Automutilatie om gezien te worden

Zonneschijn, een lekker warm temperatuurtje buiten en zonder jas naar buiten kunnen. Fijn aan het water liggen en lekker bruin worden, uiteraard goed ingesmeerd met zonnebrandcreme. Ik kijk ontzettend uit naar de zomer! Heerlijk! Toch heeft de zomer voor mij ook een nare bijsmaak, namelijk mijn armen…. Die zitten compleet onder de littekens.

Al voor ik de psychiatrie in ging deed ik eraan: mezelf pijn doen. Het begon onschuldig, maar op een gegeven moment werd het steeds erger en meer. Er was geen dag meer die voorbij ging zonder dat ik automutileerde.

Toen ik in de psychiatrie terecht kwam, kwam ik met zoveel meer soorten van automutilatie in aanraking. Het hoorde er haast bij… Bijna iedereen deed het. In het begin was het een manier om hulp te vragen. Pas als ik geautomutileerd had stond ik het mezelf toe om aan te geven dat ik het niet meer trok.

Maar al snel was het niet meer een manier om aan de buitenwereld te laten zien dat het niet goed met me ging. Het moest steeds meer, dieper en steeds meer ‘gesaboteerd’ worden door het niet goed te laten helen. Om mezelf te laten ‘zien’ hoe lelijk ik was en hoe erg ik het niet waard was om te leven. En nog het meest, de littekens: Een ‘herinnering’ voor mezelf aan het feit dat ik mezelf moest vernietigen.

In de psychiatrie (op de plekken waar ik gezeten heb) waren er veel meisjes (en jongens) om me heen die hun armen vol littekens hadden. Met mijn puberbrein dacht ik dat krassen en snijden misschien een oplossing was voor alle angsten die ik had, hoe kwaad ik overal over was en voor hoe erg ik mezelf haatte. De chaos om me heen (op de groep) zorgde er nog eens voor dat ik extra getriggerd werd. Zoveel crisismomenten van medegroepsbewoners: hier kon ik erg slecht tegen. Ik voelde me zo machteloos dat ik dan niet iets kon betekenen voor iemand en alle hectiek om me heen maakte me erg angstig. Het krassen werd al gauw snijden, want de tijdelijke opluchting van het krassen was niet meer genoeg. Naar mijn idee was het nooit ernstig genoeg…

Wist ik toen wat dat inhield? Wist ik dat mensen me daarop later zouden aankijken? Wist ik dat ik er rekening mee zou moeten houden in mijn toekomstige baan? NEE…. daar dacht ik toen absoluut niet aan! En ik wist ook niet dat ik er ongelofelijk spijt van zou krijgen (‘t zou toch nooit beter met me gaan?’). En dat ik ooit zonder mijn ‘oorlogs-littekens’ zou willen en kunnen leven; dacht het niet. Zou ik het mezelf ooit toestaan om er te mogen zijn? Ik wist het zeker van niet.

Wist ik maar, dat ik me er uiteindelijk ongelofelijk voor zou gaan schamen.

Wist ik maar hoe erg ik ervan zou gaan balen en hoeveel moeite ik zou moeten doen om de littekens te bedekken. Dat ik er naar een dermatoloog voor zou gaan voor mogelijke oplossingen (met tot nu toe geen resultaat). Wist ik maar dat ik mijn littekens koste wat het kost zou verbergen en me daardoor nooit meer bij mijn familie op mijn gemak zou voelen met ontblootte armen. Of dat ik ooit weer bij een nieuwe sportclub zou gaan en ze niet zou willen tonen omdat ik niet wil dat mensen een bepaald vooroordeel over me zouden hebben. Of hoe onzeker het me zou gaan maken in ‘de liefde’ want hoe leg je het diegene die je date uit?

Automutilatie… Op dat moment was het een oplossing om mijn pijn HEEL EVEN te kunnen verlichten. Op dat moment was t een manier om HEEL EVEN met mijn angsten om te kunnen gaan. Op dat moment was het voor mij een manier om HEEL EVEN te ontsnappen aan de werkelijkheid en al mijn trauma’s. Het was mijn manier van overleven, hoe ik om kon gaan met alle spanningen. Maar aan dit “overlevings-mechanisme” heb ik niets meer dan littekens overgehouden.. En die zijn VOOR ALTIJD… Dit was het achteraf absoluut niet waard!

Als er iemand was die veel hechtingen kreeg, dan was ik zelfs jaloers. Dan dacht ik dat het voor de omgeving van diegene: “Wel duidelijk was dat zij/hij ernstig ziek was”. Automutilatie stond voor mij (ook) voor serieus genomen worden. Als je geautomutileerd had en dat aan de verpleging toonde konden ze niet doen alsof hun neus bloedde. Nee .. dan moesten ze wel tijd voor je maken die ze normaal gesproken niet voor je hadden. Dan moesten ze je wel verbinden en je wonden verzorgen. Dan zeiden ze wel hoe erg ze het vonden en dat je het waard was om er te zijn. Deze aandacht vervormde zich in mijn hoofd naar de gedachte: “Oke, dit moet ik dus doen om de aandacht te krijgen”. En dus ging ik het nog meer doen om me gezien te voelen, te horen dat ik in ieder geval volgens hun mocht bestaan.

Vaak voelde ik me echter niet gezien. Dit door t feit dat ‘ze’ vaak wat beters te doen hadden door bijvoorbeeld computerspelletjes te spelen in het kantoor. Frustrerend… Als je je negatief gedroeg, kreeg je aandacht en als je je goed gedroeg gingen ze er vanuit dat je je dus ook goed voelde. Ik zou zo graag willen dat dit verandert in de psychiatrie!!

Ook dacht ik toendertijd dat een arm vol littekens je een status gaf. Een arm vol littekens zou betekenen dat je ernstig genoeg was dat je t óók van de buitenkant kon zien dat je een enorme oorlog gevochten had en aan het vechten was. Als je maar genoeg littekens had of verse wonden dan hielden mensen ook nog eens rekening met je, want: “Ja…. ze zou maar eens over de zeik raken en gaan automutileren” Jou moesten ze niet gek of van streek maken. Voor mij was (ook) dat stukje dus dat mensen rekening met mij hielden en zagen dat ik ziek was, heel belangrijk voor me. Ik zou niet langer hoeven strijden om serieus genomen te worden, gehoord en gezien te worden.

Voor mij was het dubbel dus, het stukje dat ik wel en niet wou dat mensen mijn littekens zagen. Het stukje van erkenning krijgen dat ik ziek ben en het stukje dat ik daar niet meer mee geïdentificeerd wil worden. Een tegenstrijdigheid waar mijn brein overuren over maakt. Voor mij voert de schaamte op dit moment de boventoon. Ik wou dat ik er nooit mee begonnen was, het nooit had gedaan.

Van mijn omgeving krijg ik verschillende reacties. Mensen die vragen of ik een huidziekte heb (?), mensen die mij verwijtend aanstaren, mensen die mij met begrip aanstaren en vooral mensen die er niets van snappen. “Hoe kun je dit jezelf aandoen?”

Ik heb het ziek zijn niet meer nodig in de zin van dat het ook aan de buitenkant te zien moet zijn. Voor mijn omgeving niet en voor mezelf niet. Door de tools die ik geleerd heb in de afgelopen jaren, kan ik nu ook letterlijk om hulp vragen als ik dat nodig heb… Ookal blijft dat moeilijk!

Ik ben nu al een hele tijd van het automutileren af. Jaren. Ik heb besloten om mijn littekens niet meer krampachtig te verbergen. Ik wil dat niet meer! Ik wil me niet blijven schamen voor wat ik heb gedaan! En ik wil verder met mijn leven in het hier en nu.

Wat zijn dingen die mij geholpen hebben om van het automutileren af te komen?

Om de spanning kwijt te raken:

  • Gaan springen tot je ‘niet meer kunt’
  • Hard in een deken bijten en schreeuwen tot eindelijk je rotgevoel daalt
  • Meezingen met muziek/artiesten. Lekker hard en lekker vals 🙂
  • Zelf heel destructieve teksten bedenken op songteksten van je favoriete artiesten of juist artiesten die je vreselijk haat. Alleen al de smile die je hiervan op je gezicht zal of kunt krijgen kan genoeg zijn om jezelf uit dit nare gevoel te krijgen
  • Knuffelen met (huis)dieren. Zelf word ik daar echt rustig van 🙂
  • Een stand up komedie kijken/ of een feel good film. Dit gaat ook helemaal tegen je gevoel op dat moment in, maar als het je lukt om je te concentreren (ookal moet je jezelf er steeds weer bij halen) kan het ervoor zorgen dat je meegevoerd wordt in de humor
  • Met pen en papier een vel papier helemaal kapot krassen of karton verscheuren (vooral dik karton hielp mij goed omdat je dan echt hard kracht moet zetten om t uberhaupt helemaal kappot en in kleine stukjes te krijgen.)
  • en nog 59 manieren om afleiding te zoeken bij drang tot zelfbeschadiging
  • Doe mee aan The Butterfly Project

Maar mijn beste advies is:

Begin er niet aan! Het is ‘t niet waard! Het is een korte termijn oplossing waar je je leven lang de littekens van zult dragen.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

34 reacties op “Automutilatie om gezien te worden”

  1. Ik heb eerlijk gezegd een beetje moeite met de titel en de intonatie van het begin van de blog; Automutilatie om gezien te worden, automutilatie om aan te geven dat het niet goed gaat, automutilatie voor erkenning van je problemen.
    Dit vind ik erg lastig. Zelf heb ik een arm vol (oude) littekens en ik schaam me er dood voor. Buiten mijn ouders, hulpverleners en een docent weet niemand hier van. Inmiddels ben ik gestopt en al deze mensen heb ik het pas verteld toen ik al gestopt was. Bij mij heeft het dus nooit te maken gehad met erkenning van mijn problemen of iets dergelijks, het was echt puur en alleen voor mezelf, om mezelf te straffen, omdat ik de wereld en mijn eigen gedachten/herinneringen gewoonweg niet aan kon.
    Ik vind het jammer dat veel mensen denken dat het te maken heeft met aandacht vragen. Misschien is dat voor sommige mensen zo, maar voor mij in ieder geval niet, maar heel veel mensen denken dat wel. Dat houd mij ook tegen het tegen mensen te vertellen of om met blote armen te lopen, bijna iedereen vind je alleen maar een aandachttrekker dan en ik heb geen zin in die vooroordelen.

  2. Ik ben blij dat ik vorige week de keuze al heb gemaakt om ermee te stoppen.
    Ja, de littekens staan nog op mijn armen, maar die zijn gelukkig niet zo erg dat ze nooit meer weg gaan. Ik wil het echt niet meer, het heeft uiteindelijk toch helemaal geen zin.
    Goeie blog!

  3. Story of my life.

  4. Ik zie nou al tegen ze zomer op :'(

  5. Inderdaad herken ik een deel van dit stuk. In opnames is het vaak hoe erger dan de rest, hoe beter. Terwijl je er je rest van je leven aan vast zit. Zonde.. terwijl er ook gezonde manieren zijn om hulp te vragen, waar je niet de rest van je leven negatief aan vast zit.

    En ja, niet iederwen snijdt voor aandacht, al worden ze er wel op aangekeken.

  6. Toch vind ik dat als je met de littekens blijft zitten, dat je daar zelf mee om moet leren gaan. Je kunt niet iedereen betrekken in keuzes die je zelf maakt.

  7. anoniem, wat bedoel je met je laatste reactie?

  8. @ – (1e reactie)

    Ik snap dat je moeite hebt met de titel van de blog en dat is begrijpelijk als het voor jou anders werkt. Maar voor degene die deze blog schreef werkte het op deze manier. Voor iedereen werkt het weer anders. Er wordt dus niet bedoeld dat je altijd automutileert voor de aandacht, erkenning of om gezien te worden, er wordt alleen gezegd dat het wel zo kan werken en dat dit idee nog eens vreselijk versterkt kan worden als je eenmaal in de psychiatrie beland bent.
    Het is dus geen vooroordeel naar jou toe, slechts een beschrijving van hoe automutilatie soms (of denk ik zelfs vaak, als ik naar mezelf kijk) kan werken.

  9. Die van mij zijn ook voor altijd. ik kan me enorm vinden in het verhaal. ga ook niet naar de beautysalon, al 5 jaar niet gezwommen.. alleen op plaatsen ver weg naar het strand fitness met lange mouwen.. schaamte naar familie. Bij vrienden probeer ik er wel open over te zijn, die accepteren het ook gewoon, en bij mensen die k nieuw leer kennen doe ik alsof het me weinig kan schelen en ik vind dat het bij me hoort, als mensen er problemen mee hebben gaan ze maar weg. Ik heb het in zoverre geaccepteerd dat ik er open over durf te zijn en me er niet voor schaam.. Maar ik zou niet met korte mouwen een openbare ruimte in gaan zoals fitness of uitgaan omdat ik gewoon niet wil dat mensen schrikken.
    – Als er me morgen wordt aangeboden om alles weg te laten halen denk ik zelfs dat ik ga twijfelen, omdat het bij me hoort, het is een hoofdstuk van mijn leven, mijn voetstappen in het zand..

  10. eerlijk gezegd heb ik de titel van deze blog niet zelf bedacht. Heb t stukje wel geschreven maar de titel is niet van mij….pak ik nog even op met proud. Want ik hoop dat mijn stukje niet zo overkomt van dat ik automutileerde om de aandacht! Want dat is niet t geval! Ik heb geprobeert om een zo duidelijk mogelijk beeld te geven over wat er allemaal bij komt kijken… En waardoor je allemaal getriggert kan worden.

    @- Ik heb er zelf ook moeite mee, met de titel… Dus ga dit nog even oppakken
    @ Jo Dit is dus niet hoe t voor mij werkt! De titel vind ik niet ook niet kloppen en heb ik niet bedacht. Wel heel erg bedankt voor de verduidelijking naar de anderen wat ik bedoel met mijn blog. Want dat heb je helemaal goed. thanx

  11. Mooie blog!

    De titel is toch wel begrijpelijk als je de blog leest? Het komt meerdere keren in de blog terug dat het ook een manier is om aandacht te krijgen. Dat is toch niet erg?

  12. @ saar
    t komt meerdere keren terug maar t is niet de essentie.. Ik heb er ook duidelijk neergezet: Automutilatie… Op dat moment was het een oplossing om mijn pijn HEEL EVEN te kunnen verlichten. Op dat moment was t een manier om HEEL EVEN met mijn angsten om te kunnen gaan. Op dat moment was het voor mij een manier om HEEL EVEN te ontsnappen aan de werkelijkheid en al mijn trauma’s. Het was mijn manier van overleven, hoe ik om kon gaan met alle spanningen.
    Dit is de essentie..

    wat ik met de stukjes over aandacht bedoelde: was de frustratie dat als je je negatief gedroeg, je juist aandacht kreeg. En als je je goed gedroeg dan voelde ik me niet gezien. Dat stukje was een trigger voor mij om dat te doen, niet de reden… Ik deed t niet om de aandacht, maar merkte wel dat je er aandacht door kon krijgen. Maar zeggen dat ik t deed voor de aandacht vind ik te kort door de bocht….

  13. sorry allen…
    voel me een beetje aangevallen..

  14. @ gien maar er zegt toch niemand dat je het enkel deed om aandacht voor te krijgen of gezien te worden? ik denk trouwens dat die component bij heel veel mensen een rol speelt. Ik vind je blog erg mooi en waardevol en ik denk dat hij juist alle componenten beschrijft van automutilatie. De titel is er slechts eentje van. als je enkel daarop oordeelt lijkt me dat kortzichtig van de lezer?

    benieuwd naar je volgende blog

  15. @saar dankjewel. je hebt helemaal gelijk. Alles ging even heel snel een eigen leven leiden in mn hoofd… Thanx voor je reactie. Heb me weer herpakt 😉

  16. interessante blog!

  17. Wow.. heftige blog.
    raakt me echt.

    Die alternatieven moet ik echt gaan opschrijven
    uitprinten en op me kamer hangen..

    Ik wou dat ik het nooit had gedaan. want ja. toen dacht je niet
    aan later.. niet aan je baan die je straks gaat hebben. Al die
    confrontaties! heel moeilijk.. ik ben wel op een punt dat ik ze
    niet altijd verberg…. maar een nieuwe omgeving blijft het heel
    moeilijk..

    Thnx voor deze blog.
    komt op het juiste moment.

    Liefs Fayee

  18. helaas te herkenbaar! behalve dat ik t voor aandacht/erkenning deed. Nu vecht ik iedere dag tegen schaamte en probeert ook de hele tijd te verbergen.
    ook zo moeilijk!

  19. @gien16:
    Het is ook zeker geen aanval naar jou, zo bedoel ik het niet sorry!

    Het gaat mij er meer om dat dit misschien voor sommige mensen zoiets kan zijn van; zie je wel, het gaat alleen om de aandacht.
    Dat dit het beeld is wat veel mensen er van hebben en dat bij deze weer ‘bevestigd’ word en dat vind ik jammer.

  20. @- Ik kan me helemaal vinden in wat je zegt! En snap je frustratie qua t beeld wat veel mensen ervan kunnen hebben.

  21. Ik ben het heel erg eens met dit verhaal! De tekst ‘Look at your cuts. Or your burns. Or those bruises you gave yourself. Each one is a battle with yourself that you lost.’ raakt me echt heel erg. Het is de waarheid.

  22. Maar er staan toch veel meer redenen dan aandacht? En misschien is het voor veel mensen o.a. Een vorm van aandacht vragen omdat die mensen simpelweg niet anders kunnen of durven. Wat is daar zo erg aan? Hoezo is dat een verkeerd beeld?

    Misschien is het wel voor veel meer mensen een indirecte schreeuw om hulp maar is de schaamte om dit te erkennen te groot.

  23. ‘Pas als ik geautomutileerd had stond ik het mezelf toe om aan te geven dat ik het niet meer trok.’

    Dit is zó herkenbaar van mijn jongere puberjaren. Ik verlangde zo naar het praten met mensen, naar het vertellen hoe rot ik me voelde en dat ik het niet meer volhield. Maar vond mezelf niet erg genoeg om hun tijd in te nemen, tenzij ik had geautomutileerd, want dan was er wel echt iets aan de hand… Dan mocht ik praten.

    Hemelzijdank durf en kan ik nu gewoon hulp vragen wanneer ik me even wat rotter voel zonder dat er eerst dat soort dingen aan te pas moeten komen.

  24. Deze blog is zo pijnlijk herkenbaar, dapper dat je het durft te delen hier.

  25. Herkenbaar. Ik schaam me nu alleen niet meer, heb mijn littekens geaccepteerd en laat ze gewoon zien (oké, dat blijft lastig, maar ik kan het toch niet meer veranderen).

  26. herkenbaar..

    ikzelf heb ook de ervaring dat als je jezelf wat aandeed in een kliniek de verpleging ineens alle tijd voor je nam en hele gesprekken “wilde” voeren..

    terwijl als je dat niet deed en je klopte aan bij de verpleging om aan te geven dat je er niet goed bij zat, werd er vaak gezegd dat je maar afleiding moest zoeken en gedachtes moet verzetten. of dat nu niet het juiste moment was om te praten (hallo crisiskliniek ik kan toch ook moeilijk bepalen wanneer ik een paniekmoment had?)

    de drempel om om hulp te vragen wordt dan wel erg groot. Dat vind ik echt heel jammer, want die momenten zouden zoveel beter benut kunnen worden.

    Echt een goede blog en ik denk ook heel leerzaam voor sommige.

  27. Bedankt, wat een mooie blog en deels ook heel erg herkenbaar. Met name deze:
    – “In het begin was het een manier om hulp te vragen. Pas als ik geautomutileerd had stond ik het mezelf toe om aan te geven dat ik het niet meer trok.”

    Maar ook: “Als je je negatief gedroeg, kreeg je aandacht en als je je goed gedroeg gingen ze er vanuit dat je je dus ook goed voelde.”

    En zeker ook het omslagpunt van ergens willen dat mensen het zien naar het punt dat je er echt alleen nog maar van baalt. Dankjewel!

  28. Sorry hoor Proud, maar ik vind dat jullie het plaatje met de tekst “Look at your cuts, or your burns. Or those bruises you gave yourself. Each one, is a battle with yourself that is lost” echt moeten weghalen! Dit triggert zelfhaat en zelfstraffing alleen maar meer!? Dom, dom, dom….

    De littekens die ik heb weiger ik om te zien als een gevecht die ik heb verloren. Het is een gevecht die ik heb gewonnen! Ja, ik baal ervan dat de littekens ervan zitten, en ja, soms schaam ik me ervoor en verman ik mezelf om dat vooral NIET te doen, en al HELEMAAL NIET om het te aanschouwen als een strijd die ik heb verloren. Ik ben daar bovenop gekomen en ik weet dat ik op een hele jonge leeftijd aan veel pijn en verdriet ben blootgesteld en ik geen andere manier kende om hier mee om te gaan. Ik ben ondanks alles doorgegaan met het leven, heb gevochten tegen alle pijn die me werd aangedaan, hulp gezocht, en met bloed, zweet en tranen mezelf geconfronteerd met mijn eigen angsten en emoties, zonder te vluchten in zelfbeschadiging! DAAROM zijn mijn littekens geen bewijs van een verloren strijd, maar van een gewonnen strijd!

    Het lezen van dit artikel, met in het bijzonder dat plaatje met die tekst, geeft mij een gevoel van onterechte schaamte.

  29. Vreemde reactie!

    Mooie blog en heel mooi en herkenbaar plaatje vind ik juist

  30. @ “@Jenn”

    Waarom een vreemde reactie? Wat snap je niet?
    En wat snap je niet aan: “Je naam: ……….”

    ?

  31. Ik vind het een goed verhaal en zie mezelf er in.
    Ik automutileer ook, vriendinnen weten het half.
    Ik zeg altijd dat ik van me fiets ben afgevallen of iets in die richting.
    Maar zij geloven me niet je zou zeggen ‘vriendinnen’ tja die zullen je dan steunen. Maarnee weet je wat ze deden HAHA EMO FACKING EMO JIJ SNIJDT JEZELF HAHA
    mijn vriendinne..
    ik moest het even kwijt xx

  32. Herkenbaar… Moedig dat je het zo hebt op geschreven! Ben trots op je!!!!

  33. heftig.. kwam hard binnen.. maar heel herkenbaar

  34. Klopt helemaal. Ik zit ook vol met littekens op mijn armen en benen maar ik schaam me er niet meer voor en bedek ze ook niet. Voel me nog ongemakkelijk als de moeders op het schoolplein erna kijken maar heb gelukkig geen negatieve opmerkingen gehad. Het enige waar ik echt tegenop zie Zijn De Vragen Van Mijn Kinderen Als Ze ouder worden . Ze zijn nu vier en zes dus over niet al te lange tijd zal dat gebeuren en wat ik dan kan uitleggen geen idee…..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *