‘Een eetstoornis heb je vaak niet alleen’, dat is wat je over het algemeen veel hoort zeggen. Naast de eetstoornis kunnen er andere stoornissen aanwezig zijn, zoals een depressie, een angst- of persoonlijkheidsstoornis, een vorm van autisme etc. Dit wordt co-morbiditeit genoemd en komt jullie vast wel bekend voor. Wil je hier meer informatie over vinden, dan kun je altijd even deze blogs lezen. Maar wat je niet vaak tegenkomt is de combinatie astma en eetstoornis. Hoe kunnen deze twee ziektes nu met elkaar in verbinding staan, is dat überhaupt mogelijk? In deze blog wil ik jullie laten zien hoeveel mijn astma verleden invloed heeft gehad op mijn eetstoornis.
Korte geschiedenis
Al vanaf mijn eerste levensjaar heb ik een ernstige vorm van astma. Toen ik net één jaar was volgden de eerste ziekenhuisopnames, onderzoeken en bezoekjes aan diverse artsen. Ook kreeg ik op zeer jonge leeftijd al het middel prednisolon, wat zeker in die tijd als zeer ‘zwaar’ middel werd gezien. Tijdens mijn basisschoolperiode heb ik ook vaak in het ziekenhuis gelegen, waardoor ik natuurlijk ook het één en ander van school misten. Gelukkig was ik één van de slimste van de klas en is dit nooit een probleem geweest. Mijn vriendjes en vriendinnetjes kwamen in die tijd ook vaak op bezoek in het ziekenhuis en dat vond ik echt super fijn. Ze begrepen waarom ik dan niet op school was en waarom ik soms ook niet echt mee kon doen met de gymles. Daarnaast was ik door dat medicijn ook wat dikker geworden en in verhouding met mijn vriendinnetjes werd ik best stevig. Tot groep 5 vond ik dit allemaal geen ramp, maar in groep 6 ging ik hier toch meer over nadenken. Ik was anders dan de rest, ik had astma, kon soms minder sporten, was dikker…..
Op mijn astma kon ik dus maar weinig invloed uitoefenen dacht ik, maar op mijn gewicht natuurlijk wel. Al vanaf dat moment ben ik gaan beginnen met lijnen. Het boekte resultaat en na ongeveer een jaar zag ik er hetzelfde uit als mijn vriendinnetjes. Ik was echt beretrots en kreeg soms ook leuke complimenten. Mijn astma was er dus nog wel, maar nu was ik toch net iets meer hetzelfde als iedereen. Toch was ik nog niet tevreden en wilde graag ergens beter in worden, zodat ik die astma kon compenseren. In groep 8 had ik, dacht ik, de oplossing hiervoor gevonden: nog meer afvallen en dunner worden dan mijn vriendinnen!! Dit lukte en in het begin was ik hier heel blij mee, ik was ergens beter in! Helaas, was dit plezier niet voor lange tijd want ik werd opgenomen in een kliniek en was dus ook weer anders dan de rest. Toch gaf het mij ergens diep vanbinnen een bepaalde kick en toen ik naar de brugklas ging, begon dit proces zich te herhalen.
Mijn anorexia periode
Heel mijn middelbare school periode heb ik geleden aan een eetstoornis, weleens met ups-and-downs, maar hij was er altijd. Op de middelbare school had ik veel vrienden en vriendinnen en eigenlijk vond iedereen mij ook gewoon aardig. Toch was ik altijd bang om ‘minder’ gevonden te worden. Mede door mijn medicatie voor mijn astma was/ben ik behoorlijk klein gebleven en zag ik er dus opnieuw anders uit dan de rest. Ook dit wilde ik compenseren met andere dingen en wilde altijd super hoge cijfers halen, waardoor ik de beste was van de klas, en wanneer dit niet lukte dan voelde ik mezelf onwijs gefaald. Naast mijn eetstoornis had ik ook nog altijd mijn astma die mijn middelbare schooltijd toch wel wat zwaarder maakte dan voor de gemiddelde scholier.
Gemiddeld lag ik per jaar een maand in het ziekenhuis en moest regelmatig op controle. Iedereen had hiervoor begrip en wanneer ik in het ziekenhuis was opgenomen, kwamen er ook regelmatig vriendinnen langs. Hiervoor was ik hun zo dankbaar, want ze moesten gewoon meer dan een uur reizen om mij te zien. Ik was dus best geliefd in de klas als ik het zo achteraf bekijk, maar op dat moment was ik zo onzeker en wilde altijd maar meer én meer én meer om niet afgewezen te worden. Hiervoor gebruikte ik ook nog altijd mijn eetstoornis. Dit gaf mij ook kracht en zelfvertrouwen. Ik dacht als ik mager ben, goede cijfers haal en tegen iedereen vriendelijk doe, dan alleen dan zien de anderen mij ook staan.
Mijn valkuilen en kwaliteiten
Mijn eetstoornis heeft ongeveer acht jaar geduurd, maar mijn astma heb ik nog steeds. Hiermee zal ik mijn hele leven (hopelijk wel nog heel lang!) moeten dealen. Ik weet nooit of ik mijn astma volledig zal accepteren, maar ik weet wel dat ik in al die jaren al ontzettend veel heb geleerd, zowel van mijn astma als van mijn eetstoornis. Doordat ik zwaar astma heb, maar wel dolgraag van alles wil genieten heb ik een ontzettend groot doorzettingsvermogen wat mij ook al super veel heeft opgeleverd. Ik wil graag aan mensen laten zien dat je met astma goed kunt leven en heb ook dit jaar nog een kwart marathon gelopen. Het geeft kracht en door al die ziekenhuisopnames wordt je geest natuurlijk ook sterker. Wat wel een grote valkuil van mij was en ook nog wel is, is dat ik nog steeds graag alles wil doen net als iedereen.
De eetstoornis heb ik daarvoor niet meer nodig, maar af en toe kan ik nog wel ontzettend van mijn lichaam balen. Niet in de zin van het gewicht, maar in de zin van lucht hebben. Iemand die ik namelijk heel erg bewonder is één van de sportcoaches op de sportschool. Zij is zo enthousiast, gemotiveerd en een super toffe vrouw dat ik altijd stiekem haar zou willen worden. Dit zal nooit lukken, omdat ik gewoon die kracht en lucht niet zal krijgen. Ik moet mij hier bij neerleggen en al mijn andere capaciteiten, zoals de studie die ik nu volg, gebruiken. Daarnaast denk ik ook dat ik niet alleen, maar dat heel veel mensen wel een ideaal beeld van zichzelf hebben, maar dit ook niet helemaal kunnen verwezenlijken. Iedereen is uniek en iedereen heeft zijn kwaliteiten, maar ook gebreken. Het is heel moeilijk om dit op te schrijven, maar ik denk dat we daar allemaal (ook ik haha) mee moeten leven. Iedereen is uniek en bijzonder op zijn eigen manier!
Veel liefs, anoniem ♥
Geef een reactie