Op een regenachtige woensdag in november 2009 zat ik op de bank in mijn woonkamer totaal gevangen in mijn eigen gedachten. Alles draaide om eten, of beter gezegd: om wat níet te eten.
Mijn dagen werden beheerst door regels, restricties en een obsessieve zoektocht naar controle. Die controle voelde als mijn houvast, als mijn kracht. Maar tegelijkertijd hield het me gevangen in een strijd waar ik niet uit leek te komen. Ik wist dat er iets moest veranderen, maar de angst om dik te worden overheerste alles. De constante gedachten over eten, over het vermijden ervan, gaven me ergens ook een gevoel van grip en kracht. In die periode was anorexia mijn bondgenoot, een ‘vriend’ die me steunde in de moeilijke momenten.
Toch pakte ik die ochtend in november uiteindelijk mijn telefoon en meldde ik me aan bij Salix, een centrum voor eetstoornissen. Ik herkende en erkende mijn eetstoornis op dat moment nog niet volledig maar diep vanbinnen voelde ik dat doorgaan op deze manier me niet verder zou brengen. En misschien nog wel belangrijker: ik zag de pijn bij de mensen om me heen. Ik deed het niet voor mezelf, nog niet, maar voor hen omdat ik niet wilde dat zij zich langer zorgen om mij hoefden te maken.
Dat ene moment, dat telefoontje, werd het begin van een lange weg naar herstel.
Wat ik toen nog niet wist, is dat de kracht die mij zo diep in de eetstoornis hield dezelfde kracht was die me er later uit zou trekken.
Doorduwen kan iedereen
Kwetsbaarheid voelde voor mij als een zwakte. In mijn eetstoornis draaide alles om controle niet alleen over mijn lichaam maar ook over hoe anderen mij zagen. Ik wilde sterk lijken, onafhankelijk, alsof ik alles onder controle had. Maar achter die façade schuilde een uitgeputte vrouw die bang was om echt gezien te worden.
Ben ik goed genoeg zoals ik ben? Durf ik volledig op mezelf te vertrouwen?
Pas tijdens mijn herstel ontdekte ik dat juist in kwetsbaarheid de grootste kracht ligt. Doorduwen was voor mij makkelijker, vooral hard voor mezelf zijn en vanuit kracht niet luisteren naar de signalen van mijn lijf. Achteraf zie ik nu dat stilstaan, rust pakken en écht luisteren… pure kracht is.
Door te delen met lotgenoten en in mijn omgeving, door te praten, te schrijven en mijn gevoelens toe te laten begon ik stapje voor stapje te helen. Ik ontdekte dat de mensen om me heen niet van me wegdreven als ik mijn worstelingen deelde, integendeel. Zij waren trots dat ik het aanging. Daar waar ik altijd dacht perfect te moeten zijn (whatever that may be) merkte ik op dat mensen me gingen waarderen door mijn imperfectie, mijn ‘fouten’ of juist misstappen die ik zelf eerder onaanvaardbaar vond.
Deze ontdekking veranderde alles. Ik besefte dat mijn verhaal geen reden was voor schaamte maar juist iets was om trots op te zijn. Het feit dat ik het aandurfde om mijn angsten onder ogen te komen, hoe spannend ook, was al een overwinning op zich.
Mijn herstelproces was intens. De wekelijkse therapieën, de momenten op de weegschaal, de angst voor de kilo’s, die spanning zal ik nooit vergeten. Dag in, dag uit vulde ik eindeloze G-schema’s in en steeds opnieuw analyserend hoe mijn gedachten werkten. Ze voelden nog steeds als waarheid maar ik begon ze langzaam te bevragen:
Wat als dit niet waar is? Wie ben ik zonder deze gedachten over eten?
Achteraf besef ik dat mijn eetstoornis een manier was om mezelf te beschermen, een schild tegen emoties die ik niet durfde te voelen. En misschien was dat, hoe tegenstrijdig het ook klinkt, óók een vorm van zelfliefde.
Mentale kracht: een cadeau in vermomming
Tijdens mijn eetstoornis werd ik gedreven door een ongekende mentale discipline. Mijn gedachten draaiden continu om regels en restricties, als een strakke handleiding waar ik niet van mocht afwijken. Maar jaren na mijn herstel drong een nieuw inzicht tot me door: Wat als die mentale kracht juist mijn cadeau was?
Wat als ik diezelfde kracht kon inzetten om iets op te bouwen, in plaats van mezelf af te breken?
Acht jaar na mijn herstel verdiepte ik me in persoonlijk leiderschap, mindset coaching en helpende gedachten. Ik leerde hoe ik mijn gedachten niet tegen me, maar vóór me kon laten werken. Hoe overtuigingen ons leven sturen en, belangrijker nog, hoe we die kunnen herschrijven. De G-schema’s en de analytische manier waarop ik mijn gedachten leerde ontrafelen, gebruikte ik nu niet langer als overlevingsstrategie, maar als middel om te groeien.
Stap voor stap begon ik mijn leven vorm te geven vanuit kracht in plaats van angst. Vanuit trots in plaats van schaamte.
Wat als jij zelf de creator bent en dit jouw gift is?
Zo manifesteerde ik mijn missie: anderen helpen om hun eigen mentale kracht te ontdekken en positief in te zetten. Zo ontstond mijn eigen bedrijf, waarin ik anderen laat zien hoe krachtig ze zijn en waar hun verborgen potentieel ligt. Want het contrast dat je ervaart, hoe pijnlijk ook, is uiteindelijk slechts een ervaring om jouw grootste schat op te halen.
Waar jouw schat ligt begraven…
Als je nu nog midden in een eetstoornis zit of pas net herstellend bent klinkt dit misschien als een verre realiteit. Maar ik hoop dat je inspiratie of hoop kunt halen uit de verhalen van vrouwen die ooit stonden waar jij nu staat. Wat nu je grootste worsteling is, kan later je grootste kracht worden.
Er zijn zoveel vrouwen die hun diepste pijn hebben omgezet in een waardevolle bijdrage aan de wereld. Ook jij hebt die kracht in je. Jouw verhaal en jouw ervaringen, hoe zwaar en donker ze soms ook zijn, kunnen ooit iemand anders inspireren.
Herstel is niet alleen het loslaten van een eetstoornis. Het is ook het terugvinden van wie je werkelijk bent. En misschien ontdek je onderweg wel, net als ik, dat de kracht van je eigen gedachten, die je ooit in hun greep hielden, juist jouw grootste schat blijken te zijn.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie