Bang voor wat er komen gaat

Toen mijn vader een maand geleden stopte met blogs schrijven voor Proud, ben ik gaan nadenken. Eigenlijk vond ik het best jammer. Hij had het zo’n lange tijd gedaan en er waren veel mensen die meeleefden. Ik wilde graag dat mensen zouden zien hoe het verder met mij ging, nadat ik de kliniek uitging. Omdat er toen weer een hele nieuwe periode vol spannende en nieuwe dingen begon. Ik heb besloten om zelf verder te gaan met de blogs op Proud2Bme. Waar mijn vader is gestopt ga ik verder, om jullie meer te vertellen over mijn strijd na de kliniek en om andere mensen herkenning te geven. Het is spannend, maar ik houd van schrijven en wil het ook graag doen.


Bron 

Mijn afscheid in de kliniek. Dat was een heel beladen moment. Ik zag er zelf meer tegenop, dan dat ik er naar uit keek. Het met ontslag gaan bracht zoveel angsten met zich mee. Ik moest weer naar huis, na 2 jaar gewoond te hebben in ziekenhuizen en klinieken. Kon ik dat wel? Hoe moest ik het nou helemaal alleen doen? Kwamen er dan niet weer ruzies thuis? Moest ik dan weer naar school? Allemaal gedachtes die in mijn hoofd rondspookten. Ik moest weer op eigen benen gaan staan, terwijl ik zo lang had geleefd in de veilige wereld van de psychiatrie.

Als je in de kliniek wegging dan werd daar heel veel aandacht aan besteed. Het echte afscheid begon op de dag van mijn ontslag. ‘s Ochtends kwamen mijn ouders al vroeg om de koffers in te pakken. Dit voelde zo raar, verdrietig, eng en fijn tegelijk. Samen deden we al mijn kleren en spullen in koffers en tassen. Alle kaartjes haalden we van de muur en als ik ze bekeek, stonden de tranen al weer in mijn ogen. Zo veel lieve kaartjes van zo veel lieve mensen, die allemaal aan mij hadden gedacht! Ik kon me dat niet voorstellen, want ik was toch niks waard, vond ik. Om half 11 was het tijd voor mijn afscheidstussendoortje. Ik trakteerde op een tussendoortje, terwijl de meiden uit de groep een gedicht voorlazen voor mij. Daarna hield mijn mentor verpleegkundige nog een speech namens het hele verpleegkundige team. Ik was er stil van en kon niet geloven dat ik nou echt naar huis ging.

Bron

Na mijn ontslaggesprek met de arts van de afdeling en mentor van de kliniek, was het tijd om echt te gaan. Ik knuffelde de meiden en schudde de hand van mijn arts. ‘Bedankt. Heel erg bedankt.’ Wist ik nog zacht uit te brengen. Ik keek haar aan met tranen in mijn ogen. De rechtszaak en de dwangvoeding flitsten voorbij. Mijn mentor gaf me een hand en sprak me nog moed in. Met al mijn zooi in de auto vertrokken we naar huis. En niet voor een weekend. Ik ging écht naar huis.

Op de terugweg huilde ik zachtjes. Niemand in de auto zei iets, de muziek stond zachtjes aan. De eetstoornis was druk bezig in mijn hoofd. Die zag dit naar huis gaan als een uitstekende kans om weer te gaan afvallen. Maar omdat ik nog een Rechterlijke Machtiging had, zou ik meteen weer worden opgenomen als ik onder mijn minimale streefgewicht zou komen. Dit frustreerde me ontzettend. In mijn ogen was ik dik. Ergens miste ik mijn lichaam hoe het was toen ik nog zoveel ondergewicht had. Ik wist wel dat dat niet goed was, maar ik kon gewoon niet anders. Ik kon mezelf niet accepteren en dat maakte het eten zo lastig. Ook maakte ik me zorgen omdat thuis alles weer anders zou zijn.

De week na mijn ontslag zou ik starten met Deeltijdbehandeling. Ik zag er als een berg tegenop. Die meiden die daar zaten, waren toch allemaal al beter? Soms zag ik ze lopen, lachend en kletsend met elkaar. Ik kon me dit niet voorstellen, omdat er in de kliniek altijd een grafstemming heerste. Als ik dan bij die meiden hoorde, zou iedereen dan ook denken dat ik beter was? Moest ik chocola eten of cake? Dat kon ik toch helemaal niet? Dat kreeg ik in de kliniek nooit. Er was zo veel chaos in mijn hoofd, met zo veel verandering. Er zou heel veel op mijn pad komen wat ik niet kende. En dat onbekende, dat vond ik nou juist zo eng.

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

48 reacties op “Bang voor wat er komen gaat”

  1. Mooi stukje! Ik vind het dapper dat je verder gaat met schrijven terwijl jou vader gestopt is. Liefs,

  2. Heel dapper van je dat je nu zelf verder gaat met schrijven! Ik volgde de blogs van je vader altijd al en ook jou blijf ik volgen. Heb respect voor je, zet ‘m op topper!

  3. je kan echt heel goed schrijven, ik heb bewondering voor je! het is heel herkenbaar wat je verteld over met ontslag gaan, ik vond dit zelf ook heel moeilijk.

  4. Lieve Aafke,

    Je bent zo dapper! Weet wel, je hebt niet in 1 keer de eetstoornis gekregen en hij zal ook niet in 1 keer weggaan. Ik weet zeker dat je de kracht en de moed hebt om door te zetten. Kijk van hoe ver je bent gekomen. Soms gunnen we onszelf geen verbetering of positiviteit, maar ik weet dat jij het kan en ik geloof ook dat jij het kan. het is aan jou om dat ook te doen en te geloven!
    Je kan het!

    Liefs,

  5. Lieve aafke, ik vind je super stoer dat je hier zo open en eerlijk je verhaal doet. Je bent al uit een diep dal klommen. Ik snap dat je de kliniek als veilig ziet maar als je een langere tijd weg bent ga je je vrijheid alleen maar meer waarderen. Alle nieuwe dingen zijn altijd eng en roepen veel angst op. De mensen van de deeltijd hebben op het zelfde punt in hun leven gestaan als jij nu staat en kunnen je daar alleen maar goed bij helpen. En ervaren de zelfde angsten als jij ervaart rondom eten. Eigenlijk leer je pas om gaan met je problemen in “de grote boze buiten wereld”, is mijn ervaring.

    X respect

  6. Houd moed!!!

  7. Wouuw, wat tof dat je dit oppakt! En wat kan je ontzettend mooi schrijven. Herkenbaar ook. Ben benieuwd naar de verhalen over dagbehandeling. Ik hoop dat het je goed gaat!

  8. Bedankt voor de reacties die er nu al zijn! Echt heel erg waardevol dat jullie dit waarderen.
    Wat ik graag nog even wil zeggen, ik beschrijf mijn proces vanaf het moment dat ik de kliniek uitging, maar dit is inmiddels al bijna een jaar geleden. Ik schrijf dus in het verleden omdat ik jullie wil Laten lezen welke stappen ik in de tussentijd allemaal heb genomen! Nu ben ik al weer een stukje verder.

    Liefs Aafke

  9. Ik vind het mooi op te lezen dat je zo open bent: dat het een fijn gevoel is om te weten dat mensen geïnteresseerd zijn in jou, dapper!
    en verder ben ik heel benieuwd ♡

  10. Dit is geweldig, dank je wel Aafke! Nu ga ik opnieuw telkens uitkijken naar zaterdag, om jouw stukje te lezen. En natuurlijk duim ik voor jou, ik ben zelf al zó lang aan het vechten maar het loont de moeite, echt waar!

  11. Ik hoop dat je stappen blijft zetten Aafke. Komop, je verdient een beter leven meis, ik wed dat heel Proud dat vind!! X

  12. Hoe gek het ook klinkt, want je maakt natuurlijk verschrikkelijk nare dingen mee, vind ik het fijn om van je te horen. Het is fijn om te weten dat jij nu zelf begint met schrijven en dat we weten hoe het verdergaat.
    Tot ik in een blog van Simon las dat het allemaal in de verleden tijd had plaatsgevonden, dacht ik steeds dat het gewoon nú gebeurde. En dat gevoel had ik bij deze blog ook, al wist ik dat het niet zo was. Je kunt heel goed schrijven en het grijpt me aan wat je vertelt.
    Zoals “nono” zegt: ik ga nu telkens opnieuw uitkijken naar zaterdag om je stukje te lezen en ik duim voor je!

    Liefs,
    Lotte

  13. Lieve aafke

    wat mooi en dapper dat je verder wilt met je verhaal.
    Daar is veel moed voor nodig.
    Ik heb veel aan de blogs gehad en hoop deze dan ook zeker te volgen

    Je bent sterk hou vol

    liefs Jens

  14. Wat fijn om te horen dat jij verder gaat met schrijven! Ik vind dat je heel mooi kan schrijven en ik ga het, net als de blogs van je vader, zeker volgen.

  15. Ik lees ook weer mee.
    Dappere meid ook is dit je verleden is wel knap dat je het met ons wilt delen.
    Ga zo door lieve aafke.

  16. wat fijn dat je blogs schrijft, hopelijk help thet je ook om de dingen te verwerken en je gevecht te blijven strijden.

    Een hele dikke knuffel voor jou Aafke!

  17. Wat mooi dat jij nu de pen overneemt van je vader.
    Ik zal je blijven volgen, dappere meid.

  18. Ik vind het echt heel dapper dat je nu verder gaat schrijven. Je schrijft op een fijne manier.
    Ik ben altijd heel benieuwd wie ‘Aafke’ in het echt is!

  19. Wat een stoere beslissing van je Aafke! Ik was al heel benieuwd hoe het verder met je zou gaan. Bedankt dat je ons een kijkje in je leven wilt geven. Ik hoop dat het nu goed met je gaat 🙂

  20. Met verbazing zag ik een nieuwe blog van jou..Ook voor mij is het fijn om te lezen hoe je alles hebt ervaren en beleefd.. Ik denk dat dit heel goed is voor de verwerking van het verleden en dat je een inspiratie bent voor velen. Ik ben erg trots op je!!
    Lieve dapper nichtje van mij.

  21. Ik heb je gemist Aafke! Zaterdag wordt weer een dag om naar uit te kijken 🙂
    Wat ben je toch dapper, wat kan je goed schrijven meis!
    Dikke knuffel, Sunshine

  22. Ik vind het echt heel dapper van je dat je verder gaat schrijven! Zo te zien heb je je vaders gave geërfd. Jullie kunnen allebei zo fantastisch goed schrijven. Vind het heel knap van je dat je verder gaat schrijven en kijk nu al uit naar iedere zaterdag! Liefs

  23. Ik vind het echt dapper en super stoer dat je nu je verhaal zelf gaat vertellen! Ik hoop dat je al een stuk op weg bent en dit terug blikken zijn op wat je hebt meegemaakt! Heel veel succes en ik ga je zeker volgen!

  24. Je bent zo dapper! Heel erg mooi geschreven. Ik ben benieuwd hoe het verder is gegaan met je. Blijf vechten!

  25. Ik werdt er helemaal blij van, dat ik je stukje zag verschijnen. Zou het zouden ze verder schrijven? En ja hoor, ik volg je verhalen al een tijdje en ben zo benieuwd hoe het je vergaan is. Zet hem op, ik zit zelf op het randje van opname. Hoop dat het met deeltijd waar ik nu in zit gaat lukken.

    Je kunt het,

  26. Je schrijft heel mooi; heftig, aangrijpend, ontroerend….en mooi.
    Je bent dapper en ik ben benieuwd naar je verhaal.

  27. Wauw wat gaaf dat je zelf verder gaat met schrijven! Respect! Je schrijft heel mooi en duidelijk, goed ook dat je schrijft wat je voelde!

  28. Het leest heel apart vanuit dit andere perspectief, maar dat vind ik juist mooi/bijzonder. Echt gaaf dat je het hebt opgepakt!

    Succes met je verdere herstel iig!♥

  29. Lieve Aafke, ik ben heel blij om eindelijk je blog te lezen. Jij kunt dit, want je bent sterk en dapper. En nog belangrijker: jij bent het waard! Meer dan waard. Ik kijk uit naar de rest van je blogs en wens je alle geluk van de wereld toe. Veel liefs! X

  30. He Aafke!!

    Wow, dit had ik niet verwacht. Ik volgde je vader’s blog vanaf het begin en zag er elke zaterdag weer naar uit. Net een tv-serie die je volgt. Toen dat afgelopen was, had ik in gedachte afscheid genomen. Maar… she’s back! 🙂

    Je schrijft net zoals je vader. Geordend, zakelijk, gedetailleerd. Toch kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om alles op te schrijven. Hopelijk hou je het bloggen vol? Maar goed, als je er na een paar delen weer mee stopt is dat natuurlijk ook prima. Iedereen hier staat achter je. Hou vol!

  31. Leuk dat je zelf verder gaat schrijven! Je hebt het mooi en helder verwoord.

  32. Mooi geschreven en omschreven!
    Ik vind het leuk en dapper dat je zelf verder gaat met de blog!

  33. Wat fijn dat je nu zelf verder gaat met dr blogs Aafke!
    Ik leef met je mee en ik ben heel benieuwd hoe het nou verder met je gaat na de kliniek,
    Ik blijf je volgen!
    Liefs x

  34. Fijn om te horen dat je al weer een stukje verder bent als het vehaal hier boven. Als nog denk ik dat het voor velen van ons herkenning bied en een inspiratie bron is. X respect.

  35. Wat goed en wat fijn dat je zelf verder schrijft Aafke!

    ik vind jou absoluut zo’n ultime topper!!!!

  36. Ik vind het heel goed en dapper van je dat je weer gaat schrijven!
    Ik wens je veel geluk met wat er komen gaat en het gaat je lukken! x

  37. hey lieve aafke,

    wat dapper dat je gaat schrijven!
    ik vond het zo fijn om elke zaterdag weer over jou te lezen,
    dus ik ga het zeker weer volgen en lezen!
    ik heb je wel even gemist 🙁
    maar.. je bent er weer, dat vind ik echt heel mooi en zijn (:
    je bent zo sterk, ik geloof echt at het goed met je gaat komen!
    veel plezier en succes en sterkte met schrijven (:

    xx butterfly

  38. Wouw Aafke, ik bewonder jou moed heel veel.
    En vind het bijzonder knap wat jij presteerd.
    Hoe voel jij je nu, nu je ontslag hebt gekregen bij de kliniek?
    En hoe ga je der verder mee om?
    Ik vind jou bijzonder dapper, dat je dit met ons wilt delen, je bent een engeltje!
    Ik wens jou dan ook extra succes bij het verwerken wat er nu nog komen zal.
    Liefs. xx

  39. Wauw Aafke, ik ben erg blij dat je verder schrijft. Dapper van je!

  40. ik ben benieuwd naar komende blogs!

  41. Lieve lezers,

    Jeetje wat een reacties, echt heel erg bedankt! Vind het echt heel leuk om te lezen dat sommigen van jullie uitkijken naar de zaterdag, maar ik wil er wel bij vermelden dat ik eens per TWEE WEKEN een blog zal schrijven op de zaterdagavond. Dit in verband met dat ik het echt heel druk heb met school en therapie en de rest, dus dit geeft iets minder druk!

    Liefs

  42. Lieve Aafke,

    Het was een bijzonder prettige verassing om je blog te lezen. Je schrijft erg geordend en goed, maak je daar geen zorgen over. Nadat je vader zijn laatste blog schreef heb ik mij altijd afgevraagd hoe het je verder was gegaan. Wat heb je doorgemaakt, waar ben je nu.. het is fijn om te lezen dat je “inmiddels een stukje verder bent”.

    Ik heb groot respect en bewondering voor je fenomenale kracht, je doorzettingsvermogen en moed. Weet dat je een enorme bron van inspiratie bent voor mij in mijn eigen strijd. Ik zal je blogs met veel belangstelling lezen.

    Houd immer moed meid, ik bid voor je.

    En bedank je vader voor zijn blogs hier. Ik kan met geen woorden uitdrukken hoeveel zijn inzicht voor mij betekent heeft.

  43. Moedig dat je zelf gaat schrijven! Fijn om van je te horen, je klinkt sterk hou vol!!

  44. Waauw wat goed van je dat je weer verder gaat schrijven!
    Ik baalde zo van het laatste blog van je vader!

    Iedereen hier op proud2bme leest met jou mee, net als in een boek. En het was net alsof we gestopt waren, midden in een boek.

    Je vader is met het boek begonnen, en ik vind het leuk dat jij nu verder schrijft. Natuurlijk zal ik om de twee weken op zaterdagavond weer mee komen lezen, en ik hoop dat dit boek een heel mooi einde mag hebben.

  45. Ik vind het ook echt heel knap en dapper van je dat je zelf gaat verder schrijven, we zijn hier allemaal om jou te steunen meid ! Er is echt zoveel meer dan het leven ib de kliniek, geloof me, maar geef het allemaal tijd xx

  46. Ik vind net als iedere berichtje voor mij erg dapper. Je kan goed schrijven! Ik heb bewondering voor je, omdat je vertelt wat je toen meemaakte. Ik denk dat veel mensen dat niet durven, niet zo diepgaand. Ik ben nooit klinisch opgenomen, maar wel grotendeels in zelfhulpgroepen gezeten en in behandeling. Maar nu de eetstoornis grotendeels weg is, kan ik genieten van dingen buiten de kliniek. Wat deed jij toen je ontslag kreeg uit de kliniek? Werd daar niet besproken over zelfhulpgroepen zoals ixta noa?

  47. Zie de blog 🙂 Ik ging naar deeltijd behandeling, binnen de zelfde instantie!

  48. Liefs Aafke trouwens

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *