Ik weet het nog goed, het was 2de kerstdag. Ik heb huilend en helemaal in paniek op mijn kamer gezeten. Al dat eten, dat moest er weer af, maar hoe? Ik stortte compleet in. Ik kon niet meer. Toen mijn moeder boven kwam om te kijken hoe het met me ging, vroeg ze: “Zeg het maar, je hebt anorexia hè?” Ik haalde mijn schouders op en knikte bevestigend. Het voelde als een enorme bevrijding. Ik hoefde dit grote geheim niet meer alleen te dragen. Het kwam voor mij echter wel als een verrassing dat mijn ouders het al dachten. Voor mij was het een vrijbrief om helemaal te stoppen met eten, ze wisten het ten slotte toch…
Ik kwam bij de kinderarts terecht en al snel werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Na jaren keihard vechten kwam ik uiteindelijk in de volwassen psychiatrie terecht. Ik werd daar opgenomen op een gesloten afdeling voor mijn depressie. Ik was radeloos, wanhopig en wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Ik heb allerlei testen gedaan, een verheldering, want wat bleek, ik had autisme. Op mijn 21ste werd eindelijk duidelijk wat er met mij aan de hand was, ik was niet raar, vreemd, en een buitenaards wezen, ik had gewoon autisme. Vanuit hier kon ik eindelijk verder!
In datzelfde jaar, tijdens mijn opname kreeg ik te horen dat mijn moeder ziek was, borstkanker. Dit was voor mij ook een echte eyeopener. Mijn moeder moest vechten voor haar leven, en ik werkte mezelf de dood in. Dat voelde voor mij zo oneerlijk! Dit was voor mij echt een omslagpunt.
Als ik iets in mijn hoofd heb, dan moet en zal het ook gebeuren. Zo ook bij mijn eetstoornis. Ik moest en zou genezen! Dit gebeurde. Langzaam aan ging ik alles weer eten en beetje bij beetje kwam ik aan. Het ging met vallen en opstaan, maar het is gelukt, ik heb mijn eetstoornis overwonnen!
In die hele periode schreef ik ook veel gedichten over mijn gevoelens en het onbegrip wat ik ervaren heb. Ik durfde nooit hardop te zeggen dat ik echt van mijn eetstoornis af was. Mijn laatste stap was dan ook mijn gedichtenbundel uitbrengen. De titel luidt: Anorexia: mijn gewonnen strijd. Hij is op 14 april 2017 verschenen.
De hele wereld mag het nu weten. Wat ik vooral wil bereiken met mijn boek, is zorgen voor (h)erkenning voor diegenen die hetzelfde gevecht voeren. Ook wil ik graag het onbegrip en het taboe op eetstoornissen de wereld uit helpen. Het geeft een kijk in het leven van iemand met een eetstoornis. Voor jullie allemaal: Het is het zo waard om die rot eetstoornis te overwinnen.
You can do it!
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie