Dertig minuten nadat ik mijn medicatie in heb genomen voel ik plotseling een steek op mijn borst. “Zie je wel,” denk ik direct. “Deze medicatie is helemaal niet goed voor mij.” Ik merk dat zorgelijke gedachten zich aan me opdringen. “Straks ga ik dood!” De pijn lijkt gedurende de dag niet echt te zakken. Ook merk ik dat ik het rillerig ben, klamme handjes en hartkloppingen heb en het lijkt of ik minder goed kan zien. Aan het einde van de dag volgt een vervelende hoofdpijn. Deze bijwerkingen maakten me behoorlijk bang.
Omdat ik net een hogere dosering had gekregen, besloot ik na een aantal dagen toch weer naar de lagere dosering te gaan. Ik wist zeker dat dit niet goed kon zijn. Bijwerkingen, a la, maar de hele dag door pijn op de borst lijkt me toch niet gezond? Ik heb me er behoorlijk zorgen over gemaakt. Aan de andere kant merkte ik ook wel positieve effecten van mijn medicatie, waardoor ik ook niet zomaar wilde besluiten om er helemaal mee te stoppen. Het was niet voor niks dat ik begonnen was met medicatie. Ik hoopte er een positief effect mee te bereiken. Hoewel ik dat aan de ene kant ook wel merkte, zat ik echt enorm met de angst voor de bijwerkingen. Ik wist even niet zo goed waar ik nou eigenlijk goed aan deed.
In mijn geval ging het over ADHD medicatie, maar bij heel veel andere soorten medicatie zitten natuurlijk ook bijwerkingen. Ik was bang voor mijn hart en dat ik misschien dood zou gaan. Op het forum lees ik wel eens dat mensen bang zijn om aan te komen als bijwerking van een medicatie soort. In mijn omgeving heb ik ook wel eens mensen gehoord die bang zijn geweest om verslaafd te raken aan hun medicatie, bang waren dat ze zichzelf zouden verliezen of bang waren dat ze er heel neerslachtig en vlak van zouden worden. Dat zijn allemaal geen leuke angsten, maar toch is het ook niet altijd zo simpel om te zeggen dat je dan maar geen medicatie neemt, want de medicatie zou juist een positief effect moeten hebben, waar je blijkbaar wel behoefte aan hebt.
Het bespreekbaar maken
Omdat ik nog in de instel-fase van mijn medicatie zat, zag ik elke week een arts met wie ik kon bespreken hoe het de afgelopen dagen was gegaan. Toen hij vroeg hoe het met de nieuwe dosering was gegaan vertelde ik over de bijwerkingen en dat ik besloot om mijn oude dosering weer te nemen. Hij vertelde mij dat ik best even had mogen bellen om advies te vragen, maar dat hij waarschijnlijk had aangeraden om hetzelfde te doen. Als ik maar wist dat ik kon bellen als ik me ergens onzeker over voelde wat de medicatie betrof. Dat wist ik ergens wel, maar het was toch fijn dat het even benoemd werd.
Als je merkt dat je twijfels hebt over je medicatie, of je nou al een tijdje bezig bent, juist net bent gestart of nog niet bent begonnen, is het altijd goed om dit bespreekbaar te maken. Wat dat betreft bestaan er geen domme vragen. Medicatie kan op iedereen weer een net wat andere uitwerking hebben en soms is het even zoeken naar wat het beste bij jou past. Ook als je na een tijdje merkt dat het eigenlijk toch niet (meer) goed voelt, is dit iets waarvan het belangrijk is om samen naar te kijken. Niet elke medicatie is geschikt om op eigen houtje mee te stoppen en bovendien is er misschien een andere weg of manier waarop de medicatie wél voor je kan werken. Niets om je voor te schamen.
Bij mij bleek bijvoorbeeld dat een ander merk van dezelfde werkzame stof in bijwerkingen een wereld van verschil maakte. Toch merkte ik na een week of twee nog steeds dat ik wat pijn in m’n borst had, al waren de rest van de bijwerkingen een stuk minder. Ik had geen hartkloppingen meer of het gevoel dat ik koorts had. Toch was ik niet gerust gesteld, want wat is die pijn? Ik begon me af te vragen of dit niet bij elke vorm van deze medicatie zou gebeuren en voelde de moed al in m’n schoenen zakken. Ik baalde dat die voordelen mij blijkbaar ‘niet gegund’ waren.
Wat zijn de feiten?
Toen ik dit bij een volgende afspraak bij de arts aangaf, vroeg hij naar wat precies mijn klachten waren. Wat ik hem vertelde, baarde hem op fysiek gebied in ieder geval geen zorgen. Hij gaf aan dat de pijn op m’n borst niet met mijn hart te maken had en misschien zelfs niet eens direct met de medicatie. Volgens hem was het heel duidelijk spanning. Ik gaf eerlijk toe wel eerder pijn op de borst te hebben gevoeld in stressvolle situaties, nog voordat ik medicatie gebruikte. Wellicht dat de rust die de medicatie bracht ervoor zorgde dat ik de spanning in mijn lijf beter kon voelen, maar de arts zei ook dat het feit dat ik me er zo druk om maakte het het zeer waarschijnlijk ook versterkte.
Vervelend, maar niet iets om me direct zorgen over te maken, dat zou zelfs alleen maar averechts werken en op fysiek gebied ook geen reden om de medicatie te stoppen. Als ik me echt druk maakte kon ik altijd een afspraak met de huisarts maken om het te laten checken, al zou dat volgens hem voornamelijk ter geruststelling zijn, maar ook dat is natuurlijk een heel goede reden.
Ik benoem heel bewust dat er geen fysieke reden zou zijn geweest om de medicatie te stoppen. Echter zou de medicatie niet meer helpend zijn als ik me er op mentaal gebied dus heel erg druk om zou maken. Het moet een positief effect hebben, anders heeft het niet echt zin. Soms moet je om dat positieve effect te bereiken eerst door bepaalde bijwerkingen heen, die vooral in het begin voorkomen, maar later weer kunnen afnemen. Geef je lichaam de kans om eraan te wennen, maar geef het ook aan als je je zorgen maakt. Ook op mentaal gebied mag je er aan wennen en/of jezelf geven wat je nodig hebt. Het is niet zo dat jij je aanstelt als de arts zegt dat er fysiek niks is, maar dat het alleen in je hoofd is, want ook wat in je hoofd zit is echt, maar het is niet definitief.
Dit geldt niet alleen voor ADHD medicatie, maar ook voor andere soorten medicatie zoals antidepressiva. Check de feiten: Wat gebeurt er nu werkelijk met mijn lichaam? Komt dit door de medicatie? Kan ik bepaalde verbanden leggen wanneer de klachten opspelen? Hoe groot is de kans dat waar ik bang voor ben echt aan de hand is en in welke mate? Wat kan ik doen als dit of dat toch gebeurt? Hoe noodzakelijk is de medicatie voor mij? Door zo veel mogelijk informatie in te winnen en feiten te verzamelen kan je jezelf gerust stellen en keuzes maken die niet gebaseerd zijn op enkel angst. Hoewel angst een nuttig gevoel is, dat ook voor onze veiligheid zorgt, is enkel angst geen goede noch complete raadgever.
Er bestaan geen domme vragen
Nogmaals, domme vragen bestaan niet. Toen ik begon met medicatie hield ik elke dag in een boekje bij hoe ik me voelde, maar schreef ik ook elke vraag op die in me op kwam. Deze vragen konden heel uiteenlopend zijn. Moet je deze medicatie dan je hele leven gebruiken? Hoe bepaal je met welke medicatie je start? Wat betekent deze bijwerking? Kan het zijn dat ik dit ook opmerk? Hoeveel wordt er van mijn medicatie vergoed? Hoe werkt het met mijn zorgverzekering? Waarom staat dit of dat in de bijsluiter? Enzovoort. Geen enkele vraag is gek, dus stel ze vooral. Het gaat uiteindelijk om jouw welzijn. Of dat nou op emotioneel, lichamelijk, financieel, praktisch of wat voor gebied dan ook is.
Hoe ga jij om met de bijwerkingen van medicatie?
fotografie: pexels
Geef een reactie