Ik ben een flink aantal maanden van dit jaar ziek thuis geweest, en ook al klinkt dat soms als vakantie, stilzitten heb ik niet gedaan. Eén van de dingen waar ik veel aan heb gehad, is het beluisteren van podcasts. De drempel vind ik heel laag – je hoeft er namelijk niets voor te doen. Je kan erbij op de bank liggen, iets actiefs gaan doen of even wat in het huis rommelen. Net wat op dat moment haalbaar is, maar je krijgt wel even een frisse dosis feedback en inspiratie. Wat dat betreft dus heel veelzijdig en makkelijk toe te passen. Omdat ik zoveel interessante verhalen en visies tegen ben gekomen, leek het me leuk om die in een nieuwe rubriek eens op Proud uit te lichten.
Toen ik afgelopen jaar bezig was met het autisme-diagnosetraject, heb ik boeken en podcasts versleten over ASS. Eén van die podcasts die ik toen tegenkwam is de podcast van Sonja Silva: ‘Autisme ontrafeld’, waarin ze in elke aflevering een gast spreekt die zelf ervaring heeft met autisme. Er zijn twee afleveringen die mij bij zijn gebleven: die met Filemon Wesselink en die met Judith Visser. Vandaag bespreek ik er daar één van, namelijk die met Judith Visser.
Judith Visser is schrijfster en heeft inmiddels flink wat bekende boektitels op haar naam staan. Zo interviewde ik haar in 2020 over Zondagsleven, het vervolg op Zondagskind, waarin ze het leven en de moeilijkheden beschrijft door de lens van een autistisch meisje. Ik ben erg onder de indruk van haar en hoe zij een leven heeft gecreëerd dat bij haar past, dus ik was ook erg benieuwd wat ze allemaal te vertellen had in de podcast.
Judith vertelt over hoe zij haar diagnose kreeg, hoe de boeken over autisme tot stand zijn gekomen en hoe ze trouw is gebleven aan hoe dingen zijn gegaan, in plaats van deze achteraf te herschrijven. Ze deelt over verlammende vermoeidheid en migraines, over haar moeilijkheden en hoe ze haar leven nu vormgeeft op een manier die bij haar past. Daarnaast vertelt ze waarom zij denkt dat veel vrouwen vaak op latere leeftijd gediagnosticeerd worden, in plaats van in de kinderjaren.
Wat me zelf heel erg raakte in deze aflevering, is een situatie die Judith heeft meegemaakt, die meteen de misvatting ontkracht dat autistische mensen geen empathie kunnen voelen. In het voorbeeld benoemt ze het overlijden van haar hond Senta waar ze een heel intense band mee had. Judith at altijd veel chocolade en Senta was op die momenten ook bij haar en wilde dan graag wat proeven. Dat mocht ze nooit, want chocolade is giftig voor honden. Op het moment dat Senta ingeslapen werd, heeft Judith haar een pot Nutella gegeven, om dat vreselijke moment voor Senta zelf toch zo mooi mogelijk te maken.
“Ik wil mensen niet kwetsen, maar uiteindelijk kwets je jezelf als je niet trouw bent aan jezelf.”
Wil je alle podcasts afleveringen beluisteren die ik bespreek? Je vindt ze allemaal via #lonnekeluistert.
Geef een reactie