Na een lange tijd van twijfelen, vallen, vechten en overleven heb ik een jaar geleden de stap naar therapie durven zetten. Mijn mentor speelde een grote rol in deze stap. Hij was de eerste persoon tegen wie ik echt eerlijk durfde te vertellen dat het niet goed met me ging. Dat hij de enige persoon was die wist waar ik mee zat, wil niet zeggen dat andere mensen bij mij op school helemaal niets in de gaten hadden. Ze zagen dat het steeds slechter met me ging.
Door NAO en PTSS, heb ik vaak last van weinig energie waardoor ik bijvoorbeeld niet meer mee kan doen met gym, halve dagen naar school ga en daardoor gespreid examen heb gedaan. Hoe vertel je wat er aan de hand is tegen je vrienden, klasgenoten en je docenten? Wat vertel je wel, wat vertel je niet en hoe ga je om met de reacties die volgen?
Mijn klasgenoten merkten denk ik voor het eerst dat er iets niet helemaal goed was, toen ik paniekaanvallen kreeg tijdens lessen. De eerste keren schrokken ze enorm net als ik zelf, maar vrij snel wisten de meesten hoe ze mij het beste konden helpen. De reacties waren verschillend, de één bood hulp aan, de ander vond me een enorme aandachtstrekker. De (negatieve) reacties op mijn aanvallen kreeg ik later vaak te horen en dat was soms best pijnlijke. Ik had in het begin vooral het idee dat mensen oordeelde uit onwetendheid omdat ze het gewoon niet snapten. Al snel merkte ik dat ik het erger maakte door mijn situatie uit te leggen. Deze mensen veroordeelden omdat ze gewoon een oordeel moesten hebben en niet per se om mij daarmee te kwetsen.
Maar er zijn ook mensen die juist vragen stellen omdat ze zich zorgen maken of het willen proberen snappen. Dat is soms ook lastig. Wanneer iemand me vroeg hoe het met mij ging, was ik eigenlijk altijd eerlijk over dat het iets minder ging. Daar voegde ik dan vaak aan toe dat ik het er niet over wilde hebben. Iets wat ik soms deed, maar wat absoluut altijd verkeerd uitpakte was doen alsof het goed ging of er over liegen. Hierdoor zette ik een verdraaid beeld neer waar iemand anders niets aan heeft, maar dat vooral voor mijzelf een zwaar masker was om te dragen. Een maker neer zetten was op de korte termijn misschien een veilig oplossing en makkelijke manier om onder moeilijke vragen uit te komen. Op de langer termijn prikten mensen door mijn masker heen en het dragen er van kostte veel energie die ik met mijn extra bagage op den duur niet meer kon opbrengen. Hoe duidelijker je iemand inlicht over je situatie hoe minder de ander hoeft in te vullen, waardoor je moeilijke vragen om zeilt.
Je kan ook besluiten om bijvoorbeeld je diagnose te vertellen. Dat vond ik met mijn PTSS lastig omdat de vervolgvraag automatisch is: ‘waardoor heb je het gekregen?’ Dat is iets waar ik juist niet over wil praten met mensen die ik niet zo goed ken. Maar het verklaard wel mijn paniekaanvallen en extreme reacties op sommige situaties.
Met het herstel van mijn eetstoornis heeft het juist enorm geholpen dat ik er op school altijd vrij open over was. De therapie die ik kreeg richtte zich vooral op mijn PTSS, terwijl mijn eetstoornis me dagelijks ik de weg zat. Op school letten mijn vrienden en de docenten er extra op dat ik at. Op een gegeven moment spraken we af dat ik iedere pauze iets te eten haalde in de kantine en het daar op at. Hiermee los je natuurkijk niet een eetstoornis op, maar zo bleef ik wel energie houden om de therapie voor mijn PTSS aan te kunnen.
Nu een jaar later gaat het vrij goed met me. Ik ben nog niet bij mijn einddoel, maar deze ga ik met kleine stapjes zeker halen. Moeilijke vragen over mijn situatie krijg ik zo nu en dan nog weleens. Ik ben er aan gewend geraakt en weet wat ik moet zeggen. Daarbij zijn de mensen op school ook aan mij gewend geraakt waardoor hulp van heel veel lieve mensen altijd dichtbij is.
Om tot deze fijne en voor mij werkende situatie te komen hebben een aantal mensen heel erg hun best gedaan om mij te leren snappen. Ik zelf heb heel erg mijn best gedaan om te leren dat ik andermans mening of oordeel moest leren accepteren. Begrip kan je niet afdwingen. In wat voor situatie je ook zit, wat je bagage ook is, wat mensen daar ook van vinden, onthoud altijd dat je hersteld en werkt aan jezelf voor jezelf en dat begrip niet een obstakel moet zijn om je einddoel te halen.
Geef een reactie