Tijdens mijn eetstoornis had ik een ontzettend laag zelfbeeld. Ik vond mezelf niets waard en cijferde mezelf compleet weg. Iedereen was beter dan ik. Iedereen verdiende ook beter dan ik. Ik stelde de ander altijd voorop en probeerde iedereen een plezier te doen. Mezelf deed ik daar behoorlijk mee tekort. Ook voelde ik me vaak een egoïst vanwege het feit dat ik een eetstoornis had. Ik voelde me dus schuldig en vond dat ik te veel bezig wat met mezelf. Ik vond mezelf egoïstisch.
Door mijn eetstoornis voelde ik me dus vaak een egoïst. Iedereen om mij heen kon genieten van leuke dingen, maar ik niet. Ik was alleen maar met mezelf bezig. Ik voelde me vaak heel oppervlakkig, omdat ik alleen maar bezig was met mijn uiterlijk, lichaam en eten. Eigenlijk was ik dus alleen maar bezig met mezelf en ik nam me dat behoorlijk kwalijk. Ik nam mezelf dan ook altijd voor om het de volgende dag anders te doen en niet zoveel bezig te zijn met mijn lichaam en eten, maar dat lukte natuurlijk nooit. Elke keer dacht ik dat ik egoïstisch bezig was en vergat ik dat een eetstoornis gewoon een ziekte is waar je niet zomaar vanaf komt.
Ik heb een lange tijd groepstherapie gehad. Deze therapie vond ik verschrikkelijk, omdat ik hier niet goed voor mezelf op durfde te komen. Ik vond het belangrijker dat andere mensen over hun problemen konden vertellen. Hun problemen waren erger dan die van mij. Zij verdienden de hulp meer dan ik. Soms was het wel zo dat de nood bij mij heel hoog was om te praten over mijn problemen, maar daaraan toegeven vond ik heel lastig. Ik had het idee dat ik super egoïstisch bezig was door zoveel tijd in te nemen tijdens therapie. Ik verontschuldigde mezelf dan ook altijd als ik ruimte had ingenomen. Iedereen zei wel dat ik daar geen sorry voor hoefde te zeggen en dat ik het net zo hard verdiende, maar dat kwam niet bij mij binnen.
Een ander punt waar ik veel moeite mee heb gehad, is het afzeggen van afspraken. Nog steeds vind ik dit trouwens wel vervelend hoor. Waar vriendinnen soms met gemak onze afspraken afzeiden, had ik daar heel veel moeite mee. Ik dacht er altijd lang over na en vond dat ik een extreem goede reden moest hebben om af te zeggen. Even wat rust willen nemen, vond ik bijvoorbeeld geen goede reden om af te zeggen. Ik plan mezelf altijd aardig vol in, maar krijg daar vaak ook weer spijt van. Ik heb veel behoefte aan rust als ik te veel mensen heb gezien. Maar wat vond en vind ik dat lastig zeg. Afspraken afzeggen, omdat je jezelf anders voorbijloopt, voelde niet als een goede reden. Dat is het echter wel. Ik voelde me alleen super egoïstisch als ik dat deed.
Iets voor mezelf doen en dus kiezen voor mezelf, voelde dus alsof ik alleen maar aan mezelf dacht, anderen benadeelde en teleurstelde. Ik wilde dat niet dus offerde ik mezelf op voor de ander. Denken dat je egoïstisch bent als je kiest voor jezelf is een misverstand en een enorme valkuil. Mijn ervaring is dat het vaak de sociale, betrokken mensen zijn die in deze valkuil vallen. Zij willen voor iedereen klaar staan en associëren voor zichzelf kiezen met egoïsme.
Ik moet altijd denken aan wat ze in het vliegtuig zeggen over het zuurstofmasker. Deze moet je eerst bij jezelf op doen en daarna pas bij bijvoorbeeld je kind. Als je eerst anderen helpt, kan het zomaar zijn dat je voor jezelf te laat bent. Ik vind dit wel een mooi voorbeeld dat laat zien dat het niet egoïstisch is om eerst voor jezelf te zorgen voordat je de ander helpt. Als je jezelf niet af en toe vooropstelt, dan gaat dat ten koste van jezelf.
Gezonde relaties bestaan uit de balans tussen geven en nemen. Als dat in balans is, dan voelen beide mensen zich daar beter bij. Als je jezelf maar telkens voorbij blijft lopen in de hoop een ander te helpen, dan voelt maar één persoon zich er goed bij. Die persoon ben jij dan dus niet en dat is eigenlijk wel zonde, toch?
Het gekke is dat elk levend wezen op deze planeet denkt vanuit eigen belang. Als baby’s eten nodig hebben, dan laten ze dat duidelijk merken en wachten ze niet eerst geduldig af totdat de ander eindelijk eens tijd heeft om eten te geven. Honden zullen ook niet wachten met uitgelaten willen worden totdat het baasje klaar is met relaxen op de bank.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat elk mens dus eigenlijk van oorsprong het verlangen heeft om voor zichzelf te kiezen. Het is geen probleem om je eigen verlangens te volgen, maar denken dat dat egoïstisch is, is wel een probleem. Egoïsme is jezelf superieur vinden. Je bent echter niet egoïstisch als je vindt dat je gelijkwaardig bent aan de rest. Daar zit het grote verschil in.
Als je voor jezelf opkomt en goed weet wat je wilt, dan wil dat niet per se zeggen dat je de ander niet meeneemt in je overwegingen. Je hebt alleen even besloten wat het beste is voor jezelf. De ander die komt wel de volgende keer wel weer. Jij bent net zo belangrijk en verdient ook ruimte en aandacht. De ene keer zal je daarom ook voor jezelf kiezen, de andere keer is de ander weer aan de beurt.
Voel jij je vaak egoïstisch?
Geef een reactie