De jaren dat ik mijn eetstoornis heb ontwikkeld waren verschrikkelijk. Als een zwart gat verdween ik en verdronk ik in hatende gedachten van de anorexia. Ik was compleet bezeten door strikte orders die me alles van mijn leven hebben afgepakt. Zeven jaar lang ben ik dag in dag uit bezig geweest met eten, niet eten, sporten en afvallen. Daarnaast ben ik in totaal 10 keer opgenomen geweest in verschillende klinieken en afdelingen, wat op een gegeven moment meer als thuis voelde dan het huis van mijn ouders.
Thuis
Thuis is het magische woord voor mij geweest en soms nog steeds een beetje. Ik wilde niets liever dan in een veilig nest liggen, opgekruld als een kat en niet meer hoeven na te denken. Het woord dat me altijd heeft achtervolgd. Een plek waar ik compleet mezelf kon zijn en me niet hoefde te schamen voor wie ik was, wat ik deed en wat ik at.
Afhankelijkheid
Het was een afhankelijkheid. Ik wilde niet eten totdat het moest. Totdat het werd gedwongen. Als een kleine hulpeloze vogel die niks kan. Voor mezelf ging ik het niet doen. Waarom zou ik het voor mezelf doen, als ik dan nooit meer verzorgd kon worden en alles zelf moest doen? Waarom zou ik herstellen en daarmee een voet in de grote boze mensenwereld met verantwoordelijkheden zetten?
De mensen
Ik was het meisje met de eetstoornis. Iedereen zag me op die manier. Niets anders. Ik was niet Mathilde. Alleen maar een bonk eetstoornis. En ik ging het geloven ook.
“Ik kan niet uit eten want dan denkt iedereen dat ik geen eetstoornis meer heb”
“Ik moet altijd minder eten dan de ander omdat ze anders denken dat…”
“Het mag niet goed gaan want anders denken de mensen dat ik hersteld ben”
“Ik moet ziek blijven anders neemt niemand me serieus”
Ik wilde dat het me niets kon schelen, maar ik kon het niet loslaten. Het opgejaagde gevoel dat ik ervaarde als ik een keer uit eten ging. De gedachte dat alle ogen op mij waren gericht en iedereen om me heen de bevestiging wilde hebben dat ik echt ziek was. Terwijl ik eerder die bevestiging voor mezelf nodig had.
Het begin
Uit extreme woede ben ik uit huis gegaan toen ik zestien was. Ik moest en zou anders gaan leven, want het ging niet meer. Mijn ouders waren op en moe. De strijd thuis was niet meer te doen. Elke dag was het geschreeuw en gehuil. Mijn schuldgevoel werd steeds erger. Ik wilde zo graag stoppen met boos zijn en zo graag zeggen hoe veel ik van ze hield, maar de eetstoornis bepaalde mijn gevoel. De eetstoornis was boos op alles en iedereen. Hij was alleen tevreden als ik niks meer at en dronk, maar zelfs dan kon hij nog meer regels opleggen en ontrevreden zijn. De eetstoornis veranderde mij in een monster dat niet te stoppen was met voornamelijk mijn ouders als slachtoffers.
Op mezelf wonen middenin Rotterdam. Wat was dat een heerlijk gevoel. Nu kon ik alles even zelf doen. Ondanks dat ik doodsbang was voor de onafhankelijkheid, heb ik dit gedaan om mijn ouders en mij rust te geven. Er was nu niemand meer die me controleerde en niemand voor wie ik moest eten. De uitdaging was om het nu zelf te doen. Maar hoe…?
Een half jaar later werd ik opgenomen in het ziekenhuis waar ik overigens mijn zeventiende verjaardag vierde. De dag dat ik uit het ziekenhuisbed stapte weet ik me nog goed te herinneren. Een droom over hoe geweldig het zou zijn dat ik mijn verjaardag kon vieren op die magische plek. Thuis. Maar helaas was dat niet zo. Iets in mij vertelde me dat dit niet klopte. Ondanks alle andere eetgestoorde verjaardagen die ik achter de rug had, was mijn zeventiende verjaardag even iets anders. Niet veel later hoorde ik dat ik opgenomen werd in de Ruyterstee in Smilde.
Hier heb ik een hele moeilijk periode gehad. Nog erger dan mijn allerergste dalen. Dieper kon ik niet zakken. Ik wilde geen dwang meer en dat wilde de behandelaars me ook niet nog eens aandoen. Mijn doel was om zelf te kiezen voor herstel. Het niet te doen voor anderen, maar een onafhankelijke keuze maken. Daarvoor heb ik heel diep de bodem aangeraakt.
Het gevoel dat ik had op mijn zeventiende verjaardag in het ziekenhuis, kreeg ik ook in de kliniek. Ik werd wakker van een droom. Ik was degene die mijn eigen thuis moest leren creëeren. Alleen ik kon mezelf veilig laten voelen en mezelf opkrullen tegen mezelf. Met liefde compassie. De knop was omgedraaid. Lichamelijk en geestelijk was ik op. Al het verdriet van alle jaren kwam er in een keer uit. Ik was klaar om afscheid te nemen van mijn eetstoornis. En deze keer wist ik dat het echt was.
Nu
Alweer drie jaar geleden heb ik de bovenstaande keuze gemaakt. En mijn leven is nu ongeveer 90% eetstoornis vrij. Mijn leven draait niet meer om eten, niet eten, sporten en extreem afvallen. Mijn leven draait om mijn studie, mijn vrienden, mijn lieve vriend en mijn kat van wie ik allemaal evenveel hou. Ik kan het me bijna niet voorstellen dat ik zoveel jaren heb geleefd en nu opeens hier sta, de anorexia heb overwonnen.
“Waarom ik voor 90% ben hersteld en niet voor 100%?”
Ik heb geen eetgestoorde gedachten meer en voel me op dat gebied vrij normaal. Herstellen gaat op verschillende manieren. Zo ben ik nog steeds aan het herstellen van deze heftige periode. Ik sta middenin het leven, heb een bijbaantje en een studie die ik moet onderhouden. Wat verwacht je als je vijf jaar lang in klinieken heb gezeten en opeens alles maar moet aankunnen? Mentaal vind ik het daarom lastig om het druk te hebben ten opzichte van andere mensen. Ik merk dat ik sneller moe ben dan anderen en dat ik sommige sociale aspecten nog niet helemaal begrijp. Maar agh, ik ben ook maar herstellende en doe mijn best op deze aardkloot. Het belangrijkste is dat ik het mezelf steeds vaker vergeef als ik dingen even niet aankan of anders dan andere reageer op de wereld om mij heen. Nu zorg ik voor mezelf en nu kan ik eindelijk zeggen dat ik de eetstoornis heb overwonnen. Niemand hoeft gelijk perfect in de maatschappij te staan.
Laat jezelf niet gek maken door de wereld om je heen. Herstellen gaat niet van de een op de andere dag. Je mag trots zijn op wie je bent en 1000 maal trots zijn op het feit dat je een eetstoornis hebt overwonnen. Niemand anders kon het voor je doen, behalve JIJ.
Familie en naasten
Mijn vader, moeder, broer, zus, oma (en in de hemel zit mijn opa), oma, oom, tante en vrienden die zo betrokken waren en zorgen maakten over mijn leven… Ik wil ze speciaal bedanken voor alles wat ze hebben gedaan. Nu ik hersteld ben kan ik pas echt begrijpen waar ze doorheen zijn gegaan. Iets wat ik niet kon zien toen ik ziek was, maar nu ik volwassen en hersteld ben, niet kan geloven dat ze zoveel van me gehouden hebben en er altijd voor me waren…
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie