Ben ik lui?

Het lukt me niet om te studeren. Het lukt me niet om fulltime te werken. Het lukt me niet om met vrienden erop uit te gaan. Het lukt me niet om weinig te eten. Het lukt me niet om te compenseren. Het lukt me niet om te sporten. Het lukt me niet om af te vallen. Het lukt me niet om mijn bed uit te komen. Het lukt me niet om te slagen in dit leven. Waarom lukt dit me allemaal niet? Ik zou alle bovenstaande zaken namelijk wel graag doen. Ik kan alleen maar bedenken dat ik te lui ben om al deze dingen te bereiken. Maar is dat de oorzaak dat niets me lukt? Ben ik lui?

Bovenstaande vragen spookten regelmatig door mijn hoofd toen ik nog leed aan boulimia. Ik had het gevoel dat ik niets kon en ontzettend lui was. Toen mijn eetstoornis nog meer neigde naar anorexia lukte het me in ieder geval om af te vallen, om weinig te eten en te compenseren. Dat gaf me in ieder geval nog een klein beetje gevoel van presteren. Nu dit me allemaal niet meer lukte, voelde ik me een waardeloos en lui persoon. Was ik ook echt lui? Was ik lui omdat het me niet lukte om weinig te eten? Was ik lui omdat ik regelmatig verviel in eetbuien en omdat ik soms mijn bed niet goed uit kon komen en overdag geen bal deed? En nog belangrijker: wat leverde het mij op om mezelf lui te noemen?

Inmiddels heb ik een eenduidig antwoord op de vraag of ik lui was. NEE, ik was niet lui. Luiheid dat niets te maken met hoe ik in die tijd leefde. Ik was misschien wel, moe van al het vechten, van alle problemen en van het inhouden van mijn emoties. Ik was het vechten zat en zei regelmatig hardop tegen mezelf dat ik gewoonweg niet meer kon. Het strijden was ik zo moe geworden. Ik wilde for once in my life gewoon graag eens wat rust hebben en er gewoon kunnen zijn zonder te moeten vechten. Door de boulimia was dit verre van mogelijk. Iedere dag was een strijd.

Iedere dag moest ik strijden om de dag goed door te komen. Mijn bed uit te komen, niet te veel te eten en wat kleine dingen te doen zodat ik niet heel mijn dag doorbracht in mijn kleine kamer in Amsterdam. Dit was een zware en tevens eenzame strijd die ik niemand toewens. Ik zou voor geen goud teruggaan naar die periode. Het was naast een gevecht met kilo’s, de weegschaal, de spiegel en eten, ook een heel groot gevecht met mezelf. 

Constant was ik boos op mezelf. Ik verweet mezelf dat ik zo weinig deed op een dag of dat ik weer verviel in een eetbui. Die boosheid zorgde voor veel negativiteit, iets wat ik niet nodig had, want mijn leven was al negatief genoeg. Ik zat gevangen in mijn eigen negatieve gedachtenpatroon en het lukte me niet om mezelf hieruit te bevrijden. Depressief werd ik ervan. De depressie in combinatie met de eetstoornis zorgden ervoor dat alle dagelijkse dingen aanvoelden als bergen van ongekende hoogtes die ik moest beklimmen.

Bergen die geen mens in zijn uppie kon beklimmen, zeker niet met een zware rugtas vol problemen op zijn rug. Dat had niets met luiheid te maken, maar meer met draagkracht. Mijn lichaam en hoofd waren door het jarenlange strijden zwak geworden. Ik zorgde er niet goed voor en piekerde me dagelijk suf over de meest negatieve dingen. Ik was hierdoor simpelweg niet meer in staat om een hoge berg te beklimmen. Ik kon mezelf dit wel iedere dag kwalijk nemen, maar dat maakte mijn leven alleen maar zwaarder en mijn zelfbeeld alleen maar slechter.

‘Nee, je bent niet lui. Probeer eens wat milder voor jezelf te zijn’, zei de therapeut tegen me. In plaats van boos op jezelf te worden omdat je even naar bed gaat overdag, wees eens aardig voor jezelf en sta jezelf toe om een uurtje te gaan slapen. Dat maakt je leven prettiger en zal je op termijn juist helpen om weer meer dingen te doen. In eerste instantie was ik het niet eens met dit advies. Ik vond dat ik niet mee moest gaan in mijn luie verlangens en passieve gedrag en me hiertegen moest verzetten. Iets wat me vaak niet lukte, waardoor ik nog bozer op mezelf werd.

Ht advies van de therapeut bleef echter wel hangen en op een zondag in de winter besloot ik mezelf gewoon vriendelijk toe te staan om een uurtje naar bed te gaan. Het voelde goed. Ik besloot te accepteren dat het gewoon niet goed met mij ging en dat dit hier nu even bijhoorde. Die acceptatie en die mildheid heeft me de jaren erna heel erg geholpen.

Door te accepteren dat ik het nu eenmaal moeilijk had, kon ik ook milder voor mijzelf zijn. Bovendien besefte ik me hierdoor ook dat mijn gedrag niets te maken had met luiheid, maar enkel met een depressie, eetstoornis en draagkracht. Door milder voor mijzelf te zijn, had ik meer energie over voor positieve zaken en kon ik, met veel hulp, kleine stapjes vooruit zetten. Jezelf voortdurend bekritiseren en als lui bestempelen werkt enkel averechts. Je doet je best en daar mag je best positief over zijn.

Je bent niet lui.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

16 reacties op “Ben ik lui?”

  1. Thanks!!❤
    Nu herstellende van een operatie, rationeel weet ik dat dit een goede reden is , maar het versterkt het luie gevoel wel!

  2. dank je wel scarlet!

  3. Heel erg bedankt voor dit blog! Hier heb ik momenteel grote moeite mee I.v.m. de combi eetstoornis en depressie en dan voelt het idd precies zoals je het beschrijft.
    Fijn om te weten dat dat dus niet raar is…

  4. Bedankt om dit te delen Scarlet. Ik voel me momenteel ook erg een luiaard die enkel in de zetel hangt. Ik zie vriendinnen werken, geld verdienen en leuke dingen doen terwijl ik zoals mijn ouders zeggen alle mooie werkaanbiedingen laat schieten. Het voelt zo hard als falen aan. Terwijl ik niks liever wil. Heel herkenbaar dus.

  5. dankjewel voor deze woorden Scarlet. Ik heb hier momenteel ook mee te maken en deze woorden steunen me en doen me goed.

  6. Amen! Dit beschrijft helemaal mijn dag, mijn leven de afgelopen paar jaar en idd tis de meest nare periode tot nu toe. Je wilt echt wel anders, maar het lukt niet. Zo rot dat gevoel van vastzitten. Voelt als een ware nachtmerrie. Fijn deze herkenning en idd milder worden naar jezelf is al een hele verbetering. Nu nog stappen durven zetten.

  7. Ik weet juist dat ik helemaal niet lui ben, en wordt dan ook echt geraakt als mensen die mij nauwelijks kennen me lui noemen als ik een dagje zeg in bed te liggen.. maargoed dat wijkt wat af, maar wilde ik toch kwijt.

  8. Oeh wat is dit eng herkenbaar! ik heb nooit ‘officieel’ een eetstoornis gehad, wel streng gelijnd, jarenlang, en close to ondergewicht en ik voel me nu lui en mislukt, nu dit niet meer lukt, als gevolg van een groei in zelfvertrouwen.
    Bedankt voor dit artikel!!

  9. Deze blog raakt me heel erg, en ik denk omdat ik het allemaal herken, maar dat ik mezelf nog steeds niet serieus neem op dit vlak; ik moet ‘t allemaal maar gewoon doen en kunnen. En ik denk dat het ook komt omdat ik het zo graag weer gewoon wil kunnen, zonder strijd. Ik denk dat ik op dit moment gewoon nog niet wil aanvaarden dat ik nog niet alles kan wat ik graag zou willen kunnen.

  10. Herkenbaar. Ik leg mezelf veel op en niets lijkt te lukken

  11. Ik herken die combinatie van depressief en ES enorm… 🙁
    Vind het nog altijd zeer moeilijk om mezelf wat te gunnen, maar dankzij een aardige hulpverleenster die dit steeds aanmoedigt lukt het me in elk geval steeds meer! 🙂

  12. Dankjewel. Ook ik voel me de llaatste tijd zo. Altijd moe en nutteloos. Het is zo moeilijk om elke dag lange dagen op school te zitten waardoor ik vaak thuis lig en bijna niets anders meer doe dan slapen. Ik ben zo moe van alle strijd en niet begrepen worden. Elke dag die Strijd van uit bed komen en op sschoolzien te komen en dan ook nog de dag normaal zien te overleven zonder dat je overspoeld wordt Door al die negatieve gedachten die maar nie stoppen Hoe hard ik ook tegen mezelf zeg dat het niet realistisch is. Ik ben blij te lezendat ik niet de enige ben en ggeen aanstelster die te lui is om iets nuttigs uit voeren. Dat het wel een zware strijd is waar je soms uuitgeput van raakt. En dat het over gaat.
    Dankjewel x

  13. Ik voel me ook vaak lui en schuldig omdat ik zo weinig doe/kan.
    Ja en het helpt me niet.
    Ik vind het nog altijd moeilijk om het onderscheid te maken tussen willen en kunnen, maar ik probeer liever voor mezelf te zijn.

  14. Lieve Scarlet, dank je wel voor deze blog. Grappig dat je deze hebt geschreven juist nu, ik zit hier middenin, dus veel herkenning als ik dit lees. De lijn tussen willen en kunnen is lastig om te trekken, ik wil zoveel en heb ideeen over nog meer invulling van mijn leven. Me nuttig voelen, mijzelf steeds blijven ontwikkelen, het kost me veel energie en tegen mezelf aanlopen gebeurt regelmatig. Ook op het sociale vlak.

  15. Hoe doe je dat?
    Ik bedoel als ik mezelf toesta om af en toe een dutje te doen en te accepteren dat het even niet gaat. Ga ik dan dat niet als excuus gebruiken om alles uit mijn handen te laten vallen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *