Tien jaar geleden ontwikkelde ik een eetstoornis. Niet van gisteren op vandaag maar van langzaam aan tot ik niet meer stoppen kon: calorieën tellen, voedsel wegen, overgeven, uren lopen, eetbuien en tot slot zelfs laxeren. Lange tijd dacht ik dat een eetstoornis een ‘ver van mijn bed show’ was, iets voor magere meisjes en dát vond ik mijzelf niet. Maar dat was ik wel, veel te dun, zo dun dat ik niet anders kon dan liggen in mijn ziekenhuisbed. De euforie van het leven had plaats gemaakt voor een donker monster dat dag na dag toesloeg. Geen dag sloeg hij over, geen één dagje rust. Ik moest lopen, ik moest laxeren en als ik mezelf wat lekkers te eten gunde moest ik dat compenseren of sloeg ik door en ging de hele snoeppot en -kast op.
Geen nacht was het zelfde van uren zittend op het toilet tot uren wakker liggen huilend vol afkeer van mezelf. Wat was dat een verschrikkelijke hel. Emoties wisselde elkaar af van schaamte tot intens verdriet en van woede uitbarstingen tot pijn, intense pijn. Het monster anorexia had mij in zijn greep, het beet, greep en liet mij niet meer los. Van een (top)sportlichaam was niets meer over, laat staan wat er niet meer over was van het gevoel van vrijheid en geluk wat ik had in mijn sport en bij vrienden. Niets was er over, het monster anorexia was allesvernietigend, het liet werkelijk niets meer heel. Was dit nu het leven? Was dit nu wat ik wilde? Wilde ik dit monster niet bevechten? Of overkwam mij dit en was ik een stuurloos schip wat langzaam ten onder ging? Nee. Nee!
Ik besloot het gevecht aan te gaan, eerst langzaam stap voor stap op mijn eigen(wijze) manier. En later ook intensiever. Bij twee klinieken heb ik een tijdje therapie gevolgd, een opname en later ook deeltijd. Deze opname en deeltijd therapie maakten mij helaas erg eenzaam nadat er een aantal heftige dingen hadden plaatsgevonden. Uit mijn sociaal actieve leventje teruggetrokken in een semi gesloten interne samenleving, dat was niets voor mij. Wel een hele goede start om de volgende belangrijke en grote stappen te kunnen maken. Samen met een diëtist ging ik uiteindelijk aan de slag en toen ik na z’n 3 jaar mijn gewicht redelijk onder controle had, besloot ik dat ik psychisch nog stappen moest maken om me te kunnen weren tegen andere monsters in mijn leven zoals depressie en angst.
Na nog eens 5 jaar therapieën, soms intensief en soms wat minder intensief, werd besloten dat ik het zelf moest gaan doen. Zelf, met alle handvaten, de wereld te ervaren, te bevechten waar nodig en te genieten als ik kon én durfde. En wauw wat ging dat goed! Helaas. Dat was voor even. Al snel werd ik weer geconfronteerd met monsters als angst. Dan was ik weer dat bange muisje, grijs en eenzaam op de bank. Kinderprogramma’s die keek ik uren, zo fijn en ontspannen vond ik dat. En toch bleef ik vechten; stoere tijger fluisterde ik tegen mijzelf: Jij kan dit, rock the world. En dié kracht, die diep van binnen zit sleurde mij er weer uit, deed mij niet vervallen in oude eetstoornisgewoonten. Nee dit keer hield die kracht mij op de benen. En nu, ja nu durf ik te zeggen: ik heb je overwonnen! Ik heb je bestreden tien jaar lang, hoe intens verdrietig, somber of depressief ik ook ben.. Het monster anorexia maakt geen schijn van kans meer, het is over en uit.
Voor wie nu denkt: Is ze dan nooit meer onzeker…? Dat ben ik zeker nog wel. Soms zelfs vaak, vaker dan mij lief is. Ik voel mij niet gemakkelijk in mijn lichaam en sta soms (te) lang voor de kast naar kleding te zoeken. Ook durf niet te zwemmen, of strakke shirtjes te dragen. Maar ik geniet van eten, ik eet s ‘avonds met gemak een zak chips leeg zonder schuldgevoel. Ik kan heerlijk met vrienden uiteten, afhaalchinees naar binnen werken of met mijn vriend een kapsalon verorberen. Fijn hé! ondanks mijn onzekerheden kan ik ook genieten van het leven en als je het mij vraagt draait het dáár allemaal om: je onzekerheden accepteren en genieten van JOUW leven! We zijn niet van ijzer of beton: onzekerheid mag er óók zijn, zolang er maar meer is van de rest.
Liefs van Pien
Geef een reactie