Bang tijdens de boodschappen

Zondag kwam mijn eerste gastblog online over bang zijn om op vakantie te gaan. Ik vond het leuk om jullie reacties te lezen! Vandaag weer een nieuwe blog voor proud en daar ben ik zeker trots op! Deze keer een blog over een specifieke plek waar ik angst ervaar, namelijk in de supermarkt. Ben jij bang tijdens de boodschappen?

Ik ben bang aangelegd. Voeg daar wat triggers aan toe en voilà: de niet perfecte doch perfecte omstandigheden om te leren de wereld met wat meer argwaan te bekijken. Het woord ‘fobie’ is afgeleid van het Griekse woord ‘phóbos’ wat angst of vrees betekent. Een fobie wordt ook wel een niet reële angst genoemd. Het hoort je niet de stuipen op het lijf te jagen maar het doet het toch.

In mijn geval heb ik het dan over agorafobie en emetofobie. Twee fobieën die hand in hand met elkaar gaan maar niet met elkaar door één deur kunnen. Letterlijk betekent een agorafobie pleinvrees, maar het is niet zo dat bij het zien of betreden van een plein mijn nekharen overeind gaan staan. Gelukkig is het, voor mij in ieder geval, niet zó letterlijk. Een andere benaming is straatvrees en dat past beter in mijn straatje. Het is de angst die ik voel om mijn vertrouwde en veilige omgeving te verlaten. Om de deur achter me dicht te trekken. Om overal te zijn waar ik niet thuis ben en dat zijn nogal wat plekken. Hierbij horen bijvoorbeeld ook de trein en de bus en andere ‘sociale gelegenheden’ die mij nog verder uit mijn cocoon brengen.

Bang tijdens de boodschappen

Dat kunnen gaan en staan wat de meeste mensen het gevoel van vrijheid zal geven herken ik niet.
En zelfs in mijn op handgemaakte cocoon, waar ik meestal in vertoef, voel ik mij ook niet altijd 100% veilig of geborgen. Soms voel ik me erin opgesloten en komen de muren op me af. In of buiten die cocoon, het maakt niet uit, want die angstgevoelens zitten in mij. Het maakt niet uit waar je dan bent, want je bent altijd met jezelf. Je kunt (helaas) niet een dagje uit je eigen schoenen stappen.

Over het algemeen heb ik het meeste moeite met plekken waar het druk is of waar ik niet weg kan. Soms is voelt het gewoon onrustig, is het een onderbuikgevoel. Soms wordt het groter dan dat en resulteert het in een paniekaanval. Gelukkig komt dat minder vaak voor dan vroeger, maar die continue onrust met gevoel van onveiligheid laat dagelijks zijn gezicht zien. Eén van die plekken waar ik moeite mee ervaar is de supermarkt.

Een reactie die ik daar vaak op krijg is: “Wat? Bang in de supermarkt? Maar daar is nou écht niets engs aan!’’ Realistisch gezien niet nee, maar de ratio wint helaas niet altijd in dit kat en muisspel. Er bestaat zelfs zoiets als het ‘supermarktsyndroom’. En dat houd niet in dat je met een lege maag en daarom met het driedubbele van je boodschappenlijstje thuiskomt. Visuele vertigo wordt het ook wel genoemd. Je wordt duizelig van specifieke, visuele triggers. Niet dat het je duizelt van de keuzestress als je voor het schap chocolade staat te treuzelen. Het voelt als een algeheel onstabiel, gedesoriënteerd en onprettig gevoel. Ik verlies de controle en vergeet te ademen. Het voelt alsof er geen einde komt aan de lange gangpaden. Nou is er bij mij nooit geprikt op dit afwijkende supermarktchromosoom, maar omdat we over het algemeen graag in hokjes denken voeg ik deze fobie toe aan mijn bijzondere mankementjes.

Het voelt soms alsof ik in een bubbel zit en alles en iedereen langs me heen beweegt. Alsof ik geen contact kan maken met de grond onder mij. Ik moet moeite doen om me te concentreren en sta dan ook meer dan eens weer buiten terwijl de helft van mijn boodschappenlijstje nog ontbreekt. Mijn hartslag stijgt en bonkt in mijn slapen. Even slikken en weer doorgaan lukt op dat moment letterlijk en figuurlijk even niet meer. Opgesloten in de rij en aan de beurt te zijn. Een hoge prijs te moeten betalen voor iets wat het niet waard is. Nee, ik hoef geen bon, ik kan het toch niet ruilen. Helaas is boodschappen doen iets wat bij de dagelijkse activiteiten hoort. Er moet toch eten op tafel komen. Het is dan ook niet iets wat ik kan vermijden. Soms gaat het goed, soms minder goed. Soms vergeet ik de helft of kom ik met heel iets anders thuis. Dat is geen ramp, dan improviseer en roei ik met de riemen die ik heb. En soms op een goede dag rijd ik gewoon terug en probeer ik het nog een keer.

Bang tijdens de boodschappen

Wanneer ik met iemand naar de supermarkt ga schaam ik me voor mijn supermarktstruggles. Ik durf niet te zeggen dat ik het niet zo prettig vind, want er is toch niets aan de hand? In ieder geval niet op
het eerste gezicht, maar mijn hoofd vult zich met wat-als gedachten en rampscenario’s. Die zijn soms onzichtbaar voor een ander, maar dat betekent niet dat het ze er niet zijn. En al zit het ‘tussen mijn oren’, het gevoel is er echt en het is echt vervelend.

Hoe groot is de kans dat er écht iets gebeurt? Dat is een goede vraag en het antwoord daarop is waarschijnlijk zeer klein. Het probleem met deze geruststellende alternatieve gedachten is het achterdeurtje ervan. Want hoe klein ook, er is wel degelijk een kans dat het deze keer wél gebeurt. “Maar het is je toch nog nooit gebeurd?’’ Ook dat klopt (gelukkig), maar dat geeft geen garantie voor de toekomst. En dat zou deze control freak liever wel in de kast hebben staan.

Wat mij precies beangstigd tussen de vleeswaren en versafdeling weet ik niet precies. Ik vind het gewoon lastig om ‘er te zijn’ en ‘niet zomaar weg te kunnen’. Het is voor iedereen logisch dat je je hand niet in een wespennest durft te steken, maar terughoudend zijn voor struinen door de buurtsuper… Daar draai je je hand toch niet voor om? Ah ja, zo hebben we allemaal wel iets op ons lijstje staan waar we het liefst een dikke streep door zouden zetten.

Met welke dagelijkse activiteiten ervaar jij soms moeite?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

22 reacties op “Bang tijdens de boodschappen”

  1. Wat een goede blog!
    Zou online bestellen niet iets voor je zijn op dagen dat het echt niet gaat?
    Sterkte!

    1. Dankjewel voor je reactie! Online bestellen heb ik inderdaad weleens overwogen, maar ik ben bang dat ik dan heel gauw de deur helemaal niet meer uit kom! Dus ik blijf het proberen, al is het soms absoluut niet leuk! Xx

  2. Door mijn autisme heb in last van paniekaanvallen in supermarkt wil ook tips weet niet hoe

    1. Hoi, bedankt voor je reactie! Ik weet natuurlijk niet hoe jouw paniekaanvallen eruit zien, maar ik heb wel een paar tips die ik zelf inzet. Ik kies meestal voor een karretje ipv een mandje, dit geeft je letterlijk ondersteuning als je je een beetje onstabiel of duizelig voelt. Ook neem ik altijd een lijstje mee, want als ik het ter plekke moet bedenken begint het vaak te duizelen. Je hebt ook handige apps die je kunt downloaden voor boodschappenlijstjes. Je kunt dan alles afvinken én je kunt je lijst bewaren mocht je bepaalde dingen altijd wel nodig hebben (of heb je recepten die je wil bewaren). Ook slaan je producten zich op in categorieën dus alle zuivel staat onder elkaar, etc. Zo hoef je niet onnodig veel heen en weer te lopen in de supermarkt. Als ik in de rij ga staan bereikt mijn paniek altijd een soort hoogtepunt en denk ik ”nee he, geen rij, ik wil weg”! Wat ik dan doe is mijn boodschappen één voor één op de band leggen en bij alles bedenken waar ik het voor nodig heb. Dit werkt als een goede afleiding. Misschien heb je iets aan deze tips!

  3. Wat een herkenbare blog! Ik ben benieuwd of je hier voor in behandeling bent geweest? Ik heb zelf heel veel stappen gezet dankzij een exposure therapie bij Pro Persona!

    1. Ik ben in behandeling geweest voor mijn gegeneraliseerde angststoornis en heb o.a. exposure therapie gehad! Mijn ervaring hiermee is goed, alleen blijft het werk aan de winkel! 😉

      1. Oke! Ik lees in een van jouw vorige reacties dat je afleiding zoekt, als de paniek hoog op loopt. In de behandeling die ik heb gehad ging het er juist om de hele angst er te laten zijn. Niet wegmaken door afleiding, omdat je op die manier je systeem niet de kans geeft zelf uit de aanval te komen. Als je de angst wegmaakt met afleiding, leer je jezelf eigenlijk dat je steeds afleiding nodig hebt, en voor je het weet neemt die afleiding grote vormen aan… Ik deed dat bijvoorbeeld altijd door overal eten en drinken mee naar toe te nemen, of zoals jij ook beschrijft, mezelf in mijn hoofd afleiden. Bij Pro Persona heb ik echter geleerd dat dit juist helemaal niet werkt bij paniekaanvallen..

        1. Wat je zegt is helemaal waar. Over het algemeen probeer ik ook de angst te accepteren. Het te voelen en voorbij laten gaan. Soms neem ik expres een kopje koffie in de supermarkt en ga ik pas weg als die op is 😉 Alleen heel af en toe, als dit te moeilijk is of als ik een mindere periode heb, dan probeer ik me ergens anders op te focussen. Het ligt er dus heel erg aan waar ik op dat moment klaar voor ben om te doen. Dat wisselt helaas nog weleens!

  4. Wat herkenbaar…. jeetje. Ik voel me zo’n watje dat ik niet even een boodschap kan halen. En dat werkelijk dat ik de enige rare was hier in.
    Alsof alle angsten en problemen zich daar tegelijk uiten. Vooral niet weg kunnen, geen contact maken, ende glazen stolp en vervormingen, de angst….. Fijn voor mij is de kans die ik kreeg om een assistentiehond te trainen. Hij helpt mij nu tijdens deze moeilijke onderneming.
    Sterkte!

    1. Je bent zeker niet de enigste! ♡

  5. ik vind het erg knap dat je het blijft proberen, heel goed van je en wees daar trots op

    1. Super lief, thanks!!

  6. Dit dus. Supermarkten, openbaar vervoer. School (klaslokaal), tandarts of iedere afspraak waar mijn emoties/herstel/ziektes niet op de voorgrond staan en een paniekaanval dus out of place zou zijn.
    Alles is eng, maar binnen zitten is verschrikkelijk.

    1. En precies wat jij zegt idd! Onderweg zijn. Ergens ‘moeten’ zijn. Maar hele dagen alleen binnen zitten is ook weer slecht voor je stemming. En ergens weet je dan wel dat je even naar buiten zou moeten gaan maar het is zo lastig soms!

  7. Ik vind het ook heeel eng in een supermarkt of naar buiten te gaan. Ik heb nu een hulphond en samen komen we er wel. Als ik in paniek raak komt ze naar me toe en maakt ze contact. Ik blijf haar aankijken en ga haar aaien waardoor ik rustiger word. Hierdoor verdwijnt de paniek en kunnen we weer verder. Het helpt ook om over straat te gaan. Ik durfde echt niet in mn eentje naar buiten en zelfs met vriendinnen vind ik moeilijk. Gaat mn hond mee durf ik het wel. Net als in de supermarkt als ik in paniek raak maak ik weer contact en word ik rustig. Ik herken dus veel maar tegenwoordig durf ik het samen met mijn hond wel aan! Ik ga nu zelfs in de spits met de trein terwijl ik zonder hond niet in de buurt durf te komen

    1. Wat een mooi verhaal zeg! Bijzonder dat je nu zoveel kunt ondernemen met je hond erbij. Ik heb er weleens over nagedacht om een hondje te nemen zodat ik in iedergeval 3x per dag naar buiten ‘moet’. Ik vind wandelen ook heel fijn maar helemaal alleen toch te spannend!

      1. Ik vond het ook veel te eng. Ik heb nu een grote herdershond die op commando kan blaffen. Ik weet ook dat als het echt nodig is ze er voor me is. Er is dus geen reden voor angst meer. Voordat ik de hond had kwam ik niet buiten, nu heel regelmatig en ik leer nu ook te genieten van de momenten bijv op de hei met zn 2en. Het voordeel is dat je niet alleen bent, je bent samen. Met een klein hondje had ik dit ook niet gehad maar met de huidige hond voel ik me zekerder. Samen kunnen we de wereld wel aan!

  8. dankje voor je blog

  9. Je schrijft mooi.

    1. Dankje, wat lief!

  10. Ik zit op dit moment te Google hoe ik ervan af kom en lees dit verhaal. Ik heb nu al 30 smoesjes om niet te gaan maar me koelkast is leeg en kom al dagen niet meer buiten pff vind het heel zwaar

  11. Ik vind alles eng…maar probeer zoveel mogelijk te blijven doen, hoe moeilijk dan ook.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *