Bang om vrouwelijk te zijn

Sommige dingen van het ouder worden, groter groeien en volwassen worden kunnen je enorm beangstigen. Ineens besef je dat ieder jaar dat de toekomst niet van te voren bekend is. Je weet niet hoe het gaat lopen, wat er op je pad komt en hoe je daar mee om zult gaan. Eerst was je nog een meisje dat verzorgd werd, iemand van wie nog niet zoveel verwacht werd. Maar nu je ouder wordt, volwassen aan het worden bent ga je ineens van ‘’meisje” naar ‘’vrouw”.

De overgang van kind naar volwassene kan behoorlijk wat spanning opleveren. Sommige mensen maken het bewust mee en bij de ander lijkt het alsof ze ineens van de één op andere dag niet meer een meisje maar een vrouw diende te zijn. Het ging te snel, het was eng en je kon er niets tegen doen. Je voelde je misschien wel vervreemd van jezelf en mensen gingen langzamerhand ineens heel anders met je om.

Vrouw worden heeft echter niet alleen te maken met ouder worden. Er komen ook een aantal lichamelijke veranderingen bij kijken. Daarbij kun je denken aan het krijgen van borsten, heupen en ongesteld worden. Dingen die gebeuren, zonder dat jij daar op een bepaald moment toestemming voor hebt gegeven.

Deze lichamelijke veranderingen kunnen bij meisjes en vrouwen met een eetstoornis een hoop negatieve gedachten oproepen. Het gevoel van controleverlies over je eigen lichaam kan daarbij een rol spelen. Misschien had je andere verwachtingen van hoe je lichaam er uit zou gaan zien en moet je enorm wennen aan deze veranderingen.

Verliefdheid, relaties, flirten en seksualiteit kunnen een rol gaan spelen omdat je daar zelf meer behoefte aan hebt. Maar het kan ook zijn dat je zelf nog helemaal niet bezig bent met deze onderwerpen en de aandacht van mannen misschien wel heel moeilijk vindt. En wanneer je met een eetstoornis kampt is in contact komen vanwege je lichaam vaak erg moeilijk of beangstigend. Misschien wel omdat je helemaal niet tevreden bent over jezelf en de veranderingen zelf nog helemaal niet hebt geaccepteerd.

Als je ondergewicht hebt gehad en aan moet komen, kunnen deze vrouwelijke vormen een hoop weerstand opleveren. Ik vond het zelf moeilijk om verder aan te komen dan een bepaald gewicht omdat hier naar mijn idee een hoop verantwoordelijkheden aan vast zaten. Het breekbare meisje dat zorg nodig had verdween voor mijn gevoel met iedere kilo die ik aankwam. Naar mate ik mijn gezonde gewicht naderde, kwam de vrouwelijke, verantwoordelijke vrouw steeds meer in zicht. Een vrouw die ik nog niet kon zijn, verantwoordelijkheden die ik nog niet kon dragen. Ik trapte op de rem.

Het voelde alsof ik niet meer kwetsbaar mocht zijn, ik mijn gevoelens weer moest onderdrukken en ik wist absoluut niet hoe ik dat zonder mijn eetstoornis moest doen. Ik wist niet waar ik het moest zoeken en waar ik mijn emoties moest laten. Ineens moest ik die stoere, verantwoordelijke meid zijn die haar eetstoornis had overwonnen en die rol kon ik nog helemaal niet aan!

Ik denk dat het goed is dat ik hierover met mijn omgeving hebt gepraat. Mijn therapeut vroeg mij waarom ik die laatste paar kilo’s zo moeilijk vond en ik had in het begin geen flauw idee. Uiteindelijk visualiseerde ik mezelf in het lichaam dat ik dan zou hebben en daarbij kwam een hoop angst om de hoek kijken. De vrouwelijkheid maakte me bang. Als ik niet meer mager zou zijn, hoe moest ik dan vertellen dat ik het moeilijk had en zouden mensen dan nog wel voor mij willen zorgen?
Zou ik dan nog wel mijn eetstoornis de schuld kunnen geven van alles wat mis gaat in mijn leven? 

Mijn therapeut stelde mij een vraag die mij in liet zien dat mijn eigen waarheid over mijn lichaam niet de juiste was. Hij vroeg: ‘’Waarom mogen volwassen vrouwen niet huilen en kwetsbaar zijn?” En eigenlijk wist ik daar geen goed antwoord op. De conclusie die ik voorheen trok had eigenlijk te maken met angst voor verwachtingen van anderen. Ik zou moeten gaan leren aangeven dat ik verdrietig, bang, kwetsbaar, moe of gespannen was zonder mijn lichaam of uiterlijk daarbij te gebruiken.

Deze inzichten zijn belangrijk. Je maakt de betekenis van je gewicht zoveel groter en ingewikkelder dan het is. Eigenlijk zeggen we dat je gewicht niet het enige is waarmee je problemen hebt als je een eetstoornis hebt, en aan de andere kant bevestigen we dit vooroordeel door met ons gewicht te communiceren.

Je hoeft niet meteen een sterkte vrouw te zijn. De overgang van meisje naar vrouw is een proces van jaren. En misschien voel je je ergens nog steeds wel gewoon dat meisje. Dat is ook wel iets moois. Je bent niet meteen een vrouw.

‘’I’m not a girl, not yet a woman.”

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

16 reacties op “Bang om vrouwelijk te zijn”

  1. heel herkenbaar! precies wat mij nu doet twijfelen weer af te vallen..

  2. Wat ontzettend mooi geschreven Nouska!

  3. ”Als ik niet meer mager zou zijn, hoe moest ik dan vertellen dat ik het moeilijk had en zouden mensen dan nog wel voor mij willen zorgen?
    Zou ik dan nog wel mijn eetstoornis de schuld kunnen geven van alles wat mis gaat in mijn leven?”

    Dat is zo’n herkenbaar stukje! Hoe moet ik me nou door iemand laten troosten als ik geen fragiel, breekbaar meisje meer ben, maar een robuuste stevige vrouw? Dan wil toch niemand mij meer troosten?
    Pff, zo moeilijk om erin te geloven dat dat een schreven gedachtegang is!

  4. Herkenbaar! Mooi stuk hoor.

  5. jeetje erg herkenbaar dit. Goed geschreven!

    Liefs

  6. Wauw dit is precies wat er in mijn hoofd omgaat. Ik durf die laatste kilo’s niet aan te komen omdat ik aan de ene kant niet weer ‘normaal’ wil zijn, want dat zou betekenen dat ik volwassen kan worden… Ik ben nu bijna 16 en ik zie ontzettend op tegen mijn verjaardag 🙁 het klinkt gewoon zo oud en ik wil het liefst een ‘klein meisje’ blijven die iedereen leuk en schattig vind en niet een volwassen vrouw die zichzelf moet bewijzen… Ik hoop dat ik ooit kan accepteren dat je niet voor altijd klein kan blijven en dat het ook leuk kan zijn om ouder te worden.

  7. mooi geschreven

    het liefst ben ik nog steeds een klein meisje toen ik 18 werd was het allemaal zo volwassen, je kan niet altijd gek doen je moet rekeningen betalen en alles zelf doen dit vind ik vreselijk. toen ik jong was wou ik nooit vrouwelijk vormen geen borsten en geen heupen. helaas hoort dat er bij

  8. —‘’Waarom mogen volwassen vrouwen niet huilen en kwetsbaar zijn?” En eigenlijk wist ik daar geen goed antwoord op.—

    Goh, die vraag stelt de mijne ook iedere keer weer. En elke keer zeg ik: ‘Ik weet het niet. Maar IK vind dat ik ik niet kwetsbaar mag zijn en niet mag tonen dat ik verdriet heb. IK MOET EN ZAL STERK ZIJN….

  9. Dit speelt momenteel een grote rol in mijn hoofd. Nog een paar “laatste kilo’s”te gaan, die mij “vrouw(elijker)”doen laten worden. Het roept enorme angst op. Ik word 29, maar voel me nog steeds14, de leeftijd waarop mijn ES begon.
    Ik heb nu het gevoel dat ik “ineens” volwassen moet worden. Ik wil het ook uitstellen, maar weet ook dat ik er ooit aan moet geloven. Nog even doorzetten dus, de laatste kilo’s……… zou dan het gevecht eindelijk over zijn?

  10. Herkenbaar! Alhoewel ik júist een volwassen vrouw wil zijn, maar ik wil niet het lichaam hebben dat daarbij hoort…

  11. zo mooi, en precies op het goede moment! Dit beschrijft mijn gevoel dat ik niet onder worden kon en durfde brengen. Ik heb maanden tegen de laatste 4 kilo’s naar mn gewicht aangezeten, maar ik kon maar niet over de drempel komen. Nu is het me eindelijk gelukt en over een paar dagen ben ik er waarschijnlijk. Dat maakt me heel erg bang. Alles moet ik nu loslaten en ik moet op mezelf gaan vertrouwen…. Mezelf met mn nieuwe lichaam

  12. Herkenbaar, maar net iets anders…
    Inmiddels ben ik ergens in de 20 en ik heb alle vrouwelijke vormen.
    De meeste meiden die ik ken zijn blij met hun figuur en kleden zich zo dat hun figuur er heel mooi in uit komt. Als ik dat zie, ben ik jaloers… Ik wil er ook zo uit zien, ik wil me ook zo zeker voelen, ik wil ook zulke leuke kleren aan…
    Maar dat durf ik niet… Door bepaalde aandacht van mannen in het verleden, ben ik bang om vrouw te zijn. Daarom verberg ik mijn lichaam vaak in wijde kleren, daarom vecht ik nog iedere dag zo met eten en bewegen e.d.
    Iedere dag dat ik ervoor kies om te eten, voelt als een dag dat ik ervoor kies om vrouw te zijn en daarmee kies ik ervoor om de consequenties van dat vrouw zijn te accepteren… (De consequenties in mijn ogen zijn o.a. dat je bepaalde aandacht van mannen krijgt en dat wil ik niet.)
    Kotsmisselijk (letterlijk en figuurlijk) wordt ik daarvan en dan moet ik dus weer afvallen van mijzelf… Ik wil op zich wel vrouw zijn en ik droom ervan ooit kinderen te krijgen, maar de angst is groter en is aan de winnende hand…

    Herkent iemand dit? (Zo ja, hoe ga jij er mee om?)

  13. Ik viel er in Al’s meisje en kwam er uit Al’s vrouw
    Dood eng vond ik het , en nog steeds weer ik Niet Goed hoe dit te moeten accepteren…
    Niets is meer het zelfde ,..
    Kan Niet terug naar een gezond meisje –
    Van 15 Anna naar 19 jarige vrouw

  14. jeetje, zo herkenbaar !!
    super mooi geschreven !!

    net zoals ik elke keer toch nog even een broek van de kinderafdeling aantrek, en hier heel erg gelukkig van word ! maar toch schaam ik me ook dood om zulke maten te moeten kopen en daar rond te lopen. Ik vind dat ik daar nog in moet passen en ik denk dat als ik daar niet meer in pas dat ik terug ben bij af.
    Raar eigenlijk, een meisje bij mij op muziek is 13 en heeft maatje M , geen kinderafdelingmaat en ze ziet er super mooi uit !!

    en ik, ik ben 19 ..

  15. Ik hield van mijn vrouwelijke vormen. Liep al vroeg met de bh’s van mijn moeder, even passen. Een tienjarige met de cup d van haar moeder.
    En ik wilde graag heupen, maar wat ik ook wilde was strak blijven, een zandloperfiguur. Dat had ik, was ik altijd mee gecomplimenteerd. En ik zou het altijd houden, alleen niet strak. Dat vond ik moeilijk, het afvallen was niet mijn doel, dat maakte vrij weinig uit. Ik wilde een vrouwenfiguur in het lichaam van een meisje.

    @Liesbeth. Aandacht van mannen hoef ik niet en krijg ik wel. Ik speel ermee. Ik speel met mensen, mannen. Ik vind het heerlijk, wat is een betere positie dan dat iemand iets wil en jij de enige bent die het kan geven. Dat geeft macht, even laten uitpraten en vervolgens degene met zn eigen woorden terugpakken zodat ie vanzelf afdruipt.

  16. door de huidige normen en waarden zijn we steeds meer van het natuurlijke af gaan wijken.weten we met ons allen nog wel wat een vrouw is.vrouwen worden steeds meer tot halve jongens gemaakt,en mogen aan hun lijf niets vrouwelijks meer hebben.op mijn werkplek hielden mannen toenertijd juist van vollere rondere vrouwen,inplaats van gespierde spijkers.in de meeste culturen kijken ze niet eens naar die zogenaamde slanke dennen,maar naar lekker gevulde dames.alleen hier in nederland doen ze er nogal typisch over.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *