Vorige week donderdag kreeg ik mijn diploma uitgereikt. Hier werden natuurlijk foto’s gemaakt. Nu ben ik meestal degene die de camera ontwijkt óf alle foto’s achteraf verwijdert, omdat ik ontzettend onzeker ben over mijn lichaam. Vorige week was dat anders. Ik had een foto ineens een foto waarvan ik een soort van blij was hoe ik eruit zag… Alleen het gevoel van ‘dat ben ik niet’ overspoelde me heel erg. Mijn eetstoornis vertelt me namelijk al zo’n 6 jaar dat ik te veel, te vol en te dik ben. Het was daarom heel raar om nu ineens blij te zijn met een foto van mezelf. Ik heb over deze ervaring een gedicht geschreven en wilde dit graag met jullie delen.
Dat meisje, die jonge vrouw met die mooie jurk en prachtig haar,
dat meisje op die foto, ben ik niet.
Ze voelt vreemd en ver weg,
ze lacht en haar ogen stralen.
Ze is mij, altijd al geweest,
maar ik voel haar niet.
Ik voel lelijk, ik voel dik, ik voel zwart,
niks wat op haar lijkt.
Toch ben ik haar,
en is ze stiekem altijd mij geweest.
Is ze echt mij?
Ik ben haar kwijt en ik mis mij.
Dat meisje, die jonge vrouw op die foto, ben ik, dat ben ik,
altijd geweest en haar zal ik altijd blijven.
Mag ik voelen dat ik jou ben? Dat jij ik ben, en andersom?
Want ik ben wel jou, jij en haar, die jonge mooie vrouw op die foto.
Geef een reactie