Al 3,5 jaar worstel ik met een eetstoornis en eigenlijk besef ik me dat dat zó zonde is geweest van al mijn tijd. Het heeft ontzettend veel ruimte in beslag genomen en alle mooie dingen van me afgepakt. En was dat het waard geweest? Nee, absoluut niet! Kon ik de tijd maar terugdraaien, dan was ik hier nooit maar dan ook echt nooit aan begonnen.
Ik ben eigenlijk nooit een meisje geweest dat bezig was met eten. Eten was in mijn ogen altijd heel lekker en ik had nooit verwacht dat ik nu bij het woordje “eten” aan calorieën, vet, dik, ongezond zou kunnen denken. Ik kon altijd ontzettend veel genieten van eten en at zoveel als ik wilde zonder aan te komen. Maar waarom ben ik dan begonnen met afvallen, terwijl ik een gezond gewicht had? Wáárom? Dit heb ik mezelf zo vaak afgevraagd.
Altijd was ik al iemand die heel onzeker en perfectionistisch was. Het begon allemaal in de eerste klas van de middelbare school. Het eerste half jaar deed ik nog niet zoveel voor school, want mijn cijfers waren wel redelijk en ik maakte me er nog niet zo druk om. Toen kreeg ik thuis te horen dat ik beter mijn best moest doen op school en harder moest werken. De eerste helft van het jaar ging dat het ene oor in en het andere weer uit. Maar nadat de eerste helft van het schooljaar voorbij was, besloot ik om toch harder te gaan werken aan school. En niet zomaar ‘iets’ harder, nee ik moest en zal opstromen, want mijn vriendinnen gingen ook allemaal naar een hoger niveau en ik móest dit ook kunnen.
De tweede helft van het jaar bestond mijn dag dan ook alleen maar uit leren, leren en nog is leren. Ik moest en zal gemiddeld een 7,3 staan om op te kunnen stromen. Dag en nacht leerde ik en elke ochtend stond ik vroeg op om te leren. Ondertussen sloop de onzekerheid over mijn uiterlijk erin. In mijn omgeving werd er ineens aan diëten gedaan en toen begon ik ook aan mezelf te twijfelen. Ik weet nog goed dat ik in de badkamer voor de spiegel stond en naar mezelf keek: “Moet ik ook niet afvallen? Ben ik ook niet dik? Dit stukje vet kan er wel vanaf. Ik wil maar een paar kilo afvallen en dan stop ik.” Daar begon het allemaal.
Ik begon met het schrappen van snoep, chips en chocolade en dat, terwijl ik iemand was die nooit, maar dan ook nooit zonder chocolade kon. Na een tijdje begon ik steeds meer en meer af te bouwen en op een gegeven moment at ik bijna niets meer. De kilo’s vlogen eraf en dat gaf mij een gevoel dat ik tenminste ergens goed in was. Tegelijk was ik, naast al dat bezig zijn met eten, ook nog steeds heel hard bezig met leren. Ik wilde zo graag opstromen; het moest gewoon. Toen kwam het moment dat ik te horen kreeg dat ik net niet kon opstromen, omdat mijn gemiddelde ongeveer een 7 was. Ik werd zo boos op mezelf. Waarom was ik niet gewoon van begin af aan harder gaan werken? “Ik kan ook helemaal niks, had ik maar naar mijn vader geluisterd”.
Ik legde de lat steeds hoger en hoger. Ik moest van mezelf, hoe dan ook, dit keer wel opstromen in de 2e klas. Ik deed van begin af aan keihard mijn best, leerde ontzettend veel en uiteindelijk lukte het om op te stromen. Ik ging op vakantie in de zomer en met het eten ging het ook weer helemaal mis. Ik sloeg door en begon heel veel eetbuien te krijgen. Ik at alles wat ik maar tegen kwam en daarna had ik ontzettend veel spijt en schuld wat zich weer uitte in overmatig bewegen, mezelf uithongeren en liters water drinken. Langzaam kwam ik weer op een gezond gewicht door de eetbuien, maar dat vond ik zo vreselijk dat ik weer probeerde af te vallen. Die kilo’s moesten er weer vanaf, maar nadat ik een paar kilo was afgevallen begon ik weer eetbuien te krijgen en kwam ik weer aan.
Zo is het een tijdje lang gegaan en iedereen om me heen dacht dat het goed met me ging. Ze at toch gewoon? Maar niemand die wist wat er door me heen ging, niemand. Ik voelde me walgelijk, want ik kon niet eens fatsoenlijk afvallen. De zelfhaat werd alleen maar groter en groter.
In de 3e klas sloeg ik weer door naar het afvallen en dit keer lukte het me wel. Zelfs zo erg dat ik ernstig ondergewicht had bereikt. Iedereen om me heen had door dat het niet goed ging, maar ik wist het altijd wel te ontkennen. Behalve mijn gezin, alleen zij hadden niet door dat het niet goed ging. Ik was niet meer mezelf, maar ik was echt veranderd in een doods monster. De hele dag staarde ik maar een beetje chagrijnig voor me uit in de klas, ik praatte bijna niet meer en het enige waar ik aan dacht was: eten, niet eten, afvallen en ga zo maar door.
Mijn familie had echter wel door dat het niet goed ging, ze hebben aan de bel getrokken en ik moest van mijn moeder naar de huisarts. Toen de dokter mijn lichaam had onderzocht vroeg hij of ik überhaupt wel iets had gegeten. Bizar dat een dokter aan je lichaam kan zien dat er niks in je maag zit. Hij vermoedde al dat ik anorexia zou hebben, maar ik ontkende dit. Ik werd doorverwezen naar een kinderarts en via daar werd de diagnose vastgesteld. Ik werd meteen al op de wachtlijst gezet voor een psycholoog.
Na 3 maanden kon ik terecht bij mijn psycholoog en had ik wekelijkse gesprekken. Achteraf ben ik ontzettend blij dat ik de hulp heb geaccepteerd, ondanks dat ik dacht dat het niet erg genoeg was en ik het niet verdiende. Zonder therapie was ik namelijk nooit zo ver gekomen, dat weet ik zeker. Verder kreeg ik hulp van een diëtiste, moest naar de kinderarts voor controle en had gezinstherapie.
Het is een verschrikkelijke strijd geweest met ups en downs. Er is ontzettend veel gebeurd en ik had het gevoel nooit meer te kunnen genezen. Maar toch gaf ik niet op en ben ik altijd blijven doorzetten, wat er ook gebeurde. Nu, een jaar later, ben ik trots op waar ik sta en ben ik ontzettend blij dat ik heb doorgezet al die tijd. Ik heb weer een gezond gewicht bereikt en ben mijn lichaam dankbaar voor dat hij niet heeft opgegeven ondanks alle schade die ik hem heb aangericht.
Ik kan weer zien dat het leven zoveel mooier is zonder een eetstoornis: ik geniet weer van dingen, ik straal, zie er veel beter uit, ik kan weer lachen en mijn lichamelijke klachten zijn veel minder. Ik heb de afgelopen tijd ontzettend veel geleerd en bereikt in mijn leven. Eén ding wat ik zeker weet, is dat ik nooit maar dan ook nooit meer terug wil naar die periode.
Na de zomervakantie ga ik beginnen met het afbouwen van de therapiesessies en inmiddels ben ik begonnen aan Psycho Motorische Therapie in de hoop dat ik mezelf kan accepteren zoals ik ben. Het is een lastig traject, maar net zoals altijd ga ik er voor en ga ik mijn best doen.
Dingen die onmogelijk lijken in je leven kunnen écht, zolang je maar doorzet en in jezelf blijft geloven. Ja, dat is mijn motto: Geloof in jezelf! Zolang je in jezelf blijft geloven, de moed niet opgeeft en blijft doorzetten weet ik zeker dat jij er ook gaat komen. Het is het uiteindelijk allemaal zoveel waard en het gaat je zó veel opleveren in het leven. Ik ben er nog niet, maar ik weet zeker dat ik over een tijdje ook kan zeggen dat ik die rot anorexia heb overwonnen. En als ik het kan, kan jij het ook!
Plaatjes: Weheartit
Geef een reactie