Het eten gaat met ups en downs, maar ik ben op de goede weg. Het is nog elke dag hard werken, maar ik voel aan alles dat ik steeds meer keuzes helemaal zelf kan maken en voor mijn gezonde kant kan kiezen. Zo ook vandaag, ik zit in een koffiezaakje en heb al een week geleden besloten om hier ook te gaan ontbijten. Spannend, maar tegenwoordig gelukkig vooral lekker! Het wordt een French toast; man, wat heb ik daar zin in!
Ik kan volop genieten van elke hap en zonder schuldgevoel schuif ik mijn afgelikte bordje van mij af. Wat was dit fijn. “Was het lekker?” Vraagt de barvrouw. “Het was heerlijk!” Antwoord ik. “Ik zou dit elke dag willen komen eten hier, zo lekker was het!” “Fijn om te horen, alleen dat is natuurlijk niet zo goed voor de lijn.”
Niet zo goed voor de lijn?? Zegt ze dat nou echt? Ik val vrijwel meteen van mijn roze French-toast-wolk af en land keihard op een ijskoude eetstoornis vloer. Deze opmerking is voor mijn eetstoornis meteen reden genoeg om alle teugels weer strakker aan te trekken. Ik kon het niet meer terugdraaien, maar had nog wel invloed op de rest van de dag. Die moest maar meteen wat strenger. Want inderdaad, dit was niet goed voor de lijn. Ze had gelijk en hoe kon ik nou denken dat ik dit wel kon hebben!?
Maar, nou en!? Nou en dat dit niet goed voor de lijn is, dat betekent niet dat het slecht is voor mijn lijn!? Niet slecht voor de lijn van mijn lichaam, niet slecht voor de lijn van mijn herstel, niet slecht voor de lijn van mijn leven. Sterker nog, dit was de beste beslissing die ik in tijden had gemaakt en ik had mij zelden zo sterk gevoeld. Ik zat precies op de goede lijn!
Toch kon zo’n onschuldige en onwetende opmerking meteen weer zorgen voor strijd en twijfel, zonder dat dat terecht was. Zonde, want eigenlijk kon niemand hier iets aan doen. Het enige dat je wél kunt doen, is leren om hier zo goed mogelijk mee om te gaan. Je niet van de lijn, eh wijs laten brengen.
Maak het niet persoonlijk
Het gaat natuurlijk helemaal niet over mij. Ik voel mij persoonlijk aangevallen, maar dat komt doordat dit toevallig een groot thema is voor mij. Iets heel gevoeligs, wat nu keihard aangeraakt wordt door een vreemde. Ik bekijk en ervaar deze situatie door mijn eetstoornis-bril, terwijl het daar in eerste instantie niet over gaat.
Een eetstoornis is heel erg persoonlijk en jouw herstel is dat ook. Voor jou is dit elke dag aan de hand, maar voor anderen niet. Vaak zijn dingen eigenlijk veel onpersoonlijker dan we zelf inschatten. Het voelt wel zo en dat mag ook, als we maar blijven realiseren dat dit niet strookt met de werkelijkheid. Dat die andere persoon waarschijnlijk op een totaal andere golflengte zit dan jij en enkel, net als jij, iets van deze dag probeert te maken.
Houd je doel voor ogen
Ik werd in eerste instantie een beetje boos en geïrriteerd. Waarom zeg je dit? Dacht ik alleen maar. Ik ervaar iets heel positiefs met deze French toast vandaag en waarom moet jij daar een kanttekening bij plaatsen? Waarom moet dat afgedaan worden, terwijl je geen idee hebt hoe dit voor mij is. Dat kun je ook helemaal niet weten, dus des te meer reden om dit soort opmerkingen niet te maken, vond ik..
Tegelijkertijd kon die boosheid ook een motivatie worden. Ik wilde dit niet meer voelen, die twijfel om niets. Twijfel om een onschuldige opmerking en angst om een nietszeggende opmerking. Iets wat totaal niet persoonlijk was, maakte ik iets van mij en vooral iets van mijn eetstoornis. Dat is precies wat ik niet meer wilde en dat is precies waarom ik dit in eerste instantie bestelde. Dit stomme moment is maar voor heel kort, de rest van mijn leven is nog behoorlijk lang. De rest van mijn leven wil ik het anders.
Het hoort erbij
Het stomme vond ik dat je die triggers nu eenmaal niet uit je leven kunt bannen. Je kunt niet voorkomen dat mensen iets tegen je zeggen, ook als dit goedbedoeld, ongevraagd of niet helpend is. Je kunt niet voorkomen dat mensen iets vinden van wat jij eet, ook als daar waarschijnlijk geen vervelende reden achter zit. Misschien is het gewoon omdat eten en gewicht een groot deel is van onze maatschappij, dat daar nu eenmaal snel de focus op ligt. Je kunt niet voorkomen dat het nooit over eten of over lijnen gaat. Dat maakt het niet altijd makkelijker en kan zeker een uitdaging zijn, maar dat betekent ook zeker niet dat je daardoor hoeft te twijfelen aan jouw beslissingen. Die dingen staan natuurlijk compleet los van elkaar, maar daar denkt je eetstoornis waarschijnlijk heel anders over.
Hoe ontzettend ik het er ook mee oneens kan zijn, dit hoorde wel bij het gewone dagelijkse leven. Dit ga ik nu eenmaal tegenkomen. Dieten, gezonde recepten en grapjes maken over de lijn zijn voor sommigen nu eenmaal aan de orde van de dag, met of zonder eetgestoorde gedachten daarachter. Zoals we het ook vaak over het weer hebben, over de file’s of over de NS. Uiteindelijk wilde ik meedoen met dat gewone leven, meepraten over gewone dingen en niet alleen maar met mijzelf en met eten bezig zijn. Uiteindelijk zou ik dus ook hier mee om moeten leren gaan en mijn eigen reactie hierop aanpassen, zonder telkens een stap terug te doen.
Het is een moment opname
Voor zowel de buitenstaander als voor jouzelf kan dit een goede reminder zijn. Die persoon ziet maar een klein deel van jouw hele dag. Je weet eigenlijk totaal niet van elkaar wat je gedurende een dag eet en je hoeft je dus ook nooit te verantwoorden voor die ene keuze. Die keuze kan namelijk voor jou perfect zijn! Perfect in jouw dag, perfect in jouw week en helemaal perfect in deze fase van jouw leven. Het is een maar een moment opname en uiteindelijk bepaal jij hoe krachtig je dit moment ook weer uit komt.
♥
Fotografie: heftiba
Geef een reactie