Automutilatie in de zomer

Ik vind het altijd maar lastig als de zomer weer begint en het naar mate de tijd verstrekt weer echt warm wordt. De tijd voor T-shirtjes, jurkjes en korte broeken is weer aangebroken en ergens vind ik dat vreselijk. Lopend over straat zie ik hoe mensen in korte mouwen rondlopen. Er begint dan ook een groot schuldgevoel in me op te komen. Waarom moest ik dit mezelf nou weer aan doen? Waarom kon ik niet normaal met mijn problemen omgaan?

Ik heb ook geen hekel aan de zomer, want ik hou ervan om alles weer mooi in bloei te zien staan en de zon weer te zien schijnen. Maar ik heb het gevoel dat mijn littekens mij belemmeren en tegenhouden om er volop van te genieten.

Ik durf niet in een bikini over het strand te rennen of zonder vest even snel de deur uit te gaan. Dat doe ik niet, de gedachte alleen al. Ik heb mijn littekens altijd moeten verstoppen en in de wintertijd gaat dat me makkelijk af. Dat is helemaal niet gek want het is te koud om in je korte broek buiten te gaan zitten. Verder heb ik altijd het idee dat ik mensen af zou schrikken als ze mijn littekens zien en dus weten wat ik onder een laag make-up en armbanden schuil houd. Ik wil mijn geheim niet delen met de hele wereld en ik wil voorkomen dat mensen me gaan veroordelen en misschien wel voor gek verklaren.

Het feit dat mensen de pijn, woede en wanhoop vanbuiten zien is iets wat mij er ook van weerhoud om het vestje in de kast te laten liggen. Vaak draag ik luchtige kleding of een panty onder een korte broek en zo kom ik vaak de zomer wel door. Maar ik baal er ontzettend van dat ik u niet eens meer een leuk jurkje aan kan doen. Ik wou gewoon dat ik dat zou kunnen bedenken als ik die drang überhaupt zou krijgen. En dan zou beslissen om het NIET te doen. Dat gevoel van belemmering komt vaak terug, ook als ik in een winkel sta en een leuk shirtje zie of iets waarbij ik denk: Eigenlijk kan ik het niet eens aan, want met een vest of jasje er op staat het vast voor geen meter. Dat haat ik. Ik voel me zeker al niet gemakkelijk in kleding en dit maakt het zeker erger.

Uren sta ik dan voor mijn kledingkast, in mijn hoofd kledingstukken te passen en denkend aan hoe ik alles dit keer ga verbergen. Het is lastig en hoe vaak ik ook over mijn angsten heen wil komen, dit is een angst die niet gemakkelijk is om te overwinnen. Of het een terechte angst is weet ik niet. Ik wil geen aandacht voor mijn littekens en er al zeker niet mee te koop lopen, daarom wil ik ze ook in de zomer verbergen.

Vaak zeggen mensen dan: “Waarom doe je niet lekker je vest uit, het is toch veel te warm om nu nog met een vest te lopen.” Stel dat ze zouden weten waarom, zouden ze het dan beter begrijpen? Als mijn Littekens gewoon zouden vervagen en minder zichtbaar zouden zijn, dat niemand ooit zou denken. “Oh dat meisje snijdt zichzelf.” , Dan zou ik het wel overwegen, maar die stap is nu onmogelijk. Ik voel me schuldig en zou willen dat ik er nooit aan begonnen was. Maar moet ik het dan accepteren? Ik denk dat ik dat pas kan als ik een andere manier heb gevonden om met mijn gevoelens en gedachten om te gaan. Dan pas kan ik mijn littekens accepteren, er mee leren omgaan.

Lees ook: Snijden om niet te hoeven voelen.

Herken jij het probleem?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

56 reacties op “Automutilatie in de zomer”

  1. Ik herken dit wel ja.. Ik móet wel altijd armbanden dragen, of een vestje ofzo..

  2. Tjee.. Wat herkenbaar! Dit is precies wat al de hele ochtend door mijn hoofd gaat. Op mijn werk is het zo warm, dat iedereen in een shirtje loopt.. Ik heb besloten dat ook te doen, bij mij is het inmiddels een hele tijd geleden dat ik het gedaan heb en de littekens zijn aardig vervaagd. Toch heeft een collega vorige week gevraagd, hoe ik aan die littekens kom.. Confroterend, moeilijk, lastig, ingewikkeld.. Maar, heb eerlijk geantwoord en ze reageerde erg lief.. Maar, wat als nu nog meer collega’s er iets over gaan vragen… Ik vind het erg lastig!
    Maar, mijn collega zei.. “Iedereen heeft zo zijn verleden meid..”
    X Lana

  3. Erg herkenbaar en wat kun jij goed schrijven zeg! Ben jij echt pas dertien stressvolle zomers oud? Je formuleringen zijn heel mooi, helder en volwassen. Wauw. Moet je iets mee doen.

  4. Te herkenbaar :'(

  5. Heel erg herkenbaar! Vorige zomer sneed ik nog niet. Ik ben heel benieuwd hoe het deze zomer gaat worden. Ik merk bij mezelf heel erg dat ik het niet erg vind als een onbekend het ziet. Mensen die me al langer kennen mogen er echt niet achter komen! Weet een van jullie of zon littekens vervaagd of juist accentueert?

    1. Marleen, kijk uit met littekens in de zon! Omdat deze weinig tot geen pigment bevatten zijn deze zeer gevoelig voor verbranding, en dit kan zeer pijnlijk zijn!
      (Zojuist ervaren) 😣

  6. Heel herkenbaar. Elke zomer weer… Mijn littekens zijn inmiddels redelijk vervaagd, maar ik draag nooooit korte mouwen. Ik zou niet om kunnen gaan met de blikken of vragen. Ik schaam me enorm voor dat deel van mijn leven, ondanks dat ik al 5 jaar niet meer automutileer.
    Het is moeilijk te accepteren dat de littekens nooit helemaal weg zullen gaan. Heel lastig, want het voelt als een metafoor voor het verleden dat ik nooit helemaal achter me zal kunnen laten.

  7. @Marleen. Omdat er geen pigment in je littekens zit wordt het litteken niet bruin, terwijl de huid er om heen wel donkerder wordt. Hierdoor vallen de littekens meer op.
    Zonlicht is wel gezond voor het helen van wonden.

  8. Ik herken mezelf heel erg hierin. Zelf draag ik altijd lange broeken of panty’s en luchtige blousjes, maar als ik aan het werk ben en het is zo warm en ik zie iedereen in een shirtje lopen gaat er altijd een gevoel van spijt door me heen. Toch zou ik niet zonder kunnen. Je wordt echt uit elkaar getrokken door schuldgevoel en angst.

  9. Heel herkenbaar, maar inmiddels draag ik wel korte mouwen! Het is wel wie ik ben, het is moeilijk soms, maar het hoort bij me!
    Succes !!

    dikke kus!

  10. Heel erg herkenbaar. Heb zelf ook jaren in de zomer met lange mouwen gelopen, maar heb deze zomer besloten gewoon korte mouwen aan te doen. Voelt echt als een bevrijding gewoon. Doodeng vind ik het, maar ik ga het wel doen. Hoop dat iedereen dit besluit kan nemen, jullie verdienen het echt om jezelf te kunnen zijn en je niet te verbergen. Stay strong

  11. Ik blijf de kat de schuld geven, ze geloven me toch niet, maar ze zullen wel moeten doen alsof. Ik ben pissig op de society. Alleen maar omdat andere mensen er rare dingen over kunnen denken, of je een aandachtshoer kunnen vinden, zou ik in de zomer met lange mouwen moeten gaan lopen. Vorige zomer deed ik dat de hele zomer lang. Ik ging kapot van verdriet, wanhoop, en de vreselijke hitte. Nu ben ik het zat, ik draag armbanden omdat ik ze mooi vind, en als mensen iets zien en ernaar vragen, is het of de kat zijn schuld, of ik heb nou eenmaal een hoop problemen gehad in het verleden. En als ze dan doorvragen, durf ik heel rustig te zeggen dat het ze geen moer aangaat. Mensen zullen altijd een mening hebben, en over je denken, ook zonder dat ze littekens zien.

    Mooi geschreven stukje, helaas herkenbaar voor het verleden.. maar echt mooi verwoord 🙂

  12. ik heb me eroverheen gezet. ik ben wie ik ben met en zonder littekens. shirtjes enzo draag ik gewoon. Al heb ik wel veel moeite met mijn bovenbenen en zal nooit een echt kort broekje of jurkje dragen. maar verder…ze kijken maar, het is wie ik ben.
    liefs xx

  13. Heel herkenbaar. Gelukkig heb ik op mijn arm niet zoveel, en zijn die al enkele jaren oud, dus die kan ik met een groot horloge wel verbergen(en anders zeg ik gewoon dat het een pigmentvlek is), maar mijn been… Nee korte broeken en jurkjes zit er voor mij de komende jaren niet in, zelfs niet met panty :(.
    Naja, dan maar meer investeren in andere leuke shirtjes, schoenen en accessoires :).

    Succes (iedereen), die met het probleem worstelt! Maar probeer het positief te benaderen. Je bent vast niet extra begonnen met AM(ik iig niet), en je schuldig voelen, doen we denk ik allemaal….

    En voor de mensen die het niet doen, BEGIN EN NOOIT AAN!!!

  14. Herkenbaar, helaas.. Deze zomer ga ik vakantiewerk doen, wat moeten ze dan wel niet van me denken als ik met 30 graden met lange mouwen rond loop.. Ben nu al bang voor de opmerkingen en reacties en daardoor kijk ik er best wel tegenop.

  15. ik kan niet begrijpen waarom je dat zou doen..

  16. Ben jij pas 13?! Wow, je kunt echt goed schrijven!

  17. Herkenbaar vanuit het verleden voor mij. Ik heb dit ook heel moeilijk gevonden, maar verberg mijn littekens al een aantal jaren niet meer. En hoewel ik snap dat dat een moeilijke stap is, is het wel echt een aanrader! Ja, soms krijg je reacties er op, variërend van ‘wat heb je daar’ tot ‘och, meid’, maar eigenlijk valt het vaak veel minder op dan je zelf denkt. Ik heb het meegemaakt dat iemand me voor de zoveelste keer zag en dat het toen pas opviel. Ik sta wel eens voor klassen – gastlessen geven – en pas als ik het vertel zie ik mensen kijken, omdat ze het eerder niet gezien hadden. En vaak vragen mensen het ook niet als ze het zien. Dus als mensen het al zien en er iets over vragen, vind ik dat eigenlijk alleen maar fijn. Ik ben het als teken gaan beschouwen dat mensen me écht zien en betrokken genoeg zijn om het te willen weten. (Hoewel het ook gewoon nieuwsgierigheid kan zijn)

    Juist het verbergen maakt dat het een geheim blijft en aan het eind van de dag zorgt het er alleen voor dat je je extra alleen en onbegrepen voelt. Voor mij was stoppen met verbergen een heel belangrijke stap naar ‘heling’. En eerlijk is eerlijk; met lange mouwen in de zomer val je meer op dan in shirtje, zelfs met littekens.

  18. Reality-check :'(
    Heel toevallig heb ik het er vandaag met de psychiater nog over gehad…
    En zelfs als ik alleen thuis ben vind ik het moeilijk om korte mouwen te dragen… Ik word er dan teveel mee geconfronteerd en dat vind ik echt heel lastig…
    Ik heb allerlei verschillende crèmes geprobeerd maar die werkten niet echt…
    De psychiater begon over laser-therapie. Ik moest het maar even op internet opzoeken…
    Ik heb veel hyper keloid, dus ik hoop echt dat het minder kan worden…

    Wat ik vorige zomers heb gedaan was een gewoon hemdje met daarover een heel dun tshirt. Maar dan zo dat de littekens niet zichtbaar zijn.

  19. Herkenbaar.
    Loop al 2 zomers rond in truien, vesten en lange broeken.
    Heb al veel commentaar erop gehad en vooral van m’n ouders..
    Ik wil het deze zomer gaan overwinnen, maar op m’n werk, no way.

  20. Met alle respect voor iedereen
    Het is heel knap hoe je dit kan verbergen!
    Ik heb get zelf ook een tijdje gedaan!!
    Het is vreselijk om het verborgen te houden!

    Gelukkig is een paar maanden geleden de knop in mijn hoofd omgegaan,
    en vanaf die avond heb ik het niet meer gedaan,
    stukje voor stukje, stapje voor stapje ben ik gestopt!
    Sinds November heb ik het niet meer gedaan!!
    #proud #proud #PROUD!!!!! ☺♥

    Ik had wel wat littekens op mijn linker boven arm.
    Maar doordat ik laatst zo erg verbrand ben, zijn die weg!! =DDDD
    Ben er ernorm blij dat ik niet nog elke avond naar mijn littekens hoef te kijken!

    TIP:
    probeer een bolero, kan je gewoon een hempje aan, met een bolero eroverheen, staat leuk, is niet zo warm, en kan je overal bij aan, ook nog is een aanwinst voor je kleding kast dus 😉

  21. Ik heb jaren in de zomer met bedekte kleding gelopen, ging niet zwemmen of andere dingen. In die jaren beschadigde ik mezelf ook in de zomer. Ik schaamde me bij het idee. De vragen waarom ik mijn vestje niet uit deed waren de ergste. Ik wilde het zo graag. Ik wilde ook is genieten.

    Vorig jaar ben ik vlak voor de zomer er voor uitgekomen dat ik mezelf beschadigde. Tuurlijk schaamde ik me voor me littekens, maar door veel verhalen online te lezen dat ze nu blij zijn dat het geen wonden maar littekens zijn inspireerde me. Ik was bang om mn littekens te laten zien. Natuurlijk krijg je er reacties op, normale maar ook minder fijne. Maar ik hield in mij achterhoofd dat je niet iedereen een plezier kan doen en daarom jezelf moet laten vallen. Ik begon eerst gewoon met korte mouwen te lopen bij mijn beste vriendin, toen in de plaats waar ik woon, daarna school en als laatste bij mijn ouders. Ik pakte het met kleine stapjes aan, maar nu een jaar later vergeet ik ze zelfs soms. In de klas voel ik me niet meer ongemakkelijk, bij mijn ouders soms en tuurlijk blijf ik me soms ongemakkelijk voelen. Toch is het uitkomen ermee ook een voordeel. Mensen zien wat er mis is, waarom je misschien zo stil was etc. Je stelt jezelf open waardoor je gaat zien wie je echt wil leren kennen om wie je bent en wie niet!

    Gelukkig ben ik niemand verloren omdat ze zich schaamde voor me of omdat ze me raar zouden vinden, waar ik wel bang voor was. Als ik daaraan denk wanneer iemand een nare reactie geef, geeft dat me de kracht om vol te blijven houden.

    Stay Strong

  22. Herkenning. Vorige zomer de hele tijd in lange mouwen gelopen. Niet aan te raden.. Deze zomer ga ik het overwinnen. Als het warmer wordt ga ik korte mouwen dragen, ondanks wat mensen ervan zeggen. Gelukkig heb ik een lief klasgenootje naast me die het weet (hij zag het) maar er niks van zegt. Dat geeft me al zoveel meer vertrouwen.
    Iedereen heeft een verleden, het is hoe het is. Je kan niets meer aan het verleden veranderen, maar wel aan de toekomst. Hoe je ermee omgaat. Probeer open te zijn.
    Het moeilijkste blijft -voor mij- wel thuis en bij mensen waarvan ik hou/om geef korte mouwen te dragen. De pijn in hun ogen zien als ze kijken. Als mijn moeder erom huilt. Oef. Maar mijn ouders vinden het ook beter als ik eroverheen stap. Korte mouwen ga dragen.
    Het wordt beter

  23. Voor de mensen die twijfelde! @Heleen, @Xpaula Ik BEN inderdaad GEEN 13 haha. Ik ben bijna 15. En ben lid van de site XD
    Dankjewel voor de herkenning en de complimenten.
    Jullie kunnen het!! Stoppen is het echt waard!

    Stay Strong

  24. jammer genoeg zo herkenbaar ):
    het is me gelukkig al wel gelukt om er een maand mee te stoppen en hopelijk hou ik het vol!

  25. echt herkenbaar!

  26. Ja, heel herkenbaar… Jammer dat het zo heeft moeten gaan.

  27. Mooi stuk & ik herken het, maar ik hoop dat ik kan stoppen en het zo erg zal vervagen dat het niet meer opvalt.. of me erover heen zetten 😛

  28. Jup ben heel creatief geworden in het verbergen van littekens als het warm is. Vraag me ook vaak af hoe ik dat het heel mijn leven moet volhouden dus hoop dat ik het ooit kan om zonder mouwen te lopen want in de hitte met lange mouwen is echt geen pretje.

  29. Ik automutileer altijd op plekken die niet bloot zijn in de zomer. Dan hoef ik ze ook niet te verstoppen..

  30. “Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!”

  31. Een paar jaar geleden zou ik gezegd hebben dat het herkenbaar is, maar nu niet meer. Als mensen willen weten hoe ik aan littekens kom dan mogen ze dat weten. Hoewel ik jaren nooit zo heb kunnen denken, denk ik nu ‘ze nemen me maar zoals ik ben en als ze dat niet willen, dan niet’. Hiervoor moest ik inderdaad eerst mijzelf volledig accepteren en dat is lastig.

  32. Ja. Ik heb sowieso al grote littekens door een operatie aan mijn arm, maar dus ook zelf veroorzaakte littekens, maar ik loop wel in zwemkleding rond. En ik ga van de zomer ook t-shirt dragen. Ik vind het wel moeilijk, maar ik kan het nu niet meer veranderen, en als ze goed zijn geheeld zeg maar, dan ja.. moet het toch ooit weer kunnen.

  33. Ik heb ook littekens maar sta er meestal niet bij stil, draag gewoon korte mouwen als het me anders te warm is. Ik vraag me wel eens af hoe erg het opvalt. Mijn vriend vind wel dat het opvalt. Ik doe het nu niet meer. Ik heb ook een heel opvallend litteken op mijn arm dat van een operatie is.

    Er heeft nog niemand wat van gezegd, ook niet van dat operatielitteken wat toch wel heel erg opvalt. Ik denk ook dat de meeste mensen er niks van durven zeggen.

    Ergens diep van binnen ben ik er ook wel trots op. Dat is misschien stom maar zo voel ik het wel.

    Als iemand het zou vragen dan weet ik niet wat ik zou zeggen. Hangt af van de persoon en de situatie.

  34. Herkenbaar geen jurkjesmeer tshirt al niet eens meer.. dit word weer een warme zomer

  35. Erg herkenbaar, maar deze zomer wil ik graag kleding dragen omdat ik het leuk vind en niet omdat het praktisch is. Mijn littekens zullen voorlopig nog niet weg zijn en dat moet ik maar verdragen. Natuurlijk in bepaalde situaties kan het nog niet, maar over een tijdje komt dat wel.

    Mooi geschreven hoor. Sterkte!

  36. Ik denk -maar zeker ben ik niet- dat de mensen die ernaar extra kijken als je littekens hebt, of er naar vragen, veelal mensen zijn die zelf ooit al dan niet zelf met am te maken gehad hebben. of ze hebben het zelf ooit gedaan, of doen, of ze kennen iemand die het deed of doet. want als ik nu bvb zelf nooit had ge-amd en helemaal niemand kende die ooit had ge-amd, zo am niet het eerste zijn wat er in me opkomt. maar door mijn eigen verleden is dat wel wat er in me opkomt. dus moesten mensen ernaar vragen, en vragen of “je jezelf pijn hebt gedaan”, kan je rustig antwoorden : “ken je ook iemand die dat doet, dat je het zo herkent ?” En als dat zou is, dan denk ik dat ze inderdaad ook wel weten wat het probleem inhoudt, dus dan kjan je ook netjes zeggen “nou, dan weet je ook dat het een vrij complex probleem is, en dat ik er liever niet met iedereen over praat.” heel veel succes aan iedereen die bang is om korte mouwen/broeken te dragen : doe waar JIJ je goed bij voelt !

  37. goed geschreven lieve Lovatic!

  38. Heeeel erg herkenbaar! Heel goed omschreven lieverd!

  39. Herkenbaar…. hoewel ze niet heel zichtbaar meer zijn (vind ik zelf) ga ik er toch een tatoeage overheen laten zetten. Om het daarmee ook voor mezelf af te sluiten en het accent op de tatoege te leggen ipv op de littekens.

    Goed geschreven lovatic!

  40. dankjewel! hihi ^^

  41. Heb ik ook jaren lang gehad… gelukkig ben ik al een paar jaar gestopt & kan ik alles aan wat ik wil! Je ziet er bij mij nu (bijna) niks meer van!!

    Sterkte!

  42. Heel herkenbaar!

    Ik heb dit jaar ook veel aan am gedaan :s ik heb een zwaar verleden../
    Nu het zooooo warm is …. Is het echt soms ondraaglijk… Ik heb een paardje waar ik elke dag naartooe ga … Maar altijd in lange mouwen…. Er zijn wel mensen die het weten en daar durf ik wel bij in korte mouwen lopen… Maar in het openbaar: Nee! Mijn littekens zijn nog helemaal roze en heel opvallend :s

    Hopelijk dat het me volgende zomer wel lukt & ik niet meer herval met am…

  43. dit is misschien een hele late reactie, maar ik kwam het artikel net tegen.
    Iets wat voor mij héél erg helpt is elke dag de littekens twee keer insmeren met bio-oil. Voor mij heeft dat littekens al zichtbaar vermindert. Voor al de littekens die heel erg dik en zichtbaar waren.

    Het is dan wel niet helemaal weg, maar ze vallen niet op. en met een laagje make-up er over heen is het haast ontzichtbaar.

    Misschien -als iemand dit nog leest- is het handig om in de winter al te beginnen met het smeren van de bio-oil. Zo heeft het genoeg tijd om weg te trekken, en kun je van de zomer misschien toch het zelfvertrouwen vinden om een t-shirt of jurkje aan te doen! 🙂

    xx

  44. zeer herkenbaar… ik heb juist hetzelfde probleem… alleen, vroeger, waren de krassen minder erg bij mij… toen liep ik met krassen in korte mouwen… nu zijn de krassen erger, dieper… nu kan ik dat ook niet meer, en ik weet echt niet wat te doen… ik geraak er niet vanaf, stoppen is niet echt een oplossing want littekens blijven zichtbaar… pfff…
    sterkte meid!!!

    xxx

  45. ik heb hetzelfde me moeder mag het niet zien en zwemmen gaat dus niet maar ik moet gewoon meestal met school enzo ook in de zomer word het lastig ik was altijd degene die bijna naakt over straat liep als het warm is maar nu moet ik wel vesten aan 🙁

  46. Zo herkenbaar .. voor mij word het deze zomer lange broeken en vesten.
    Littekens zijn te zichtbaar, helaas lukt het me ook niet om ermee te stoppen ..
    Dit word een lange zomer ben ik bang.
    Btw, echt mooi geschreven x

  47. hm ik herken het heel erg, draag ook nooit korte mouw, hoe warm het ook is of hoe fel de zon ook schijnt. ik wil er van af, maar het lukt maar niet om te stoppen 🙁

  48. Het is heel herkenbaar wat er allemaal geschreven wordt. Ik draag sinds een paar jaar wel korte mouwen. Jaren lang heb ik het gevoel gehad mezelf te moeten verstoppen en niemand mocht het weten. Tot een paar jaar geleden de knop om ging. Ik was het zo zat om me steeds te moeten verstoppen. Dit ben ik!! en dit is mijn manier van omgaan met emoties. Ik kan er niks meer aan veranderen. Die littekens zijn er. Heel langzaam ben ik het uit gaan leggen en heb ik het laten zien aan de mensen die ik vertrouw. Doordat iedereen er goed op reageerde durfde ik steeds verder en vaker mezelf zichtbaar te maken. Er zijn nog steeds mensen die ernaar vragen. Veel mensen denken dat ik een ongeluk heb gehad ofzo. Ik vertel dan eerlijk wat het is, maar probeer het ook gelijk uit te leggen en vertel ook mijn angsten. Dat ik bang ben dat mensen anders over me gaan denken of me veroordelen als ze het weten. Als ik het heb uitgelegd snappen ze het vaak wel en ik merk dat ze helemaal niet anders over me denken. Ik doe vrijwilligerswerk met kleine kinderen en alle ouders weten het. Ik was zo bang dat ik daar weg moest omdat ze me niet meer met de kinderen zouden vertrouwen. Eerlijk waar, er is niks veranderd en ik voel me er alleen maar prettiger. Ik kan en mag mezelf zijn en dat is een enorm goed gevoel. Zoals ik het nu beschrijf zal het misschien over komen alsof het heel makkelijk gegaan is en ik heel zelfverzekerd ben. Maar nee, het is een traject van jaren geweest. Ik heb een negatief zelfbeeld en ben heel onzeker. Het wordt wel steeds makkelijker. Steeds vaker ga ik ergens naartoe met korte mouwen. Ik wil tegen iedereen die hiermee worstelt zeggen: Jullie hebben het recht om te zijn wie jullie zijn! Het kan en het mag!!!! Sterkte allemaal. xx

  49. Ik ben twee maanden geleden gestopt met snijden, maar ben weer begonnen sinds gisteren. In de zomer is het lastig om te verbergen, want als ik korte mouwen met een vest draagt trekt iemand dat vest wel uit. Vorige week kon ik gewoon in korte mouwen lopen, maar je zag mijn littekens wel. “Hoe kom je aan die witte strepen op je arm?” Heb ik vaak genoeg mensen horen vragen tijdens de reis in Hongarije. “O, dat. Dat weet ik ook niet.” Was mijn antwoord. Maar ik weet gewoon dat ze me niet geloofden.

  50. Hee, ik herken het enorm ja!
    En het is vreselijk, ik heb het eenmaal leren accepteren, dat denk ik tenminste. Maar goed, dr zijn btw een paar manieren waarom je het weg kan halen/niet opvallend maken; (van mn psycholoog gehoord)
    -je kan het (blijkbaar) met een laser ofzo weg laten halen
    -litteken foundation
    -hoge sokken dragen?
    -zoals andere ook al vaak zeggen armandjes
    -dunne panties dragen
    -kindertattoeages?
    -een als je het echt heel zeker weet, een echte tatoeage.
    Heb alsjeblieft geen haat, want wss weet iedereen hier zeker wel de helft van. Maar als ik 1 iemand hierbij al kan helpen vind ik het al onwijs fijn.

    Sterkte iedereen!

  51. Hei, ik herken het probleem zo erg. Ik ben een tijdje geleden gestopt. Ik had een t shirt aan naar school en een vriendin en een vriend van mij vroegen wat ik op mijn arm had zitten
    Toen ik ze verschrikt aankeek vroegen ze of ik het zelf had gedaan. Ik heb ja gezegd. Ook heb ik ze gevraagd het tegen niemand anders te vertellen. Toen ze me zo ongerust aankeken draaide de knop om, ze wilde niet dat ik mezelf pijn deed.

    Ik ben nu dus gestopt en heb er zo veel spijt van dat ik er ooit aan ben begonnen. Ik twijfel of ik het deze zomer kan verbergen.

  52. Heel veel jaren later inmiddels. Ik hoop dat jullie er inmiddels af zijn! De dingen die jullie beschrijven, is voor mij nog zeer herkenbaar. Het is al super warm geweest en lange mouwen.. pfff. Maar iedereen de littekens en wonden laten zien.. no way.

    Het stoppen gaat met vlagen, het is een zwaar gevecht. Ik ben wel creatief in het verbergen en toch kunnen dragen wat ik wil. Namelijk kinesiotape, ik zeg gewoon dat ik bij de fysio ben geweest. Ben ik ook, maar niet daarvoor 🙈

    De schaamte is het ergste en daarna dat automutileren mij tijdelijk hebt.. maar wat zou ik graag een andere coping leren! Ik ben bezig met therapie

    Stay strong!

  53. Blij dat er meer mensen zijn die dit hebben. Bijde armen helemaal vol en het word maar niet minder
    Jammer genoeg word dit een warme zomer. En dan elke x weer die vraag: heb je het niet warm? Begint steeds meer pijn te doen. En vraag me af of jullie een vriend hebben en zo ja jullie het hem ook verteld hebben? Ben ik heel benieuwd naar.

    Respect voor de mensen die zichzelf hebben overwonnen!

  54. Hier een reactie van een oudere dame, ik ben nl over de 50 en heb vroeger veel geautomutileerd. Ik schaam me al jaren niet meer voor mijn littekens op mijn arm. Integendeel ze horen bij mij. Als iemand er naar vraagt, wat haast nooit gebeurt, ben ik er open over. Ik draag dus gewoon korte mouwen. Heel veel liefs en sterkte voor degenen die dit nog niet aandurven.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *