Het is een warme zomerdag in 2013. Rillend van de kou en onrustig heen en weer wiebelend zit ik op een veel te harde stoel in de wachtkamer van de eetstoorniskliniek. De klok tikt door terwijl ik strak voor me uit staar en de gedachten die in mijn hoofd razen probeer te negeren. Een groepje patiënten loopt langs en ik voel me dikker dan ooit. “Kijk,” fluistert mijn moeder, “allemaal Laura’s… met lege blikken en stokjesbeentjes. Vind je dat nou mooi?”. Zwijgend staar ik naar mijn spijkerbroek en grijze gympen. Om negen uur begint mijn intake programma, maar het liefst zou ik direct opstaan en vertrekken. “Ik wil gewoon mijn dochter terug zoals ze was,” hoor ik mijn moeder mompelen op de achtergrond. Waar ze het over heeft is mij een raadsel. Ik heb geen probleem, laat me met rust, ik heb alles onder controle. Dít is wie ik ben… toch?
In de jaren daarvoor was mijn eetstoornis er langzaam in geslopen. Als kind was ik een onzeker en gevoelig meisje. Ik voelde mij overspoeld door emoties en problemen van anderen en van de wereld waar ik geen raad mee wist. Ik voelde me verantwoordelijk voor het geluk en lijden van anderen; mijn onzekerheid leidde tot faalangst en een sterke drang om perfect te doen en iedereen altijd tevreden te houden. Tijdens de puberteit rommelde ik al met eten, af en toe niet eten, gevolgd door eetbuien. Zo’n vijf jaar geleden, op mijn zeventiende, kreeg ik buikgriep. Ik had overgewicht, en viel per ongeluk een paar kilo af. Vastberaden om deze kilo’s er niet meer bij te krijgen, besloot ik op mijn eten te gaan letten.
Al heel snel ging het me niet meer om het eten of om kilo’s en liep het uit de hand. Ik had de manier gevonden om niks meer te voelen, de manier om controle te hebben en mijn leven in eigen hand te houden en de manier om ergens in uit te blinken. Regel na regel maakte ik voor mezelf, en opeens had ik eindeloze discipline om me daaraan te houden. Ik raakte verslaafd aan de leegte, lege maag, geen gedachten, het gevoel dat ik kon zweven. Elke seconde dacht ik aan eten, meer sporten, minder calorieën, minder wegen en minder zijn. Met elke kilo die ik verloor, raakte ik een stukje van mezelf kwijt.
Hoe langer je met een eetstoornis rondloopt, hoe meer eetgestoord gedrag ‘eigen’ wordt. Op een gegeven moment raakt je eigen identiteit, je eigen ‘ik’ en je eigen wil zo verweven met je eetstoornis dat je misschien wel gaat geloven dat de eetstoornis alles is wat je hebt, alles is wat je bent. Dat maakt het ook zo moeilijk om er weer uit te komen.
Alles wat ik kende, was gebaseerd op één ding: de eetstoornis. Familie en vrienden herkenden mij niet meer. Ik had mezelf in gewicht gehalveerd, menstrueerde niet meer, mijn botten deden pijn, mijn haar viel uit en mijn nagels brokkelden af. Het was natuurlijk een kwestie van tijd voor ik bij de huisarts zat, die schrok van de hoeveelheid kilo’s die ik was afgevallen. Ergens wist ik zelf ook wel dat dit niet goed was. Controles, ziekenhuisbezoeken, de diagnose anorexia nervosa, diëtistes, eetlijsten, aankomschema’s en therapieën volgden. Ik was doodsbang, bang om de eetstoornis los te laten, want wat zou er overblijven? Mijn behandeling bestond voor het overgrote deel uit verplicht vijf ons per week aankomen, ‘moeilijke’ tussendoortjes eten en praten over eten. Terwijl klasgenoten op examenreis waren, leerde ik opnieuw hoe ik een boterham moest smeren. Zo had ik dit toch nooit gewild? Ik besefte steeds meer dat ik helemaal geen controle meer had, maar dat de ziekte alles had overgenomen.
Met behulp van de kliniek kwam ik aan in gewicht, werd ik lichamelijk gezonder en leerde ik weer te eten. Toch voelde ik me alleen maar slechter. Het leek wel alsof mijn eetstoornis me was afgenomen en niemand er iets voor terug had gegeven. Als ik niet aan calorieën denk, waaraan dan wel? Wat wil ik in mijn leven, behalve onmogelijk dun worden? Ik werd steeds somberder, wist niet meer wie ik was of waar ik naartoe wilde en raakte steeds depressiever. Ik verloor de motivatie om tegen de eetstoornis te vechten en werd de behandeling uitgezet omdat mijn depressie op de voorgrond stond en ik weigerde verder aan te komen. In de anderhalf jaar die volgde ging ik in behandeling voor mijn depressie. Mijn behandelaar koos er bewust voor om niet te focussen op de klachten, maar op de gezonde kanten in mij. Dit hielp en het ging steeds beter met mij.
Ik besloot dat het maar eens klaar moest zijn. Tijd voor een nieuw leven, nieuwe ik, zonder problemen. Ik begon in één week aan een masteropleiding en verhuisde van mijn ouderlijk huis in een dorpje op de Veluwe naar een studentenhuis in de grote stad. Alsof dat nog niet genoeg was ging ik stagelopen in de GGZ, waar ik onwijs op mijn tenen liep om vooral te bewijzen dat ik dit écht wel kan allemaal en dat ik vooral niet meer ziek was. Ik voelde me opeens ontzettend volwassen. Dit is wat ik wilde, toch? Dit alles ging een paar weken goed, maar gaandeweg sloop de eetstoornis er weer in en werd ik somberder. Ik was verdorie weer in dezelfde valkuil gestapt en te hard van stapel gelopen. Nee, dit was ook niet de manier.
Inmiddels heb ik al een tijdje een stabiel, gezond gewicht en probeer ik er elke dag opnieuw tevreden mee te zijn. Eten beheerst mijn leven allang niet meer, ik ben niet meer somber en kan weer onwijs genieten van mooie muziek en lieve mensen om me heen. Ik heb veel geleerd over mijn eigen valkuilen en denkpatronen. Ik leer keuzes te maken vanuit mezelf en niet vanuit mijn eetstoornis. Toch ben ik er nog niet, het échte herstel gaat nog wel even duren en daar ben ik nu volop mee bezig.
Mijn keuzes waren altijd gebaseerd op wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten, en ik dacht altijd dat ik een eetstoornis nodig had om me staande te houden. Ik realiseer me nu dat ik, om écht te herstellen, keuzes moet maken die passen bij mijn waarden, overtuigingen en idealen, zelfs als die tegen de stroming in zijn. Dit is een hele zoektocht, en dat kan niet zomaar. Om jezelf op te bouwen zonder eetstoornis moet je het leven leven. Leren wat voor jou werkt en wat niet. Je eigen grenzen leren kennen en passies en talenten ontdekken. Je leven indelen naar wat jij belangrijk vindt, naar je eigen idealen. Ik vind steeds meer de persoon die ik de afgelopen jaren kwijt was geraakt, en denk dat dit mij uiteindelijk alleen maar sterker maakt.
“Losing weight is not your life’s work, and counting calories is not the call of your soul. You surely are destined for something much greater.”
Laura ♥
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Fotografie: Gabriela Pinto
Geef een reactie