Sommige van de huidige Proud2Bme redactieleden zijn bekend met eetbuien, maar niemand van ons heeft ooit de diagnose eetbuistoornis – ook wel BED: Binge Eating Disorder – gekregen. Ook heeft niemand van ons overgewicht (dit kan een gevolg zijn van BED, maar dat is niet altijd zo). We schrijven wel eens over BED vanuit ons eigen perspectief en naar aanleiding van wat we erover horen en lezen, maar voor de ervaringsverhalen over deze eetstoornis wilden we mensen aan het woord laten die ook daadwerkelijk een eetbuistoornis hebben (gehad). Daarom starten we vandaag met de interviewserie ‘BED babbels’. Rosalynn doet als eerste haar verhaal.
Rosalynn is 21 jaar oud en volgt op het moment geen opleiding. Ze heeft twee keer in de week behandeling en probeert de rest van haar dagen naar eigen inzicht in te vullen.
Wat is Binge Eating Disorder in jouw woorden?
“Ongecontroleerd en in één keer veel eten of over de dag verspreid veel eten. Ik krijg hier dan keer op keer spijt van, maar blijf het toch doen. Door onder andere gewichtstoename heb ik een erg laag zelfbeeld gekregen. Het lukt me echter niet om te compenseren, hierdoor blijf ik in een negatieve, destructieve cirkel hangen.”
Wat zit er achter jouw eetstoornis?
“Toen ik gedwongen moest stoppen met stage, kwam ik vier dagen in de week thuis te zitten. Ik begon toen met eten uit verveling. Dit breidde zich uit naar eten als ik me slecht voelde – wat bijna dagelijks was, omdat ik niet naar stage mocht en school niet goed liep door mijn andere psychische problematiek. Ik begon mijn emoties weg te eten omdat ik deze niet kon (en kan) uiten. Veel eten is een copingmechanische geworden dat ik inzet bij mijn emoties en psychische problematiek, maar het is nu ook een automatisme en patroon geworden. Bij bepaalde situaties móet ik bijvoorbeeld eten hebben. Als dat niet het geval is, kan ik boos worden.”
Hoe belemmert jouw eetstoornis jouw leven?
“Mijn eetstoornis belemmert mij om naar buiten te gaan en sociale activiteiten te ondernemen. Zowel met groepen als één op één. Ook belemmert het mij in kleren kopen, omdat de spiegel een heel confronterend ding is. Het belemmert me ook in mijn financiële zaken. Ik geef vaak geld – dat ik eigenlijk niet heb – uit aan eten waardoor ik financieel in de problemen kom. Ook belemmert het mij in positief naar mijn lichaam gaan kijken en het accepteren. Het komt regelmatig voor dat ik mezelf misselijk eet. Dit zorgt voor erge angst, omdat ik last heb van emetofobie (angst voor braken). Dit belemmert me dan in het slapen waardoor ik de volgende dag erg moe kan zijn. Omdat mijn Binge Eating Disorder heel erg opspeelt bij slechte dagen, emoties en nare herinneringen overschaduwt dat vaak de onderliggende problematiek, waardoor ik hier minder goed aan kan werken. Dat zorgt weer voor vertraging in mijn herstel, wat weer invloed heeft op mijn leven.”
Hoe werk jij momenteel aan herstel?
“Ik heb elke week twee keer behandeling. Hier wordt mijn BED gedrag nog niet behandeld, dus ik kan jammer genoeg niet zeggen dat ik er al heel specifiek aan aan het werken ben. Wel is de behandeling onder andere gericht op het ‘afleren’ van schadelijk gedrag, waar ik mijn BED ook onder vind vallen. Dat doe ik door het bijvoorbeeld te vervangen met positieve handelingen/gedragingen. Ik kan dus zeker wel gebruik maken van bepaalde handelingen hierin. Echter; als het niet genoeg helpt, wil ik na deze behandeling nog een andere behandeling die meer gericht is op eetstoornissen.”
Wat zou je willen dat mensen wisten over BED?
“Mijn ervaring – en één van de dingen die bij een Binge Eating Disorder komt kijken – is dat er veel schaamtegevoelens zijn. Schaamte om het (vele) eten, schaamte om gewichtstoename, schaamte om naar buiten te gaan, enzovoorts. Het is dus belangrijk om mensen met een Binge Eating Disorder niet te veroordelen op hun gedrag. Dit kan schadelijk zijn en zal als erg vervelend worden ervaren door de persoon in kwestie.
Ook is het tegenwoordig een hele logische reactie als iemand ontevreden is met zijn/haar lichaam, dat men zegt of denkt: ga dan sporten. Maar bij een Binge Eating Disorder wordt er niet gecompenseerd, dus ook niet gesport. Ik heb vaak zelf het gevoel dat mensen dit dan invullen als luiheid. Dat is het niet. Mensen kunnen verschillende redenen hebben waarom het ze niet lukt om te sporten of waarom ze het niet doen.
Wat ik wil zeggen is: voordat we mensen met een Binge Eating Disorder veroordelen (als we al weten dat iemand daar last van heeft) of dingen gaan invullen, stel vragen! En als mensen op bepaalde vragen geen antwoorden willen geven, respecteer dat dan. Maar probeer ze, indien mogelijk, te begrijpen. En al zou je ze niet begrijpen, is dat niet erg. Zolang je maar niet je eigen veroordeling erop gaat plakken. Ten eerste kan dat mensen kwetsen en ten tweede schiet niemand daar iets mee op.”
Wie of wat inspireert jou en waarom?
“Ik heb een vriendin die mij inspireert. En dat doet ze omdat ze zelf ook heel wat te verduren heeft gehad in het leven, maar ze heeft zich er doorheen geslagen. Ze heeft mij verschillende keren (ook onbewust) laten zien hoe mooi het leven kan zijn: wat voor voordelen er aan herstel zitten, wat het leven heeft te bieden dat ik nu niet kan zien… Ze motiveert mij om het beste uit mezelf te halen. Ze motiveert mij om te leven en niet te overleven!
Een heel simpel iets dat mij ook inspireert/motiveert zijn quotes. Ze kunnen heel kort zijn, maar toch voor een flinke dosis motivatie zorgen! En natuurlijk het vooruitzicht dat als ik er eenmaal van hersteld ben, ik van het leven kan genieten en mijn dagen niet meer (grotendeels) worden beheerst door eten en mijn lichaam.”
Wat wil je meegeven aan anderen die hiermee worstelen?
“Cliché, maar: je bent niet alleen. Als je ermee worstelt en je hebt het nog niet durven delen, ga de uitdaging aan en deel het! Heb je het al wel gedeeld? Keep sharing! En doe het in de stapjes die jij wilt. Je hoeft niet in één keer alles te vertellen – mag wel natuurlijk – als je je daar niet goed bij voelt! Met kleine stapjes kom je er ook! Ik zelf heb het ook zo lang voor mezelf gehouden en ik ben er 0% mee opgeschoten. Het werd, zoals je al wel kunt raden, alleen maar erger. Toen ik eenmaal dingetjes begon te delen (dus ook niet in één keer alles), kreeg ik eigenlijk veel erkenning en dit deed me goed. Ik kon er met iemand over praten en dat was een mega opluchting! Echt!
Ook wilde ik anoniem aan dit interview meedoen, omdat ik het een té grote stap vond mijn naam in een interview te zetten dat iedereen kan lezen. Er zijn namelijk maar enkele mensen die hiervan af weten. Maar nu jij ook, ook al weet je niet wie ik ben. Dit is voor mij dus een klein stapje, ook omdat ik er nog nooit zo open over heb geschreven/gesproken. Ik hoop dat ik op onder andere deze manier de moed krijg het met meerdere mensen in mijn omgeving te delen. Ik hoop dat jij ook de moed zult krijgen om het te vertellen, zodat je het niet meer alleen hoeft te dragen. Want alleen is zwaar. Zo mega zwaar… en delen is helen!”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie