Hallo, ik ben Rowan een meisje van 19 jaar heb nu meer als 3 jaar anorexia. Ik weet niet precies waneer het begonnen is maar ik was een jaar of 16 toen ik begon met onschuldig lijnen. Ik ben nooit dik geweest zeiden ze, maar ik vond het rond mijn 15de het echt te veel! Ik had veel spieren en zag dat als dik en fors. Zag er breder uit dan anderen.
Ik zat vanaf me 5de al op turnen en heb altijd op een sportklas gezeten op het vmbo. Daar draaide alles wel om uiterlijk en sport en prestatie. Ook thuis draaide het om presteren en goed je best doen. Op mijn 11de gingen mijn ouders scheiden. Mijn moeder had vroeger ook een korte eetstoornis van heftig afvallen in een paar maanden, maar ze is er zelf wel goed afgekomen en net niet te ver gegaan. Ik heb altijd wel een perfect beeld van mijn moeder en zusje gehad en zag hun altijd als beter en mooier!
Een jaar daarna ging ik naar de middelbare school. Ik ging daar bijna alleen heen, want het was een speciale sportschool waar niet veel meisjes van mijn basisschool heen gingen. Ik had altijd veel vriendinnen en was altijd een spontaan en brutaal meisje. Maar dat veranderde snel.
Het afvallen werd erger na mijn examens. Ik had “lege tijd” vakantie en verveelde me. Iedereen zat nog op school en dacht ik ben even klaar, geen gestress meer, geen school geen mensen meer om me heen die me haten of over me praten. Ik voelde me slecht en dacht: ik wil ergens goed in zijn ik wil laten zien dat ik wel iets kan! Ik wilde gezien worden en een soort van “aandacht” krijgen. Het begon met minder snoepen. Vroeger kon ik veel eten en kwam ik geen gram aan. Dat veranderde in de pubertijd rond een jaar of 13.
Ik kwam aan en vond mezelf niet mooi en zag dat andere meisje nog heel dun waren en was echt jaloers op hun. Ik dacht dat hun meer gezien werden en dat ik altijd de lelijkste was. Ik verving het snoep door “gezonde” dingen zoals crackers en brood. Maar bleef aankomen. Ik streefde altijd, door het turnen, naar een perfect gespierd en mooi lichaam, maar het was nooit goed genoeg. Ik was heel erg perfectionist in alles wat ik tegen kwam.
Ik werd steeds banger voor voedsel en dacht dat ik van elke hap of kruimel eten aankwam. Ik dacht: ik stop gewoon, het werd steeds minder en minder. Maar ik moest wel mee eten met het avondeten. Ik had wel eens gehoord over braken. Ik dacht dit wordt mijn plan, ik eet gewoon mee en braak het daarna uit. In het begin ging het moeizaam maar al snel had ik het te pakken. Het werd zo makkelijk, dat ik het steeds vaker ging doen.
Ik was eigenlijk de hele dag alleen thuis en at overdag niets. ‘s Avonds at ik mee en braakte het uit. Ik zat veel op mijn kamer achter mijn computer en sloot me af voor alles en iedereen. Later ging ik ook braken in bekers en potjes zodat het niet opviel dat ik zoveel naar de wc ging.
Ik kreeg ook last van eetbuien. Ze werden steeds groter en ik kocht voedsel van al het geld wat ik verdiend en kreeg. Soms had ik er wel meer als 4 op een dag. Na de zomervakantie was ik x kilo afgevallen, kwam weer op turnen en mensen merkte het aan me. Ik kreeg veel reacties en dat ik er beter uitzag of ze vroegen of ik was afgevallen. Dat maakte me sterk en ik ging door. Mijn trainsters en moeder kwamen er als eerste achter: ze zagen me met de dag afvallen en belden elkaar op. Ik kwam niet vaak bij me moeder dus het viel wel op dat ik bleef afvallen.
Toen mijn vader van vakantie terugkwam, kwam hij erachter dat het niet goed ging en merkte dat ik braakte enzo. Ik moest alles vertellen en de volgende dag moest ik naar de huisarts. Die verwees me door naar een kinderarts, diëtiste en psycholoog. Ik begon ook weer op school, maar heb er maar 3 maanden opgezeten (mbo) want moest opgenomen worden in het ziekenhuis. En moest alles achter me laten vanwege het braken en ondergewicht.
Na 2 maanden werd ik daar ontslagen (2008) en zat op bijna gezond gewicht. Ik braakte nog wel en het eten was nog even moeilijk. Ik zou naar Rintveld gaan, een kliniek voor eetstoornissen, maar moest daar meer als 3 maanden op wachten. Werd daar eerst in de dagbehandeling gezet maar omdat ik steeds meer achteruit ging moest ik naar de kliniek. Daar heb ik 5 maanden gezeten. Ik heb er wel veel aan gehad, maar omdat ik er niet achter stond om beter te worden, ik de eetstoornis nog zo nodig had en ik het alleen maar deed voor anderen, werkte het niet. Ik moest naar huis, ze zeiden dat ze niets meer voor me konden doen.
Dat deed me zeer en ik viel binnen 3 weken heel hard terug. Ik woonden ondertussen bij mijn moeder omdat mijn vader het thuis met mij niet meer aankon en overspannen raakte. Ik at bijna niets meer, had eetbuien en braakte heel veel. Zelfs een appel moest eruit: het was alles of niets. Ik mocht niet aankomen dus het was of niet eten of eetbuien en braken! Mijn kalium was hierdoor zo laag dat ik op een avond verkrampte en wegviel. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Er was bijna niets meer van me over. Ik was ondertussen meer als xx kilo afgevallen. Ik werd gelijk aan het infuus gelegd en aan de hartmonitor.
Ik heb een nacht op de IC gelegen en heb echt op het randje van de dood gebalanceerd. Ik ben daar achteraf heel erg van geschrokken, ook al kreeg ik er toen niets van mee. Daarna heb ik nog 3 weken met een sonde op de kinderafdeling gelegen. Toen ik buiten levensgevaar was mocht ik naar huis, maar ondertussen had ik al wel klinieken opgebeld dat het zo verder niet ging, dat ik nu wel echt in behandeling wilde. Ik woonde nog steeds bij mij moeder en zusje en mijn hele familie maakte zich heel erg zorgen om me wat ik ook heel erg kon zien in het contact met mij. Ik wou nu hulp en zag echt in dat ik dit niet mee wou zo! Zo kwam ik in 2009 terecht bij amarum. Ik kwam gelijk in de kliniek terecht en kreeg 20 weken behandeling.
Ik heb daar nu 25 weken gezeten en ga nu verder naar de 5daagse dagbehandeling. Wat ik heel spannend en eng vind. Ik had een hele fijne, vertrouwde en hechte groep. Heb daar heel veel geleerd en (aangekomen) zit nog niet op gewicht maar wel bijna) heb veel goede steun en therapien gehad. Ik heb weer leren eten, en heel veel er over te praten, schrijven en te vertellen wat me dwars zit, mijn angst, mijn boosheid van mijn verleden en alle het andere wat er is.
Leren te accepteren dat ik een probleem heb en het te gaan aanpakken. Ik heb leren voor mezelf weer te gaan zorgen en ben gaan inzien dat ik het voor mezelf moet doen. Ik heb nog een hele ernstige eetstoornis en ben er nog lang niet. Ik vecht elke dag weer tegen de rot ziekte maar ik zet door.
Ik ben nu ook nog heel erg op zoek naar een veilig plekje thuis of waar ik weer mezelf mag zijn. Ik heb jaren gezeten met dat ik niet goed genoeg was, thuis op school of op sport. Ik wil zo graag weer mezelf zijn en minder streven naar perfectionisme …en uiteindelijk van mijn vriend en vijand afkomen!
Ik pak ondertussen ook weer meer op met vriendinnen en heb nog veel steun aan hele lieve mensen die er echt voor me zijn en niet bedriegen of in de steek laten. Ik begin langzaam weer vertrouwen te krijgen hoe moeilijk alles ook is.
Dit wordt weer mijn eerste Kerst en Nieuwjaar in 2 jaar weer thuis, hoop dat het steeds stukjes beter gaat. Ik weet niet of ik alles heb verteld maar er is al zoveel gebeurd dat het moeilijk is om alles op te schrijven.
Ik hoop dat ik zelf en andere hier wat aan hebben. Ik wil graag heel veel lieve mensen(degene weten wel wie dat zijn) bedanken voor altijd hun lieve steun en dat ze er altijd voor me zijn geweest en waardoor ik steeds meer eerlijk ben gaan praten en accepteren over mijn probleem en mezelf!
Geef een reactie