Bang om onvruchtbaar te zijn

Inmiddels ben ik op een leeftijd gekomen waar mensen in mijn directe omgeving zwanger worden, dat al een tijd zijn of zelfs al kinderen hebben. Nu voelt dat voor mij op het moment nog als een ‘ver van mijn bed show’ maar toch wil ik ooit graag een gezin. Daar kijk ik naar uit, maar het maakt me ook bang, want wat nou als dat er voor mij niet in zit? Ik ben bang om onvruchtbaar te zijn. 

Ik kan mijn social media accounts niet meer openen zonder babyfoto’s of zwangere buiken voorbij te zien komen op mijn feed. Ik ben blij voor iedereen die het gegund is, maar hoe normaler het lijkt te zijn, hoe meer ik hierover na begin te denken. Ik heb altijd gedacht dat ik moeder zou worden. Dat was nooit een punt van discussie geweest. Ik had er nooit over nagedacht of het überhaupt wel mogelijk zou zijn. In de toekomst zou ik een kind hebben, punt.

Zelfs tijdens mijn eetstoornis speelde dit al een rol. Ik was toen een stuk jonger, maar toch was ik hier al mee bezig. Ik koos niet bewust voor een eetstoornis, maar ik stelde mijn herstel wel uit. Ik vond het opgeven van mijn eetstoornis veel te spannend en het voelde alsof ik zonder eetstoornis het leven niet aan zou kunnen. Ik moest opzoek naar intrinsieke motivatie. Wat wilde ik echt bereiken met mijn herstel? Waar zou ik het voor doen? Het antwoord op deze vraag was simpel. Ik wil(de) een gezin. Een diepgeworteld verlangen waar ik niet aan kan voldoen met een eetstoornis aan mijn zijde.

Het is denk ik wel algemeen bekend dat een eetstoornis je niet in de koude kleren gaat zitten. Ik heb mijn lichaam jarenlang tekort gedaan. Ik werd ook niet meer ongesteld. Nu ben ik dat wel weer en dat geeft me wel enige rust, maar toch ben ik bang dat ik iets kapot heb gemaakt. Ook al ben ik hersteld, misschien heb ik door mijn eetstoornis toch iets kapot gemaakt wat niet meer te repareren valt.

In mijn directe omgeving word ik geconfronteerd met het krijgen van kinderen en het stichten van een gezin. Bij elk geboortekaartje in de brievenbus voel ik een steek door mijn lichaam gaan. Ik word even misselijk. Ik weet helemaal niet of ik onvruchtbaar ben, maar het idee maakt me zo bang en intens verdrietig. En waarom? Ik heb hier niet echt een concreet antwoord op. Ik denk dat ik bang dat mijn eetstoornis na al die jaren heeft gewonnen. Mocht ik geen kinderen krijgen, zal ik mijn eetstoornis hier waarschijnlijk de schuld van gaan geven, me alsnog verloren voelen. Ik dacht dat ik de strijd had gewonnen, maar misschien voelt het dan toch nog alsof de eetstoornis iets heeft gewonnen. Dit is pure speculatie, want zover is het (nog) niet. Ik loop op de zaken vooruit, maar toch houdt het me bezig. 

Nu weet ik niet of dit een angst is die bij anderen ook speelt, maar ik kan me voorstellen dat – als je een eetstoornis hebt of hebt gehad – dit wel thema’s zijn waar je wellicht eerder over na gaat denken. Een eetstoornis, welke vorm dan ook, pleegt een roofbouw op je lichaam. Het is niet gek dat je hier achteraf, ook al ben je hersteld, nog gevolgen van kan blijven merken. Natuurlijk wil ik je niet bang maken, maar dit verklaart denk ik wel de angst die ik op het moment ervaar. Een angst waar ik me voor schaam. Voor het eerst in tijden schaam ik me voor mijn eetstoornis. En dat doet best pijn. Mijn eetstoornis heeft me veel ontnomen, maar ook veel gegeven. Middels de vele therapieën heb ik mezelf leren kennen op een manier die anders was uitgebleven. Mijn eetstoornis heeft me deze prachtige baan geboden. Niet om mijn eetstoornis op te hemelen, maar door middel van deze uitkomsten kan ik er wel milder op terug kijken. Compassie tonen richting mijn jongere zelf. 

Wellicht is deze angst een uiting van een gebrek dat ik ervaar. Misschien moet ik er iets mee, misschien ook niet. Dat laat ik voor nu even in het midden. Ik ben ook niet opzoek naar een oplossing, maar ik wil vooral openheid geven in het hebben van deze angst. Dat is helemaal niet zo gek, maar wel waardevol om over te praten. Ik heb me destijds zo alleen gevoeld en dat wil ik nooit meer. Ik probeer minder gesloten te zijn, te praten over thema’s die me bezighouden en dit is er op het moment één van.

Of ik ooit moeder word? We gaan het zien. Voor nu is het goed zoals het is. Ik heb een fijne vriend, een eetstoornisvrij leven en dat is goed genoeg. Ik probeer vrede te hebben met het idee dat ik mijn geluk niet hoef te zoeken in ouderschap, maar dat ik nu ook al gelukkig kan en mag zijn. Ik probeer in te zien wat voor stappen ik heb gezet en nog steeds zet. Ik probeer het allemaal te zien en te voelen. Trots te zijn op deze stappen en open te staan voor alles dat er mag gaan gebeuren. En ik hoop dat jou dit ook mag lukken.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

32 reacties op “Bang om onvruchtbaar te zijn”

  1. Ik ben hier soms ook zo bang voor..

  2. ik ben echt daadwerkelijk onvruchtbaar, waar het door komt? geen idee. maar ik denk zeker dat mijn oude ES hier mee te maken heeft gehad. heb uitgebreid onderzoek laten doen bij de gynaecoloog, maar er is niks aan te doen.
    ben nu 30 en ik wil (gelukkig) geen kinderen, maar het was toch wel even slikken dat de keuze voor je wordt gemaakt voordat je dat zelf kunt doen
    dus lieve dames die dit lezen, pas goed op jezelf, als je problemen hebt met eten en je periode, zoek dan hulp en blijf er niet mee om lopen. ja, het kan wat ongemakkelijk zijn en ja het is rot, maar doe er wat aan.

    1. Hoe wist je dat? Ben je nooit meer ongesteld geworden of kwam je er door een andere reden achter. Niet uit nieuwsgierigheid, maar werkelijke interesse.

    2. Hier sluit ik mij bij aan. Ik ben 28 en na 2,5 jaar van mislukte IVF-pogingen is de conclusie dat ik van mijn eigen eicellen geen kinderen zal kunnen krijgen. De conclusie is dat mijn eitjes niet rijpen en dus ook niet bevrucht kunnen worden. Daarnaast heb ik ook nog eens heel weinig eicellen. In de overgang ook nog…

      Als je problemen hebt met je menstruatiecyclus (heel lang ongesteld zijn afgewisseld met maanden niets, extreem veel pijn ervaren en bloedverlies hebben tijdens de ongesteldheid etc.): bezoek een arts! Laat het onderzoeken.

  3. Heel herkenbaar dit. Ik denk dat het heel goed en helpend is dat je dit deelt! Ik vond het in elk geval fijn om te lezen

  4. Heel herkenbaar dit! Vanaf het moment dat mijn vriend en ik er echt mee bezig zijn heb ik altijd een angst dat het niet gaat lukken. Zelf werd ik tijdens mijn eetstoornis wel gewoon ongesteld (aan de pil) en heb ik ook geen extreem heftig ondergewicht gehad. Dus het feit dat ik een eetstoornis heb gehad heeft hier voor mijn gevoel niks mee te maken. Vier weken geleden heb ik een miskraam gehad en was dat gevoel even weg. Nu ik net weer ongesteld wordt begint het gevoel toch weer op te spelen. Ik denk dat het bang zijn voor onvruchtbaarheid een heel normaal iets is om te voelen zeker als je van je zelf onzeker/gevoelig bent en graag controle wil hebben. Want eigenlijk is het ook een beetje een soort controle willen hebben. Het kindje krijgen is een wonder, maar gelukkig wel een wonder dat heel veel mensen mee mogen maken. En als het niet direct lukt zijn er nog zooooveel mogelijkheden. Het loslaten en genieten van je partner is denk ik het beste wat je kunt doen. Dit is soms makkelijker gezegd dat gedaan, maar stress helpt gewoon niet mee. En dan komt het wel😊

    1. Hey Deirdre,

      Bedankt voor je openheid, wat vreselijk dat jij hier op het moment zo mee worstelt. Wat ontzettend verdrietig en verschrikkelijk dat jij (/jullie) een miskraam hebben gehad. Ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn dit moet doen. Ik vind de zinnen waar je mee afsluit trouwens ontzettend krachtig. Ik wens jullie heel veel liefde, kracht en sterkte toe.

      Liefs

  5. EINDELIJK een blog hierover.

  6. Pff ja een mega angst! Heel herkenbaar.
    Ook nog op mijn leeftijd zonder partner, zonder woning en nog steeds in behandeling bij de psychiatrie. Terwijl ik altijd zo graag jong moeder wilde worden.
    Op sommige factoren heb je invloed, op sommige niet. Heb dit jaar ook nog de diagnose endometriose er bovenop gekregen. Ik ben zo bang dat deze wens mij niet gegund gaat zijn. Probeer ergens ook al wel een andere toekomst vorm te geven in mijn hoofd maar vind dit nog heel erg lastig. Ben benieuwd of bijv. adoptie o.i.d. een optie zou zijn met mijn hulpverlening geschiedenis. Ben bang ook daarop afgerekend te worden en zo word bestempeld/gestraft dat ik nooit een goede moeder kan zijn.

  7. Heel herkenbaar. Hier 2 miskramen gehad voordat ik mijn dochter kreeg. Zij is nu 4 maanden. Ik zag de miskramen als een soort boetedoening voor het verwaarlozen van mijn lichaam de afgelopen jaren. Helaas kun je het niet zomaar laten onderzoeken. Wij hebben het 2 jaar geprobeerd en zijn toen naar een fertiliteitsarts doorgestuurd… Daar zouden we net aan een traject beginnen en toen raakte ik zwanger.

  8. Heel herkenbaar, dankjewel voor deze blog. Ik zit al drie jaar in een ivf traject, 3 keer een miskraam en verder is het onduidelijk waarom het zo moeilijk gaat… ik twijfel of het de eetstoornis is, ik heb het wel lang last van gehad, maar niet met heel ernstig ondergewicht…

  9. De angst is voor mij niet herkenbaar, omdat ik altijd in het leven heb gestaan met de gedachte niet alles is maakbaar! Heb 21 jaar een eetstoornis en ben vanaf mijn 25ste onvruchtbaar. Dit had niets te maken met mijn eetstoornis. Mijn baarmoeder plus eierstokken zijn vorig jaar verwijderd omdat ik een genetische afwijking had en nooit kinderen had kunnen krijgen. Snap je angst, maar dan kan je overal angstig voor zijn en leef je naar mijn idee. niet zo een fijn leven. Wat ik wil meegeven is ja je kan ‘wat als’ gedachten hebben dat is rot, maar zodra het werkelijkheid wordt leer je daar ook mee dealen. Ik vind het jammer nooit een kind van mezelf, maar dan stel je weer andere doelen. Het is wat het is. En daarnaast pijnig je jezelf alleen maar met wat andere wel hebben, terwijl je zelf eigenlijk niet weet of het wel of niet gaat lukken.

  10. Knap als je zo de knop om kan zetten! Wist je je hele leven al dat die kans op een genetische afwijking groot was? Mij zou dat wel heel zwaar lijken, anderzijds weet je dan misschien ook niet beter. Ik krijg heel mijn leven al te horen dat trouwen en kinderen krijgen een soort van het "normale" pad is. Inmiddels weet ik wel beter maar een eigen kindje is altijd mijn droom geweest. Van jongs af aan knuffelde ik uren met baby’s en ik was de eerste die opstond als er een poepluier verschoont moest worden. Ik ben au-pair geweest in een gezin met 11 kinderen en ik vond het heerlijk. Elk moment genieten! Dat maakt ook dat ik nu heel graag moeder wil worden. Ik heb mijn leven nooit anders voorgesteld en kan het niet via de natuurlijke weg is er nog adoptie- of pleegouderschap. Maar ik voel die liefde voor kinderen echt in me branden… Een leven zonder lijkt me verschrikkelijk zwaar ookal kan je soms niets doen aan die situatie. Je erover heen zetten, nieuwe doelen stellen, ik bewonder dat in vrouwen. Maar ik vraag me dan soms ook af of daar hetzelfde verlangen heerst. Mijn stiefzus wil bijvoorbeeld absoluut geen kinderen, ze wil kunnen blijven reizen en elk moment genieten van haar leven zonder verantwoordelijk te hoeven zijn over een ander leven. Dat is een keuze natuurlijk maar ik geloof als je iets echt heel graag wilt (helaas niet altijd biologisch) maar kun je altijd een plekje vinden waar je moeder kan en mag zijn…

    1. Dank je wel voor je mooie reactie! Nee, wist ik niet mijn hele leven van die afwijking, op een gegeven moment kreeg ik last van kwalen en toen de medische molen in. En al heel snel kreeg ik het nieuws dat het niet kon. Het is denk ik juist minder zwaar als je geen verwachtingen of angsten van te voren hebt. Natuurlijk is het moeilijk en verdrietig nieuws, maar juist omdat ik van te voren niet ‘wat als’ dacht is de teleurstelling ook niet zo heftig geweest. Eigenlijk precies zoals ik beschreef in mijn berichtje. En ik denk ook de verwachtingen van buitenaf kunnen ervoor zorgen dat het heel heftig kan zijn als het niet lukt. Je hebt geen invloed of het wel of niet lukt en eigenlijk geen keuze om daar dan een heel moeilijk leven van te maken. Kinderen zijn een kadootje, maar niet bepalend voor je geluk. En nieuwe doelen stellen is eigenlijk niets meer dan proberen de liefde en ruimte die je voor kinderen had, in te zetten voor andere mooie en waardevolle dingen in het leven. Dat is namelijk ook niet alleen bedoelt voor kinderen ook al is de wens groot, zoals je zelf zo prachtig omschrijft een ander plekje te vinden waar je moeder kan en mag zijn!!!! En dat kan geloof me 😊😊

    2. Oh en op je vraag of er een verlangen heerst. Nee eigenlijk niet. En dat komt bij mij vooral door de duidelijkheid en het definitieve ervan. Dan blijft er niets anders over dan het los te laten. Ps; ik wens jou natuurlijk van harte dat je wens uitkomt, dat wilde ik nog even zeggen.

  11. lieve Lonneke,

    Wat een eerlijk en open bericht. Ik voelde zeer de behoefte om op deze blog te reageren. Ik heb jaren een eetprobleem gehad. Ik ben zo’n 4 jaar niet ongesteld geweest. Ik heb daarbij sinds mijn 16e Reumatoïde Artritis, waarvoor ik jarenlang, en nog steeds, diverse medicatie gebruik. Het was ook voor mij van jongs af aan een droom om moeder te worden. Ik was bang dat ik door mijn eetstoornis en door mijn chronische RA weleens moeilijk zwanger kon raken. Toen ik stopte met de pil bleek ik na een maand al zwanger te zijn. Ik ben nu al 9 maanden een trotse moeder van een onwijs lieve dochter. Heb vertrouwen in je lijf.

    Heel veel liefs,
    Daphne

  12. Ik ben hier ook zo bang voor.. 🙁

  13. ik heb jaren een kinderwens gehad maar dacht ook: dat is voor de toekomst, nu nog niet. Toen mijn partner en ik besloten dat we er klaar voor waren, vond ik het echt spannend. Want inmiddels wilde ik met heel mijn hart moeder worden, fantaseerde ik over ons leven met een kindje etc. Je zet heel je hart er voor open maar gaat ook dan pas kijken of het lukt om zwanger te worden.

    Inmiddels ben ik al 6 maanden mama van een fantastisch kindje.

  14. Waardevolle blog, herkenbaar! Knap dat je dit zo deelt Lonneke

  15. Wat een super mooie blog, heel waardevol voor mij. Dank je wel ❤️

  16. Waardevolle mooie blog!

  17. Wat fijn dat je dit deelt. Ik heb al een kinderwens zolang ik me kan herinneren en heb meerdere keren een (terugval in mijn) eetstoornis gehad. Daarbij val ik op vrouwen, wat natuurlijk sowieso betekent dat ik op een alternatieve manier zwanger zal moeten worden. Op dit moment ben ik weer in gevecht met die strenge stem van de eetstoornis, maar mijn sterke kinderwens is een goede reden om terug te vechten. Het blijft zwaar, maar een blog als deze helpt me weer een stukje verder. Dank voor je openheid.

  18. Wat een herkenbaarheid en wat fijn dat hierover gesproken kan worden. Ik heb zelf nu ruim drie jaar ondergewicht, inmiddels ben ik in behandeling en bijna op een gezond gewicht.
    Ik roep al jaren dat ik géén kinderen wil. Ik dacht altijd dat dit gewoon was wie ik ben, maar inmiddels weet ik beter. Sinds een tijdje begint mijn kinderwens namelijk steeds nadrukkelijker aanwezig te zijn. Het begon met af en toe een simpele gedachte aan zo’n mooi klein wezentje, tot aan het maken van babykamer moodboards op Pinterest… Zó verwarrend! Ik wil toch helemaal geen kinderen?
    En het mooiste gebeurde niet lang daarna, mijn menstruatie kwam weer op gang. Nooit verwacht dat dit al zo snel weer zou komen…
    Ik vind het zoiets geks, bijzonders en verwarrend. Aan de ene kant voel ik van binnen die wens borrelen, aan de andere kant durf ik het helemaal niet aan, omdat ik bang ben dat patronen uit het verleden zich zullen herhalen. Dat is iets wat ik absoluut niet wil.
    Maar aan de andere kant, ik ben degene die zijn problemen aan durft te kijken en er iets mee doet. Ik doorbreek de spiraal die eindeloos doorgaat in generaties. Ik kan het anders doen. En ik ga het anders doen. Ik ben nog niet hersteld, er ligt nog veel rommel om op te ruimen, maar als ik daar eenmaal doorheen ben, dan ben ik een ander mens en kan ik de toekomst naar mijn eigen wens inkleuren.

  19. Deze blog is zo herkenbaar! Het is op moment mijn grootste motivatie om de laatste stappen naar gezond gewicht te zetten. Mijn vriend en ik hopen in het nieuwe jaar te kunnen proberen om ouders te worden.. Het is ook mijn grootste angst dat dit niet wil lukken. Het lijkt me zoiets moois!

    Bedankt voor het delen!

    Liefs J.

  20. Prachtige blog, Lonneke. Zo herkenbaar! Komt voor mij echt op precies het juiste moment! Ik heb vorig jaar definitief 10 jaar met een eetstoornis kunnen afsluiten, de laatste stap in mijn herstel was zoals ik hier meer lees, de motivatie om moeder te worden. Mijn vriend en ik zijn nu 2 rondes aan het proberen, en al weet ik rationeel dat dat echt nog superkort is en het heel normaal is dat het pas na een jaar lukt, is er toch elke keer die angst dat het nooit gaat lukken. Vooral omdat om mij heen iedereen echt (bizar!) na 1x proberen zwanger is! Aan de andere kant ken ik meerdere voorbeelden van mensen met een verleden met een eetstoornis die ook gelijk zwanger waren. Er zijn genoeg vrouwen waarbij het niet lukt en die geen eetstoornis hebben gehad, je weet het gewoon niet. En juist dat vind ik zo lastig, als controlebehoeftige. Ik denk dat het hele zwanger worden voor mensen met deze behoefte gewoon überhaupt heel onzeker en moeilijk is. Maar ik ga van het positieve uit en geef ons minimaal een jaar en probeer het elke dag meer los te laten!
    Ik hoop dat jouw wens ook ooit uit mag komen Lonneke! :hearts:

  21. Ik vind het een verademing om niet ongesteld te zijn. Vruchtbaarheid weet ik niet. Dit is nl niet perse gekoppeld aan bloedverlies/ongesteldheid. Ik wil geen kinderen van mezelf. Adoptiemoeder wel. Zonder partner.

  22. Ik heb me hier ook altijd erg druk om gemaakt want door mijn eetstoornis ook 5 jaar niet ongesteld geweest, maar ik raakte vorig jaar in 1x zwager. Misschien stelt dat mensen gerust.
    Ik was er overigens wel heel streng in voor mezelf dat ik pas zwanger mocht worden als ik x jaar eetstoornisvrij was.

    Het kan dus zeker wel!

  23. Ik snap het wel ik ben begin 30 en ondanks mijn eetproblemen en anorexia verleden hebben mijn man en ik 5 kinderen. Gelukkig hoeft het dus niet. Je kan nog steeds heel vruchtbaar zijn. Ik was elke keer binnen de 5 maanden zwanger. Gelukkig.

  24. Zeer herkenbaar deze blog, toch moet het even van mn hart dat het überhaupt niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen. Ongeacht of je een eetstoornis hebt gehad ja of nee. Ik heb anorexia gehad en volg nu een traject bij de fertiliteitsarts. Ik herken dus de angst, maar tot nu toe zeggen de artsen die ik heb gezien dat dit geen reele angst is. Wel als je nog (zwaar) ondergewicht hebt natuurlijk, dan weet je lichaam dat het dragen van een kindje gewoonweg te zwaar is. Maar een eetstoornis tast je eitjes of eierstokken niet aan. Dat ik niet zwanger wordt is dus pech, maar heeft met mijn eitjes te maken die ik met maar ook zonder eetsnoornisverleden zou hebben. Ik mis deze kennis een beetje in deze blog 🙂

  25. Ik ben deze week na meer dan 3 jaar weer ongesteld geworden. Ben zo opgelucht!

  26. Bedankt voor deze mooie blog, ik herken er heel veel in!

  27. Wauw, herkenbaar…
    Ik heb nooit geweten dat zoveel vrouwen zich hier druk om maken. Ik was altijd in de veronderstelling dat ik de enige was en pieker er ook vaak over.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *