Ik ben Marjolein en ben 15 jaar. ik heb al ongeveer 2.5 jaar Anorexia. Mijn verhaal begon in het begin van de brugklas. Als brugger voel je je altijd wel onzeker als je naar de middelbare school moet. Nieuwe klas, nieuwe mensen, huiswerk.

Het begon ermee dat mijn nieuwe klas echt verschrikkelijk was. Ik werd gepest en ze zeiden dat ik dik was. In die tijd vond ik dat allemaal geen probleem en negeerde ze gewoon. Maar naarmate de tijd verstreek ging ik me er toch veel van aantrekken. Ik stopte met snoepen en maakte een strenge dieetlijst voor mezelf. Ik moest en zou afvallen. Dat lukte toen ook aardig en mensen zeiden dat ik er zo goed uit zag nu ik was afgevallen. Dat gaf zo’n goed gevoel dat ik door wou blijven gaan met mijn vage eetpatroon. ###

Het rare is dat ik altijd ontzettend veel van eten heb gehouden. Het was een opluchting als ik van
mezelf mocht eten en het maakte me niet uit hoeveel vet of andere dingen erin zaten, als ik maar niet boven het maximum calorieen die ik in mijn hoofd had ging. Mijn ouders begon het steeds meer op te vallen dat ik minder at en afviel. Uiteindelijk hebben ze een afspraak bij de dokter gemaakt omdat ze het zorgwekkend vonden dat ik maar bleef afvallen.

De dokter vond het allemaal wel meevallen en stuurde ons weer naar huis met de boodschap kom over 2 weken maar terug en probeer het nog maar even aan te zien. Ik ging stug door met mijn eetpatroon en mijn moeder dacht dat het goed ging omdat ik wel at waar zei in de buurt waren. Een tijdje ging het eten wat beterder en bleef ik op hetzelfde gewicht. Toen ben ik begonnen met wielrennen. In eerste instantsie voor de fun maar ik merkte dat ik er van afviel. Dat gaf zo’n fijn gevoel dat ik weer begon met afvallen. Wat een heerlijk gevoel gaf dat!

Na een tijdje woog ik zo weinig en was er zoveel ruzie thuis om het eten dat mijn ouders helemaal in paniek contact hebben opgenomen met de ggd en de huisarts.

Ik moest meteen naar de kinderarts en die zei dat ik meteen de volgende dag moest worden opgenomen. Dat kwam als een grote schok maar ook als een opluchting. Ik was bevrijd van alle spanning rondhet eten en gedachtes. Het was heerlijk om verlost te zijn van alle ruzies thuis. Maar toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen flipte ik. Ik moest eten en anders zou het sondevoeding worden. Toen heb ik tegen mezelf gezegd dat ik geen sondevoeding wou en gewoon al het eten moest eten. Dat is ook aardig gelukt. Ik wilde gewoon het genot van eten proeven zonder dat het naar binnen werd gepomt.

In totaal heb ik 4.5b weken in het ziekenhuis gelegen en ben ik direct daarna overgeplaats naar Het Rintveld ( een eetstoornissenkliniek).

Ik moest voor 2 weken worden opgenomen. Wat was dat wennen! Je mocht helemaal niks en ik moest veel eten. En elke dag werd ik gewogen. De kilo’s vlogen eraan. Na die 2 weken mocht ik het thuis proberen en dat ging super goed. Na de kliniek ben ik de poli groep in gegaan. Daar praatte je over de problemen tuis en je moest daar een moeilijk tussendoortje eten. In totaal heb ik daar 6 maanden gezeten. Het ging steeds slechter met eten en ik viel weer af. Ik mocht weer 2 weken de kliniek in.

Precies op de dag dat mijn vader jarig was. Lichamelijk gign het niet goed en toen moest ik er eerder heen. Dat noemde ze een spoedopname. Ik heb er in totaal weer 2,5 weken gezeten. De ergste dagen van mij hele leven! Eten, aankomen, praten, en huilen.

Na de kliniek mocht ik naar een andere behandelgroep. De Deeltijd. In het begin vond ik het verschrikkelijk. Maar hoe vaker ik er naartoe ging hoe meer waardering ik ervoor kreeg. NU zit ik daar nog steeds in.

De groep is en hele grote steun en dat is erg fijn. Het eten is nog een erge strijd, maar ben niet van plan om die op te geven.