    Dank je voor het delen! Liefs

  14. Heel herkenbaar. Ik heb anorexia en kijk ook altijd uit naar de momenten waar ik van mezelf mag eten. Als ik dan eet heb ik niet zoveel trek, maar na een kwartier of half uur nadat ik het eten op heb krijg ik zo’n verschrikkelijke honger. Heel frusterend.

  15. Heel herkenbaar. Wow, sprakeloos

  16. Enorm herkenbaar. .. mooi geschreven met veel kracht

  17. Heel herkenbaar, zat vandaag nog te piekeren over mn ‘nepes’ vanwege dit. Thnx voor het delen!!

  18. dit is echt compleet herkenbaar. vreselijk vond ik die mensen die deden alsof anorexia betekent dat je geen eten meer lust. onzin, ik was gek op ete’n en dat werd alleen maar meer door het hongeren en ondergewicht. ik genoot stiekem van het eten in de kliniek, al liet ik dat niet merken. denk dat veel meiden dit beeld hebben, hun honger verbergen en expres zo theatraal doen aan tafel in de kliniek 😉

  19. owja, die honger ging helaas pas na lange tijd over. ik denk dat het meer dan een jaar geduurd heeft voordat ik eindelijk niet meer zoveel honger had. al die tijd normaal gegeten, maar toch voelde het eten van een basislijst alsof ik mezelf de hele dag moest beheersen omdat ik eigenlijk veel meer wilde eten. ik telde altijd af van maaltijd tot maaltijd. dit is een kwestie van doorzetten, uiteindelijk verdween het uit m’n hoofd en had ik ineens het gevoel ‘alles’ te kunnen eten omdat mijn behoefte niet meer zo groot was. zo zie je maar wat hongeren met je lijf kan doen..

  20. Dankjewel voor deze super herkenbare Blog!

  21. Trots op je!

  22. Super goed geschreven, onwijs herkenbaar! Goed, zo’n ‘eerlijk’ verhaal…dit is spiegelen en de eetstoornis aankijken en pas als je dat doet kun je er ook achter kijken! DOEN allemaal! Je angst in het volle licht plaatsen en met je volle bewustzijn aankijken… Heel eerlijk, heel confronterend, maar onmisbaar om te ervaren dat de ‘spoken’ in je hoofd lege angst zijn, in plaats van reële angst..

  23. Mooi verwoord en erg herkenbaar.

  24. Heel erg herkenbaar.
    Dapper en eerlijk zoals je het beschrijft. En het stelt me een beetje gerust, dat het dus inderdaad niet zo gek is dat ik het ook heb, en dat het ook weer minder wordt..
    Dank je wel!

  25. Heel herkenbaar. Alleen het laatste wat je schrijft: na een paar maanden was het veel minder, herken ik niet. Inmiddels ben ik ruim twee jaar verder en moet ik mezelf nog altijd in de hand houden, zit ik uren te tellen tot het volgende eetmoment en probeer ik zoveel mogelijk eten inderdaad te sparen/hamsteren, om het vervolgens niet te eten…
    Wat doet deze ziekte toch gekke dingen met ons….

  26. Dit is zo herkenbaar! Hierdoor voelde het inderdaad alsof ik een nep-eetstoornis heb, want stiekem keek ik uit naar de momenten waarop ik van mezelf mocht eten. Dat waren de fijnste momenten van de dag.
    Bedankt voor het delen! X

  27. Dit is zo ontzettend herkenbaar! Fijne blog! 🙂

  28. Heel herkenbaar. Mij lukt het echter niet om die eetdrang uit te zitten waardoor ik elke keer van anorexia naar ES NAO ga (eetbuien zonder compenseren). Ik zou willen dat ik die eetdrang weer onder controle had.

  29. Zo mooi geschreven en zo herkenbaar. Heel fijn om te lezen. Thanks for sharing.

  30. Ik heb altijd het verlangen naar slechte dingen zoals chips drop koekjes chocola of popcorn ik eet heel weinig en 1 keer per week mag ik goed eten en snoepen dan kies ik iets uit bv chips ik snoep dan wel veel voor mijn doen maar niet Zoveel dat onder eetbuien komt
    Overige dagen heb ik in de avond honger dan wil ik eten maar ik pak het niet dan denk ik aan wat ik zou kunnen eten of ik maak het klaar om het daarna weg te gooien zonder er iets van gegeten te hebben

  31. Zo goed omschreven en herkenbaar. Fijn om te weten dat ik niet de enige was die zo’n obsessie had ontwikkeld…

  32. Mooi geschreven en verwoord!

  33. Mooie blog!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *