Ik ben een meisje van 14 jaar, het begon in 2010 op 30 maart. Ik was x kilo, maar ik voelde me veelste dik. mijn beste vriend vroeg of ik wat wou eten: ik zei nee. ik had me voorgenomen om niks te nemen zodat ik dunner zou worden.
Die aankomende dagen in april zat ik vreselijk in de knel met mezelf, maar ik wou me er door heen slaan. want ik zou en moest dunner worden. Ik had wel eens mijn vinger in mijn keel gedaan maar het lukte gewoon niet, want ik wist stiekem ook dat, – ik ben gelovig – God dit niet zo had bedoeld met mij. Hij heeft mij geschapen zoals Hij dat wilde, en doet met mij wat Hij wil. Maar ik kon mezelf niet accepteren zoals ik was.
Telkens als ik op school liep of in de stad zag ik van die meisjes met slanke lichamen en mooie benen. En dacht ik gelijk; Dát wil ik ook! Als ik zo er mag komen uit te zien dan pas ben ik blij. Dus ik ging afvallen. Ik was in 3 week x kilo afgevallen en ik voelde me super. Ik wist dat ik het zou kunnen zei ik tegen mezelf. ###
Diezelfde avond nadat ik me had gewogen keek ik op een Pro-ana site. Ik schrok heftig van de foto’s en keek bij de berichten. Vreselijke dingen wat er tussen staat. Enge tips om (zogenaamd) dun te worden. Ik schrok, liep naar boven en keek in de spiegel. Ik dacht bij mezelf; ‘ ben ik nou echt zo dik? ‘. Bij die vraag sta ik al maanden lang stil.
Een maand later was het 30 april koninginnendag. Mijn beste vriend vroeg of ik patat wou. Ik zei alweer nee. Maar toen kreeg ik tranen in mijn ogen en dat zag hij. Hij wist gelijk dat er iets niet goed was. Ik was zo droevig en down en ik moest het bij iemand kwijt. Dus ik had alles aan hem verteld en aan mijn beste vriendin. Hij hielp me gelijk vanaf het begin, toen ik het vertelde stonden zijn tranen in zijn ogen en vroeg mij nog hoe ik dit nou mezelf zou kunnen hebben aangedaan. Ik kreeg echt een enorm schuldgevoel. Hoe had ik dit inderdaad mezelf kunnen aandoen?
Hij hielp me en zei ook dat ik met een huisarts moest gaan praten of met een volwassene. Ik wou niet naar de huisarts, want dan zouden mijn ouders het te weten komen en dat wou ik natuurlijk niet. Dus toch maar een volwassene. Ik koos voor de congiërge van de school. Daar heb ik echt een super goede band mee, en ik kwam daar heel vaak. Vaak huilend of heel down. Maar soms ook voor de gezelligheid. Hij had al lang door dat er iets was, dus ik vertelde alles aan hem. Vol tranen zat ik daar met mijn hoofd naar beneden. De congiërge zei dat ik er helemaal zat van was, anders had ik het nooit verteld …en dat was zo. Je raakt er zo gestresst door.
Ik wist het allemaal niet meer, en ik wou helemaal stoppen. De congiërge zei dat als ik na de vakantie niet gestopt was, hij naar de huisarts zou gaan en mijn ouders. Dit hielp, want dat alles wou ik niet. Ik was er helemaal door veranderd. Ik was voorzichtiger met woorden, durfde veel minder, was veel moe en was vaak erg down. Mijn vrienden misten me. Je verandert er door. Ik werd langzaam weer de oude ik. Ik was trots op mezelf.
….Tot een paar maanden geleden. Het ging mis, ik ging naar een ander gebouw, voor school. Ik zag allemaal mooie slanke meiden en ik wist dat ik niet zo was. Ik neem al weken geen brood meer mee. Af en toe een paar pepermuntjes en water. in het begin kreeg ik zo’n honger dat ik nog wel eens een broodje vroeg van een vriendin, maar nu niet meer. Ik zit weer helemaal in de knel.
Maar ik heb het verteld aan een super goede vriendin. Ze sleept me door het moelijke heen, en helpt me nu ook. Ik vertel alles aan haar. Je hebt vaak echt iemand nodig. Je kunt zoiets niet in je eentje oplossen omdat je daar echt waar, te zwak voor bent. Ik ga ervoor om mezelf weer te kunnen zijn! Omdat ik niet wil dat iemand anders in mijn lichaam zit.
WEES JEZELF. NO MATTER WHAT. JE BENT GOED ZOALS JE BENT EN LAAT JE LEVEN ABSOLUUT
NIET VERPESTEN.
Geef een reactie