9:15 uur. Het is zaterdagmorgen 26 januari, min 4 graden en het waait hard. Ik arriveer op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam op zoek naar de backstage ingang. Ik ben vroeg, mijn ‘workshop’ in het kader van het programma van de MarVie Foundation begint om 10 uur. De MarVie foundation wil modellen bijstaan in hun werk. Ik ben een van de acht specialisten en gevraagd een bijdrage te leveren onder het thema psychologie en eetstoornissen. Ik krijg een mooi geel backstage polsbandje en mag naar binnen.
Tot mijn verrassing is het al een gezellige drukte in de witte hal/tent die speciaal is neergezet voor de AFW. Aan houten tafels zitten ongeveer 15 jonge meisjes. Ze kletsen, drinken koffie of ontbijten. Aan de andere kant van de hal staan zeker 20 kaptafels en even verderop een zelfde hoeveelheid make-up tafels. De haarstylisten en visagisten zijn herkenbaar aan hun gesponsorde outfits.
10:00 uur. Na een introductie van Marvy Rieder, de powerhouse achter de MarVie Stichting, raak ik in gesprek met een groepje modellen varierend in leeftijd van 15 tot 20 jaar. Zij vertellen over het vak, de druk, het wachten, het geld en het eten. Het zijn zelfbewuste jonge dames die het modellen werk vaak naast school doen. De oudere modellen doen het al full-time. Een van hen gaat binnenkort 2 maanden naar Australië om daar aan haar boek (portfolio) te werken. Een ander is geboekt voor China en Singapore. De jongere modellen doen het erbij. Dromen van een hele grote carrière doen ze niet. Misschien zijn deze Nederlandse meiden daar te nuchter voor.
Een paar zijn al op 13 jarige leeftijd gescout en werden door hun bureau langzaam in het werk geïntroduceerd. Geen van allen ervaart een grote druk op uiterlijk, gewicht of maten. “Ze nemen me maar zoals ik ben”, hoor ik van een aantal. Wel letten ze op wat ze eten, staan wekelijks of dagelijks op de weegschaal (te vaak dus!) en trainen hun spieren. In Nederland is het goed georganiseerd, maar de ervaringen in het buitenland zijn anders. “In Milaan had ik een fotoshoot van 9 uur ‘s ochtends tot 9 uur ‘s avonds en kreeg ik als lunch een appel en ‘s avonds 1 plakje ham”, zo vertelt een ouder model met veel internationale ervaring.
11:00 uur. Buiten is het gaan sneeuwen. Af en toe worden er een paar meisjes gevraagd om mee te komen omdat hun haren gedaan moeten worden. Zij krijgen allemaal twee knotjes aan de zijkant van hun hoofd en hun haren worden wit en goud gespoten. De visagiste maakt hun gezichten wit en lippen fel rood. Als zij terug komen bij onze tafel zien zij er allemaal hetzelfde uit. Ik kan ze alleen nog aan hun kleren herkennen, zo lijken zij op elkaar. Het modellenwerk is niet glamourous. De modeshow is pas om 3 uur ‘s middags en zij moesten zich al om 9 uur ‘s ochtends melden. Vijf uur wachten, kletsen, wat eten, haren en make up laten doen, doorpassen, repeteren, en vooral heel veel wachten. Het is koud in de hal, de huidskleurige schoenen hebben een enorme hak en zitten vast aan hoge kousen. De modellen moeten ze aanhouden tot de show en wikkelen een jas, trui of deken om hun anders blote billen. Op een dag lopen zij meestal 1 show en daar krijgen zij 100 of 150 euro voor. Dat lijkt niet veel maar is vergelijkbaar met een maand werken bij een supermarkt. Uitschieters zijn er ook: Een model had in Milaan aan een lingerieshoot 5000 euro per dag verdiend. Dat is mooi meegenomen.
12:00 uur. Lunch tijd en dat is keurig verzorgd. Een aantal modellen staat al in de rij en AFW heeft dit uitstekend georganiseerd. De broodjes zijn vers en lekker. Aan mijn tafel schuiven een paar modellen aan. Het valt mij op dat zij gewone porties eten. Het wordt wat drukker in de hal, de modellen voor de latere shows komen binnen.
13:00 uur. Een voor een gaan de modellen doorpassen, want om half twee is de repetitie op de catwalk. In de juiste volgorde staan zij in de rij, maar staan gaat eigenlijk niet op deze schoenen. Een voor een gaan zij zitten. De 5 mannelijke modellen staan bij elkaar en dragen stoere maar makkelijk zittende schoenen. Dan volgt de generale repetitie waarbij de modellen door 3 mannen, waaronder Dennis Diem, de designer, instructies krijgen over het keerpunt op de catwalk en de gewenste gezichtsuitdrukking (neurotisch!). Na de generale is het weer wachten geblazen. De show begint niet op tijd, maar een half uur later. In totaal dus 5 ½ uur tussen binnenkomst en het lopen van de show (30 seconden per model). Het zou niets voor mij zijn.
14:00 uur. Snel naar het Transformator huis voor de modeshow van Domenico Cioffi en Jivika Biervliet. Om half drie mogen wij er in. De zaal stroomt vol en wij zitten mooi front row. Met name de outfits van Jivika Biervliet maken indruk. Mooie visuals (achtergrond) ook.
Eerder (2007) heb ik in New York tijdens de New York Fashion Week een aantal modeshows gezien. Het blijft een leuke en bijzondere ervaring. Het is indrukwekkend hoeveel werk er door velen verzet moet worden voor de toch korte show.
15:00 uur. Naar buiten, de kou in. Inmiddels sneeuwt het niet meer, maar het is wel glad. De wegen zijn gelukkig schoon. Snel naar huis! Ik hoop dat de samenwerking tussen AFW en de MarVie foundation ook in de zomer gaat leiden tot nieuwe workshops!
Geef een reactie